I hate computers.....

Tjonge, wat een geklooi zeg. 'k Ben al zo'n beetje de hele avond aan het mieren met mijn blog. 
Het is namelijk leuk om zo nu en dan eens wat veranderingen toe te passen; een nieuw kleurtje bijvoorbeeld, of een nieuwe achtergrond. Dat zijn nou van die dingen die ik leuk vind; spelen met veranderingen. Beetje pimpen hier, beetje pimpen daar..... Dát vond ik dus ook altijd zo leuk aan Hyves. Eens in de zoveel tijd de boel een beetje opleuken zeg maar.
Alleen was (is) Hyves kinderlijk eenvoudig. Voor elke computerkneus, zoals ondergetekende, heel goed te doen. En dat maakt het dan ook leuk om te doen. 
Máár......, ik maak nu eenmaal gebruik van dit medium en dus wil ik míjn blog zo nu en dan ook veranderen. Én dat is dus helemaal niet zo eenvoudig als het misschien klinkt. 
Eerlijk gezegd heb ik nu gewoon de pest in dat ik het vanavond in m'n bol kreeg om te gaan veranderen, want om het weer helemaal terug te draaien naar hoe het was, is minstens zo lastig. En om nu te zeggen dat ik tevreden over mijn huidige opmaak ben; NEE, niet bepaald. 

Ik heb besloten om het voor nu maar even te laten rusten. Ik ga gewoon naar bed en hopelijk krijg ik morgen een meesterlijke ingeving die ik meteen kan toepassen op dit probleem. 
Ik weet het, en ik zeg het nogmaals; computers is écht niet mijn ding!!!! Bah!!! 

Alie van 1974 tot 2012 (in foto's)

Heerlijk in wat oude foto's zitten snuffelen. Elke foto heeft wel een verhaal of een betekenis. Dáárom zijn foto's ook zo leuk en bijzonder. Omdat de meeste foto's op mijn oude laptop staan, heb ik die er ook maar bij gepakt. Lekker genieten zo....

Bij mijn opa en oma in de tuin.

En wat heb ik een boel 'onzin'-foto's op mijn oude laptop staan.
Oudere foto's, recentelijke foto's, foto's van ons tweeën of ieder apart. En natuurlijk een heleboel foto's van ons vee........

C'est la Vie Emmen (halverwege de jaren 90)

Net samen. (in de Emmer dierentuin)

20 augustus 1999

Samen met Rambo genieten van mijn gekochte spulletjes van de Hema

1997, vakantie in Ommen (zie die Pred.wangen van mij)

2001 Samen met mijn hartsvriendinnetje

Samen met onze Sint Bernard Arno in onze Seat (toen paste het nog)

Boswandelingetje met mam in het Exloërbos gemaakt

Afscheid van mijn oud-kinderarts 1993

Met vriendinnetje Patries

Jerry en Kitty

Met onze Jack Russell

Zo, dat was een kleine selectie van de foto's waar ik tegenaan liep. Ik zou het omschrijven als; Alie van 1974 tot 2012.

Helemaal terug......

Zo, ik geloof dat ik weer helemaal terug op de rails ben. 
In de week na de Mond-tot-Mondloop voelde ik me niet lekker worden en de week daarop was het helemaal pet. Ik heb die week ook bijna alleen maar slapend door gebracht. Slapend én hoestend wel te verstaan. 
En dus loop ik sinds afgelopen zaterdag weer met het infuuspompje rond. Me and my buddy. Net vier weken van de vorige kuur verlost, maar goed, blijkbaar was het gewoon even weer nodig. 
Afgelopen zaterdag, zondag en maandag voelde ik me kl*t*n. Ik was moe, hangerig en het hoesten deed me pijn. Aan allebei de kanten. Ik had ook nergens zin in. Was niet vooruit te branden. 
En hoewel iedereen zei dat het zulks prachtig weer was, had ik het koud en liep met een dikke vest aan in huis rond. Op de bank liggen deed ik met een fleecekleed over me heen. 

