De volgende blog is, net als de vorige, ééntje uit de oude doos. En eveneens een vervolg op het rolstoelverhaal. De blog is oorspronkelijk geschreven op 8 oktober 2009.
Op 24 augustus schreef ik een blog over de keuring voor een nieuwe rolstoel en vorige week lag er eíndelijk een brief in de brievenbus dat men mét rolstoel langs zou komen. Op 8 oktober wel te verstaan. Vandaag dus.
'Als de rolstoel aan de eisen voldoet laten we hem achter zodat u er meteen gebruik van kunt maken.' Nou, dat klonk als muziek in mijn oren.
En zo kwam om half drie een autootje van de ergo-therapeute en een busje van Schreuder voorrijden.
De ergo-therapeute was niet de zweverige Ieniemienie die ik 24 augustus had gezien. Dit was een jonge vrouw, die duidelijk van wanten wist.
Haar laptop kwam op tafel en de chauffeur van Schreuder ging er naast zitten met zíjn gereedschap (te weten: een setje inbussleutels en pen en papier).
De therapeute fronste haar wenkbrauwen toen ze in de computer aan het zoeken was. Ze vroeg of de 'Ieniemieniemuis' mij wel vragen had gesteld, want ze kon helemaal niets terug vinden.
'Ja,' antwoordde ik. 'Ze heeft wel van alles gevraagd hoor.'
'Dan is ze dat vergeten te noteren,' was de conclusie van de therapeute.
Ik mocht plaats nemen op de spiksplinter nieuwe stoel. Er lag een kussen in. Zat erg comfortabel moet ik toegeven. Mijn huidige Ferrari is destijds zónder kussen afgeleverd en ik moet zeggen, hoewel ik een kussen nooit echt gemist heb, dít zit wel veel aangenamer.
Nu is het de chauffeur die fronst. 'Ik lees hier dat je ook moet kunnen trippelen?'
Ja, dat klopt. Ik vind het erg fijn, als ik ergens moet wachten en er even niemand in de buurt is die mij kan drukken, ik trippelend wat in de rondte trippel.
Maar zo zittend op mijn nieuwe troon is het al gauw duidelijk dat ik mijn voeten niet aan de grond krijg. Een wanhopig gevalletje van té korte beentjes. Het lijkt wel alsof ik op een schommel zit, zo hoog zwiep ik mijn voeten heen en weer.
Ook als de kussen eruit gehaald word schiet het niks op. De rolstoel staat nog steeds té hoog op zijn wielen.
De therapeute vind het vreemd en vraagt of ik tijdens de keuring wel vanuit een rolstoel, die daar bij de afdeling WVG staat, gekeurd ben.
....Euhhh...nee. Ienieminie heeft mij op een stoeltje gezet en is van daaruit begonnen met het meten van mijn attributen.
Ik voel hoe ik een rood hoofd krijg.
Was dit nu niet iets wat ik misschien zélf tegen Ieniemienie had moeten zeggen??
Aan de andere kant: ZIJ is de ergo-therapeute. Ik weet ook niet beter natuurlijk.
De therapeute die nu tegenover mij zit legt uit dat Ieniemienie nog maar net bij hun werkt en daardoor waarschijnlijk het één en ander vergeten is te noteren. Ze gaf aan dat ze het al heel raar vond dat Ieniemienie mij vanuit een gewone stoel heeft gemeten in plaats vanuit een rolstoel.
Dan mengt Albert zich in het gesprek. Hij heeft de therapeute en de chauffeur een kop koffie en thee gemaakt en merkt op dat we een rolstoel zouden krijgen met verstelbare handvaten. Dit omdat ik natuurlijk niet alleen door Albert geduwt word maar ook regelmatig eens door andere mensen. Die op hun beurt de handvaten naar hun duwlengte moeten kunnen instellen.
De rolstoel die nu in de kamer stond had vaste handvaten. En was ook niet bepaald een lichtgewicht. Dus erg onhandig om te vervoeren.
Al met al blijkt dat ik hier een totaal verkeerde rolstoel in de kamer had staan. Ieniemienie heeft op haar eigen zweverige manier een aantal dingen nagelaten en/of verkeerd genoteerd. En bij Schreuder heeft men de bon niet goed nagekeken.
De chauffeur verzekerd mij dat er een rolstoel in het depot klaar staat en dat het dus om die reden allemaal héél snel kan gaan.
Tja, ik wil niet negatief overkomen, maar was dat ook niet wat Ieniemieniemuis mij had verzekerd??? Al met al heeft het toch zes weken geduurt, dus zó heel snel ging dat nu ook weer niet.
Maar goed, we wachten vrolijk af. Vooralsnog draag ik nog geen winterkleding en met een blij en opgelucht gevoel kan ik jullie vertellen dat het nog steeds niet is voorgekomen dat de rolstoel om mijn achterste is blijven steken.
Hallelujah!! ;-)
