Nostalgie

Ik vind dat ik, met mijn zesendertig jaren jong oud, best wel al terugblikken kan op 'vroeger'. En dan ga ik écht niet zeggen dat 'vroeger' alles beter was, maar ik wil meer de nadruk leggen op nostalgische herinneringen.
Dingen van vroeger die leuk waren en die helaas uit het straatbeeld verdwenen zijn.

Ik vind namelijk van mezelf dat ik een hele leuke jeugd heb gehad. Ondanks mijn ziekzijn werd ik zo normaal mogelijk opgevoed.
Enig verschil met leeftijdsgenootjes was er natuurlijk wél.
De woensdagmiddag was, en is nog steeds trouwens, een vrije middag. Dan hoefde je niet naar school. Voor de meeste kinderen betekend dat dus heerlijk spelen met vriendjes en vriendinnetjes.
Helaas zag míjn woensdagmiddag er altijd anders uit.
Ik had op die vrije woensdagmiddag mijn vaste afspraak met de fysiotherapeute in het ziekenhuis.
Daar werd ik 'beklopt', eerst met de handen en later kwam daar een trillend apparaat voor in de plaats. Doel was om het taaie sputum (slijm) dat in mijn longen zat, los te kloppen zodat ik dat makkelijker op kon hoesten.
Of ik het écht erg vond om mijn vrije woensdagmiddag zo door te brengen kan ik me niet herinneren. Dat zul je aan mijn moeder moeten vragen; ik kan me namelijk niet herinneren dat ik jammerde of zeurde. Maar wie weet heb ik dat deel wel gedeletet.
Wél vond ik het in de zomermaanden niet leuk om weer beklopt te moeten worden. Als vriendinnetjes naar het zwembad gingen had ik weer een 'date' met een oude vrouw die zich op mijn tere borstkasje mocht uitleven.
Wát ik me ook nog kan herinneren is de taxi, want die bracht ons iedere week trouw naar het zusterhuis, waar de fysiotherapie zat gevestigd.
We kenden alle taxichauffeurs en zij kenden op hun beurt ons natuurlijk weer goed.
Zo goed dat ik soms, als het hartje zomer was, een ijsje kreeg van een chauffeur. In Valthe stond namelijk een oud mannetje met zijn ijskar. Hij heette Roef Suk, maar stond bekend als Roef Dubbeltje, hahaha.
Deze zelfde man reed in de zomermaanden met zijn ijskar door Valthermond en de omringende dorpen en was min of meer een begrip in deze dorpen.

Een ander ding dat bijna uit het straatbeeld is verdwenen is de SRV-wagen. Ook bij ons reed hij zij een paar keer per week. Ik weet nog precies hoe ze heette: Pia.
Bij Pia kocht mijn moeder brood, waaronder de harde broodjes, die ik toen écht niet lekker vond.
En vla. Vla uit een glazen fles.
Soms een grote fles en soms twee kleine flesjes; zoals bruine en gele vla. Héérlijk. Én leuk; mijn vader maakte namelijk altijd gezichtjes met die twee kleurenvla.

Je had toen maar twee of drie Nederlandse zenders op de tv. En de Duitse, waar ik eigenlijk nooit naar keek omdat ik er niets van verstond. Nee, dát lieg ik. Ik vond het leuk om vrijdags naar Hallo Spencer te kijken. Dat werd dan in plaats van Sesamstraat uitgezonden. Ik verstond er niets van, maar vond het leuk om naar die stoffen poppen te kijken die altijd wat beleefden.
Op de zaterdagavond was Zeg 'ns Aaaaa vaste prik en uiteraard Miami Vice, met Don Johnson.
Mijn ouders keken ook steevast naar het zogenaamde Schlager Festival dat ieder jaar werd uitgezonden. Dát vond ik niets. Net zoals zondags de tv op voetbal werd gezet en Van Gewest Naar Gewest. SAAAAAAAIIIII!!!!!
Ik zelf was fan van Heidi, Nils Holgersson, de Freggels, de Smurfen en de Snorkels.
Op de zaterdag, als ik onder de douche vandaan kwam en (in de wintermaanden) alvast in mijn pyjama zat, keek ik naar Klassewerk met Hans Van Willigenburg.
En als ik op de woensdag bijtijds terug was van de fysio kon ik nog net op tijd aanschuiven voor Ome Willem en de Familie Knots.

Sommige dingen uit het verleden komen plots terug. Zo werd The A-Team plots herhaald en zagen we de jongens uit The Dukes Of Hazard ook weer rondscheuren in hun oranje General Lee.
Toch is er nu niets meer aan. Het voelt namelijk niet hetzelfde. Dat komt natuurlijk ook omdat ik nu volwassen ben. Toen de A-team in de jaren 80 populair waren, deden we hen na op het schoolplein tijdens de pauzes. Al weet ik niet zo gauw wie ik moest voorstellen; waarschijnlijk knotsgekke Murdock. 

Maar iedereen maakt herinneringen, in welke tijd je ook geboren of opgegroeid bent. 
Want ik heb natuurlijk niet alleen herinneringen aan de jaren 80, maar ook aan de jaren 90.
De jaren 80 waren mijn kindertijd, in de jaren 90 puberde ik er hevig op los.
En ook aan déze jaren kleven herinneringen; zowel goede als slechte.
Een eerste vriendje, een eerste zoen, de discotheek, het hoort allemaal bij deze periode.
Maar in de jaren 90 ging het met mijn gezondheid plots slechter. Ik lag om de drie á vier maanden twee of drie weken in het ziekenhuis. Ik heb heel wat verjaardagen en andere feestdagen in het hospitaal door gebracht.
Helaas heeft mijn broertje de eerste jaren van zijn leven Pakjesavond altijd bij mij in het ziekenhuis door gebracht. Zittend op de rand van mijn bed, pakte hij de cadeautjes uit die de goede Sint voor ons in het ziekenhuis had achtergelaten.
Dát zijn toch wel de wrange herinneringen en ik denk er niet graag aan terug.
Maar het is een stukje van mijn leven en ik kan het niet uitwissen, hoe graag ik het ook zou willen.

Nu ik míjn herinneringen met jou heb gedeeld, ben ik reuze benieuwd naar JOUW herinneringen. Wat is voor jou pure 'nostalgie'????