Tóch weer een nieuwe infuuskuur.....

Het is even rustig geweest vanaf mijn kant, maar hier ben ik.
Echt heel veel zin om te bloggen en achter de computer te zitten heb ik niet. Om die reden ben ik ook niet zo heel actief momenteel. Mijn excuses hiervoor.

Zoals je weet hoefde ik na mijn opname nog maar een dag of vijf te kuren. Het ging best wel lekker in het ziekenhuis, ik had het gevoel dat ik opknapte en dus werd mij gevraagd wat ik zelf in gedachten had; een kuur van twee of van drie weken?
Ik dacht zelf (was er zelfs van overtuigd) dat ik het wel af kon met een kuurtje van twee weken en dus gingen de artsen daar mee akkoord.
Toen ik echter gestopt was, begon ik al vrij snel weer veel meer te hoesten. Ik sliep 's nachts onrustig en helaas merkte ik dat ik bij inspanning weer benauwder was dan eigenlijk zou moeten, zo vlak na een kuur.
Eerlijk gezegd, zinde me dit niks. En ik gaf voorzichtig aan dat ik waarschijnlijk toch beter de kuur had kunnen doorzetten naar de gebruikelijke drie weken.
Gelukkig was er met mijn ontslag ook meteen een afspraak voor op de CF-poli gemaakt en dus togen Albert en ik afgelopen woensdag naar Groningen.

Mijn longfunctie viel tegen. In alle opzichten. Ik verviel steeds in hoestbuien en tja, ik blies ook nog eens minder dan de vorige keer. Niet iets om opgewekt van te worden dus.
Mijn maagklachten, die tijdens de opname een paar dagen weg was, was terug. En dus zat ook dát me niet lekker.
Ik had graag gezien dat ik deze keer gezien zou worden door de internist van het CF-team, en hij was aanwezig, maar hij en de longarts hadden de 'taken evenredig' verdeeld. En dus mocht ik weer aanschuiven bij de longarts. Wel stond hij even bij me (en ik constateerde dat hij, nu zijn haar wat gegroeid was, steeds meer op John Denver gaat lijken. De volgende keer neemt hij vast zijn gitaar mee en begint hij over de Rocky Mountains te zingen. Even googelen Saskia.....) en vond hij dat ik er wat pips uitzag.
Dat kon kloppen; ik voelde me ook pips en niet tof.

De longarts, waar ik even later bij aan mocht schuiven, was in een persoonlijk gevecht met zijn computer geraakt. Het ding gaf aan dat hij geen verbinding had. En laat deze dok nou net de ballen verstand van computers hebben, dus zag ik de lichtelijke paniek bij hem toenemen.
"Dan maar schrijven," mompelde hij. Maar hoe je ook schrijft, hoe het nu met me gaat, alle verslagen, uitslagen en gegevens van mij staan dus wél in die computer die dienst weigerde.
En dus werd er een belletje gepleegd. Waarschijnlijk naar iemand van IT en al gauw begon er van alles en nog wat te knipperen en op te lichten op het scherm.
Even later was mijn dok online en kon hij mijn gegevens zoeken.
Na mijn verhaal aangehoord te hebben, de gegevens erbij te zien, was hij van mening dat ik maar weer met een nieuwe kuur moet beginnen. "Soms schat je dat gewoon fout in," was zijn antwoord. "Dan denk je dat het met twee weken goed moet gaan, maar dan blijkt het toch te kort te zijn geweest. Dan weten we dat alleen maar weer voor een eventuele volgende keer." Daar heeft hij natuurlijk gelijk in. En ik was ook blij dat ik het thuis mocht doen (al vroeg hij nog wel even voor de zekerheid of ik het wel thuis wilde doen....), want amper twee weken zonder infuus en dan alweer aan een kuur toe zijn......, ik vreesde een opname.