Maandagavond voelde ik me gelukkig al iets lekkerder. Wel met behulp van ibuprofen, maar goed, het begin was er. 
En dinsdag voelde ik me gelukkig stukken beter beter dan de dagen daarvoor. De vest was niet meer nodig en werd netjes opgehangen aan de kapstok. 
Wel was het nu de hitte die ervoor zorgde dat ik buiten adem was (en ben) bij inspanning. De luchtvochtigheid moet enorm hoog zijn geweest, want het lopen van A naar B viel me ontzettend tegen. 
Al met al ben ik dus weer nét op tijd met de kuur begonnen. 'k Had ook echt geen week langer meer moeten wachten want dan was het een opname geworden. 

Gisteren zijn we naar broerlief geweest te barbecuen. Wat héérlijk was. We hadden verwacht dat het daar nog warmer zou zijn dan hier, op ons terras, maar niets bleek minder waar. Het was er heerlijk. Hun huis houdt de hitte en de zon tegen, en met een verkoelende bries was het daar stukken aangenamer toeven dan op dat moment bij ons eigen huis. 
Máár zoals gezegd; dan moet ik wel blijven zitten. Want lopen met deze onaangename warmte betekent meteen hijgen als een oud, ziek paard. 
Gisteren een uitje betekent vandaag dus inhalen. Ik heb vandaag lekker niks gedaan. Er hoeft niks en er moet niks.

Eíndelijk weten we ook hoeveel de eerder genoemde Mond-tot-Mondloop heeft opgebracht. Het heeft even geduurd, want er waren nog enkele collectebussen niet ingeleverd, enkele dames hadden het heel erg druk de afgelopen tijd en konden even geen tijd vrij maken of vrij krijgen om geld te gaan tellen, maar uiteindelijk hoorde ik vanavond dus het definitieve bedrag.
De lopers hebben bijna 1400 euro bij elkaar gesprokkeld. Het bedrag was uiteraard eerst hoger, maar de shirten en het bedrukken hiervan moest ook nog betaald worden, dus dat is er helaas weer afgegaan. Maar eerlijk is eerlijk; 1400 euro overtreft al onze verwachtingen. Ons streefbedrag was namelijk 1000 euro, dus we zitten helemaal goed met het, uiteindelijk, opgehaalde bedrag.
Zoals ik in een vorige blog schreef was dit voor ons de eerste keer en hebben we hier heel veel van geleerd. Er zijn absoluut dingen die een eventuele volgende keer anders geregeld moeten worden. Maar is dat niet bij alles zo?? Dat je van een eerste keer leert?? En dat je de volgende keer niet dezelfde fouten zult maken??
Ik hoop namelijk echt dat de dames, bij een eventuele volgende Mond-tot-Mondloop, weer de NCFS als goede doel zullen kiezen en dat we dan misschien iets meer euries binnen weten te slepen. Ideeën om het nóg beter te doen, zijn er namelijk volop, hahaha.

Het verhaal van een lotgenote in Amerika

 En snuffelend op het internet kwam ik dit artikel tegen op een site van de University of California. En dergelijk artikel doet wat met me..........

 

 

Lung transplant recipient defies all odds

New approach to oxygenation helps patient live long enough for surgery

By Amy Albin July 05, 2012

Meara Schmidt walking with ECMO

(Note to editors: Video of patient walking with ECMO support system is available.)

Meara Schmidt, 28, almost died a few weeks ago. Lying in her hospital bed at UCLA, the seriously ill cystic fibrosis patient felt herself slipping away and her life flashing by. But then the image of her husband appeared, and she knew she was not ready to go.

With a strong will to live and a generous "gift of life" from an organ donor who provided her with two lungs, Schmidt has now been given a second chance.

