Kleine up date

....Én we zijn in de laatste week van augustus beland. Zo snel gaat een zomer dus voorbij. En weet je dat ik het niet eens erg vind. Eigenlijk heb ik het wel een beetje gehad met de zomer. Het mag nu absoluut wel herfst worden; héérlijk.

Sinds woensdag zit ik weer vast aan het infuus. Het zat er aan te komen en gezien de prettige vooruitzichten van dé grote dag, komt het nu dus ook heel goed uit. Het zou zo prettig zijn als ik de 20e september optimaal en fit in mijn vel zou zitten.

Fit en optimaal voel ik me nú bij verre na niet. Wat mijn gezondheid betreft lijk ik net op het nippertje begonnen te zijn met een kuur en als je je al niet ziek voelt door CF dan voel je je al ziek door de antibiotica die je voor geschreven krijgt.
Donderdag was het met stip een baaldag. Mijn god, dat een mens zich zo ellendig kan voelen.
Gelukkig voel ik me nu niet meer zo ziek als ik me donderdag voelde, maar ik voel me dus ook niet toppie. Daarvoor plagen de bijwerkingen me toch te veel.
Het zorgt er in ieders geval voor dat ik veel slaap, héél veel slaap. En dan heb ik het nog maar over één bijwerking. De andere bijwerkingen zal ik je besparen, die lijken iedere kuur meer en meer te worden.

Verder heb ik weinig te vertellen. Het is rustig. Ik hang aan het infuus en doe dus m'n ding (of liever gezegd; ik doe niets.....) ondertussen de ergernissen van de bijwerkingen verbijtend.
Vorige week dinsdag, 20 augustus, waren Albert en ik veertien jaar getrouwd. We hebben dit in stilte gevierd. Mijn ouders kwamen 's middags langs, en hadden Alyssa bij zich omdat het 'oppasdag' was en mijn schoonmoeder kwam ook even binnen voor een kop thee.
Omdat ik me niet helemaal lekker voelde bleef het gezelschap een uurtje en ging ieder daarna weer z'n eigen kant op. Ik vind het zo fijn dat er begrip is voor de situatie. Want tja, ik voel me wel eens schuldig over de situatie. Niet dat ik er iets aan kan veranderen, maar dat zit nu eenmaal in het aard van het beestje. En vooral als ik ziek ben of niet lekker in m'n vel zit, ben ik emotioneel een wrak met een hoofdletter W.
 Dan kan ik bij wijze van spreken al in janken uitbarsten als de hond chagrijnig is of als onze kater niets van me wil weten. Ik weet; het klinkt stom, maar zo gieren dan de emoties door mijn lijf.

Ik ben inmiddels wel op het punt gekomen dat ik geen ibuprofen meer hoef te slikken dus de koorts en dergelijke zijn verleden tijd. Je zou dus kunnen stellen dat de kuur z'n werk doet. Hè hè, dat is dus wel fijn. Ik onderga deze ellende gelukkig niet voor niks.

Een kleine up date dus. Niet veel bijzonders te melden, maar geen nieuws is goed nieuws toch??? In ieders geval; tot de volgende blog maar weer.

Zoen van