Fotootje van het feestvarken

Hierbij even een foto van mezelf, afgelopen vrijdagavond gemaakt, vlak voor ons feestje begon.
Zoals je ziet had ik voor mezelf strategisch een goed plekje uitgezocht om de avond door te brengen; namelijk naast de drankjes. 
Ik ben nog steeds aan het bijkomen van alles, er komt weinig uit mijn handen momenteel, dus de blog over het hoe en wat, volgt nog.

27 april 2012 - startklaar om te feesten

Pasta salades

Ik krijg vaak het verzoek het recept van mijn twee pasta-salades met anderen te delen.
De eerste is met asperges en heb ik uit een tijdschrift gehaald en een één en ander aan veranderd. Zo dien je volgens het officiële recept verse asperges te gebruiken en ook nog het liefst groene asperges.
Ik houd echter niet van moeilijk doen en kies gewoon voor de makkelijke versie en dat is asperges uit pot of blik (het liefst die hele grote). Vervolgens hoort er in het officiële recept zongedroogde tomaat, die heb ik vervangen door gehalveerde cherrytomaat.

Het tweede recept is compleet een probeersel van mezelf, en tot mijn verrassing een succes bij visliefhebbers. Ik vind hem zelf overigens ook heel lekker, mocht je je dat afvragen.


Pastasalade met asperges

1 zak pasta (bijv. fusilli of penne)
hamblokjes
olijfolie
zure room
asperges (pot of blik)
cherrytomaatjes
bosje lente-ui
citroensap
peper en zout
evt. yogonaise

Kook de pasta volgens de bereidingswijze op de zak.
Snij de asperges in centimeter grote stukjes en halveer de cherrytomaatjes.
Snij de lente-ui in ringen.
Schep de asperges, lente-ui en de hamblokjes door de, nog warme, pasta.
Meng het bekertje zure room met de olijfolie, ietsjes citroensap en zout en peper.
Schep dit vervolgens door de pasta, zodat alles mooi met de dressing bedekt is.
Schep op het laatst, voorzichtig, de gehalveerde tomaatjes erdoor.
Doe dit op het laatst zodat je de tomaatjes niet teveel beschadigt.
Maak de salade het liefst een dag tevoren, dan kunnen alle smaken goed intrekken.
Mocht de salade de volgende dag iets 'droog' zijn, dan kun je er altijd nog een paar eetlepels yogonaise door de salade scheppen.
(Is ook erg lekker om hier een rood pepertje, zonder de zaadlijst, in kleine stukjes gesneden door te scheppen. Maakt het wel pittig dus let op met kleine kinderen) 



Pasta-makreelsalade

1 zak pasta (bijv. spiraalpasta of penne)
olijfolie
komkommer
1 handappel
citroensap
1 gerookte makreel
zout en peper
1 bekertje crème fraîche
bosje lente-ui
evt. yogonaise

Pluk de gerookte makreel uit elkaar (je kan natuurlijk ook makreelfilets kopen, scheelt een hoop gedoe).
Kook de pasta, zoals op de verpakking staat beschreven, gaar.
Snij de komkommer in de lengte door midden en haal de zaadlijst eruit (anders word je salade zo 'nat'.)
Snij de komkommer in kleine blokjes.
Schil de appel en snij deze eveneens in blokjes.
Sprenkel wat citroensap over de appel om verkleuren te voorkomen.
Snij de lente-ui in ringen.
Schep al deze ingrediënten door de, nog warme, pasta.
Maak een sausje van de crème frâiche, olijfolie, zout, peper en beetje citroensap.
Schep dit door de salade.
Het liefst een dag van te voren maken zodat de smaken goed in kunnen trekken.
Als de salade de volgende dag iets droog is kun je er een paar eetlepels yogonaise aan toevoegen.


Ik ga de pastasalades aankomende vrijdag weer maken.
Ik hoop dat ik diegene die van koken houd, hiermee een plezier(tje) heb gedaan. Mocht je ze inderdaad eens maken; heel veel succes gewenst. Ik weet zeker dat je hier mee scoort.

