Het gaat lekker, het is bijna december en ik heb er zin in

Hiep hiep hoera, de december-feest-maand staat voor de deur. Te beginnen met mijn moeder haar verjaardag op 1 december. Altijd een leuke en goede start voor de gezelligste maand van het jaar.
Sinds maandagavond ben ik weer verlost van het infuus en dus heerlijk wifi. Een beter begin van de decembermaand kan ik me niet voorstellen.

Morgen dus naar Tweede Exloërmond voor de verjaardag, waar mijn broertje, schoonzusje en kleine Alyssa ook zullen zijn. We blijven daar eten (doen we altijd met een verjaardag) en gaan daarna weer richting huis.
Dan kunnen we ons alweer opmaken voor 5 december. We gaan dit jaar de zaterdag ná het heerlijke avondje naar mijn ouders om daar dan pakjesmiddag te vieren. Dit natuurlijk omdat we dit jaar al met een kleine in de familie zitten. Dat willen we dan niet zomaar voorbij laten gaan en omdat Luuk met z'n gezinnetje 5 december bij zijn schoonouders viert, doen wij het een paar dagen later dunnetjes over.
Omdat ik 5 december niet zomaar voorbij wil laten gaan, gaan we bouillonfonduen met mijn ouders, tante en mijn nicht. Geen cadeautjes, geen gedoe ofzo. Gewoon een gezellige avond met z'n zessen. 'k Heb er nu al zin in.

Het mooiste aan de decembermaand vind ik toch wel de sfeer die dan in de lucht hangt. Mensen zijn vrolijk, het is overal gezellig. Kaarsjes die branden, overal lichtjes die fonkelen. De geur van dennengroen en mos. Winkels die gezellig zijn ingericht en aangekleed.

onze schouw tijdens kerst

In de tweede helft van december dompelen wij ons huisje ook in kerstsferen. Een guirlande met lichtjes wordt op de schouw gelegd, met daaraan zilveren, witte en rode kerstballetjes.
Mijn speciale kaartenhouder word weer opgehangen aan de keukendeur. Een projectje van mij waar ik best trots op ben; twee (of drie) jaar geleden heb ik op hardboard een afbeelding getekend van een sneeuwpop met een kerstman. Ik heb hulp van Albert gehad, want die is vele malen beter in tekenen dan ondergetekende, dat dan wel weer.... Het hele zaakje ingekleurd met verf, wat nog best wat tijd koste, want natuurlijk dekte het niet in één keer.

ik en mijn projectje

 Albert heeft er daarna haakjes onderaan vast gemaakt en daar hangen wij dan, aan linten, onze kerstkaarten aan op. Het is een heel fleurig geheel en zoals ik al zei; ik ben best trots op mijn projectje.

Eigenlijk heb ik tot nu toe weinig te melden; het gaat lekker, het is bijna december en ik heb er zin in. Dat is denk ik een goeie omschrijving van hoe het nu gaat en ik me nu voel. Vandaar ook deze zeer korte blog. 



Graag wil ik jullie een strip laten zien; bedacht, gecreëerd en getekend door CF-collega Tobias Bakker; Muco & Friends.
Ik heb nu een paar van zijn strips gezien (let op de oranje C en F in Muco & Friends) en vind het zo leuk getekend dat ik Tobias gevraagd heb of ik voor deze ene speciale keer de strip Merry Christmas onderaan mijn blog mocht plaatsen. Dat mocht; dank je wel Tobias.
 Ik hoop dat jullie Muco & Friends net zo leuk vinden als ik.

muco&friends, door Tobias ontworpen, wenst je al een fijne kerst

Muco & Friends kunnen jullie volgen op Tobias zijn twitter @Tobbeltje en ik zou zeggen; blijf hem volgen want ik weet zeker dat Muco & Friends een succes gaat worden.

Tot gauw.

Bijna klaar

Nog heel even en dan zitten de drie weken kuren erop en ben ik weer wifi. En ik geloof dat ik nog nooit zo heftig naar het einde van een kuur heb verlangt als deze keer. Van alle kuren die ik ooit heb gehad, en dat zijn er toch veel, was deze met stip de ellendigste die ik me kan herinneren.

