Een nare week

Vandaag was het een nare dag.
Vandaag was de dag van mijn opa's crematie. Vorige week, donderdag, overleed hij op zesentachtigjarige leeftijd. Het is een gezegende leeftijd. Eén die iedereen wel wil halen, mits dit in goede gezondheid gebeurt natuurlijk.
Mijn opa kwakkelde al een tijdje. Hij had chronische bronchitis en aanvankelijk dacht iedereen, dus ook zijn artsen, dat de bronchitis hem parten speelde.
Rond de jaarwisseling lag hij in het ziekenhuis met het zogenaamde Noro-virus.
Echt goed opknappen deed hij niet. 

Tijdens mijn ziekenhuisopname, vorige maand, belandde opa ook weer in het ziekenhuis. Dit maal was hij niet alleen heel erg benauwd, maar kon hij niet naar de wc en had hij erge buikpijn. Waarop de artsen verder gingen zoeken en kijken.
Iedereen had al zo'n onderbuikgevoel toen er een belletje vanuit het ziekenhuis kwam dat de drie dochters moesten komen voor een gesprek.
Er was een tumor in opa's lever aangetroffen. Er waren ook uitzaaiingen maar men wilde eerst meer onderzoeken doen, voor ze daar uitsluitsel over gingen geven.
De uitzaaiingen bleken in de longen te zitten. Dát was dus ook de reden dat opa steeds zo benauwd was.

Dan rijst uiteraard de vraag, bij de artsen, wat gaan we doen? Kunnen we nog iets doen én willen we nog iets doen, in verband met opa's leeftijd.
Al gauw bleek dat er weinig te doen was. Opereren was geen optie want opa's hart en nieren werkten ook niet meer naar behoren. Opa zelf had ook weinig trek meer in gedoe. Onderzoeken en eventuele behandelingen die niet prettig zouden zijn en toch niets zouden uithalen hadden voor hem geen meerwaarde meer.
Exact twee weken geleden mocht opa naar huis. Hoewel hij niet meer zelfstandig in en uit bed kon komen en hij verder overal hulp bij nodig was, zat hij fier rechtop en had nog altijd het hoogste woord.
Maar vorige week ging het plots hard minder.
Mijn moeder kwam maandag bij hem en vermoeid stuurde hij haar naar huis.
Een dag later wilde hij niet meer eten. Wát hij at was al minimaal, maar het enige wat hij nog naar binnen werkte was rijstepap én zelfs dat wou hij niet meer.
Om de benauwdheid wat te bestrijden kreeg hij een morfineprik en werd er zuurstof geregeld.
Woensdag werden de dochters erbij geroepen. De dokter was er zeker van dat het nu niet lang meer ging duren.
Maar opa is altijd een taaie rakker geweest en het was uiteindelijk vorige week, donderdagavond, dat hij overleed.

Ik blijf het onbegrijpelijk vinden; twee weken geleden zat de man nog rechtop, weliswaar doodziek, maar nog 'erg' aanwezig en amper een week later is hij er al niet meer. Hoe snel kan een kanker je opvreten??
Aan de andere kant zijn we ook allemaal blij en opgelucht dat het maar 'even' heeft geduurd. Hoe vaak hoor je niet dat mensen toch nog maanden een lijdensweg moeten meemaken? Dát is opa godzijdank bespaard gebleven. Al had hij het enorm zwaar die laatste dagen vanwege die enorme benauwdheid.

Vandaag hebben we afscheid van hem genomen.
Het was een besloten dienst, zoals opa dat wilde, maar om die reden niet minder emotioneel.
Er werd op een mooie manier gesproken over het leven van de man die toch maar mooi zesentachtig werd. Die volop heeft genoten van dat leven. En op zíjn manier ook alles uit dat leven heeft gehaald. 
Maar nu is het voorbij en is hij weer samen met oma. En is het goed zo.

We zullen hem vreselijk gaan missen. Maar hij zit in onze harten en we zullen hem daarom ook nooit vergeten.

Dag lieve opa. We houden van je!!!