Feestje (deel 1)

Aan het eind van deze week houden wij ons feestje. 
Omdat we in februari 12,5 jaar getrouwd waren én omdat Albert vorige maand zijn 40e verjaardag vierde. 
Ons laatste feestje, die wij zelf georganiseerd hadden, vond vier jaar geleden plaats. In de maand augustus. Een maand waarvan je mag uitgaan dat het mooi, zonnig en vooral droog is.
Niets was minder waar. Het heeft geregend. Wat zeg ik; het kwam met bakken (lees; containers) uit de lucht. 

Omdat het de afgelopen paar jaar eind april iedere keer erg warm was besloten wij vorig jaar dat wij ons tuinfeestje in april zouden houden. Dan maken we een redelijke kans op goed weer, was ons idee. 
Nou, zo te zien zijn de weergoden ons niet bepaald gunstig gezind. Grote kans dat het aanstaande vrijdag niet warm en zonnig is.  
Gelukkig mogen wij de tenten lenen van twee buurmannen. We zitten en staan dus in ieder geval droog.
Vandaag heeft Albert bij een lokaal cateringbedrijf twee bierbanken en wat tafeltjes met stoelen gereserveerd. En voor zover ik begrijp zijn de sta-tafels ook al geregeld.

Mijn moeder en ik buigen ons over de innerlijke mens; te weten HET ETEN. Iets wat ons hélémaal ligt, want eten en eten maken is echt óns ding. Nu ik wat zieker ben is het meer een ding van mijn moeder geworden, maar ik weet zeker dat ik onder gezonde omstandigheden vast een baan in de horeca had gezocht.
Ik verheug me hier dan ook enorm op.
Ik begin donderdagavond zodat ik vrijdag alleen nog maar de laatste dingetjes hoef te doen.
Donderdagavond worden ook de tenten opgebouwd dus de taken zijn goed verdeeld in huize Eerenstein.
Vrijdagmiddag zullen de laatste zaken geregeld worden. De hapjes die op het laatst gemaakt dienen te worden, maak ik dan. De tenten moeten gezellig aangekleed worden.
En dan zijn de gasten vanaf zeven uur welkom.
Albert heeft muziek geregeld dus ook dat is weer een zorg minder en betekend dat het alleen maar gezellig kan worden.

Natuurlijk zijn we nu al bezig met de voorbereidingen. Zo is Albert de tuin in gedoken want er moest behoorlijk wat onkruid gewied worden. Plantenbakken worden gevuld met kleurige bloemetjes en de eerste boodschappen worden binnen gehaald. We zijn dus goed bezig.

Dus: op naar vrijdag!!!!!!! 

Uiteraard schrijf ik een blog over ons feestje en dan zal ik ook wat foto's plaatsen.

Vermoeid of tóch een infectie

Na die paar slopende dagen (bijna een week) was ik vorige week tótáál niet lekker.
Het overlijden van opa en alles wat daarbij kwam kijken ging me niet in de koude kleren zitten. Tel daar de Paasdagen nog eens bij én het feit dat ik mezelf niet super opgeknapt voelde na de laatste kuur, en je hebt een beetje een idee hoe ik me voelde: gesloopt !!!
Woensdag ben ik, meteen na de crematie, thuis op de bank gaan liggen en heb tot zeker zes uur liggen knorren. Donderdag voelde ik me zo mogelijk nog ellendiger. Ik was niet alleen gigantisch moe, maar ik hoeste ook alles aan elkaar. De hele tijd zat me zo'n irritante rochel in de weg. Had ik het gevoel de viezerd weg gehoest te hebben, zat er in een mum van tijd een nieuwe. En juist dat hoesten mat je af.
Vrijdag hield m'n vriendin haar verjaardag omdat haar man deze week geopereerd word, maar ik heb af gezegd. De bank was mijn locatie en ik had niet de puf om me ergens anders neer te vleien. Laat staan een hele avond gezellig babbelen op een feestje.
En hoewel Albert en ik echte nachtbrakers zijn en zelden voor twaalf uur in bed liggen, vroeg ik vrijdagavond om elf uur al of Albert ook zin had om te gaan slapen. Wat mij overigens een verbaasde blik opleverde.

