geen nieuws is goed nieuws

Omdat ik verder eigenlijk heel weinig te vertellen dan wel melden heb, hier dan maar een fotootje.
Afgelopen zaterdag genomen toen we bij mijn ouders waren en Albert z'n nieuwste camera had mee genomen om te laten zien (en uitproberen natuurlijk).

Het gaat nog steeds buitengewoon lekker met me. Maar doordat het zo lekker gaat ben ik de man met de hamer tegen gekomen. Ik heb dus nu even besloten pas op de plaats te maken. Het is soms wel eens moeilijk te vergeten dat ik wonder-woman niet ben, whahahaha.

de Tobi Podhaler

Sinds vorige week ben ik begonnen met het inhaleren van de Tobi middels de Podhaler.
Mijn longarts had mij ergens vorig jaar de Tobi voorgeschreven om deze maandelijks afgewisseld met de Colistine eens te proberen. Dit omdat mijn kuurtjes wel erg snel op elkaar volgen.

Nu inhaleer ik de Colistine met de I-Neb wat me gigantisch veel tijd scheelt vergeleken met de Porta Neb. Om die reden besloot ik de Tobi ook met de I-Neb te inhaleren.
Maar ging het vernevelen van de Colistine met de I-Neb mij nog erg gemakkelijk af en was ik binnen tien minuten klaar, de Tobi duurt behoorlijk wat langer. Omdat de I-Neb pas "pufjes" afgeeft bij inademing bleek het inhaleren van de Tobi met de I-Neb een zwaar, loodzwaar karwei. Iets wat mij, met mijn beperkte longcapaciteit, helaas niet lukte vol te houden.
En dus gooide ik na een aantal keren proberen de handdoek in de ring.

Toen ik dit probleem de afgelopen controle aankaartte kwam de longarts met de Tobi Podhaler op de proppen. Ik had uiteraard via de Oef-mail al een één en ander over de Tobi Podhaler gehoord en was erg benieuwd geraakt.
Ik moest gewoon doorgaan zoals mij vorig jaar was uitgelegd. Eén maand met de Colistine, de maand daarop met de Tobi.

Nu had ik eigenlijk in de week tussen kerst en oud & nieuw moeten beginnen met het inhaleren van de Tobi, maar ik had mezelf die week een weekje vrij gegeven. Moet kunnen, nietwaar???
En dus begon ik vorige week verwachtingsvol.
Ik moet zeggen dat ik me toen niet al te fit voelde. Ik weet dat toen nog aan de drukte en heisa van de jaarwisseling, maar merkte ook dat ik meer begon te hoesten.
"Ik ben benieuwd," zei Albert nog. "Met een beetje geluk reageer je op de Tobi en loopt dat hoesten deze keer 'ns op niets uit." Ik hoopte dat uiteraard met hem mee.
Maar ik bleef me de hele week lamlendig, hangerig en moe voelen. En tot mijn ergernis bleef ik onverminderd door hoesten.
Albert bleek afgelopen zondag niet te zijn ingeroosterd bij de bakkerij en dus was hij onverwachts vrij. Íets waar ik op dat moment helemaal niet rouwig om was. Zelfs een kop koffie voor mezelf halen viel me zwaar.
Maar toen het eenmaal zondag was voelde ik me iets beter dan in de week daarvoor.
En gisteren durfde ik heel voorzichtig te zeggen dat ik het gevoel heb dat het hoesten afneemt. En dus besloot ik vandaag 'ns geen ibuprofen te slikken.
De afgelopen veertien dagen leefde ik weer op de ibuprofen en alleen daaraan merk ik hoe de vlag erbij hangt. Nu ik me voorzichtigaan weer iets fitter voel ben ik de ibuprofen ook niet meer nodig.

Ik ben erg bijgelovig en het is me meermalen overkomen dat ik trots riep dat ik me stukken beter voelde om vervolgens de volgende dag tóch weer de deksel op de neus te krijgen, dus ik ga nog geen dingen roepen tot ik meerdere dagen zónder ibuprofen ben geweest en het hoesten weg blijft. Tot ik meer zekerheid heb dus.
Maar vooralsnog stemt dít resultaat me heel erg gelukkig en hoop ik natuurlijk dat het even zo door mag blijven zetten....!!!