Eigenlijk is moeheid iets dat bij iedere kuur hoort. Alleen heb je er de ene keer meer last van dan een andere keer. Dat zelfde geldt ook voor de diarree en de misselijkheid. Het zijn zo langzamerhand dingen die er ook bij zijn gaan horen en waar ik soms zelf een (gedeeltelijke) oplossing voor heb. De diarree weet ik bijvoorbeeld altijd redelijk in de hand te houden door twee keer daags een flesje Yakult te drinken. Voor de misselijkheid heb ik standaard Primperan in mijn medicijnkastje liggen. Ik gebruik het niet altijd, want zoals ik al zei, de ene keer is de misselijkheid heftiger dan een andere keer.
Wat de moeheid betreft; tja daar kun je maar het beste aan toegeven. En dat doe ik dan ook altijd maar.
Deze kuur echter krijg ik een hele lading met bijwerkingen over me heen die ik niet gewend ben.
Zo heb ik tintelende/gevoelloze lippen en zo nu en dan tintelende vingers. Daar had ik in het ziekenhuis ook al last van, maar toen ik dat tegen de zaalarts zei, herkende ze dit niet als een bijwerking. Vreemd genoeg hoorde ik later van een andere CF'r dat zij deze tintelingen ook heeft gehad de afgelopen zomer en daarop meteen de behandeling met deze medicatie moest staken....?!
Mijn mond doet zeer, mijn tong, mijn tandvlees, de mondhoeken, de lippen. Alles is overgevoelig, vooral voor heel zout en heel pittig. Ik gebruik Nystatine, maar ik denk dat ik daar ietsjes te laat mee begonnen ben. Toen de klachten al té heftig waren bedoel ik. Het zal ongetwijfeld iets doen, maar ik heb de rest van de kuur toch last van mijn mond en tong gehouden.
Het vervelendste is de jeuk, mijn stuiterende suikerwaardes en de verschrikkelijke vermoeidheid.
Voor de jeuk had ik naar mijn eigen longarts gebeld die mij Tavegil voorschreef. Maar de moeheid die ik al had, verergerde en ik zat bijna slapend aan het ontbijt, lunch en avondeten. Ik kon mijn ogen bijna niet openhouden. Albert meende zelfs dat ik wallen had waar ik een dijkdoorbraak mee zou kunnen tegenhouden....
Toen ik de bijsluiter van de Tavegil er eens op nasloeg kwam ik erachter dat Tavegil en anti-depressiva niet samen gaan. Lekker dus. Welke van de twee zou ik laten staan?? Aangezien je niet zomaar kunt stoppen met anti-depressiva besloot ik dat het dus de Tavegil zou worden. Dan maar jeuk. Het is ook niet anders.
Nu heb ik over mijn hele lichaam wel kleine krabwondjes, maar hopelijk trekken die weer weg zodra ik met de kuur gestopt ben.
Ik ben nog steeds erg moe, maar niet meer zo slaperig als met de Tavegil. Alleen houd ik het niet lang vol om bezoek te hebben. Ik voel me dan na twee uur inkakken en mijn behoefte om even lekker te gaan liggen en mijn ogen te sluiten word versterkt.
Om, voor mij nog onbekende oorzaak, stuiteren mijn bloedsuikers ook gigantisch. Ik kan er geen peil op trekken. Afgelopen donderdag was het wel heel erg raak, 's morgens een suiker van 1.7, waar ik dus letterlijk helemaal niet fris van was, en 's avonds een suiker van 21.5. Van het ene uiterste naar het andere.
Nu vind ik een hoge suiker niet zo eng als een lage. En gelukkig voor mij, reageerde Albert heel adequaat op mij en de symptomen. Ik kan me eigenlijk niet zoveel meer van dit alles herinneren behalve dat ik zwarte vlekken zag en geïrriteerd dacht; 'Nou lekker is dat, jeuk, vermoeidheid en nu ook nog zwarte vlekken zien....', niet wetende (of beseffend) dat dat dus door die hypo kwam.
Ik prik me dus helemaal lek momenteel om die suikers maar goed in de gaten te houden.
Zoals ik zei, ik weet niet precies hoe het komt, maar vooralsnog ga ik ervan uit dat het ook door de medicatie komt.
Een andere bijwerking is dat ik toch wel wat kortademig ben. Aan de andere kant; het zou heel goed mogelijk zijn dat ik weer een stukje heb ingeleverd tijdens deze periode van infectie op infectie.
Ik heb gewoon een algeheel gevoel van hangerigheid, lusteloosheid en door mijn pijnlijke mond smaakt het eten me niet zo lekker als normaal.


Er zijn uiteraard ook leuke dingetjes gebeurt. Zo hebben we al een paar cadeautjes voor Alyssa gekocht. Over twee weken vieren we voor de allereerste keer Sinterklaas met haar. Omdat broer en schoonzus al zo lang ze samen zijn, pakjesavond op de dag zelf bij Myrte's familie houden, doen wij het de zaterdag ná vijf december nog even dunnetjes over. En ik heb er al enorm veel zin in.
Ik vind eigenlijk alles spannend en leuk nu Alyssa het allemaal voor de eerste keer meemaakt.
En daarom heb ik de afgelopen drie weken ook doorgezet met kuren. Ik WIL gewoon deze hele speciale decembermaand enigszins fit zien door te komen. Dat valt vooraf natuurlijk niet te zeggen, maar ik ga er keihard m'n best voor doen.

Jeuk, jeuk en nog eens jeuk.....

't Is heerlijk om weer thuis te zijn. Er gaat niets boven je eigen huis, eigen bed, eigen toilet en eigen douche.
Ik weet precies waarom ik het liefste thuis kuur. DIT is mijn plek.
Het was dinsdag half zes eer we het hospitaal mochten verlaten. Of liever gezegd; konden verlaten. Het heeft even geduurd voor de apotheek mijn medicatie klaar had, dus daar was het wachten op.
Thuis werd ik verwelkomd door onze veestapel.

