Hittegolf

Ja hoor, het is officieel een hittegolf. En nu we dat dan hebben kunnen vaststellen mag het van mij met rasse schreden koeler worden. Een flink stuk koeler zelfs. 
Ik wist altijd al dat ik een herfstmens ben. Of dat door mijn verjaardag (oktober) komt weet ik niet, maar ik vind het altijd heerlijk als we weer overgaan naar de herfstperiode. 
Dat de dagen weer korter zijn, de lampjes weer op tijd aan kunnen, dat het buiten stormt terwijl ik lekker binnen zit, kaarsjes aan (want dat maakt het in huis zo gezellig), etc etc. Ik ben dan ook echt blij dat ik in een land woon met vier seizoenen. 
Maar nu, met deze hitte, verlang ik écht naar de herfst. Ik functioneer dan ook gewoon beter. 

De afgelopen dagen heb ik veelal in de slaapkamer doorgebracht. Het enige plekje in dit huis waar het nog redelijk te doen is. De plafondventilator draait daar vierentwintig uur per dag. Non stop. En gelukkig blijft het vanwege die plafondventilator aangenaam in de slaapkamer. 
's Avonds, als het zonnetje ondergaat, kom ik tevoorschijn. Net als de kikkers in de sloot naast ons huis. Dán is het lekker buiten. Met een kop koffie strijk ik neer op onze lounge set en kom ik bij van de hitte. 
Dan pas kan ik genieten van het zomerse weer. Kijk ik tevreden toe hoe Albert het gras sproeit, de bloemetjes water geeft, en besef ik maar weer eens des te meer dat ik zo blij ben dat ik niet in een land woon waar het altijd zo warm is. 

De hitte voelt niet alleen ongemakkelijk: alles blijft aan je lijf plakken, je voelt klam en bij iedere stap die je zet hangt er een zweetdruppel aan je neus; nee ik word er ook zo pufferig en benauwd van. Nog extra naast die benauwdheid die ik als 'normaal' beschouw. Daarom heb ik de zuurstof wat hoger gezet en daardoor heb ik weer continue hoofdpijn. 
Kortom: ik vind dit maar niks. 

Afgelopen dinsdag heb ik, voor het eerst in drie jaar, weer in ons zwembad gezeten. Dat zwembad heeft Albert drie jaar geleden aangeschaft, toen het ook zo ondraaglijk warm was. 

dobberend in ons zwembad

Vorige week vroeg ik hem om dit zwembad alsjeblieft weer op te zetten. Men voorspelde voor deze week een hele warme week en ik zag de bui al hangen. 
Maar uiteindelijk heb ik er alleen dinsdagmiddag even in gezeten. Enkel en alleen omdat ik momenteel de slaapkamer als mijn favoriete plekje in huis beschouw. 

Albert kreeg het onzalige idee om 's nachts onze badkamerraam open te zetten en dan ook de slaapkamerdeur open te laten staan. 'Dan kan het lekker afkoelen,' was zijn mening. Maar zolang er geen hor voor dat raam zit, komt 's nachts dat raam niet open. Ammenooitniet. Dan durf ik 's nachts niet meer naar de wc in verband met 'beestjes'. Vooral die zwarte en groene zijn geen favoriet. Ik ben sowieso bang voor spinnen, maar OMG, de sprinkhanen kunnen hier toch groot worden. Ik zou spontaan een hartverzakking krijgen en als ik dat al niet kreeg zou ik met mijn gegil, of geschreeuw, Albert wel een hartverzakking bezorgen. Er moet dus een hor komen. Aangezien hij morgen plannen heeft om naar Musselkanaal te gaan, kan hij dus mooi meteen een hor meenemen. 

Omdat deze temperaturen ervoor zorgen dat ik de hele dag zweet, neem ik dus ook extra zout tot me. Erg belangrijk voor CF'rs. 
Doorgaans drink ik in de zomermaanden, tijdens de warmte, drinkbouillon van Maggi. En eigenlijk is dat altijd de groente-versie. Waar overigens niks mis mee is, maar Albert heeft gisteren bij de Appie Heijn de kippen-variant meegenomen. En die is toch lekker!!!! Wauw, als je dat eenmaal hebt geproefd wil je nooit groentebouillon weer. Ik vind hem HURLUKKKK.....!!! 