Cystic fibrosis is a genetic disease characterized by the build-up in the lungs of thick, sticky mucus that traps infection-causing bacteria. There is no cure, but lung transplantation can help alleviate many of the symptoms. 

Schmidt grew up with the condition but always enjoyed activities like hiking, cooking and singing. However, her illness started getting worse about two years ago. Walking became an exercise in logistics as she was constantly forced to calculate if she had enough breath to get from point A to point B.

In March of this year, she developed respiratory failure and was admitted to Ronald Reagan UCLA Medical Center with the goal of getting a double lung transplant. While candidates considered "high risk" are often declined by most transplant programs, UCLA is well-recognized for accepting individuals like Schmidt who have drug-resistant lung infections and other patients who suffer from collagen-vascular diseases such as scleroderma, individuals experiencing chronic rejection who need re-transplantation, older patients, lymphoma patients, and those with heart problems.

However, a series of dramatic medical ups and downs had Schmidt "on" the transplant list, then "off" the list. At one point, her right lung stopped functioning, her left lung only partially worked and a machine that provided oxygen had to be dialed up to 100 percent.

Twice, when her tracheostomy and mechanical ventilation was insufficient to provide enough oxygen, she was put on a last-ditch life-support system called extra-corporeal membrane oxygenation, or ECMO, which took over her breathing function through a cannula surgically placed in her neck.

But she would not give up.

In fact, while on ECMO and attached to a tower of medicine lines and pumps, she was able to get up and walk. Traditionally, patients on ECMO are sedated and immobile, but a new innovative ambulatory ECMO approach has been shown to help certain patients gain strength and muscle mass in preparation for surgery. With this new "bridge" approach, Schmidt was not sedated but alert and able to walk, which helped keep her well enough for transplant surgery. She was also working hard to gain weight and fight off various disease-related infections.

But despite her determination, her condition was declining and time was running out.

"Meara's tenaciousness and her sufficient recovery from ECMO convinced us that we should still pursue transplantation," said Dr. David Ross, a professor of pulmonology and medical director of the UCLA Lung Transplant Program. "I seldom witness 'miracles of medicine,' but shortly after she was listed again on the active transplant list, the perfect pair of donor lungs became available."

On a recent Thursday at 3 a.m., a nurse woke Schmidt up to tell her the good news: "We've got lungs for you!" Meara asked her to repeat the news because she couldn't believe it. She was wheeled into surgery that same night, where Dr. Abbas Ardehali, a professor of cardiothoracic surgery and surgical director of the UCLA Lung Transplant Program, led the six-and-a-half hour operation.

Schmidt's quick recovery from surgery impressed the medical team. Out of the operating room at 7 a.m. on a Friday, she was talking by 10:30 a.m. and walking by Saturday. Her tracheostomy was out by Tuesday, and she left the intensive care unit and was breathing effortlessly on her own within a week. She credits the compassionate care she received from the nurses, resident technicians and perfusionists, who pushed her forward and helped make her battle a little easier. 

"I feel amazing," said Schmidt, who attributes her amazing outcome to maintaining a positive, can-do attitude. "Before, I felt like I was confined in a body that was not mine, but now I can only describe this wonderful feeling as something as good as chocolate!"

Schmidt looks forward to living life with her veterinarian husband, their four cats and one dog, and her close-knit, supportive family. She and her husband are planning to have children some day, and she looks forward to returning to work.

Schmidt will also remember her special organ donor each day.

"My donor's gift affected not only my life, but the lives of my extended family and friends,"  she said. "I hope the donor's family finds solace in knowing their loved one gave life to someone else. And through this gift, their loved one's hopes and dreams can live on. "

For more on UCLA's Lung Transplant program, please visit www.transplants.ucla.edu.