 Jerry, onze zwarte kater, heeft de hele avond gelukzalig bij mij op schoot gelegen. Blijkbaar blij dat ik weer thuis was.

Donderdag kon Albert een resterend deel van de antibiotica ophalen bij onze eigen, vaste, apotheek in Nieuw Amsterdam. Daar moest hij echter ook nog wachten. Het schijnt dat de Tazobactam een erg vervelend goedje is om te maken. De apotheek had haar handen er vol aan.
Vanaf donderdag kreeg ik ook meer last van jeuk. Vooral op m'n hoofd. Dat was vrijdag niet anders. Zaterdagochtend doet mijn hoofdhuid pijn als ik tijdens het wassen mijn haren wil kammen.
En die dag heb ik niet alleen last van een jeukend hoofd, écht ALLES jeukt. Ik word er helemaal kriegel van.
Het enige dat niet jeukt zijn mijn voeten. Voor de rest kriebel en krabbel ik me een ongeluk.
In de nacht van vrijdag of zaterdag beginnen mijn lippen en vingertoppen ook weer te tintelen. Het tintelende gevoel van mijn vingertoppen neemt in de loop van de dag af, mijn tintelende lippen blijven raar voelen.
Vandaag, zondag, tintelen mijn vingertoppen niet meer, maar mijn lippen nog wel. Gelukkig heb ik vandaag ook niet meer zoveel last van de jeuk. Het is er nog wel, maar gisteren zat ik mezelf gewoon in de weg door dat gekriebel, en dat valt vandaag dus enorm mee.
Tóch ga ik voor de zekerheid morgen wel even mijn longarts bellen. Die had vorige week vakantie maar is deze week weer terug. Ik heb van een hele horde andere CF'rs tal van oorzaken voorbij zien komen op FaceBook. Van de gebruikelijke bijwerkingen of allergie, tot een verstoorde leverfunctie. Ik neem geen enkel risico. Als het om een allergie gaat zou je dat met medicatie op kunnen lossen geloof ik. Ik laat het aan mijn longarts over om hier z'n licht eens op te schijnen.

Verder was het een behoorlijk rustige week. Vrijdagmiddag kreeg ik mijn vriendin P op bezoek, wat altijd gezellig is. Ze had wat lekkere spulletjes meegenomen voor onder de douche.

We delen op dit gebied een zelfde verslaving; shampootjes, douchegel, badschuim/olie, etc etc. Als je ons echt wild wilt hebben, moet je vooral iets nieuws geven voor onder de douche of in bad.
Ik kan dan ook niet wachten om het uit te proberen. Al lijkt me dat op dit moment, met m'n overgevoelige huid, even niet zo verstandig.
Maar wat in het vat zit, verzuurd niet zeggen ze. Dus dat uitproberen komt nog wel.

Met ontslag....

Joehoeeeee...., datgene wat ik hoopte (en waar ik in mijn vorige blog over schreef) is uitgekomen. Ik mag naar huis. Niet morgen, of overmorgen of aan het eind van deze week, néé, eind van deze middag nog. Hoe heerlijk en hoe snel kun je dit noemen??
De zaalarts die vorige week op mijn kamer stond is deze week blijkbaar niet aanwezig en daarom verscheen gisteren dokter Woutertje aan mijn bed. Het klinkt misschien iets oneerbiedig, dat ik zijn naam verklein. Maar dokter Wouter is dus ook echt nog een Woutertje. Een jaar of drieëntwintig, misschien vierentwintig. En al zeker twee á drie jaar arts-assistent. Het kan niet anders dan dokter Woutertje een wonderkind is ,dat zichzelf hoogbegaafd mag noemen. Iets anders kan ik niet verklaren.
De eerste keer dat ik hem aan mijn bed kreeg is dus een jaar of twee, drie geleden. Hij was toen jonger dan mijn broertje die op dat moment zelf een jaar of vierentwintig was. Eigenlijk wist ik toen niet wat ik met de situatie aan moest. Hij was duidelijk geen co-assistent meer, aangezien hij de co-assistenten begon uit te leggen hoe CF in de praktijk werkt. Een paar co-assistenten waren zelfs iets ouder dan Wouter.
Dat hij toen nog écht piep was, was te zien aan sommige reacties die ik doorgaans niet bij de, wat meer, volwassen artsen zie. Zo stak ik mijn hand op toen ik hem aan het einde van de gang zag staan en hij zwaaide op een vrolijke, wellicht kinderlijke manier, terug.
Die fase is hij nu voorbij. Hij oogt wat meer volwassen, is zelfs wat streng (althans, dát probeert hij) en dat vrolijke, opgewekte knulletje van toen heeft plaats gemaakt voor de wat strenge, serieuze arts in wording.
Maar goed, ik vond Woutertje toen leuk en ik vind Woutertje nog steeds leuk. En ik vermoed dat het door zijn leeftijd komt (waardoor ik hem nog steeds meer als het knulletje zie dan als mijn zaalarts).

