Van de regen in de drup

Momenteel lijkt het wel alsof ik van het ene in het andere glijd.
Vijf weken geleden was ik nog volop aan het kuren en merkte ik al dat ik me zo ontzettend vermoeid voelde. Té moe om het ene been voor het andere te zetten, bij wijze van spreken.
Ik weet die lamlendigheid, die totale vermoeidheid, aan de antibiotica. Want daar kun je je ook flink hangerig door voelen. "Zodra ik gestopt ben, én de a.b uit mijn systeem is, zal het stukken beter gaan," voorspelde ik een ieder die mij vroeg hoe het nu ging.
Maar nee, die lamlendigheid bleef. Ik bracht de dagen hangend, dan wel slapend op onze bank door.
En tijdens dat bankhangen had ik alle tijd om na te denken: 'wáárom ben ik nu zo moe?' Een week ná het beeindigen van de kuur zou je toch denken dat de rommel uit je systeem verdwenen is en dat je zo langzaamaan weer een beetje de "oude" ik zou worden??!!

De internist belde dat er uit het bloedonderzoek van februari, een vitaminetekort* en bloedarmoede was opgemerkt. Vitaminetekorten horen bij CF. Wij schijnen dat niet voldoende te kunnen oppikken uit onze voedselbronnen en daarom is het slikken van extra vitaminepreparaten noodzakelijk.
Maar ik, wiens tweede naam [i]eigenwijs[/i] is, had de vitaminen al sinds de verhuizing in 2008 gelaten voor wat ze waren. Dat heb ik ook eerlijk aan de internist toegegeven en die merkte op dat hij dan wel zeker wist dat er een tekort uit het bloedonderzoek naar voren zou komen.
En jawel; ik mocht weer beginnen.
De bloedarmoede is een beetje een vreemd verhaal. Ik schijn een soort chronische bloedarmoede te hebben. Het sluimert altijd. En niemand weet hoe het ontstaat. Ik heb al diverse onderzoeken gehad om te kijken of er ergens iets niet pluis is, maar niemand die iets onregelmatigs kan vinden in mijn binnenste. (nou ja, genoeg onregelmatigheden in mijn lichaam, maar niets wat bloedarmoede-gerelateerd zou kunnen zijn)
 En dus blijft het gewoon een punt die zo nu en dan eens aandacht vraagt. Meestal lukt het om de bloedarmoede de kop in te drukken met simpele ijzertabletten, maar ik heb ook al een keer de 'snelle manier' mee gemaakt; namelijk twee zakjes bloed. Ik weet nog dat ik me toen welgeteld twee dagen een soort van Speedy Gonzales voelde, met energie voor tien. Helaas ebde dat gevoel al gauw weer weg.
En dus begon ik nu ook weer met ijzertabletten. Dát en de vitaminenen moesten haast een turbo-uitwerking teweeg brengen, nietwaar??