Mond-tot-Mond loop

Afgelopen zaterdag werd dus de Mond-tot-Mondloop gelopen.
Voor de allereerste keer en ook meteen een groot succes te noemen. In een eerdere blog heb ik uitgelegd waar dit initiatief vandaan kwam en hoe het tot stand is gekomen.
 In diezelfde blog heb ik beschreven hoe een groepje mensen hier uit de buurt besloot om voor een goed doel te gaan lopen. Wat begon met vijf vrouwen eindigde met circa zestig lopers voor CF. Inderdáád; zestig (!!!).
Het was voor ons allen de eerste keer dat we zoiets op poten gingen zetten en ik moet dan ook eerlijk bekennen dat we hier wel van geleerd hebben. Er zijn absoluut dingen die ik voor een eventuele volgende keer anders zou doen of aanpakken.
Zo heeft niet iedere loper een sponsorpapier gekregen waarop hij of zij geld kon binnenhalen. Een enkeling heeft zich hier niets van aangetrokken en is zonder sponsorpapier geld gaan inzamelen, (zelfs een paar mensen die niet eens de loop zouden lopen) wat natuurlijk ook heel goed mogelijk is.
Ik schat dat er ongeveer tien lopers (die voor de ncfs zouden lopen) een papier hebben gekregen waarop ze de mensen konden noteren die zo gul waren om dit goede doel financieel te steunen.
Pas twee dagen vóór de Mond-tot-Mondloop zei ik tegen Albert; 'Dat hadden we dus anders moeten aanpakken. Feitelijk hadden alle 'ik loop voor cf-lopers' een papier moeten hebben.' Dat was Albert op dat moment met me eens, maar daar hadden we op dat moment natuurlijk niets aan. Maar goed, het is een les voor een eventuele volgende keer.

vlnr; Anita, Ingrid, Inge en Monique

Albert had voor mij een partytent opgezet waar ik samen met oa mijn moeder, mijn tante en mijn nichtje shirten verkocht ten bate van de ncfs.
Het was heerlijk weer, die bewuste zaterdag, en we zaten onder een boom nabij de start en finish. Een betere plek hadden we niet kunnen bedenken.
Eerst was daar de 1 kilometerloop voor de allerjongsten.
Daarna was het de beurt aan de volwassenen en jongvolwassenen die konden kiezen uit de 5 of 10 kilometer.
Geleidelijk aan druppelden de eerste lopers binnen. Ik vond het verbazingwekkend hoeveel mensen er nog met een t-shirt; ik loop voor cf, rondliepen. Zelfs hele jonge kinderen renden de 1 kilometer met 'ons logo' op hun rug. Het voelde zo goed om dat te zien. Alsof we allemaal even één waren op dat moment; ÉÉN TEGEN CF!!!
Omdat ik dit als een uitje zag, niet lachen alsjeblieft, had ik voor de gelegenheid lekkere broodjes klaar gemaakt. Een zelfgemaakte tonijnsalade, broodjes met rucola, huisgemaakte kruidenroomkaas met gerookte zalm en speciaal voor Albert; broodjes met rookvlees en ei. Alles keurig in zakjes en folie, lekker in de koelbox gekoeld. Samen met energiedrankjes en jus d'orange. Zo zouden wij de middag wel doorkomen.
Eén van de initiatiefnemers van de Mond-tot-Mondloop, de huisarts, was zo vriendelijk om iedereen welkom te heten en iedereen veel succes te wensen. Er werd tussen neus en lippen door wat tips de ether in gegooid wat te doen bij een ongeval, volgens de dokter moest een ieder voldoende drinken en moesten we een goede schuilplaats opzoeken in geval van onweer.
Huh, onweer??? Jawel, een aantal kilometer verder, in Ter Apel en Emmer Compascuum, onweerde het flink en dus werden de lopers alvast gewaarschuwd. Ikzelf ben als de dood voor onweer en mompelde; 'Nou dan ben ik hier hééééééeeeel snel weg. Ik blijf echt niet wachten tot de lopers terug zijn als het gaat onweren.'

Maar gelukkig bleef het in Valthermond en Tweede Exloërmond droog en hebben we geen onweer of iets dergelijks gehad. Opluchting bij Alie dus.

