Sportzomer

Als er twee mensen zijn die ogenschijnlijk geen affectie met sport hebben, dan zijn Albert en ik dat wel. Én toch staat hier de hele zomer de televisie al op sport afgestemd. 
Het is verbazingwekkend hoe vaak wij op het puntje van de stoel bank zitten en met ingehouden adem de verrichtingen van sportende Hollanders volgen. 
Europese en Wereldkampioenschappen voetbal hebben áltijd al een voorliefde in dit huis gehad. Vooral als ons eigen 'Oranje' meedoet natuurlijk. Dan veranderen zélfs wij in jubelende voetbalfanaten, gekleed in oranje gewaden, getooid met oranje versierselen. 
Maar waar wij doorgaans de Tour de France aan ons voorbij laten gaan (gaap, gaap) en de Olympische Spelen alleen via het nieuws (lees; de opsommingen van de nieuwslezer aanhoren) volgen, zitten we nu al wékenlang voor het kijkbuiskastje. 
Wij zijn normaal gesproken niet zo van het sporten. Niet om anderen te aanschouwen en al helemaal niet om ons zelf in het zweet te werken. Bah, je zou er eens moe van worden....:-)

Nee, dit laatste was een grapje. Als ik gezond was geweest had ik mij zonder meer bij de plaatselijke tennisvereniging aangemeld. En zwemmen heb ik altijd al leuk gevonden, dus iedere ochtend een stuk of wat baantjes zwemmen, had ik ook vast wel leuk gevonden. 
Sporten in een sportschool heb ik ooit een blauwe maandag geprobeerd. Dat was op aandringen van mijn fysiotherapeut die mij té zwaar vond (ja ja, een CF'r met overgewicht....). Zíj melde mij bij de plaatselijke sportschool aan waar ik na één keer proefdraaien gelijk mee kon doen. 
Het tempo was, vooral in het begin, veel en veel te hoog. De instructeur ging even uit van een gezond lichaam, ook al was mij duidelijk aan te zien dat ik dát niet was, met dat zuurstofbrilletje in mijn neus. 
Het lopen op de loopband vond ik hartstikke leuk om te doen, maar wel in een zogenaamd 'Alie-tempo'. Tuurlijk mag er wat druk achter gezet worden, je bent er uiteindelijk niet om helemaal niets te doen, maar de instructeur stond mij op te jutten dat ik nog wel harder kon, en nog wel sneller. Waardoor ik op de dagen dat ik niet sportte, slapend op de bank doorbracht, bijkomend van dat portie topsport. 
De fysiotherapeute was het met mij eens; dít was dus absoluut NIET de bedoeling. 
Na twee maanden sporten voelde ik me zieker worden en op het moment dat ik het niet meer vol kon houden én aan een nieuwe kuur toe was, stopte ik met de sportschool. En heb er nooit meer een voet binnen gezet. 
Of ik het mis??? Nee, absoluut niet. Ik doe op de dagen dat ik me wél fit voel liever dingen die ik leuk en de moeite waard vind. 
Mijn gezondheid is, vergeleken met toen, achteruit gegaan. De zin om mezelf in het zweet te werken bij een sportschool waar de instructeur in mijn nek hijgt dat ik nog wel sneller en harder kan, is hélemaal verdwenen. Niet zo gek toch...???

In mei stem ik altijd af op Roland Garros. Dat zelfde doe in juni ook met Wimbledon. Tennis vind ik nu eenmaal leuk. Vooral als er leuke heren meedoen. Ik ben jarenlang erg gecharmeerd geweest van Pat Rafter. 

Australiër Patrick Rafter

Die echter een jaar of tien geleden het stokje aan Marat Safin doorgaf. Want toen Rafter stopte moest ik wel een nieuwe favoriet zoeken natuurlijk. Dat vond ik in de smakelijk ogende Rus. 

Ruslands trots; Marat Safin

Leuke mensen (lees; mannen) houden de sport wel aantrekkelijk vind ik...:-)
Mei was amper om of wij konden ons opmaken voor het EK voetbal dat dit jaar natuurlijk in Polen en Oekraïne werd gehouden. 
Jullie hebben allemaal in een eerdere blog van mij kunnen lezen hoe enthousiast wij, in deze straat, het EK voetbal hebben beleeft en er een waar feestje van hebben gemaakt. 
Tot mijn stomme verbazing werd er in de maand juli veelvuldig afgestemd op de Tour de France. Niet omdat ík dat nu zo leuk vind. 
Nu weet ik dat Albert de Tour de France altijd wel iets vind hebben. De prachtige plaatjes van de omgeving waar de renners zich bevinden zijn voor hem reden om ieder jaar wel even snel een blik op het tv-scherm te werpen. Maar nu heeft onze tv nagenoeg de hele Tour de France op de publieke omroep gestaan. En was ik hier in het begin nog lichtelijk humeurig over (ik vind wielrennen met stip dé saaiste sport om te kijken), óók ik begon gaandeweg plezier in de Tour te krijgen. Waar ik overigens zelf heel verbaasd over was. 

En toen kwam dus de Olympische Spelen in zicht; London 2012. 
Als ik dan een Olympische Spelen kijk, dan zijn het vooral de winterspelen. Dát omdat ik best een liefhebber van schaatsen ben. Wat natuurlijk ook weer alles te maken heeft met het feit dat Nederland altijd zulke uitstekende schaatsers levert. De zomerspelen boeiden mij nooit.
Als ik al iets over de spelen opving was dat omdat het 's avonds tijdens het nieuws werd besproken. Niet omdat ik de spelen volgde of er gericht voor ging zitten. 
En jawel, je raad het al, óók déze spelen zitten we voor de buis. En hebben we bijna alles nog gevolgd. 
Dat begon natuurlijk met de spectaculaire opening, want dat vind ik áltijd een leuk onderdeel van de spelen, en zal ongetwijfeld het aankomende weekend eindigen met de slotshow. 
We hebben Ranomi Kromowidjojo natuurlijk al diverse keren in actie gezien, evenals Epke Zonderland. En wat voelen we ons trots als we het Wilhelmus horen en die jonge mensen daar zien stralen met hun gouden en/of zilveren plak. 

Ranomi Kromowidjojo

En zelfs de sporters die ons land vertegenwoordigen en géén medaille in de wacht weten te slepen hebben onze bewondering. Zoals vanmiddag Anky van Grunsven met haar prachtige hengst Salinero. Ze ging niet voor goud, wist ook dat ze dat bij lange na niet zou halen, maar wat was ze goed. Het was haar afscheid. Zeven keer mee gedaan aan de OS, dat verdient toch een bloemetje?? Ze genoot van de kür dat was duidelijk te zien. 

Meervoudig Olympisch Goudwinnares Anky op Salinero

Vanmiddag zei Albert met de ironie in z'n stem; 'Goh, voor twee mensen die toch hélémaal niks met sport hebben, hebben we deze zomer toch wel ontzettend veel sport gekeken.' Ja, dat ben ik helemaal met hem eens. 
Wie had dat nu ooit nog kunnen denken; dat wij een hele zomer lang onze televisie op het sporten zouden afstemmen. Wie ons kent valt steil achterover van verbazing denk ik.
 Wie of wat zal ik nu eens de schuld geven; óf de hopeloze zomer die maar niet echt zomer wil worden, óf zouden we sport, diep in ons hart, tóch leuker vinden dan we willen toegeven.....?? Wat denk jij??