Wat ik overigens ook verontrustend vond was het feit dat ik het óf steeds koud had, of erg warm. Je zou zeggen dat het een teken van koorts is, maar die viel niet goed te meten met de ibuprofen die ik afgelopen dagen als smarties weg slikte.
Aan de andere kant weet ik ook dat ik het altijd enorm koud heb als ik heel erg moe ben. Vaak heb ik daar daags na een intensieve dag last van, dus het zou best met de vermoeidheid te maken kunnen hebben.
Albert begon zaterdag voorzichtig over contact opnemen met Groningen, wat ik uiteraard meteen van tafel heb geveegd. Na mijn laatste opname weet ik maar weer al te goed waarom ik het ziekenhuis liever vermijd. En als je mij op de kast wilt krijgen moet je vooral DAAR over beginnen.....!!
 Ook mijn moeder begon gisteren over het gehate onderwerp.
Maar aangezien ik bijna altijd mijn eigen regels maak wat mijn gezondheid betreft heb ik besloten vanaf vandaag weer te beginnen met het inhaleren van de Tobi. Wie weet wat het voor me doet.

Toch vind ik dat ik vandaag aanzienlijk beter in mijn vel zit. Als je nagaat hoe ik me vorige week en in het weekend voelde is dit een hele omslag.
Ik hoest nog steeds veel en helaas kost het me ook erg veel moeite om het eruit te krijgen. Rochelde ik vorige week aan de lopende band de ene na de andere fluim op, nu moet het bij wijze van spreken uit m'n tenen komen. En dus heb ik, dokter Alie, de fluimicil ook maar weer opgeschroefd van één keer daags naar twee keer daags.
We zullen die taaie rakkers 'ns mores leren...!!!

Wat ik van mezelf eigenlijk best grappig vind is het feit dat ik ooit een gruwelijke hekel aan inhaleren had. Ik probeerde op allerlei mogelijke manieren er onderuit te komen.
Ik zal wel nooit de meest therapietrouwe CF'er zijn en worden, maar als je ziet hoe ik nu bezig ben en hoe ik ooit was én dacht, dan ben ik, bij wijze van spreken, driehonderdzestig graden om gedraaid.
Ik kan nu zelfs naar mijn vredespijp verlangen, als ik 's ochtends buiten adem wakker word.
Het inhaleren met antibiotica vond ik tot voor kort nog wél een crime, met al die filterverlengstukken erop en ervoor, maar dat is inmiddels ook met een grote glimlach op m'n smoel te doen. Dankzij iets dat wij de medische vooruitgang  noemen is dit varkentje inmiddels ook gemakkelijk te wassen.

Rest mij niets anders dan te zeggen dat ik hoop dat het allemaal mee gaat vallen en dat het toch vooral de vermoeidheid van de afgelopen week was, wat mij genekt heeft.

Een nare week

Vandaag was het een nare dag.
Vandaag was de dag van mijn opa's crematie. Vorige week, donderdag, overleed hij op zesentachtigjarige leeftijd. Het is een gezegende leeftijd. Eén die iedereen wel wil halen, mits dit in goede gezondheid gebeurt natuurlijk.
Mijn opa kwakkelde al een tijdje. Hij had chronische bronchitis en aanvankelijk dacht iedereen, dus ook zijn artsen, dat de bronchitis hem parten speelde.
Rond de jaarwisseling lag hij in het ziekenhuis met het zogenaamde Noro-virus.
Echt goed opknappen deed hij niet. 

Tijdens mijn ziekenhuisopname, vorige maand, belandde opa ook weer in het ziekenhuis. Dit maal was hij niet alleen heel erg benauwd, maar kon hij niet naar de wc en had hij erge buikpijn. Waarop de artsen verder gingen zoeken en kijken.
Iedereen had al zo'n onderbuikgevoel toen er een belletje vanuit het ziekenhuis kwam dat de drie dochters moesten komen voor een gesprek.
Er was een tumor in opa's lever aangetroffen. Er waren ook uitzaaiingen maar men wilde eerst meer onderzoeken doen, voor ze daar uitsluitsel over gingen geven.
De uitzaaiingen bleken in de longen te zitten. Dát was dus ook de reden dat opa steeds zo benauwd was.