Dokter Wouter stond gisteren goed gemutst naast mijn bed en vroeg hoe het nu ging. Ik legde hem uit dat ik me beter voel dan vorige week en dat ik zonder problemen van het toilet naar mijn bed en de stoel kan lopen, zonder gelijk mijn tong weer van de vloer te moeten schrapen. Hij had al ergens gelezen dat de kuur thuis afgemaakt zou worden zodra ik weer op de rails stond en dus zei hij: 'Ik ga vandaag nog even met de CF'verpleegkundige bellen zodat alles opgestart kan worden.' Dát klonk uiteraard als muziek in mijn oren.
De CF'verpleegkundige, B, kwam, hoorde mij aan en ging de boel op gang helpen. 's Middags, ik was net met mijn middagdutje bezig, stond ze naast mijn bed dat alles grotendeels geregeld was.
'De eerste lading medicatie krijg je van de apotheek hier, en dan kan je donderdag de rest bij je eigen apotheek ophalen.' WAUW!!!!

Gisteravond heb ik nog even bezoek gehad van mijn schoonouders en Albert natuurlijk. En na Goede Tijden, Slechte Tijden belde vriendinnetje Patries waar ik ook nog een flinke tijd mee heb zitten kletsen.
Ik heb enorm lekker geslapen de afgelopen nacht en ben vanmorgen al bijtijds begonnen met het inpakken van mijn tas. Ik geloof dat ik er deze keer niet zo'n zooi van heb gemaakt. Normaal gesproken lijk ik wel zo'n hamster met verzameldrift. Mijn nachtkastje, mijn bed en de vensterbank zijn dan volgestouwd met spullen. Mijn nachtkastje staat dan altijd standaard vol met medische rommeltjes; een naaldencontainer, pillendozen, een doos met insulinenaaldjes, de insulinepennen en een sputumpotje. Mijn bed doet vaak dienst als lees/lectuurbak; tijdschriften en boeken (en oja, ook nog een doos tissues) liggen daar. En dat moet allemaal 's nachts naar een ander plekje worden verhuisd. De vensterbank laat ik maar nu even voor wat het is. Die doet meestal dienst als plek waar ik de overige spullen deponeer die ik niet meer op of in mijn nachtkastje of bed kan kwijt kan.
Ik vind dat ik me deze keer buitengewoon netjes heb gedragen. Zie je wel dat ik niet altijd een sloddervos hoef te zijn???

Natuurlijk ben ik zelf enorm blij dat ik weer naar huis mag, maar ook mijn wederhelft is er gelukkig mee. Het is voor hem toch elke dag twee uur reizen. Een uur heen en dan daarna, als het al donker is, een uur terug. En aangezien Albert niet bepaald de ogen van een havik heeft, vind hij het rijden terug soms wel eens lastig.
Toch komt hij hier altijd met groot plezier. Dat hij zondag niet kon komen omdat hij moest werken vind hij dan ook behoorlijk vervelend.
Maar goed, mijn ouders waren er en hebben zijn taak prima overgenomen.
Toch zal mijn ontslag ook voor hem een stukje rust mee brengen.

Gisteren kreeg ik tot mijn grote verrassing een lading kaarten waar ik wel even zoet mee was. En vandaag kwam de voedingsassistente met nog eens vijftien kaarten.
Ik vind het leuk om kaarten te ontvangen als ik hier lig. Het geeft een fijn gevoel dat er aan je gedacht word. Ook Albert heeft deze opname een kaart mogen ontvangen. En dát vind ik haast nóg mooier. De meeste aandacht gaat altijd, als vanzelfsprekend, naar de patiënt uit. Maar daardoor vergeten heel veel mensen dat de partner het ook wel leuk vind om iets te krijgen waardoor hij of zij het gevoel krijgt er niet alleen voor te staan. Al is het maar een sms of een belletje.
Vaak wordt vergeten dat de partner eveneens in een rotsituatie zit en dat hij of zij ook wel eens een opkikker nodig heeft. Niet dat ik Albert hoor klagen hoor, maar ik merk dat hij zich enorm optrekt aan de lieve en hartverwarmende woorden van onze buurtgenoten die hem altijd tijdens een opname van mij even laten weten dat hij altijd bij hen terecht kan en dat ze van tijd tot tijd even vragen hoe het nu met hém gaat. Dat geldt overigens ook voor de lustkapper (en zijn gezin) van ons dorp, waar Albert al twee keer aan tafel heeft gezeten de afgelopen week. Dat is voor mij dan ook altijd weer een hele geruststelling.
Hij maakt zich zorgen om mij en ik maak me, op mijn beurt, weer zorgen om hem.
Om nog maar weer eens terug te komen op al die kaartjes die ik mocht ontvangen; iedereen héél erg bedankt. Vooral de CF-clan was goed vertegenwoordigd, hihihihi.

Voor nu brei ik er een einde aan. De tas is vol, en dus moet ik proberen om ergens nog een plekje te vinden waar ik mijn laptop kwijt kan.
See you at home.....