Wat de klachten van mijn maag betreft; het klinkt alsof mijn maag moeite heeft met het ledigen na een maaltijd. Ik heb geen pijn, maar heb constant een 'vol gevoel'. Soms zo erg dat de maaltijd van 's middags mij nog hoog zit terwijl het avondeten alweer op tafel staat. Ik krijg nu dus medicijnen die de maag gaat helpen met het ledigen.
Mocht dit niet lukken, dan zal er toch echt in de maag gekeken moeten worden. Ik weet dat ze de gastroscopie proberen te vermijden omdat het geen fijn onderzoek is. En als er dan andere oplossingen zijn willen ze die eerst aanwenden. Aan één kant ook wel logisch misschien. Probleem echter is dat ik graag zekerheid wil. Ik houd hier niet zo van. Dat gissen en natte vingerwerk.
Bovendien heb ik jaren geleden een gastroscopie gehad en ik vond het honderd procent meevallen. Misschien dat ze mij op het scopie-centrum liever niet zien, want tijdens die vorige gastroscopie heb ik zo'n harde scheet gelaten dat ik de broeder achter mij bijna omver blies. Best mogelijk dat ze daar nog een trauma aan over hebben gehouden.
Hoe dan ook; ik begin met de tabletten die mijn maag gaan assisteren en we zullen zien wat er gebeurt.

Over enkele minuten word ik dus aangesloten. En ben ik dus weer mijn vrijheid kwijt. En toch ben ik maar wat heel blij dat ik een nieuwe PAC heb, zodat mijn eigen privé verpleger (Albert dus) mij aan kan sluiten en ik dus niet verplicht uit logeren hoef. 
Het is niet leuk, maar goed, alles beter dan in het gehate hotel te liggen.

Ik houd jullie op de hoogte......

Even uit logeren...(deel II)

Woensdag was dus dé dag dat ik mijn nieuwe PAC zou krijgen. En gelukkig wist ik een dag tevoren al dat ik redelijk vroeg aan de beurt zou zijn, wat betekent dat ik gelukkig niet een hele dag (met een nuchtere maag) hoefde zitten wachten op wat komen zou.
Om negen uur stond vervoer al aan mijn bed dat ik mee mocht. Zo, dat was snel. Ik kreeg van hun nog net de kans een plasje te plegen en een paracetamol in te nemen voor ik weg gereden werd.
Albert had belooft dat hij om half tien in het ziekenhuis zou zijn, maar ik zou hem nu dus mislopen. Ik vroeg de dame van vervoer dat tegen hem te zeggen als ze hem op de afdeling zou zien.

Op de uitslaapkamer was het nog erg rustig en ik werd begroet door iemand die met mij mijn gegevens doorliep en glimlachte dat 1974 zo'n goed bouwjaar was.... :-)
Een andere verpleegster kwam er aan en melde dat mijn man er aan kwam. Dat vond ik nou lief. Albert was dus enkele seconden na mij op de afdeling aangekomen en kwam nog even vlug mijn kant op om me een zoen te geven en sterkte te wensen.
Meteen nadat ik mijn mannetje had gezien was ik aan de beurt.
De anesthesist was een oude rot in het vak en overduidelijk een Duitser zoals ik aan het accent hoorde. Niet dat dát me verbaasde, er lopen ontzettend veel Duitse anesthesisten in het umcg rond. De anesthesiste in opleiding was toevallig dezelfde die een week eerder mij van een perifeer infuus in de arm had voorzien. Dat vond ik grappig, want ze herkende mij ook en vroeg mij of ik nog steeds hetzelfde infuus had. Toen ik dit bevestigde keek ze trots naar haar mentor om te zien of hij dit ook had gehoord.
Terwijl de andere medewerkers mij paraat maakten kwam de anesthesist bij me staan en zei dat hij me een beetje 'muizenmelk' ging geven. Ik dacht even dat ik het verkeerd verstaan had. Muizenmelk???
"Wij noemen het muizenmelk," zei hij. "Maar het heet natuurlijk niet officieel muizenmelk. Het ziet er alleen een beetje uit als muizenmelk."
Ik zie hoe hij wit spul uit een flesje met een spuit opzuigt. Hoe weet hij nu hoe muizenmelk eruit ziet?? En ze geven toch altijd witte vloeistof als iemand onder narcose word gebracht???
Ongeveer vijf minuten nadat hij het zogenaamde 'muizenmelk' heeft ingespoten worden mijn oogleden zwaar en ik murmel dat ik erg moe ben. "Dat geeft niks mevrouw Eerenstein. Doe maar lekker uw ogen dicht...."
Ik val niet echt in slaap. Maar helemaal helder ben ik ook niet. Zo merk ik wél dat de chirurg mijn borstkas insmeert met het roze desinfecterende goedje, maar kan ik me niet herinneren dat de stang tussen mijn hoofd en het operatiegebied, dat altijd met een hygiënische doek word afgedekt, wordt geplaatst.
Ik weet dat de operatie door twee chirurgen wordt uitgevoerd, de vrouwelijke arts zal met de operatie beginnen en dan zal ze later geholpen worden door haar mannelijke collega die ik de avond daarvoor nog op mijn kamer heb ontmoet. Ik kan me de vrouwelijke arts nog wel herinneren, maar dat de mannelijke arts erbij is gekomen kan ik me dus niet meer herinneren.
Ik was in een 'wakker-slaap-wakker-slaap'-fase beland. Héél bizar. Zo nu en dan klopt de anesthesist op mij wang om te vragen of ik even wakker wil worden en wil antwoorden. Ik krijg ook nog mee dat ze me vragen om diep en rustig adem te halen omdat de saturatie iets teveel daalt.
Als ik even later slaperig vraag of mijn saturatie weer goed is krijg ik een bevestigend antwoord.
Wat ik me ook nog vaag herinner, en nu schaam ik me er wel wat voor, is dat ik meerdere keren verkondig dat ik erg blij ben met de muizenmelk die ze me hebben gegeven.
Ondanks mijn slaperige stadium voel ik wel gewoon pijn en ongemakken, maar ervaar ik dit door de Propofol (muizenmelk) niet als iets verschrikkelijks. Zoals ik al schreef; het is ontzettend vreemd om dit op zo'n manier te ervaren.