Een aanrader voor iedereen die ook graag bouillon drinkt met deze warmte. 

Gelukkig werden we vanavond verrast door een verfrissende regenbui. Nou ja, regenbui?? Het leek wel een hoosbui. En er zat ook iets van onweer door, maar niet ernstig, want anders had ik hier nu niet zo rustig deze blog geschreven...;-)
Van mij mag het de aankomende dagen absoluut koeler worden. Ik denk dat heel veel mensen zich daar veel gelukkiger bij zullen voelen.

Ik ga voor.....GEEL

Ik heb, voor mijn doen althans, een ongelooflijke stap gezet. 
Ik heb een gele broek gekocht. WAT???? Jawel mensen; Alie bekent kleur. 

Wie mij goed kent weet dat ik liever op safe speel. Ik ben iemand die graag het zekere voor het onzekere neemt en vooral als het op kleding aankomt. Ik ben absoluut geen dare-devil. De broeken die je nu veelal ziet; gekleurd mét bloemen zal ik nooit van m'n leven aanschaffen. Ik vind ze mooi maar...., bij een ander. 
Om die reden koop ik broeken ook altijd in een, voor mij, veilige kleur. Zoals zwart, bruin, zand etc. etc. Dat zou dus best wel eens wat saai over kunnen komen. Spijkerbroeken zijn bij mij dus ook altijd blauw. Donkerblauw óf lichtblauw, om diezelfde veilige reden die ik net hierboven beschreef. 

Wat me de laatste tijd opviel was de gekleurde skinnyjeans. Ik vond ze helemaal het eínde. Niet die hele felle kleuren, maar de wat zachtere kleuren. 
En ik ging steeds vaker denken; 'Misschien is het wel iets voor mij.' Aan de andere kant vond ik het eng. Ik denk dat ik teveel denk dat mensen mij dan een soort van clown beschouwen. Daar heb je pipo ook weer, met haar pipo-broek....., of zoiets.
Maar afgelopen week zat ik weer te koekeloeren op het internet en betrapte ik mezelf erop dat ik weer aan het zoeken was naar die mooie, gekleurde skinnyjeans.
Ik liet een broek aan Albert zien en die zei spontaan; 'Bestel maar. Als je het niets vind kun je het altijd nog terug sturen.' Daar had ie natuurlijk gelijk in. En zo bestelde ik dus twee van deze broeken. Eén in lichtgeel en één in een azuurblauwe kleur. De azuurblauwe, waar mijn voorkeur naar uitging, had ik in een grotere maat besteld. Maar aangezien ik de laatste tijd nogal afgevallen ben besloot ik de lichtgele dus een maatje kleiner te bestellen dan mijn normale, oorspronkelijke maat. 

Vandaag lag er een pakketje van Zalando op bed. En nee, ik heb het niet uitgeschreeuwd van geluk....;-)
Opgewonden als een klein kind maakte ik het pakketje open. De azuurblauwe kleur viel me tegen, ik vond de kleur té fel. Bovendien was de broek te groot. Gelukkig maar, een goede reden om hem terug te sturen. 
De gele paste perfect. En wat nog belangrijker is; ik vind hem het einde!!!! 
Hij is ietsjes te lang dus er moet een stuk van de pijpen af. Bovendien is de broek alleen bij mijn bovenbenen 'skinny' en sluit hij alleen dáár nauw aan. De onderkant van mijn benen zijn écht skinny en dus sluit de broek hier niet nauw op m'n benen aan, maar tja, je kunt niet alles hebben in het leven. Ik heb me allang bij mijn spillebenen neergelegd dus boeit het me ook niet zo dat de broek bij de kuiten wat losser zit dan het eigenlijk hoort.

mijn nieuwe gele broek. nog wel iets te lang maar verder zit ie als gegoten

Ik vind het voor mezelf al een hele overwinning dat ik voor een gekleurde broek ga, dat had ik een jaar geleden nooit durven denken. En nu ik toch om ben; volgen er misschien wel meer gekleurde broeken. Wie zal het zeggen..... ;-)

Even gevloerd.......

Nou nou, er heeft even een stilte plaats gevonden op mijn blog.
En dat heeft alles te maken met de kuur die ik momenteel weer krijg.

Drie weken geleden schreef ik over het etentje bij El Zorro met mijn moeder, schoonzusje, tante en nichtje. Het was héérlijk en natuurlijk enorm gezellig. Ik besloot gezellig mee te doen en wijn te drinken.

 Alléén lijkt het wel alsof ik steeds minder goed op alcohol reageer. Al bij één glaasje wijn voel ik hoe ik enorm warm word, zo warm dat ik begin te zweten als een otter. Compleet met rood hoofd, vlekken in mijn hals en nek en....nat haar. Echt waar; mijn haar ligt dan nat op m'n hoofd.
 Eigenlijk zou ik gewoon geen alcohol meer moeten drinken. Maar tja, wat is nou één glaasje?? Ik drink niet dagelijks, zelfs niet wekelijks. Alleen bij gelegenheid dus; een etentje, of verjaardag, of ander soorten van feestjes. En één ding dat ik dus NOOIT doe is alcohol nuttigen als ik met antibiotica bezig ben. Ik vind van mezelf dat ik best goed en verantwoordelijk met drank omga.
En toch valt dat ene glaasje wijn dan zo verkeerd......

Wat ik drie weken geleden had moeten doen en wat ik duidelijk niet heb gedaan, is een jasje of vest aantrekken toen het etentje bij El Zorro achter de rug was. Ik ben zo, nat van zweet, de koude buitenlucht in gelopen, waar het op dat moment behoorlijk waaide.
Eigenlijk keek ik niet vreemd op dat ik in de nacht van zondag op maandag op bed lag te hoesten en blaffen als een zieke zeehond.
Visioenen van mijn vader die mij als klein kind waarschuwde dat ik niet met natte haren naar buiten mocht gaan, gingen door mij heen.
Ik had dit over mezelf afgeroepen; was ik maar wat voorzichtiger geweest.
Ik voelde me die maandag ziek met een hoofdletter Z. En dat terwijl we de dag daarvoor nog bij mijn ouders waren geweest, vanwege hun trouwdag, en er nog weinig aan de hand was. We hadden Chinees gehaald en ik had dikke lol om Alyssa omdat ze mij, nadat ik moest hoesten, na deed. En dus ook probeerde te hoesten, hihihihi.
Maandag werd er dus meteen naar Groningen gebeld en de internist regelde een infuuskuur voor me.

Was ik de kuur daarvoor nog zo optimistisch dat ik weinig tot geen bijwerkingen had, deze kuur leek ik de bijwerkingen van de vorige keer er gratis bij gekregen te hebben.
Ik heb de eerste week van de kuur alleen maar in bed gelegen. Had nergens zin in of puf voor. Van de vierentwintig uur die een dag telt sliep ik tweeëntwintig uur. Zodra ik op was, was ik ook alweer zo moe dat ik m'n hoofd amper omhoog kon houden. 
Van CF'collega en mede-blogster Marianne kreeg ik een gouden tip. Waar ik meteen mee aan de slag ben gegaan. Haar tip zorgde ervoor dat ik me niet meer zo ellendig voelde als de begindagen, en dat is me veel waard. 
Maar desalniettemin blijf ik deze kuur zwaar vinden en blijft die moeheid overheersen. 
Deze kuur is er geen Tobra-spiegel geprikt en dat had misschien wel even gemoeten. Dat is dus wat ik voor een volgende keer wel even wil. De dosering van de Tobra is, vergeleken, met een jaar geleden, behoorlijk verhoogd en wie weet is dat de reden dat ik tot niets in staat ben. Nadeel van het spiegelprikken is dat ik dan weer naar het ziekenhuis moet en daar ontbreekt me momenteel alle energie aan......dus heb ik het maar gelaten zoals het is (niet verstandig, ik weet het. maar koppigheid en halsstarrig zijn zit in mijn aard). 

Gelukkig gaan we nu de derde week in en kan ik dus beginnen met aftellen. Altijd fijn, vooral als de kuur je zo zwaar valt.