Opname (III)

....En ondertussen blijven we nog even door kuren in het gehate hotel. 
Het is zondag en dat betekent dat het hier énorm stil op de afdeling is. Nu is E4 al geen drukke, lawaaierige afdeling. Dat komt omdat één helft gesloten is omdat daar patiënten behandeld worden met radio activiteit. In het midden van de gang is dus een dikke zware deur die de straling daar binnen moet houden, wat dus ook betekent dat je helemaal niets ziet of hoort aan die kant van de afdeling. 
Dus zelfs op doordeweekse dagen is het hier rustig en kalm. 
Nou ja, dan moet er natuurlijk geen psychiatrische patiënte liggen, want dan word het meteen wél een levendige boel hier. 

Zoals je misschien hebt gelezen was de nacht van donderdag op vrijdag niet zo'n heel fijne nacht. Ik heb die nacht slecht geslapen, mede doordat mijn benen en heupen pijn deden. Vrijdag zelf voelde ik me dan ook gevloerd. Ik heb bijna de hele dag liggen slapen, totdat ik mezelf halverwege de middag een schop onder de kont heb gegeven en uit bed ben gegaan. Ik heb toen nog een blog geschreven om m'n zinnen te verzetten. 
's Avonds kwamen tot mijn grote verrassing mijn broertje, schoonzusje en de kleine Alyssa nog even langs. De kleine meid groeit als kool en het is fantastisch om haar bezig te zien. Ze krijg echt interesse in de dingen om zich heen. En terwijl haar papa en mama gingen eten, gaf ik de kleine de fles. 

Juist omdat ze nu al vijf maanden is, is ze enorm bewegelijk. Alles doet het aan haar en ze wil alles zien, aanraken en proeven. Ik wist toen Luuk met zijn gezinnetje weg ging dat ik die nacht uitstekend zou slapen. 
Én dat gebeurde ook. Ik heb zelfs belachelijk goed geslapen. 
Waarom belachelijk?? Omdat het op onze afdeling een chaos was die nacht. Een patiënte met een psychose hield de andere bewoners van deze afdeling wakker en het personeel flink bezig. En Alie?? Alie sliep als Doornroosje en heeft hé-le-maal niets van deze crisis mee gekregen. Áls ik slaap, dan slaap ik ook goed.....
De volgende dag, toen de verpleegkundige mijn bed stond te doen, hoorde ik een afschuwelijk gekrijs en gegil op de gang. De verpleegster melde dat dát nou de mevrouw van vannacht was. Huh? Welke mevrouw van vannacht?? En toen begon ze dus te vertellen. Klaarblijkelijk is de beveiliging nog geweest en mensen van de psychiatrie, dus behoorlijk druk zo midden in de nacht. 'Maar,' zo verzekert de verpleegster me, 'ze ligt nu vastgebonden op bed dus je hoeft je geen zorgen te maken...' Pfff, dat is zeker een opluchting. Al moet ik wel zeggen dat ik het wel heel triest vind als mensen zo de weg kwijt zijn dat ze vastgebonden moeten worden.  

De zaterdagmiddag komen de vier dametjes uit onze straat langs. Altijd gezellig en altijd leuk. Ik kreeg een enorme kilozak met snoep dus dat word stiekem snoepen, veel suikers controleren en extra bijspuiten vermoed ik. Naast de snoep hadden ze nog wat tijdschriften meegenomen dus ik zal me zeker deze laatste dagen hier niet vervelen. 
Vandaag zijn mijn ouders geweest. Albert, die vorige week ook al had vrijgenomen, ging dus gewoon naar z'n werk terwijl mijn ouders op bezoek kwamen. En zoals altijd had mijn moeder natuurlijk weer veel lekkers voor me meegenomen. Ook dit bezoek was gezellig en ik heb m'n snaveltje weer goed zijn werk laten doen. Dat ik nog niet helemaal zo in m'n vel zit als zou moeten merk ik als ik een paar uur later toch echt moe raak van het bezoek. Ik denk trouwens dat het ook mede door de antibiotica komt. Dat is toch altijd weer een kleine aanslag op je lichaam. Als mijn ouders weer weg zijn zak ik achterover en doe even m'n ogen dicht. 

Morgen is het begin van een nieuwe werkweek. Ongetwijfeld zullen er dan dingen besproken worden. 
Mijn eigen longarts is vorige week nog even geweest en hij is, net als ik trouwens, een groot voorstander van thuiskuren. Zodra dat kan, moet het ook, vind hij. En ik ben het daar natuurlijk helemaal mee eens. 
Ik ben in de afgelopen paar dagen goed opgeknapt. Ik hoest niet meer zoveel en de sputumproductie is afgenomen. Waar ik het helemaal aan merk is de benauwdheid. Die is gelukkig stukken beter geworden. Het stukje van mijn bed naar het toilet is geen uitputtingsslag meer. Moest ik bij begin van mijn opname na een toiletbezoek eerst even bijkomen op de dichtsbijzijnde stoel, nu loop ik in één keer door. 
Ook de waardes van de controles die 's morgens worden uit gevoerd verbeteren met de dag. Was mijn pols vorige week nog boven de honderd, nu zit hij al weer een paar dagen daar onder. En dat geldt ook voor mijn saturatie. Bij aanvang van de kuur nog rond de tweeënnegentig en nu weer mooi rond de achtennegentig. Voor mij een extra bevestiging dat we de goeie kant op gaan. 
Zodra de zaalarts morgen langs komt zal ik haar vragen om de boel voor een thuis kuur op te starten. Als mijn eigen apotheek dan ook nog eens snel werkt zou ik in feite woensdag al naar huis kunnen.
Duimen dus. Want laten we wel zijn; het is nergens zo goed toeven dan thuis!!!