Nou, ik klauterde wel uit die dip. Was nog wel moe, maar het ging stukje bij beetje steeds een stukje beter.
Totdat ik vorige week opeens last van hoofdpijn kreeg. Een hoofdpijn die ik vooral aan de linkerkant in mijn hoofd voelde. Precies achter mijn oog. Als ik mijn oog bewoog, dus naar boven of beneden, deed dat pijn.
Álle gordijnen waren dicht en helaas kwam ik erachter dat de doorsnee ibuprofen en paracetamol niet hielpen. En dus plaatste ik een www waarin ik advies vroeg. Adviezen genoeg en omdat één van die adviezen van een mede CF'er kwam, die ook nog eens apothekersassistente is, besloot ik haar advies; paracetamol met coffeine, te volgen.
Het werd inderdaad een stuk gemakkelijker in mijn hoofd. Maar het was niet helemaal weg. Tóch functioneerde ik beter dan de eerste twee dagen, al was het nu nog wel steeds met een zonnebril op mijn snuit.
Diverse mensen raadden mij aan om toch eens een belletje richting huisarts te maken. Zo gezegd, zo gedaan.
Afgelopen maandagmiddag kwam de huisarts. Ik had haar al een keer eerder gezien, maar moet eerlijk bekennen dat ik geen idee heb hoe ze nou precies heet.
Ze luisterde naar mijn verhaal, merkte op dat mijn pupillen vergroot waren ('gebruikt u misschien medicatie dat uw pupillen zo groot zijn?'), waarop ik antwoordde dat ik eigenlijk altijd grote pupillen heb. Het is juist een uitzondering als ze klein zijn.
Ze haalt een lampje te voorschijn en begint daarmee in mijn ogen te loeren. Ik moet het lampje volgen en een opgelucht; 'Ja hoor, nu worden ze wel klein,' volgt, waarop ik begrijp dat mijn pupillen dus tóch doen wat ze horen te doen. Ze haalt nog iets anders tevoorschijn waar ze eveneens mee in mijn ogen kijkt. Dan word mijn bloeddruk gemeten. 'Hmmm, 110 over 56. Is dat altijd wat aan de lage kant?'
Ja hoor, ik ben bekend met een wat lagere bloeddruk.
Dan begint ze op mijn voorhoofd te kloppen en te tikken en moet ik mijn ogen sluiten. Ze vraagt hoe dat voelt.
Nou, dat voelt niet aangenaam.
Ze drukt op nog meer plekken, waaronder mijn bijholtes en vraagt of ik onlangs nog verkouden ben geweest.
'Uhhh neu....., vorig jaar voor het laatst.'
Tjsa, ze neigt te denken dat het hier om een voorhoofdholteontsteking gaat. En dus schrijft ze me antibiotica voor. [i]Há lekker, 'k zat ook al een tijdje zonder.....(6)[/i].
Sceptisch als ik ben, durf ik, als de dok ons pand heeft verlaten, Albert toe te vertrouwen dat ik persoonlijk denk dat ze het helemaal mis heeft.
Tja, ík én dokter Google hè?? ;-)
Toch begin ik trouw met de a.b die ze me heeft voorgeschreven. Ik durf op dat moment onze hond erom te verwedden dat ik exact een week later (want zo lang dien ik die a.b te slikken) geen resultaat heb geboekt en dat ik wederom een consult met de huisarts kan aanvragen.
Pfffff...., ben ik even blij dat ik dát niet heb gedaan zeg.
Sinds gisteren heb ik geen hoofdpijn meer. En heb ik de HELE dag geen paracetamol met coff geslikt. Zou het dan toch......????
Met het schaamrood op mijn kaken durf ik nu wel te zeggen dat ik het naar alle waarschijnlijkheid bij het verkeerde eind heb gehad. Én dat ik nooit meer onze hond ergens om zal verwedden......:-$

Maar als je dan denkt dat het eíndelijk de goeie kant op gaat, spelen mijn longen weer op.
Exact vier weken na het beeindigen van mijn laatste iv-kuur begin ik weer meer te hoesten. Met als dieptepunt afgelopen nacht.
Ik wist niet hoe ik liggen moest. Was maar aan het draaien en draaien. Kon geen fijne houding vinden en die verdomde rochels bleven maar komen.
Ik houd natuurlijk niet alleen mezelf uit mijn slaap, maar ook mijn wederhelft. Hij zegt er nooit iets van, zal ook nooit toegeven dat ik hem wakker houd, maar ik weet het. Ik ken zijn rustige ademhalen als hij 'echt' slaapt. Als hij wakker is hoor ik die rustige ademhaling niet en weet ik dat hij wakker is.
Ik weet dat hij zich, aan de andere kant van ons bed, lichtelijk zorgen ligt te maken. Want op de momenten dat ik momenteel wél slaap, slaap ik onrustig en 'hijgerig'. Dat ik weer onrustig en hijgerig slaap, meldde hij me een week geleden al. Maar nu is daar dus het hoesten en rochelen bij gekomen.
Niet iets waar ik me meteen zorgen om maak trouwens. Het hoort er gewoon bij. Het is eerder vervelend en ergerlijk, vooral als je weet dat je je partner er ook wakker mee houd.
Ik vind het alleen wel erg jammer dat ik, vier weken na het stoppen van de kuur, nog niet optimaal van mijn 'vrijheid' heb kunnen genieten.
Dát er sindsdien steeds íets is, waar ik mee rondloop. Is het niet het één, dan is het wel het ander.
Want zoals ik deze blog al begon; het lijkt wel alsof ik van de regen in drup val.......