Maar het is wel een goede ervaring. Als ik uren later weer op de afdeling ben voel ik me weer helderder en vertel ik Albert enthousiast dat ik muizenmelk heb gekregen. Hij moet glimlachen en antwoord dat hij dat al wist. Toen de operatie achter de rug was heeft de chirurge hem gebeld en hem verteld dat ik alles goed doorstaan had mede door de muizenmelk. Uiteraard was hij net zo nieuwsgierig als ik en als ik eenmaal geïnstalleerd ben, besluit hij Google te raadplegen.

Mijn praatzieke buurvrouw heeft tijdens mijn afwezigheid plaats gemaakt voor een nieuwe buurman. En ook aan de overkant liggen twee nieuwe mensen.
Ik ben er niet echt mee bezig, de verdoving begint uit te werken en dus voelt alles wat pijnlijk aan. Bovendien voel ik me vies. Ik zit onder de roze troep en vegen opgedroogd bloed. Albert haalt magnetron-washandjes en helpt me zo goed als mogelijk de viezigheid weg te poetsen.
Op zich voel ik me helemaal niet zo verkeerd. Ik heb wel eens meer pijn gehad na een PAC-plaatsing.
Als Albert aan het eind van de middag weg gaat ben ik doodop. Mijn mannetje heeft de hele dag in het ziekenhuis door gebracht. Het eerste deel ronddolend omdat ze met mij bezig waren, het tweede deel naast mijn bed. Hij helpt me met álles. Hoewel ik me dit erg vaak besef, besef ik ook nu weer hoe blij ik met mijn kerel ben. Hoe dankbaar ik ben dat hij er is. Altijd!!!
 Ik besluit na het eten een tukje te gaan doen. Even bijkomen, wat ik heb de vorige nacht niet goed geslapen.
Dit tukken lukt niet. De boel is pijnlijk en het is natuurlijk nog steeds bezoekuur waardoor de kamer gevuld is met allerlei geluiden van het bezoek van mijn kamergenoten.
Ik besluit voor de nacht tóch de paracetamollen te slikken die ik gekregen heb en die op het nachtkastje liggen. En gelukkig heb ik, mede door de paracetamolletjes, héérlijk geslapen.