Dan rijst uiteraard de vraag, bij de artsen, wat gaan we doen? Kunnen we nog iets doen én willen we nog iets doen, in verband met opa's leeftijd.
Al gauw bleek dat er weinig te doen was. Opereren was geen optie want opa's hart en nieren werkten ook niet meer naar behoren. Opa zelf had ook weinig trek meer in gedoe. Onderzoeken en eventuele behandelingen die niet prettig zouden zijn en toch niets zouden uithalen hadden voor hem geen meerwaarde meer.
Exact twee weken geleden mocht opa naar huis. Hoewel hij niet meer zelfstandig in en uit bed kon komen en hij verder overal hulp bij nodig was, zat hij fier rechtop en had nog altijd het hoogste woord.
Maar vorige week ging het plots hard minder.
Mijn moeder kwam maandag bij hem en vermoeid stuurde hij haar naar huis.
Een dag later wilde hij niet meer eten. Wát hij at was al minimaal, maar het enige wat hij nog naar binnen werkte was rijstepap én zelfs dat wou hij niet meer.
Om de benauwdheid wat te bestrijden kreeg hij een morfineprik en werd er zuurstof geregeld.
Woensdag werden de dochters erbij geroepen. De dokter was er zeker van dat het nu niet lang meer ging duren.
Maar opa is altijd een taaie rakker geweest en het was uiteindelijk vorige week, donderdagavond, dat hij overleed.

Ik blijf het onbegrijpelijk vinden; twee weken geleden zat de man nog rechtop, weliswaar doodziek, maar nog 'erg' aanwezig en amper een week later is hij er al niet meer. Hoe snel kan een kanker je opvreten??
Aan de andere kant zijn we ook allemaal blij en opgelucht dat het maar 'even' heeft geduurd. Hoe vaak hoor je niet dat mensen toch nog maanden een lijdensweg moeten meemaken? Dát is opa godzijdank bespaard gebleven. Al had hij het enorm zwaar die laatste dagen vanwege die enorme benauwdheid.

Vandaag hebben we afscheid van hem genomen.
Het was een besloten dienst, zoals opa dat wilde, maar om die reden niet minder emotioneel.
Er werd op een mooie manier gesproken over het leven van de man die toch maar mooi zesentachtig werd. Die volop heeft genoten van dat leven. En op zíjn manier ook alles uit dat leven heeft gehaald. 
Maar nu is het voorbij en is hij weer samen met oma. En is het goed zo.

We zullen hem vreselijk gaan missen. Maar hij zit in onze harten en we zullen hem daarom ook nooit vergeten.

Dag lieve opa. We houden van je!!!

Fijne Paasdagen gewenst

Ik wil jullie allemaal hele fijne Paasdagen wensen. Hoe je het ook viert, of niet natuurlijk, maak er iets leuks en gezelligs van. 

 

Verknipte wereld

Ik heb het al vaker gezegd; het Nederlandse rechtssysteem deugt van kant.
Soms hoor en lees je van die dingen die je verstand te boven gaan. Dingen waarvan je je afvraagt; gebeurt dít écht in Nederland? En zo ja; waarom word hier niet harder tegen opgetreden???
Gisteren had ik weer zo'n moment.
Ik las vluchtig het nieuws van de Telegraaf op mijn mobiel en las het volgende schokkende bericht;

Vrijspraak voor besmetten kleuter 

Laatste update:  3 april 2012 19:08 

AMSTERDAM - Een 31-jarige Amsterdammer die verdacht werd van het plegen van ontucht met zijn 4-jarige stiefdochter en haar zo met twee soa's besmet zou hebben, is vrijgesproken. 

Foto:  ANP

Het Openbaar Ministerie had een celstraf van drie jaar geëist. Volgens de rechter is het feit dat zijn stiefdochter chlamydia en gonorroe had te weinig bewijs voor een veroordeling.

Het meisje had de soa's volgens de rechter ook op een andere manier kunnen oplopen. Een deskundige had tegenover de rechtbank eerder verklaard dat het wel degelijk waarschijnlijk is dat het meisje de soa's door geslachtsgemeenschap heeft opgelopen. Zowel de man als de moeder van het meisje heeft de geslachtsziektes.

De man moet wel zes maanden de gevangenis in voor ontucht met twee andere meisjes van 11 en 12 jaar. De verdachte lokte de twee naar een huis in Almere waar zij vervolgens naar pornofilms moesten kijken en een onbekend drankje moesten drinken. Ook betastte de man hen.

