Jeugdsentiment

Afgelopen week las ik een mooie zin op FaceBook. Iemand schreef dat de klok dit weekeinde terug ging, maar dat ze liever terug ging naar de jaren tachtig. 
Ze is iets ouder dus de jaren tachtig zijn voor haar, wat voor mij de jaren negentig waren. 
Iemand reageerde daar weer op dat zij liever naar de jaren zeventig én tachtig ging omdat ze ook hele mooie herinneringen aan haar kindertijd had; leren fietsen, op de trekker rijden, etc etc. 
En toen moest ik uiteraard even terug denken aan mijn eigen jeugd. 

Ik vind dat ik een vrij onbezorgde kindertijd heb gehad. 
Ik werd niet vaak opgenomen, in tegenstelling tot andere CF'rs in deze regio, en CF drukte (voor mij althans) nog niet een heel grote stempel op mijn leven. Dát is denk ik ook het voordeel van "kind-zijn". 
Waarschijnlijk hebben mijn ouders dit toch anders ervaren.

Eén van die vroege herinneringen heb ik aan het voeren van de lammetjes bij mijn opa en oma. Zij hadden schapen en soms was het nodig om de lammetjes bij te voeren, dit betekent dus heel vroeg opstaan om de diertjes een flesje te geven.
Die zelfde opa en oma kregen shetlandpony's en daar begon toen mijn paardenpassie. Ik vond het prachtig om bij die dieren te zijn. Het waren er vier en de grootste had mijn voorkeur; Siona. Een prachtig paardje en o zo lief. Ik vond het heerlijk om haar te verzorgen.
Mijn vader kocht een kinderzadel en vanaf dat moment werden er wel eens ritjes gemaakt. Dát was natuurlijk het allerleukste.
Dat bleef leuk totdat ik allergisch voor paarden bleek te zijn. De hinderlijke eczeem waar ik al jaren mee kampte bleek dus een oorzaak te hebben. En helaas voor mij, was die oorzaak mijn allergrootste hobby op dat moment.
Ik mocht niet meer bij de pony's komen. Dat deel op het erf bij opa en oma was verboden terrein geworden. Tjee, wat een drama was dat voor mij zeg.

De andere opa en oma hadden een deel van de schuur aan de kleinkinderen afgestaan. De schuur, die eigenlijk een voormalige stal was geweest, was in meerdere hokken verdeelt en één van die hokken werd onze speelplek. Opa had een tafeltje en stoeltjes getimmerd voor de kleinkinderen en die stonden in onze speelkamer. Samen met het plastic theeservies dat nog van mijn tante was geweest. Een zinken teil stond in de hoek, gevuld met geel zand.
Samen met mijn nichtje en neefje speelde ik dan daar altijd vadertje en moedertje.
Ach en als we dat beu waren konden we altijd nog spelen met de rode step, die eveneens van mijn tante was geweest. Bij deze opa en oma kregen we altijd een zogenaamde koetjes-reep.

Ik weet eigenlijk helemaal niet of die nog steeds bestaat. Maar ik vond hem altijd heerlijk.

Wat ik me ook nog goed herinner zijn de logeerpartijen bij beide opa's en oma's. Als dit op een zaterdag gebeurde, kwamen er vaak vrienden over de vloer die met opa en oma gingen sjoelen of kaarten. Als ze gingen sjoelen mocht ik uiteraard ook een keer schuiven, met het kaarten mocht ik meekijken maar dan absoluut niet vertellen wat oma voor kaarten in haar hand had.
Nu ik er zo over nadenk moet ik lachen, want als propje van een jaar of acht heb je nog geen enkel benul wat kaarten eigenlijk is. Laat staan dat ik de symbolen op de kaarten wist op te noemen.
Maar het was altijd wel heel gezellig, zo met die omes en tantes erbij.
Het slapen bij mijn ene opa en oma was een regelrechte uitdaging. Die woonden in een klein boerderijtje met rieten dak en dat zelfde rieten dak zorgde ervoor dat het een huis was waar spinnen, vooral die hele grote, zich erg thuis voelden. En laat dát nou net mijn grootste angst zijn. Misschien is daar mijn angst voor spinnen ook wel enorm hard gegroeid.
Nee, dan mijn andere opa en oma; die hadden een redelijk spinnenvrij huis. Dat wil zeggen; ik ben er nog nooit één tegen gekomen tijdens een logeerpartij.

Een andere leuke herinnering zijn de oppas-avonden met mijn lieve vriendinnetje M.
We zijn inmiddels al iets van vijfendertig jaar vriendinnen en vooral tijdens onze jeugd waren we erg hecht.
M had een zusje die vijf jaar jonger was, ik had op mijn beurt een broertje dat tien jaar jonger was.
Er was dus altijd wel een weekend waarop wij ingezet werden om op te passen. Óf op het zusje óf anders wel op mijn broertje. En uiteraard bleven we dan bij elkaar slapen.
M had een tweepersoons bed én een kleine televisie op haar slaapkamer. De zondagochtend bestond steevast uit Theo en Thea kijken én Achterwerk in de Kast.

De vulling van de kussens waren eenden,- of ganzenveren. We vonden het allebei leuk om die kleine puntjes die uit de stof van de kussens staken, eruit te pulken. Waardoor het soms een zee aan veren naast en op het bed was. Iets waar M's moeder allesbehalve blij mee was. We mochten dat niet meer doen, en tóch deden we het elke keer weer. Over slecht luisteren gesproken, hahaha.

In mijn kindertijd had je bij lange na niet zoveel zenders als nu.

Alleen de woensdag- en zaterdagmiddag werd er kindertv uitgezonden. Ik was een groot liefhebber van de Familie Knots, Ome Willem en als heel klein meisje zat ik ook voor animatieseries zoals Heidi en Niels Holgersson.

Op zaterdagmiddag (maar daar had ik laatst een discussie over met Albert) had je Klassewerk met Hans van Willigenburg. Ik meen me te herinneren dat ik altijd gelijk kon aanschuiven bij deze serie na zaterdagse douchebeurt, maar volgens Albert werd Klassewerk niet op zaterdag uitgezonden. Tja, het is té lang geleden om het na te kunnen gaan denk ik.
Wél weet ik dat ik dát ook een leuk programma vond.
Op de zaterdagavond keken we naar Zeg 'ns AAA en later op de avond werd dan Miami Vice uitgezonden.
En hoe raar het misschien ook klinkt; dát waren leuke zaterdagavonden.

Een ander ding zijn geuren. Geuren kunnen ook jeugdsentiment zijn.
Mijn moeder herinnert zich een bepaalde geur die altijd in het huisje van haar opoe hing. Volgens mij, maar ik durf het niet met zekerheid te zeggen, was dat de geur van petroleum.
Wat mij zelf altijd aan mijn jeugd doet denken is de heerlijke geur van eten dat gekookt word. In de winter als het echt ijskoud buiten is, je met rode wangen van de kou de keuken binnenstapt en mam staat een lekkere stamppot te koken. Héérlijk....!!!
Datzelfde heb ik overigens ook met koffie. Koffie vind ik een huiselijke (lees; gezellige) geur en doet me ook altijd aan thuis denken. Thuis bij mijn ouders wel te verstaan.

Okay, toen had je geen computers, geen mobiele telefoons en internet, maar het was goed. Én gezellig.
 En hoewel het ongetwijfeld ook fijn is om in deze tijd op te groeien, was er ook niks mis met de jaren zeventig en tachtig.