 

Opname (II)

...Ik heb zó mijn dag niet. Je kent het vast wel. Slecht geslapen, moe, geïrriteerd en alsof dat en deze opname nog niet genoeg is, lijkt het wel alsof ik griep krijg. Mijn spieren doen pijn, mijn botten (vooral de gewrichten) doen pijn, ik voel me uitgeblust met een hoofdletter U. 
Die pijnlijke botten en spieren zijn ook de oorzaak van mijn slechte nachtrust afgelopen nacht. Ik wist niet hoe ik liggen moest. Lag ik vijf minuten op de linkerkant, deed die heup en knie pijn. En zodra ik me op de andere kant had gerold was het maar even of die kant begon zeer te doen. Ik werd er tureluurs van. En chagrijnig. 
Tegen een uur of vier ben ik nog naar het toilet geweest en toen ben ik uiteindelijk wel in slaap gesukkeld. 
Om half acht heb ik mijn kommetje cornflakes op de automatische piloot naar binnen gelepeld, mijn pillen genomen, verneveld en daarna, ja, ben ik weer gaan liggen. 
En hoewel ik zelf het gevoel had dat ik gewoon aan het dommelen was, dus steeds wel wakker schrikkend, heb ik de koffie gemist en heeft zelfs de zaalarts nog aan mijn bed gestaan, waar ik dus helemaal niets van vernomen heb. Aangezien zij weinig nieuws te vertellen had, heeft ze me lekker laten slapen.

Tegen half elf, kwart voor elf, werd ik wakker van de schoonmaakster. Op mijn vraag of de koffie al geweest was antwoordde ze; 'Ja hoor, die zijn een poosje geleden al geweest.' Fuck. Gemist dus.
De mevrouw heeft mijn kamerdeur geolied omdat deze kraakte en piepte als een horror-deur en toen ze klaar was vroeg ze of ze mij een kop koffie moest halen. Kijk, dát vind ik nu lief. Graag. En nee, ik hoef verder niets. Alvast bedankt dat u dit voor me halen wilt.
Toen ik mijn koffie op had moest ik me ook nog eens wassen, dus tja; ik was een beetje laat vanochtend.
Maar goed, aangezien er verder niks op mijn programma staat heb ik dus feitelijk de hele dag om wat rond te lummelen. En dat doe ik dan vandaag ook maar. Even aan toegeven.

Verder heb ik al een aantal leuke en mooie kaarten gekregen, daarvoor mijn dank.
Vanmorgen lag er naast de gewone enveloppen ook een speciale envelop. Ik was meteen nieuwsgierig.
Ik deed hem open en er viel een koetjesreep-verpakking uit, mét kaartje. Wat enorm lief. En wat een leuke verassing.

 Hij kwam van onze Irène, die in één van mijn vorige blogs had gelezen hoe ik vroeger altijd van mijn oma de koetjesreep kreeg en die zo lekker vond. Ze zag hem bij de winkel liggen en moest meteen aan mij denken. Héérlijk hoor. Die krijgt vanaf morgen een prima plekje in mijn buik. Vandaag nog maar even niet, want ze zijn een dagcurve aan het bijhouden, en dan wil ik liever geen uitschieters meten.
Morgen meet ik zelf mijn suikers weer dus dan zijn die repen voor mij......gna gna. En Irène; heel erg bedankt!!!

Verder gaat alles zijn gangetje hier in het hospitaal. Ik heb weinig te vertellen, want ik beleef ook weinig. Hoewel de afdeling volgens de verpleegster helemaal vol ligt is het vrij rustig en hoor ik niet veel.
De zaalarts zei me gisteren dat we na het weekend gaan kijken hoe de vlag erbij hangt ivm het afmaken van de kuur in huis. Mijn eigen longarts kwam gisteravond even buurten en vond dat we sowieso maar moesten regelen dat ik volgende week naar huis kan. Tenminste, als ik me daarvoor goed genoeg voel. Uiteraard zeg ik dan geen nee. Het is me deze keer gelukt om eens niet als eerste te vragen wanneer ik weer naar huis mag. Dat leek me eigenlijk wat ongepast nu het voor hen ook zo puzzelen is welke soort antibiotica ze me het beste kunnen geven. Maar je begrijpt; als mijn eigen longarts het woordje thuis en verder thuiskuren laat vallen, sta ik in de startblokken om hem vooral aan te moedigen dit idee uit te voeren. Zit toch in de aard van het beestje.