Écht, als ik zoiets lees draait mijn maag zich om.
En kan ik in de verste verte GEEN ENKEL BEGRIP opbrengen voor de rechter die dus doodleuk meent dat een vierjarige (!!!) kleuter de geslachtsziekte ook op een andere manier kan hebben opgelopen.
Túúrlijk, want een vierjarige heeft ook al wisselende sexuele contacten. Wat dom dat we daar zelf niet op gekomen waren....;-(
Wie komt er in hemelsnaam op voor de rechten van dat kleine meisje?? Ze woont in een huis met viespeuken die dus klaarblijkelijk gewoon hun gang kunnen gaan, want er 'valt toch niets te bewijzen.'
Het maakt me zo ongelooflijk boos.

Moet er een bezem door ons rechtssysteem?? JA ABSOLUUT.
Het schijnt dat wij op Europees gebied best streng zijn met onze straffen, alleen worden die straffen (bijna) nooit opgelegd door een rechter. En dat vind ik schandalig.
Het klinkt hard, en er zullen ongetwijfeld genoeg mensen zijn die het helemáál niet met mij eens zijn, maar sommige misdaden verdienen de doodstraf.
Ieder mens word met een rein geweten geboren. Maar als je als mens een ander mens van het leven beroofd heb je, in mijn ogen, al je rechten verspeeld en kan daar alleen maar een passende straf op volgen.
En dat geld helemaal voor misdaden waarbij kinderen het slachtoffer zijn geworden.
Zoals zo'n Robert M. bijvoorbeeld. Zet hem in een klein roeibootje, zonder peddels, op de Atlantische Oceaan. En eigenlijk vind ik dat nog te aardig voor zo'n viezerik. 

Wat ik met deze blog hoop te bereiken?? Tja, eigenlijk weet ik wel zeker dat ik hiermee niks bereik. Maar het is soms wel even fijn om, na het lezen van een dergelijk bericht zoals hierboven, je gal te spugen en even te zeggen dat we in een verdomt verknipte wereld wonen......!!!

Versiering in de tuin

En zo vierde Albert dus afgelopen vrijdag zijn veertigste verjaardag.
Nou ja, niet helemaal. 's Middags kwamen de beide moeders even langs om deze dag niet helemaal voorbij te laten gaan en zaterdagavond kwam familie en onze directe buren even langs.
Het échte feest zal eind deze maand plaats vinden. We vieren dan niet alleen dat Albert veertig is geworden, maar ook dat wij 20 februari twaalf-en-half jaar getrouwd waren.
Dat verdient een feestje, dachten wij zo.

Nu heb ik al eens gemeld dat wij in een hele leuke straat wonen. Het merendeel van onze straat is jong, dus van onze leeftijd. Sommigen hebben kinderen, anderen (nog) niet en weer anderen zijn momenteel hartstikke zwanger. Een klein clubje buurtgenoten zoekt elkaar telkens weer op. We kunnen en mogen gerust stellen dat dat inmiddels niet meer gewoon buren zijn, maar echte vrienden.
Nu was vorig jaar al een buurman veertig geworden en er werd flink na gedacht wat we als buurt konden doen om hem in het zonnetje te zetten. Er kwam een spandoek in de tuin, met andere versiersels en een waslijn met veertig paar sokken.
Albert en ik hadden allebei het gevoel dat de buurtjes ook voor hem iets op touw gingen zetten. Er werd namelijk al flink gesmoesd en gefluisterd.
Donderdagavond, ik was net klaar met mijn vorige blog, ging Albert achter de laptop zitten om de blog te lezen toen hij zei; 'Ja hoor, ze zijn buiten bezig.' Waarop hij zijn jas aantrok en naar buiten liep.
Even later kwam het hele spul, met Albert voorop, bij ons binnen. Allen in een jolige stemming.
Er werd hier, onder het genot van een borreltje, gewacht tot het twaalf uur was. Zodat ze mijn feestvarken meteen konden feliciteren.

Zoals gezegd komt het echte feest eind deze maand en dan zullen we alles dunnetjes volop overdoen. Met een tent in de tuin en lekker veel hapjes en drankjes. En nátuurlijk is dan die gezellige groep buren weer van de partij en word het feesten voort gezet.

Maar voor nu is het, voor mij althans, even bijkomen en weer opladen.
Pasen staat voor de deur en dan willen we ook iets gezelligs met de buurt gaan ondernemen.
En dan sukkelen we heel langzaam naar de zevenentwintigste april en zetten we de buurt even op z'n kop....!!
 Ik heb er nu al enorme zin in......