Van de regen in de drup

Momenteel lijkt het wel alsof ik van het ene in het andere glijd.
Vijf weken geleden was ik nog volop aan het kuren en merkte ik al dat ik me zo ontzettend vermoeid voelde. Té moe om het ene been voor het andere te zetten, bij wijze van spreken.
Ik weet die lamlendigheid, die totale vermoeidheid, aan de antibiotica. Want daar kun je je ook flink hangerig door voelen. "Zodra ik gestopt ben, én de a.b uit mijn systeem is, zal het stukken beter gaan," voorspelde ik een ieder die mij vroeg hoe het nu ging.
Maar nee, die lamlendigheid bleef. Ik bracht de dagen hangend, dan wel slapend op onze bank door.
En tijdens dat bankhangen had ik alle tijd om na te denken: 'wáárom ben ik nu zo moe?' Een week ná het beeindigen van de kuur zou je toch denken dat de rommel uit je systeem verdwenen is en dat je zo langzaamaan weer een beetje de "oude" ik zou worden??!!

De internist belde dat er uit het bloedonderzoek van februari, een vitaminetekort* en bloedarmoede was opgemerkt. Vitaminetekorten horen bij CF. Wij schijnen dat niet voldoende te kunnen oppikken uit onze voedselbronnen en daarom is het slikken van extra vitaminepreparaten noodzakelijk.
Maar ik, wiens tweede naam [i]eigenwijs[/i] is, had de vitaminen al sinds de verhuizing in 2008 gelaten voor wat ze waren. Dat heb ik ook eerlijk aan de internist toegegeven en die merkte op dat hij dan wel zeker wist dat er een tekort uit het bloedonderzoek naar voren zou komen.
En jawel; ik mocht weer beginnen.
De bloedarmoede is een beetje een vreemd verhaal. Ik schijn een soort chronische bloedarmoede te hebben. Het sluimert altijd. En niemand weet hoe het ontstaat. Ik heb al diverse onderzoeken gehad om te kijken of er ergens iets niet pluis is, maar niemand die iets onregelmatigs kan vinden in mijn binnenste. (nou ja, genoeg onregelmatigheden in mijn lichaam, maar niets wat bloedarmoede-gerelateerd zou kunnen zijn)
 En dus blijft het gewoon een punt die zo nu en dan eens aandacht vraagt. Meestal lukt het om de bloedarmoede de kop in te drukken met simpele ijzertabletten, maar ik heb ook al een keer de 'snelle manier' mee gemaakt; namelijk twee zakjes bloed. Ik weet nog dat ik me toen welgeteld twee dagen een soort van Speedy Gonzales voelde, met energie voor tien. Helaas ebde dat gevoel al gauw weer weg.
En dus begon ik nu ook weer met ijzertabletten. Dát en de vitaminenen moesten haast een turbo-uitwerking teweeg brengen, nietwaar??

Nou, ik klauterde wel uit die dip. Was nog wel moe, maar het ging stukje bij beetje steeds een stukje beter.
Totdat ik vorige week opeens last van hoofdpijn kreeg. Een hoofdpijn die ik vooral aan de linkerkant in mijn hoofd voelde. Precies achter mijn oog. Als ik mijn oog bewoog, dus naar boven of beneden, deed dat pijn.
Álle gordijnen waren dicht en helaas kwam ik erachter dat de doorsnee ibuprofen en paracetamol niet hielpen. En dus plaatste ik een www waarin ik advies vroeg. Adviezen genoeg en omdat één van die adviezen van een mede CF'er kwam, die ook nog eens apothekersassistente is, besloot ik haar advies; paracetamol met coffeine, te volgen.
Het werd inderdaad een stuk gemakkelijker in mijn hoofd. Maar het was niet helemaal weg. Tóch functioneerde ik beter dan de eerste twee dagen, al was het nu nog wel steeds met een zonnebril op mijn snuit.
Diverse mensen raadden mij aan om toch eens een belletje richting huisarts te maken. Zo gezegd, zo gedaan.
Afgelopen maandagmiddag kwam de huisarts. Ik had haar al een keer eerder gezien, maar moet eerlijk bekennen dat ik geen idee heb hoe ze nou precies heet.
Ze luisterde naar mijn verhaal, merkte op dat mijn pupillen vergroot waren ('gebruikt u misschien medicatie dat uw pupillen zo groot zijn?'), waarop ik antwoordde dat ik eigenlijk altijd grote pupillen heb. Het is juist een uitzondering als ze klein zijn.
Ze haalt een lampje te voorschijn en begint daarmee in mijn ogen te loeren. Ik moet het lampje volgen en een opgelucht; 'Ja hoor, nu worden ze wel klein,' volgt, waarop ik begrijp dat mijn pupillen dus tóch doen wat ze horen te doen. Ze haalt nog iets anders tevoorschijn waar ze eveneens mee in mijn ogen kijkt. Dan word mijn bloeddruk gemeten. 'Hmmm, 110 over 56. Is dat altijd wat aan de lage kant?'
Ja hoor, ik ben bekend met een wat lagere bloeddruk.
Dan begint ze op mijn voorhoofd te kloppen en te tikken en moet ik mijn ogen sluiten. Ze vraagt hoe dat voelt.
Nou, dat voelt niet aangenaam.
Ze drukt op nog meer plekken, waaronder mijn bijholtes en vraagt of ik onlangs nog verkouden ben geweest.
'Uhhh neu....., vorig jaar voor het laatst.'
Tjsa, ze neigt te denken dat het hier om een voorhoofdholteontsteking gaat. En dus schrijft ze me antibiotica voor. [i]Há lekker, 'k zat ook al een tijdje zonder.....(6)[/i].
Sceptisch als ik ben, durf ik, als de dok ons pand heeft verlaten, Albert toe te vertrouwen dat ik persoonlijk denk dat ze het helemaal mis heeft.
Tja, ík én dokter Google hè?? ;-)
Toch begin ik trouw met de a.b die ze me heeft voorgeschreven. Ik durf op dat moment onze hond erom te verwedden dat ik exact een week later (want zo lang dien ik die a.b te slikken) geen resultaat heb geboekt en dat ik wederom een consult met de huisarts kan aanvragen.
Pfffff...., ben ik even blij dat ik dát niet heb gedaan zeg.
Sinds gisteren heb ik geen hoofdpijn meer. En heb ik de HELE dag geen paracetamol met coff geslikt. Zou het dan toch......????
Met het schaamrood op mijn kaken durf ik nu wel te zeggen dat ik het naar alle waarschijnlijkheid bij het verkeerde eind heb gehad. Én dat ik nooit meer onze hond ergens om zal verwedden......:-$