Zoals ik al zei; het was de allereerste Mond-tot-Mondloop en je kan stellen dat het een succes was. Ik geloof dat er circa vierhonderd deelnemers waren en dat is voor een eerste keer toch helemaal niet verkeerd. Waarschijnlijk zal dit aantal volgend jaar alleen nog maar groter zijn.
Wij in de tent hebben nog wel een paar shirts weten te verkopen, maar helaas zijn niet alle shirts verkocht.
Wij (Albert en ik) hebben zelf al een één en ander aan geld geteld en komen tot een heel mooi bedrag. Nu moeten we alleen nog een afspraak met het damesvijftal maken dat het lopen voor cf op gang bracht.
Zodat we alle ingezamelde bedragen kunnen optellen en dit bedrag over kunnen maken naar de ncfs.
De afspraak met die dames moet nog gemaakt worden, en ik zit te popelen om met z'n allen te gaan tellen. Maar helaas moet ik toch nog even geduld hebben, want ik ben de enige van hen die NIET werkt en dus alle tijd van de wereld heeft om te vergaderen, geld te tellen en dingen over te maken, hahaha.
De dames hebben stuk voor stuk een druk leven, hebben allemaal een gezin, werk en activiteiten buiten de deur, dus dat moet even gepland worden.

Wordt dus vervolgd.......

Lopen voor CF

Overmorgen staat hij dus gepland; de Mond-tot-Mond loop.
Hoewel Albert in eerste instantie erg voortvarend te werk ging om de lopers van 'ik loop voor CF' te ondersteunen, kwam het hele zaakje begin juni (lees; start van het EK voetbal) een beetje op z'n gat te liggen.
Dat wil zeggen; er werd nog wel aandacht aan geschonken, maar het hoge tempo dat hij in het begin had, was duidelijk in wat langzamer vaarwater beland. Wél kwamen er steeds meer enthousiaste lopers bij. En door dat enthousiasme ben ik zelf ook weer enthousiast geworden. Héérlijk om te zien dat The Spirit er is.

Iemand die ook gaat lopen voor CF is M. Ik ken haar niet persoonlijk, maar Albert kent haar wel en heeft haar ook papieren gegeven waarop mensen de lopers kunnen sponsoren. Enthousiast nam M. de papieren mee naar de school van haar kinderen en probeerde op die manier geld binnen te halen van leerkrachten en ouders.
Weer iemand anders is B. Hij is een jaar of vijftien geloof ik. Hij en zijn moeder zouden zaterdag ook meelopen, alleen heeft de moeder haar been bezeerd en kan ze helaas niet meedoen. B. zélf loopt de loop dus nog wel en heeft intussen ook een aardig bedrag bij elkaar gesprokkeld.
Wat de moeder dus vanmorgen bij ons afgaf.
Een oudere buurman, die absolúút geen loopervaring had, heeft zich spontaan aangemeld om ook te lopen voor CF. De nieuwe buurman is wél een ervaren loper en heeft de buurman zover weten te krijgen dat ze nu dus met hun tweeën voor CF gaan lopen.
We kwamen hem zaterdag op de jaarmarkt tegen. De beste man is door het lopen al acht kilo kwijtgeraakt en dát is denk ik net waar het de initiatiefnemers van deze Mond-tot-Mondloop (de huisartsen in dit dorp) om te doen was.
Als ik hem zeg dat ik het kei-goed van hem vind zegt ie: 'Ja maar ik moet ook wel Alie. Ik loop ja voor jou....!' Hahah, de lieverd. Als je dát dan ziet en hoort krijg ik zowaar een brok in mijn keel.

Al die mensen, velen die mij en alle andere CF'rs én deze rotziekte, helemaal niet kennen en die dan belangeloos een paar kilometer gaan rennen; ik vind het FANTASTISCH.

