Ik voelde me overdag compleet niet lekker met die tropische, on-Nederlandse temperaturen. Mijn plekje was voor de ventilator, veel meer zag ik overdag ook niet.
Maar juist voor afgelopen vrijdag stond er een bezoekje naar Ommen in de planning.
De buurtjes van een paar huizen verderop hebben daar op een camping een stacaravan. Vorig jaar hebben we hen bezocht en een bezoekje dit jaar was wederom de bedoeling.
Maar juist de week waarop we eigenlijk wilden gaan, was mijn laatste week van de kuur en ik voelde me allesbehalve fit. Ik bracht die week meer slapend dan wakker door en dus besloten we het bezoekje een week op te schorten.
Onze direct naaste buren waren inmiddels terug van hun vakantie en dus werd besloten om met z'n zessen te gaan. De buurman en buurvrouw en uiteraard de twee kids.
Vrijdagochtend werd ik met een knoop in m'n maag wakker. Ik had aan de ene kant enorm veel zin om naar de camping te gaan, maar de hitte zorgde ervoor dat ik tegelijkertijd ook als een berg tegen de dag aanzag. Thuis heb je natuurlijk de luxe om even te gaan liggen, hangen, of wat dan ook, als je je even terug wilt trekken uit de hitte die buiten heerst. Bij anderen, behalve bij mijn ouders, doe ik dat niet zo gauw. Ook al word het me soms aangeboden; ik vind het gewoon geen prettig idee.
Maar goed; nu is Ommen voor ons niet meteen het einde van de wereld. Ruim een uurtje rijden en je bent ook gelukkig zo weer thuis.
We gingen dus. Goedgemutst kwamen we aan bij de camping. Met dank aan de airco in onze auto natuurlijk. Anders was ik niet eens gegaan.
 |
| Ik en Djara. |
De camping ligt lekker verscholen in het bos en Ronald en Linda hebben een prachtig plekje waar veel schaduw is. Het was daar dus goed toeven.
Zaterdag en zondag waren twee absolute rustdagen voor mij. Het weer is afmattend en elke stap die ik zet resulteert in gehijg alsof ik een oud, versleten paard ben. Met mijn tong over de vloer slepend, sleep ik mezelf van toilet naar bank, en van bank weer naar toilet. Ik drink extra flesjes water en vul uiteraard ook de zouttekorten bij tijd en wijle aan.
Hoewel het maandag nog steeds veel en veel te warm is, is het voor velen alweer een opluchting dat het 'maar' 27 graden is. Het is inderdaad een graadje of acht kouder dan de dag daarvoor, maar ook bij 27 graden presteer ik niets.
Het is echter onze trouwdag en 's avonds komen de beide ouders op bezoek. Albert nodigt her en der nog wat buren uit; mochten ze zin hebben zijn ze altijd welkom voor een borrel.
Hij besluit de tuintafel bij de voordeur te zetten aangezien het daar stukken aangenamer (lees; koeler) is dan op ons eigenlijke terras aan de andere kant van het huis. Het is daar echter zo koel dat ik toch besluit om een vestje aan te trekken.
Dinsdagmiddag breng ik een vluchtig bezoekje aan m'n moeder die voor het eerst op haar kleindochter past nu de jonge moeder dinsdag weer begonnen is met werken. M'n moeder was van te voren best zenuwachtig, maar al snel blijkt dat ze zich uitstekend weet te redden met de kleine.
 |
| Alyssa |
Maar met die hitte én de drukte kan het niet uitblijven dat ik het koud krijg. Dát heb ik dus altijd als ik oververmoeid ben. Dan heb ik het koud en ben ik rillerig. En terwijl gisteren de terrasdeur en de achterdeur openstonden om de boel lekker door te laten waaien, en de ventilator nog steeds overuren maakte, kreeg ik het koud. En dat was afgelopen nacht niet anders.
De plafondventilator maakt al een dikke week overuren, maar afgelopen nacht kroop ik tot aan mijn neus onder ons dekbed. En bedacht me toen; wat een belachelijke situatie. Dat ding kan toch ook gewoon uit....!!
Van mij mag het nu wel gewoon een graad of 23 blijven. Met een dergelijke temperatuur is niks mis en je functioneert ook nog enigszins redelijk.
Maar hoewel we dus nu in de nazomer zitten is dat niet meteen een garantie want ook in september kan het nog bloedheet zijn weet ik inmiddels.
Voor nu is het gewoon genieten van de (stukken) aangenamere temperaturen en bijkomen van de hitte en de drukte. Santé!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten