Even gevloerd.......

Nou nou, er heeft even een stilte plaats gevonden op mijn blog.
En dat heeft alles te maken met de kuur die ik momenteel weer krijg.

Drie weken geleden schreef ik over het etentje bij El Zorro met mijn moeder, schoonzusje, tante en nichtje. Het was héérlijk en natuurlijk enorm gezellig. Ik besloot gezellig mee te doen en wijn te drinken.

 Alléén lijkt het wel alsof ik steeds minder goed op alcohol reageer. Al bij één glaasje wijn voel ik hoe ik enorm warm word, zo warm dat ik begin te zweten als een otter. Compleet met rood hoofd, vlekken in mijn hals en nek en....nat haar. Echt waar; mijn haar ligt dan nat op m'n hoofd.
 Eigenlijk zou ik gewoon geen alcohol meer moeten drinken. Maar tja, wat is nou één glaasje?? Ik drink niet dagelijks, zelfs niet wekelijks. Alleen bij gelegenheid dus; een etentje, of verjaardag, of ander soorten van feestjes. En één ding dat ik dus NOOIT doe is alcohol nuttigen als ik met antibiotica bezig ben. Ik vind van mezelf dat ik best goed en verantwoordelijk met drank omga.
En toch valt dat ene glaasje wijn dan zo verkeerd......

Wat ik drie weken geleden had moeten doen en wat ik duidelijk niet heb gedaan, is een jasje of vest aantrekken toen het etentje bij El Zorro achter de rug was. Ik ben zo, nat van zweet, de koude buitenlucht in gelopen, waar het op dat moment behoorlijk waaide.
Eigenlijk keek ik niet vreemd op dat ik in de nacht van zondag op maandag op bed lag te hoesten en blaffen als een zieke zeehond.
Visioenen van mijn vader die mij als klein kind waarschuwde dat ik niet met natte haren naar buiten mocht gaan, gingen door mij heen.
Ik had dit over mezelf afgeroepen; was ik maar wat voorzichtiger geweest.
Ik voelde me die maandag ziek met een hoofdletter Z. En dat terwijl we de dag daarvoor nog bij mijn ouders waren geweest, vanwege hun trouwdag, en er nog weinig aan de hand was. We hadden Chinees gehaald en ik had dikke lol om Alyssa omdat ze mij, nadat ik moest hoesten, na deed. En dus ook probeerde te hoesten, hihihihi.
Maandag werd er dus meteen naar Groningen gebeld en de internist regelde een infuuskuur voor me.

Was ik de kuur daarvoor nog zo optimistisch dat ik weinig tot geen bijwerkingen had, deze kuur leek ik de bijwerkingen van de vorige keer er gratis bij gekregen te hebben.
Ik heb de eerste week van de kuur alleen maar in bed gelegen. Had nergens zin in of puf voor. Van de vierentwintig uur die een dag telt sliep ik tweeëntwintig uur. Zodra ik op was, was ik ook alweer zo moe dat ik m'n hoofd amper omhoog kon houden. 
Van CF'collega en mede-blogster Marianne kreeg ik een gouden tip. Waar ik meteen mee aan de slag ben gegaan. Haar tip zorgde ervoor dat ik me niet meer zo ellendig voelde als de begindagen, en dat is me veel waard. 
Maar desalniettemin blijf ik deze kuur zwaar vinden en blijft die moeheid overheersen. 
Deze kuur is er geen Tobra-spiegel geprikt en dat had misschien wel even gemoeten. Dat is dus wat ik voor een volgende keer wel even wil. De dosering van de Tobra is, vergeleken, met een jaar geleden, behoorlijk verhoogd en wie weet is dat de reden dat ik tot niets in staat ben. Nadeel van het spiegelprikken is dat ik dan weer naar het ziekenhuis moet en daar ontbreekt me momenteel alle energie aan......dus heb ik het maar gelaten zoals het is (niet verstandig, ik weet het. maar koppigheid en halsstarrig zijn zit in mijn aard). 

Gelukkig gaan we nu de derde week in en kan ik dus beginnen met aftellen. Altijd fijn, vooral als de kuur je zo zwaar valt.