Tot slot hier nog even mijn tijdelijke adres:
UMCG
tav Alie Eerenstein
afd E4/kamer 85
Postbus 30.001
9700 RB. GRONINGEN

 

Opname (I)

En zo beland je dus, niet geheel vrijwillig, weer in het hospitaal.
Ergens in mijn achterhoofd had ik er al een klein beetje rekening mee gehouden dat het een opname zou worden, maar ja; ik bleef ijdele hoop houden.
Maar maandagochtend werd ik, voor de zoveelste keer op rij, wakker met een knallende koppijn en vroeg ik of Albert even voor me wou bellen.
En tien minuten later kwam hij terug. 'Dat word dus een opname. Hij gaat nu een bed voor je zoeken.' Geweldig, net iets om mijn dag te ruïneren.
En dus begon Albert met het bij elkaar zoeken van mijn spullen. Ik heb tegenwoordig alles op papier staan, zodat ik zeker weet dat ik niets vergeet.
Twee uurtjes later hadden we nog steeds niets gehoord. Buurvrouw H. was bij ons toen er iemand van het umcg belde. Er was nog geen bed gevonden, maar ik moest me de volgende dag om half elf op de afdeling E4 melden. Ik ken de afdeling, want ik heb er al vaker gelegen. De laatste keer lag ik hier ook en had ik de luxe om een éénpersoonskamer te krijgen.
Hoewel het natuurlijk uitstel van executie is was ik toch wel blij met dit extra dagje thuis.

Gisterochtend togen we dus naar Groningen. Bepakt en bezakt en zoals altijd; absoluut geen zin!!!
Ik voelde me helemaal niet lekker, had knallende koppijn omdat ik die ochtend expres geen ibuprofen had ingenomen. Om eventuele waarden niet te verzieken. Maar man man, wat voelde ik me K*T.
De verpleger zag het meteen en zorgde dat ik een bedje kreeg. En gelukkig; óók deze keer een éénpersoonskamer.
Geen gedoe dus met mede-patiënten (zie een vorige blog waarin ik mijn aversie voor het ziekenhuis uitleg), een eigen douche, een eigen toilet. Heel erg fijn. Dat maakt het voor mij in ieder geval al een stukje makkelijker om hier te zijn.

Amper geïnstalleerd kwam er een co-assistent binnen, klaar om eens lekker met mij te babbelen. Iéts dat ik dus niet zo leuk vind. Je mag eerst je verhaal aan een verpleegkundige doen, dan aan de co en vervolgens mag je alles weer herkauwen aan de zaalarts. En dat allemaal terwijl je dus niet lekker in je vel zit en helemaal geen zin hebt om lange gesprekken te voeren.
De vragen van de co zijn ook zo onzinnig en, voor mij althans, nutteloos; wat verwacht je van deze opname, wat zijn de klachten (duh, die zijn elke keer hetzelfde.....), etc etc.
En dan dé hamvraag; 'Rookt u mevrouw?' Gapend zeg ik; 'Ja een pakje per dag, en nee, ik doe niet aan drugs en drink ook geen alcohol.' Ik zie Albert gniffelen.
Dan wil de co nog even mijn bloeddruk meten. Het bloeddrukapparaat blijkt defect en dus mompelt de co dat hij even een andere gaat halen.
Als ik Albert vraag waarom hij moet lachen zegt hij; 'Omdat hij bloedserieus opschreef dat je een pakje per dag rookt.'
WAT????? Dat meen je niet......
Ik gier het uit van het lachen. Had hij nu echt niet door dat ik sarcastisch antwoordde omdat ik de vragen spuugbeu was???
Als de co weer binnenkomt zeg ik: 'Zeg die opmerking dat ik een pakje per dag rook was een grapje hè, dat snap je toch wel? Ik rook niet.'
'Oh,' zegt hij schaapachtig. 'Ik dacht al, wat onverstandig....' Tssssss.Nou, dat weet ik dan dus voor een eventuele volgende keer; geen grapjes maken over roken!!!

Ik zie aan het eind van de middag de supervisor van de afdeling. Een aardige knul die even kennis wou maken met de nieuwste patiënt.
Voor de rest gebeurt er helemaal niks; geen bloedprikken, geen röntgenfoto maken, ik zie zelfs de zaalarts niet. Om half zes begin ik mezelf wat op te vreten; ik zal vandaag toch nog wel met één of andere antibiotica beginnen?? Anders had ik net zo goed thuis kunnen blijven. Om kwart voor zes komt de verpleger binnen met een zakje. Hè hè, gelukkig. Er gaat iets gebeuren.
Ik krijg drie maal daags Colistine in stootjes en Tazobactam in de vierentwintiguurs situatie. De Colistine ken ik alleen als verneveling dus daar kijk ik wat vreemd van op. De Tazobactam ken ik helemaal níet.
Ik ben wel heel blij dat we eindelijk eens iets anders proberen. De Tobra en Cefta doen gewoonweg niet meer wat ze moeten doen. Het is een fijn gevoel dat we niet bij de standaard medicatie blijven hangen, maar dat het roer radicaal om gegooid wordt. Ik hoop dat deze antibiotica een goeie combinatie is en dat ze mij weer op de rails kunnen krijgen.