Zelf zal ik aanstaande zaterdag de lopers aan gaan moedigen. Vanaf een plekje waar ik alles goed kan zien hoop ik.
Albert zal mij niet de hele tijd gezelschap komen houden, want hij gaat ook nog tussentijds foto's maken. Achterop een quad wel te verstaan.

Gisteravond heeft hij al even proef mogen draaien en ik geloof dat dat goed ging. Het was de bedoeling dat Albert achterstevoren op de quad plaats zou nemen en vanuit die positie foto's zou maken van de lopers, maar dat gaat niet lukken. Dus hebben ze (hij en de quad-eigenaar) iets anders besloten. Ik ben er al blij om want andersom op dat ding leek mij nou niet bepaald een heel veilige actie.

Albert heeft een aantal bedrijven weten te vinden die t-shirt's hebben gesponsord. Deze shirts worden niet alleen zaterdag gedragen door de lopers maar we hopen er ook een paar zo, los uit het handje, te verkopen. Voor een ieder die de shirt én die dag als aandenken wil.
Ik wil de volgende sponsors sowieso even bedanken; Joyce de Vries van Het Creatieve Brein, Raymon en Marlies Schulte van kapsalon-unique in Valthermond, mijn eigen Albert natuurlijk met a-picturefotografie, Marcel Beek en Henry de Roo van roobeek-advies, Erwin Paas van Klussenbedrijf Erwin Paas en André en Dina van der Laan van Vis en Snacks van der Laan.
Allen héél hartelijk dank voor jullie sponsoring. 

De laatste dingetjes zijn nu zo'n beetje allemaal geregeld.
Met andere woorden; de loop kan gehouden worden.
Ik ben heel erg benieuwd. Het aantal inschrijvingen schijnt, vooral voor deze eerste keer, best hoog te zijn.
Een klein deel daarvan loopt dus voor CF.

Ik wil iedereen die zaterdag voor CF loopt heel veel succes wensen. Ik (en ongetwijfeld íedereen die iets met CF te maken heeft) ben enorm trots op jullie.
Ook wil ik de andere mensen die op welke manier dan ook hun steentje bij hebben gedragen, heel erg bedanken. Ik wil er een paar noemen; Monique, Anita, Ingrid, Inge en Gea. Er zijn meer mensen die hun steentje op welke manier ook hebben bijgedragen, maar dit vijftal heeft het initiatief genomen om voor CF te gaan lopen en hebben ook diverse keren bij elkaar gezeten om over dit onderwerp te vergaderen. Vandaar dat ik hun even expliciet wil noemen.

Een verslag van de loop en hoeveel geld er is binnengehaald voor de Nederlandse Cystic Fibrosis Stichting  laat ik uiteraard weten in een volgende blog.

Vermoeiend weekend

Het afgelopen weekend was vermoeiend.
Vrijdag had Albert een bruiloft te fotograferen en dus was ik op mezelf aan gewezen. Althans, 's middags.
's Ochtends had mijn mannetje het druk met de laatste voorbereidingen voor de buurtbarbecue die de volgende dag plaats had. 's Middags dus de bruiloft.
Mijn moeder kwam 's middags langs en we hebben even lekker buiten, in het zonnetje, een kop koffie gedronken. Het werd zelfs warm, dus ook nog maar de parasol op gezet.
Ik denk dat het door die middag kwam, maar ik was 's avonds enorm moe. De puf was er echt helemaal uit.