Ik begin het een beetje beu te worden. En óók dát vind ik niet leuk. Als er iets is waar ik een gruwelijke hekel aan heb is het wel om steeds in herhaling te vallen. 'k Wil jullie graag leuke leuke dingen schrijven en nu lijkt het wel alsof ik de laatste tijd alleen maar bezig ben met 'klagen' en negativiteit over mijn gezondheid. Tuurlijk weten jullie allang hoe het met mij gaat, dat hoeven jullie niet iedere keer weer van mij te [strike]horen[/strike] lezen.
Maar een www zoals ik tussen de middag op mijn Hyves heb gezet en dan die véle, vele lieve reacties, maakt dat ik toch even wil uitleggen hoe het hier gaat en hoe ik me voel. Niet omdat ik steeds in herhaling wil vallen of klagen wil, maar om jullie te laten weten [b]waarom[/b] ik soms zo klaar met mijn lichaam ben.
Zo en dat gezegd hebbende; ga ik deze blog afsluiten en heel hard 'werken' om een volgende kuur nog heel even voor me uit te schuiven..... Goed idee?? Ja, ik dacht van wel. (y)

* De vitaminetekorten bij CF heeft dus NIKS te maken met slecht of ongezond eten, zoals sommige mensen nog wel eens willen suggereren. Ik weet dat dáár nogal wat vooroordelen over bestaan en dat wil ik dus even uit de wereld helpen. :-d

Een zonnige zaterdagmiddag in april

Do I need to say more...???

Kokkerellen enzo

Ik heb in een blog op Hyves wel eens geschreven over één van mijn grootste hobby's en dat is het verzamelen van recepten en kookboeken.
Voor mij is het doorbladeren van een kookboek pure ontspanning.
Het liefst heb ik een kookboek met kleurenfoto's. Zodat je kan zien hoe het eindresultaat er, bij het goed en strak opvolgen van de receptuur, uit hoort te zien.
Naast de vele kookboeken die ik boven in één van de logeerkamers bewaar, beschik ik ook over een uitgebreide collectie tijdschriften die kookgerelateerd zijn. Gratis tijdschriften die sommige winkels uitgeven en een hele bundel oude Tip Culinair-bladen. Zo nu en dan worden die tevoorschijn gehaald en blader ik daar, verlekkerd vanwege die aantrekkelijke foto's, door.

Ik zou de recepten allemaal wel willen uitproberen. En als de CF mijn leven momenteel niet zo zou beheersen zou ik continue in de keuken staan. Eten en Alie zijn nu eenmaal onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een gesprek met mijn moeder of vriendin Patricia gaat al gauw weer over eten. Wij zijn Bourgondiërs in hart en nieren.
Mensen die altijd maar zeiken over eten heb ik niks mee. 
Eten heeft voor mij ook alles te maken met gezelligheid. En gezelligheid; dáár houd ik ook zo van!!!! 
Als er dan ook één televisiekok is waar ik het naar alle waarschijnlijkheid heel goed mee zou kunnen vinden dan is dat Nigella Lawson wel.
Die weet zo overtuigend haar kookprogramma over te brengen op de kijker. Je gelooft ook écht dat ze van eten houdt. En net als bij mij gaan gesprekken op verjaardagen en dergelijke bij haar óók steevast over eten en koken.
Albert vind haar een viespeuk. En tja, eerlijk gezegd kwam ze in de beginperiode ook een beetje 'onhandig' over. Als ze haar pasta af moest gieten gebeurde dat met zoveel geweld dat de helft van de spaghetti naast vergiet of schaal belandde. Als ze eitjes moest gebruiken tikte ze die boven een schaaltje open en gooide ze de lege eierschalen over het kookeiland naar de andere kant, waar de gootsteen zat. Met de kleverige handjes, waar ze zo even nog de eidooiers van het eiwit scheidde, pakt ze zonder problemen haar pepermolen om peper te malen.
Ik kan me er niet zó druk om maken, zolang dát soort onhygiënische toestanden maar niet in onze keuken plaats vinden. Albert kijkt pertinent niet als hij de stem van Nigella uit onze kijkbuis hoort komen.
Een andere kok die mij fascineert is Jamie Oliver. Ik heb inmiddels vier kookboeken van hem en het verveeld nooit. Zijn laatste boek; Jamie in 30 minuten die ik mezelf onlangs cadeau heb gedaan is dan ook een echte aanrader.