De Brugbeurs

....Tja, ik schreef het al na het beëindigen van mijn laatste kuur, tweeënhalve week geleden; ik ben niet zo opgeknapt als dat ik eigenlijk zou willen.
Komt erbij dat ik een week later de griepspuit kreeg en jawel; Alie zit weer echt in de lappenmand.
Tegen beter weten in hoopte ik dat het vanzelf wel weer zou overgaan. Is toch een beetje mijn ding, dát struisvogelpolitiek spelen. Altijd hopen dat het vanzelf wel weer over zal gaan....
En nee, zoals zo vaak ging het niet 'vanzelf' over. Sinds twee dagen hoest ik zelfs meer, komt er meer sputum en heb ik een vol gevoel.
Ik ben al minstens zes weken niet ibuprofen-vrij geweest. Als ik die roze krengetjes niet slik voel ik me ziek met de hoofdletter Z.
En dus heb ik vanmorgen, met een loodzwaar gevoel in m'n benen, besloten om dan toch maandag maar Groningen te bellen.
Íets wat ik dus allesbehalve leuk vind, (jullie kennen immers mijn ziekenhuisfobie) maar ik moet nu toch maar even de verstandigste zijn. Gezien het feit dat ik mijn laatste kuur nog maar net achter de kiezen heb vrees ik toch een opname. Al wil ik daar ook niet te lang bij stil blijven staan en eigenlijk wil ik ook niet op de zaken vooruit lopen. Mijn artsen weten hoezeer ik opnames haat dus met een beetje geluk en wat puzzelen komen we er met een thuiskuur uit.

Wat ik op dit moment heel erg jammer vind is dat ik de Brugbeurs moet missen.
Iets dat een jaar geleden door de plaatselijke ondernemersvereniging is opgezet en dit jaar grotere vormen heeft aangenomen door er een modeshow en een Miss Borger-Odoorn verkiezing aan vast te knopen.
Albert, eerst bestuurslid en inmiddels penningmeester van deze ondernemersvereniging, heeft er de afgelopen zes weken zijn ziel en zaligheid in gestopt. Er moest zo ontzettend veel geregeld en georganiseerd worden.
Promotiemateriaal, advertenties, gasten, modellen, juryleden, kleding en sponsoren, etc etc. Je hebt geen idee wat er allemaal bij komt kijken en wat er allemaal nodig is om iets dergelijks van de vloer te krijgen. En dan heb ik het helemaal nog niet over zaken als verlichting, geluid, catering enzovoorts.
Albert heeft dit onderdeel van de Brugbeurs samen met kapper Raymon van kapsalon Unique en kapster Anet van kapsalon Anet op zich genomen. De overige leden van de ondernemersvereniging hebben de organisatie van de Brugbeurs op zich genomen.

Nu is Albert iemand die geen half werk aflevert en dus ging hij er niet voor de volle honderd procent voor, maar voor de volle tweehonderd procent.
De afgelopen twee weken was hij vaker van huis dan dat hij thuis was. En er werd ook alleen nog maar over de Brugbeurs gepraat. Als het niet met mij was, dan was het wel via de telefoon met iemand anders, die ook, in welke vorm dan ook, iets met deze beurs van doen heeft.
Ik was donderdag zover dat ik eigenlijk het woordje Brugbeurs niet meer horen kon. En ben dus ook héél blij dat het EINDELIJK 3 november is en dat vandaag dus DE dag is.

Maar omdat Albert er z'n ziel en zaligheid in heeft gelegd had ik het leuk gevonden om vanmiddag even te gaan kijken. Dat lag ook in de bedoeling.
Maar helaas voel ik me daar gewoon niet fit genoeg voor. Ik heb heel erg zitten dubben of ik nu wél of niet uit bed zou komen. Een dagje lekker onder ons warme dekbedje klonk ook heel aanlokkelijk, toch heb ik mezelf een schop onder m'n kont gegeven en ben opgestaan. De puf alleen om ook nog naar 't Brughuus te gaan voor de Brugbeurs is ver, heel ver te zoeken. Dat betekent immers; netjes omkleden, mezelf optutten, haren in de plooi vegen, alle spullen bij elkaar zoeken en in mijn tas mikken, de kou in, auto in, auto uit, Brughuus in en dan vrolijk en gezellig een paar uur zitten ginnegappen terwijl ik het allerliefste gewoon in mijn joggingbroek, t-shirt, vest en pantoffels blijf lopen, op de bank ga hangen met de haard en televisie (of radio) aan.
En als ik al deze dingen tegen elkaar opweeg is het alweer zo'n warboel in mijn hoofd dat ik gewoon besluit om lekker voor die laatste optie te kiezen. Thuis, op de bank, bij de haard.
De modeshow en Miss Borger-Odoornverkiezing wordt door Pieter, m'n aangetrouwde neef, opgenomen en op die manier kan ik over een poosje toch dit hele gebeuren bekijken.

Voor nu, wens ik iedere ondernemer op de Brugbeurs veel succes en veel plezier toe. Hopelijk overtreffen jullie het bezoekersaantal van vorig jaar. Toi, toi, toi zou ik zeggen. En wat mezelf betreft; ik houd jullie op de hoogte.