Zaterdag was hier de jaarmarkt, die net als onze buurtbarbecue én de TT in Assen op de laatste zaterdag in juni valt. Ik had het in mijn bol gekregen om voor mijn moeder en tante, die met allerlei rommeltjes op de markt stonden, een speciaal 'Alie-eitje' te fabriceren.
Daarvoor maak ik gebruik van een zogenaamde kookring van rvs die ik, ingesmeerd met boter, in een kleine koekenpan zet. Klontje boter erin en zodra die boter is gesmolten gaat er een ei in die kookring. Met een deksel op de kookring laat ik op een heel zacht vuur het ei stollen. Ondertussen besmeer ik een hardbroodje met boter en leg daar een plakje ham op. Het allermooiste zou uitgebakken ontbijtspek zijn, maar daar had ik beslist geen tijd voor...:-)
Zodra het eitje gestold is haal ik heel voorzichtig de kookring om het eitje vandaan en leg er dan plakjes kaas op. De deksel gaat natuurlijk weer over de pan, want de kaas moet smelten.
Als de kaas gesmolten is laat ik heel voorzichtig een bakspatel onder mijn eitje glijden en leg het eitje op het hardbroodje.
Ik moest dit echter niet twee keer doen, maar drie keer. Mijn nichtje stond ook bij het marktkraampje mee te helpen. En op het moment dat Albert en ik bezig waren met eitje nummer één, werd het springkussen gebracht die we geregeld hadden ivm de buurtbarbecue. En dus moest ik als een razende Roeland zelf drie eitjes op hardbroodjes fabriceren. Niet dat dát heel erg is, maar het was wel even heel intensief voor deze jongedame.
Ik was in ieders geval buiten adem toen ik op mijn scootmobiel plaats nam om de broodjes met 'Alie-eitje' af te leveren bij het werkende volk.
De broodjes vielen wel zeer in smaak en dat is toch altijd leuk om te horen en te zien.
Later die middag ben ik nog met Albert de markt over geweest. Waar ik spekkedikken heb gekocht bij een standje voor een goed doel (iets kerkelijks geloof ik), al ging het me niet direct om het goede doel, maar wel om de overheerlijke spekkedikken.
Verder heb ik nog een shirt gekocht en Albert één of andere plant met grote gele pluimen voor in de tuin.
Daarna had ik het wel gezien en wou ik graag naar huis. Lekker op de bank liggen. 

Ik heb enkele uren geslapen. De barbecue zou om vijf uur beginnen, maar ik had voor mezelf al besloten dat ik tot zes uur zou rusten. Het was uiteindelijk kwart voor zeven dat ik Albert een berichtje stuurde dat ik er klaar voor was. Nou ja, klaar..... Ik had een knallende koppijn, maar met een paar roze ibuprofenrakkers zou dat vast snel verholpen zijn.

De barbecue was dus al in volle gang toen ik m'n smoel liet zien. Maar gelukkig had ik niet veel gemist. Barbecue-man Jan stond al met z'n prachtige schort klaar om mij van een hamburger te voorzien. Die ik mij heerlijk heb laten smaken.
Het was een gezellige drukte. Bijna iedereen uit de straat was aanwezig, op een enkeling na. Zelfs de nieuwe buurtbewoners die hier een paar maanden geleden zijn komen wonen, waren aanwezig. En waren erg enthousiast over dit gezellige samenzijn.
Maar tegen tienen stak mijn hoofdpijn weer de kop op en gaf ik aan dat ik het wel goed vond zo.
Tegen twaalven ben ik naar bed gegaan en ik heb eigenlijk niet meer goed mee gekregen hoe laat Albert ons bedje in is gerold. Het zal ongetwijfeld een latertje zijn geweest, aangezien hij het zelf ook niet meer wist......

De volgende dag was ik gevloerd. Ik heb bijna de hele dag geslapen. En als ik niet sliep zat ik op de wc. Ik had klaarblijkelijk niet genoeg van de Creon geslikt de vorige avond en die rekening kreeg ik dus de volgende dag gepresenteerd. Gelukkig niet in de vorm van buikkrampen wat je eigenlijk wel zou verwachten. Nou ja, ik heb de zondag dus al poepend of slapend door gebracht. Het is weer eens wat anders.
Feit is wel dat ik dus volgend jaar niet zo veel dingen moet doen (en wil doen) omdat het mezelf alleen maar opbreekt aan het einde van de dag.