twee weken in een notendop

Nou nou, wat een droevige situatie momenteel voor onze koninklijke familie zeg. Die arme Mabel en haar meisjes, en onze koningin die dit allemaal nog mee moet maken. Vreselijk!!!

Er zijn twee weken voorbij sinds mijn laatste blog en er is een één en ander gebeurd.
Zo heb ik voor mezelf een kuur geregeld omdat ik daar hard aan toe was. Maar in verband met de onverwachte ziekenhuisopname van Albert heb ik dit een weekje uitgesteld. En dat weekje uitstellen, daar pluk ik nu de vruchten van.
Ik ben nu tien dagen bezig en het gaat nog steeds niet helemaal naar wens. Het hoesten is beter geworden, dát wel. Maar ik ben nog steeds vreselijk kortademig bij inspanning. Ik kijk dit weekend nog even aan, anders word het toch maandag een belletje richting Groningen, want zelfs ík voel me hier niet fijn bij.
Omdat zelf dokteren nu eenmaal in mijn (CF,-)aard ligt heb ik besloten om iets eerder te beginnen met het inhaleren van de Tobi. Daar had ik zulke prachtige resultaten mee en officieel moet ik dinsdag toch weer beginnen. Ik heb besloten om dat maar met een paar dagen te vervroegen. Hopelijk heeft het dan nog steeds dat geweldige resultaat en is een belletje richting Groningen niet nodig....

Albert heeft ondertussen de uitslag van de faeceskweek. Hij bleek het NORO-virus bij zich te hebben. Nu ik dit weet snap ik ook wat de oorzaak van het supersnelle ziekworden die zondag is geweest. Ik kon me al niet voorstellen (de doktoren in het ziekenhuis trouwens ook niet) dat het om een 'simpele' buikgriep ging.
Nu moet ik wel zeggen dat ik het achteraf allemaal een vreemde gang van zaken vind, hoe Albert, met dit NORO-virus in het ziekenhuis is behandeld.
Mijn opa is namelijk begin dit jaar ook in het ziekenhuis beland met het NORO-virus en toen werd hij hermetisch van de buitenwereld afgezonderd. Hij kwam in een speciale sluiskamer te liggen en iedere bezoeker moest een protocol volgen alvorens hij of zij de kamer mocht betreden. Pas toen zeker was dat opa virusvrij was mocht hij naar huis. De eerste 72 uur zijn namelijk de besmettelijkste uren.
Mijn Albert werd gewoon op zaal gelegd, met drie kamergenoten, waarvan de volgende dag twee naar huis mochten. Hoewel ik en het andere bezoek hem geen zoen mocht geven, zelfs niet aanraken, hoefden wij geen speciale jasjes of iets dergelijks aan. En waren wij vrij om in en uit zijn kamer te lopen, zonder extra voorzorgsmaatregelen.
Albert werd maandagochtend dus opgenomen en mocht woensdagmiddag alweer naar huis. Ze hadden op dat moment nog geen idee wat mijn eega mankeerde en die 72 waren ook nog niet om. Al met al vind ik dat toch een heel vreemde zaak.
Gelukkig is er verder niks gebeurd, maar je had er ook niet aan moeten denken dat ik wél iets had opgelopen. Toch???

Afgelopen maandag waren wij precies twaalf-en-half jaar getrouwd. Ons echte feestje zal in april plaatsvinden, maar toch ging deze dag niet helemaal ongemoeid voorbij. We kregen veel felicitaties in de zin van kaartjes, bloemen, bloemstukken, sms'jes en telefoontjes. 's Avonds kwamen de ouders en onze directe buren nog even langs, 's middags werden we verrast met een bezoekje van mijn broertje en schoonzusje. Het is zo lief en attent dat mensen er even aan denken. Dat heeft ons toch wel een echt feestelijk gevoel gegeven.
Ons feestje in april zal niet alleen vanwege ons twaalf-en-half jarige huwelijksdag zijn, we feesten en toosten dan ook op Albert z'n veertigste verjaardag, die overigens over een maandje jarig is.

Maar voor nu richt ik me even op mijn gezondheid en ga ik keihard werken om weer iets meer lucht te krijgen. Helpen jullie mee duimen???