2011 - 2012

Zo, de kerstboom is het huis uit. De buitenlampjes, guirlande, kerstballen en overige kerstprullen zijn weer netjes naar de bovenverdieping verplaatst, dus ons huisje is weer helemaal kerstvrij.
Gek eigenlijk hoezeer je naar een bepaalde periode uit kunt kijken, maar als die periode eenmaal daar is en je het een paar weken hebt mee gemaakt, je ook weer kunt uitkijken naar het gewone leven.
Zo vind ik de kerstperiode altijd héérlijk, maar zucht ik ook altijd van verlichting als het weer 2 januari is en alles weer gewoon wordt. Wat ik vooral heb gemist was een normaal, degelijke warme hap. Want op de één of andere manier houden wij een traditie in ere van onregelmatige, ongezonde maaltijden tussen kerst en de jaarwisseling. En dan is het zóóooooo fijn om weer gewoon, normaal voedsel tot je te nemen.
Geen slaatjes meer, of stokbrood met kruidenboter, oliebollen, kniepertjes en spekkedikken, de komende maanden.

Oudejaarsavond hebben we bij de buren door gebracht. Samen met de rest van ons straatje clubje.
Ieder nam iets te eten mee naar de gastheer en gastvrouw en deze zorgden voor de drankjes. Zo hadden Albert en ik ons best gedaan op een tweetal pastasalades. Die gelukkig erg in de smaak vielen.
Net zoals vorig jaar werd er weer Ik Hou Van Holland  gespeeld. Alleen word deze versie door twee mannen uit de groep bedacht. En net zoals vorig jaar was het ook deze keer; de mannen tegen de vrouwen.
En hoewel de vrouwen vorig jaar wonnen, moesten we nu het onderspit delven, want de mannen waren toch iets beter. Het spel, deze versie althans, heeft ervoor gezorgd dat ik ook afgelopen oudejaarsavond weer, dubbel heb gelegen van het lachen.
Nu ben ik geen vuurwerkfreak dus ik heb veilig vanachter de keukenramen samen met buurjongetje Thijmen het vuurwerk bekeken en dat was, gezien het feit dat Thijmen nog maar zes is en helemaal enthousiast was, helemaal geen straf.

Nieuwjaarsdag vind ik zo mogelijk de ellendigste dag van het jaar. Vaak zit de alcohol van de vorige avond nog flink in je benen en hier in het noorden des land is het nog steeds, anno 2012, een traditie om bij elkaar langs te gaan om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen. Een traditie die ik nooit echt leuk heb gevonden.
En sinds mijn gezondheid het niet meer echt toelaat om de hele dag langs de huizen te sjouwen, blijf ik dus thuis om de mensen híer te ontvangen. Overdag blijft Albert gewoon bij me. Meestal is hij ook nog wat brak van de vorige avond. Maar als het clubje mannen uit de straat bij ons komt, is het ook voor Albert tijd om mee te gaan en overal een nieuwjaarsborrel te nuttigen en de nieuwjaarswens uit te spreken.
Het viel me afgelopen nieuwjaarsdag behoorlijk zwaar toen hij weg was.
Ik was veel benauwder dan normaal en alles ging zwaar en moeizaam. Ik ben uiteindelijk op de bank gaan liggen en ben in slaap gevallen.
Ik was dan ook blij toen mijn ouders tegen kwart over acht langs kwamen. Mijn moeder heeft ons van koffie voorzien en later op de avond andere drankjes voor gezet.
Ik denk dat de loomheid die ik op dat moment nog voelde vooral aan de vorige avond te danken had. Mijn ouders hadden dan ook op geen beter moment kunnen komen.
Gelukkig heeft Albert er niet echt een latertje van gemaakt. Tegen twaalf uur was hij ook alweer thuis.

Ik wens jullie allen een prachtig mooi, maar vooral heel gezond 2012 toe.
Maak er iets moois van allen!!!!