Maar ondanks mijn fascinatie voor de 'grote' chefkoks, heb ik ook heel veel bewondering voor de kleine hobbykok.
Toen Albert in 1993 op zichzelf ging wonen had hij nog nooit gekookt, want een eitje bakken noem ik geen koken. Dat is zo simpel, dat kan zelfs een kleuter nog.
Hij had een 'spoed cursus' koken van zijn moeder gekregen, maar dit stelde niet veel voor; aardappelen schillen, aardappelen koken, een schnitzeltje bakken en een blikje sperzieboontjes opwarmen. Do I need to say more???
Ik was natuurlijk ook al in beeld en in de weekenden deed ik mijn best in de keuken. Ik vond het heerlijk, want zoals gezegd; koken is mijn hobby.
Gelukkig, voor mij, vond Albert kokkerellen wel interessant en al gauw stonden we samen in de keuken. En toen we samen gingen wonen was het de afspraak; wie het eerste thuis komt van het werk begint alvast met koken.
Gaandeweg leerde Albert dus ook koken. En het moet gezegd; hij leerde GOED koken. En deed soms ideeën op in de wachtkamers van het UMCG, als ik weer eens een onderzoek had en hij een oude Libelle of Margriet spotte. Dáár is ook zijn beroemde kip uit de römertopf geboren. Want laat ik duidelijk zijn; Albert draait inmiddels zijn hand niet meer om voor de meest ingewikkelde recepten of gerechten.
Er zijn, in mijn optiek, dan ook maar twee mensen die zó lekker kunnen koken dat ze mij ervoor wakker mogen maken; mijn eigen keukenprinseskoningin Mina (mijn moeder dus) en mijn eigen kookprinskoning Albert.
En allebei koken ze geheel ZONDER kookboek of recept. Puur uit het hoofdje en met heel veel gevoel en liefde voor het koken en eten.....




kerst 2008



Nostalgie

Ik vind dat ik, met mijn zesendertig jaren jong oud, best wel al terugblikken kan op 'vroeger'. En dan ga ik écht niet zeggen dat 'vroeger' alles beter was, maar ik wil meer de nadruk leggen op nostalgische herinneringen.
Dingen van vroeger die leuk waren en die helaas uit het straatbeeld verdwenen zijn.

Ik vind namelijk van mezelf dat ik een hele leuke jeugd heb gehad. Ondanks mijn ziekzijn werd ik zo normaal mogelijk opgevoed.
Enig verschil met leeftijdsgenootjes was er natuurlijk wél.
De woensdagmiddag was, en is nog steeds trouwens, een vrije middag. Dan hoefde je niet naar school. Voor de meeste kinderen betekend dat dus heerlijk spelen met vriendjes en vriendinnetjes.
Helaas zag míjn woensdagmiddag er altijd anders uit.
Ik had op die vrije woensdagmiddag mijn vaste afspraak met de fysiotherapeute in het ziekenhuis.
Daar werd ik 'beklopt', eerst met de handen en later kwam daar een trillend apparaat voor in de plaats. Doel was om het taaie sputum (slijm) dat in mijn longen zat, los te kloppen zodat ik dat makkelijker op kon hoesten.
Of ik het écht erg vond om mijn vrije woensdagmiddag zo door te brengen kan ik me niet herinneren. Dat zul je aan mijn moeder moeten vragen; ik kan me namelijk niet herinneren dat ik jammerde of zeurde. Maar wie weet heb ik dat deel wel gedeletet.
Wél vond ik het in de zomermaanden niet leuk om weer beklopt te moeten worden. Als vriendinnetjes naar het zwembad gingen had ik weer een 'date' met een oude vrouw die zich op mijn tere borstkasje mocht uitleven.
Wát ik me ook nog kan herinneren is de taxi, want die bracht ons iedere week trouw naar het zusterhuis, waar de fysiotherapie zat gevestigd.
We kenden alle taxichauffeurs en zij kenden op hun beurt ons natuurlijk weer goed.
Zo goed dat ik soms, als het hartje zomer was, een ijsje kreeg van een chauffeur. In Valthe stond namelijk een oud mannetje met zijn ijskar. Hij heette Roef Suk, maar stond bekend als Roef Dubbeltje, hahaha.
Deze zelfde man reed in de zomermaanden met zijn ijskar door Valthermond en de omringende dorpen en was min of meer een begrip in deze dorpen.

