Opname (I)

En zo beland je dus, niet geheel vrijwillig, weer in het hospitaal.
Ergens in mijn achterhoofd had ik er al een klein beetje rekening mee gehouden dat het een opname zou worden, maar ja; ik bleef ijdele hoop houden.
Maar maandagochtend werd ik, voor de zoveelste keer op rij, wakker met een knallende koppijn en vroeg ik of Albert even voor me wou bellen.
En tien minuten later kwam hij terug. 'Dat word dus een opname. Hij gaat nu een bed voor je zoeken.' Geweldig, net iets om mijn dag te ruïneren.
En dus begon Albert met het bij elkaar zoeken van mijn spullen. Ik heb tegenwoordig alles op papier staan, zodat ik zeker weet dat ik niets vergeet.
Twee uurtjes later hadden we nog steeds niets gehoord. Buurvrouw H. was bij ons toen er iemand van het umcg belde. Er was nog geen bed gevonden, maar ik moest me de volgende dag om half elf op de afdeling E4 melden. Ik ken de afdeling, want ik heb er al vaker gelegen. De laatste keer lag ik hier ook en had ik de luxe om een éénpersoonskamer te krijgen.
Hoewel het natuurlijk uitstel van executie is was ik toch wel blij met dit extra dagje thuis.

Gisterochtend togen we dus naar Groningen. Bepakt en bezakt en zoals altijd; absoluut geen zin!!!
Ik voelde me helemaal niet lekker, had knallende koppijn omdat ik die ochtend expres geen ibuprofen had ingenomen. Om eventuele waarden niet te verzieken. Maar man man, wat voelde ik me K*T.
De verpleger zag het meteen en zorgde dat ik een bedje kreeg. En gelukkig; óók deze keer een éénpersoonskamer.
Geen gedoe dus met mede-patiënten (zie een vorige blog waarin ik mijn aversie voor het ziekenhuis uitleg), een eigen douche, een eigen toilet. Heel erg fijn. Dat maakt het voor mij in ieder geval al een stukje makkelijker om hier te zijn.

Amper geïnstalleerd kwam er een co-assistent binnen, klaar om eens lekker met mij te babbelen. Iéts dat ik dus niet zo leuk vind. Je mag eerst je verhaal aan een verpleegkundige doen, dan aan de co en vervolgens mag je alles weer herkauwen aan de zaalarts. En dat allemaal terwijl je dus niet lekker in je vel zit en helemaal geen zin hebt om lange gesprekken te voeren.
De vragen van de co zijn ook zo onzinnig en, voor mij althans, nutteloos; wat verwacht je van deze opname, wat zijn de klachten (duh, die zijn elke keer hetzelfde.....), etc etc.
En dan dé hamvraag; 'Rookt u mevrouw?' Gapend zeg ik; 'Ja een pakje per dag, en nee, ik doe niet aan drugs en drink ook geen alcohol.' Ik zie Albert gniffelen.
Dan wil de co nog even mijn bloeddruk meten. Het bloeddrukapparaat blijkt defect en dus mompelt de co dat hij even een andere gaat halen.
Als ik Albert vraag waarom hij moet lachen zegt hij; 'Omdat hij bloedserieus opschreef dat je een pakje per dag rookt.'
WAT????? Dat meen je niet......
Ik gier het uit van het lachen. Had hij nu echt niet door dat ik sarcastisch antwoordde omdat ik de vragen spuugbeu was???
Als de co weer binnenkomt zeg ik: 'Zeg die opmerking dat ik een pakje per dag rook was een grapje hè, dat snap je toch wel? Ik rook niet.'
'Oh,' zegt hij schaapachtig. 'Ik dacht al, wat onverstandig....' Tssssss.Nou, dat weet ik dan dus voor een eventuele volgende keer; geen grapjes maken over roken!!!

Ik zie aan het eind van de middag de supervisor van de afdeling. Een aardige knul die even kennis wou maken met de nieuwste patiënt.
Voor de rest gebeurt er helemaal niks; geen bloedprikken, geen röntgenfoto maken, ik zie zelfs de zaalarts niet. Om half zes begin ik mezelf wat op te vreten; ik zal vandaag toch nog wel met één of andere antibiotica beginnen?? Anders had ik net zo goed thuis kunnen blijven. Om kwart voor zes komt de verpleger binnen met een zakje. Hè hè, gelukkig. Er gaat iets gebeuren.
Ik krijg drie maal daags Colistine in stootjes en Tazobactam in de vierentwintiguurs situatie. De Colistine ken ik alleen als verneveling dus daar kijk ik wat vreemd van op. De Tazobactam ken ik helemaal níet.
Ik ben wel heel blij dat we eindelijk eens iets anders proberen. De Tobra en Cefta doen gewoonweg niet meer wat ze moeten doen. Het is een fijn gevoel dat we niet bij de standaard medicatie blijven hangen, maar dat het roer radicaal om gegooid wordt. Ik hoop dat deze antibiotica een goeie combinatie is en dat ze mij weer op de rails kunnen krijgen.