Maar als je dan denkt dat het eíndelijk de goeie kant op gaat, spelen mijn longen weer op.
Exact vier weken na het beeindigen van mijn laatste iv-kuur begin ik weer meer te hoesten. Met als dieptepunt afgelopen nacht.
Ik wist niet hoe ik liggen moest. Was maar aan het draaien en draaien. Kon geen fijne houding vinden en die verdomde rochels bleven maar komen.
Ik houd natuurlijk niet alleen mezelf uit mijn slaap, maar ook mijn wederhelft. Hij zegt er nooit iets van, zal ook nooit toegeven dat ik hem wakker houd, maar ik weet het. Ik ken zijn rustige ademhalen als hij 'echt' slaapt. Als hij wakker is hoor ik die rustige ademhaling niet en weet ik dat hij wakker is.
Ik weet dat hij zich, aan de andere kant van ons bed, lichtelijk zorgen ligt te maken. Want op de momenten dat ik momenteel wél slaap, slaap ik onrustig en 'hijgerig'. Dat ik weer onrustig en hijgerig slaap, meldde hij me een week geleden al. Maar nu is daar dus het hoesten en rochelen bij gekomen.
Niet iets waar ik me meteen zorgen om maak trouwens. Het hoort er gewoon bij. Het is eerder vervelend en ergerlijk, vooral als je weet dat je je partner er ook wakker mee houd.
Ik vind het alleen wel erg jammer dat ik, vier weken na het stoppen van de kuur, nog niet optimaal van mijn 'vrijheid' heb kunnen genieten.
Dát er sindsdien steeds íets is, waar ik mee rondloop. Is het niet het één, dan is het wel het ander.
Want zoals ik deze blog al begon; het lijkt wel alsof ik van de regen in drup val.......

Ik begin het een beetje beu te worden. En óók dát vind ik niet leuk. Als er iets is waar ik een gruwelijke hekel aan heb is het wel om steeds in herhaling te vallen. 'k Wil jullie graag leuke leuke dingen schrijven en nu lijkt het wel alsof ik de laatste tijd alleen maar bezig ben met 'klagen' en negativiteit over mijn gezondheid. Tuurlijk weten jullie allang hoe het met mij gaat, dat hoeven jullie niet iedere keer weer van mij te [strike]horen[/strike] lezen.
Maar een www zoals ik tussen de middag op mijn Hyves heb gezet en dan die véle, vele lieve reacties, maakt dat ik toch even wil uitleggen hoe het hier gaat en hoe ik me voel. Niet omdat ik steeds in herhaling wil vallen of klagen wil, maar om jullie te laten weten [b]waarom[/b] ik soms zo klaar met mijn lichaam ben.
Zo en dat gezegd hebbende; ga ik deze blog afsluiten en heel hard 'werken' om een volgende kuur nog heel even voor me uit te schuiven..... Goed idee?? Ja, ik dacht van wel. (y)

* De vitaminetekorten bij CF heeft dus NIKS te maken met slecht of ongezond eten, zoals sommige mensen nog wel eens willen suggereren. Ik weet dat dáár nogal wat vooroordelen over bestaan en dat wil ik dus even uit de wereld helpen. :-d