Een ander ding dat bijna uit het straatbeeld is verdwenen is de SRV-wagen. Ook bij ons reed hij zij een paar keer per week. Ik weet nog precies hoe ze heette: Pia.
Bij Pia kocht mijn moeder brood, waaronder de harde broodjes, die ik toen écht niet lekker vond.
En vla. Vla uit een glazen fles.
Soms een grote fles en soms twee kleine flesjes; zoals bruine en gele vla. Héérlijk. Én leuk; mijn vader maakte namelijk altijd gezichtjes met die twee kleurenvla.

Je had toen maar twee of drie Nederlandse zenders op de tv. En de Duitse, waar ik eigenlijk nooit naar keek omdat ik er niets van verstond. Nee, dát lieg ik. Ik vond het leuk om vrijdags naar Hallo Spencer te kijken. Dat werd dan in plaats van Sesamstraat uitgezonden. Ik verstond er niets van, maar vond het leuk om naar die stoffen poppen te kijken die altijd wat beleefden.
Op de zaterdagavond was Zeg 'ns Aaaaa vaste prik en uiteraard Miami Vice, met Don Johnson.
Mijn ouders keken ook steevast naar het zogenaamde Schlager Festival dat ieder jaar werd uitgezonden. Dát vond ik niets. Net zoals zondags de tv op voetbal werd gezet en Van Gewest Naar Gewest. SAAAAAAAIIIII!!!!!
Ik zelf was fan van Heidi, Nils Holgersson, de Freggels, de Smurfen en de Snorkels.
Op de zaterdag, als ik onder de douche vandaan kwam en (in de wintermaanden) alvast in mijn pyjama zat, keek ik naar Klassewerk met Hans Van Willigenburg.
En als ik op de woensdag bijtijds terug was van de fysio kon ik nog net op tijd aanschuiven voor Ome Willem en de Familie Knots.

Sommige dingen uit het verleden komen plots terug. Zo werd The A-Team plots herhaald en zagen we de jongens uit The Dukes Of Hazard ook weer rondscheuren in hun oranje General Lee.
Toch is er nu niets meer aan. Het voelt namelijk niet hetzelfde. Dat komt natuurlijk ook omdat ik nu volwassen ben. Toen de A-team in de jaren 80 populair waren, deden we hen na op het schoolplein tijdens de pauzes. Al weet ik niet zo gauw wie ik moest voorstellen; waarschijnlijk knotsgekke Murdock. 

Maar iedereen maakt herinneringen, in welke tijd je ook geboren of opgegroeid bent. 
Want ik heb natuurlijk niet alleen herinneringen aan de jaren 80, maar ook aan de jaren 90.
De jaren 80 waren mijn kindertijd, in de jaren 90 puberde ik er hevig op los.
En ook aan déze jaren kleven herinneringen; zowel goede als slechte.
Een eerste vriendje, een eerste zoen, de discotheek, het hoort allemaal bij deze periode.
Maar in de jaren 90 ging het met mijn gezondheid plots slechter. Ik lag om de drie á vier maanden twee of drie weken in het ziekenhuis. Ik heb heel wat verjaardagen en andere feestdagen in het hospitaal door gebracht.
Helaas heeft mijn broertje de eerste jaren van zijn leven Pakjesavond altijd bij mij in het ziekenhuis door gebracht. Zittend op de rand van mijn bed, pakte hij de cadeautjes uit die de goede Sint voor ons in het ziekenhuis had achtergelaten.
Dát zijn toch wel de wrange herinneringen en ik denk er niet graag aan terug.
Maar het is een stukje van mijn leven en ik kan het niet uitwissen, hoe graag ik het ook zou willen.

Nu ik míjn herinneringen met jou heb gedeeld, ben ik reuze benieuwd naar JOUW herinneringen. Wat is voor jou pure 'nostalgie'????