Omdat mij door de supervisor (longarts) van de afdeling beloofd is dat ik naar huis mocht als de operatie zonder problemen zou verlopen, was dat mijn eerste vraag toen het groepje van de grote visite die donderdagochtend aan mijn bed stond; "Okay, de PAC zit erin. Alles is goed gegaan. Dus morgen maar naar huis lijkt me...."
Gelukkig waren ze dat helemaal met me eens.
Voor één keer wisten ze wél waar het over ging. Eén van de dingen waar ik me aan geërgerd had tijdens de opname was het feit dat ik in vijf dagen tijd, maar liefst vier verschillende zaalartsen aan mijn bed heb gehad. Waardoor het mij niet meer duidelijk was, bij wie ik nu echt onder behandeling stond. Dingen die ik met de één had afgesproken, daar wist een ander de volgende dag niets van. Héél, heel hinderlijk. En verwarrend. En bovenal, zeer vermoeiend.
Gelukkig was de supervisor aanwezig tijdens de grote visite en hij wist precies was ik bedoelde. :D

Ik mocht dus vrijdag naar huis. De CF'verpleegkundige had de medicatie besteld bij mijn eigen apotheek en dat kon Albert vrijdagmiddag, voor hij naar mij ging, bij hun afhalen.
Aangezien ik om half vier nog een bezoekje bij de audioloog (KNO) had staan, besloten we eerst daar naar toe te gaan en vanuit daar naar huis te gaan.
Bij de KNO was het stil. Klaarblijkelijk sluiten ze daar de deuren al om vier uur.
De audiologe nam alles uitgebreid met me door. Vertelde me hetzelfde als ik een week daarvoor al van de KNO-arts had gehoord.
Ze vertelde me dat mijn gehoor niet verder reikte dan 1500 herz. Ik dacht dat dát nog best wel goed was, totdat ze me vertelde dat ze bij gehoortesten tot 8000 herz gaan. Oh...., tja dan is 1500 herz toch niet zoveel als ik zelf gedacht had.
Ik kreeg van haar een hoortoestel in beide oren en ik werd aangesloten op een computer.
Ik hoorde weinig verschil. Moest nog steeds vragen wat er gezegd werd. Ik had zelfs de indruk (maar dat kan natuurlijk ook tussen mijn oren zitten) dat ik zonder die dopjes in mijn oren meer hoorde dan met het hoortoestel in.
Daarop ging ze op zoek naar een ander toestel.
Meteen nadat ze deze oordopjes in mijn oren had gedrukt hoorde ik al meer. Alles klonk luider, duidelijker. Wat best vreemd was.
Toen de audiologe achteloos met haar pen op tafel tikte klonk dat echter zo luid dat ik ervan schrok.
Gelukkig schijn je de geluidsinstellingen van zo'n gehoorapparaatje ook zelf te kunnen instellen. Op harder en zachter bijvoorbeeld. Gelukkig maar, want je wilt ook niet van je stoel afgeblazen worden als de hond het op een keffen zet, of, nog erger, onze kat het op een miauwen zet. Want die heeft zo'n harde stem dat hij wel een sirene in mini-verpakking lijkt.
Ik heb in ieders geval een recept voor een gehoorapparaatje mee gekregen en we zullen volgende week eens kijken waar we op uitkomen. Eigenlijk zouden we a.s vrijdag (morgen) gaan, maar het schijnt momenteel een chaos in Emmen te zijn, mede omdat vandaag de Mediamarkt is geopend. Albert en ik hebben niet zoveel zin om uren rond te dralen (vrijdags is ook de wekelijkse markt) op zoek naar een parkeerplek, dus kijken we volgende week wel even.
Ik zal jullie in ieders geval op de hoogte houden.

Ik werd het afgelopen weekend nog even flink in het zonnetje gezet; de dames uit de buurt hadden vrijdagavond een bloemschikavond gepland, waar ik in eerste instantie bij aanwezig zou zijn. Nu lukte het me dus niet om aanwezig te zijn, maar zoals altijd werd er wél aan mij, aan ons, gedacht.
Buurvrouw Monique had speciaal voor de gelegenheid een zogenaamde bokkenpootjestaart (zie recept AH) gemaakt. Ze bracht ons een royaal stuk van de taart. Zo, als dat niet fijn thuiskomen is, dan weet ik het ook niet meer.
Later die avond bracht zij en onze direct naaste buurvrouw Hilja een prachtige herfstkrans van eikenbladeren.

eikenbladkrans van de buurvrouwen

De volgende dag lag er een bijzondere kaart bij de post. Hij was afkomstig van mijn CF-vriendinnetje Marianne. De kaart zelf was erg mooi met een hele lieve tekst op de voorkant. Maar de grootste verrassing waren de gehaakte slofjes die ook in de envelop zaten.

Marianne's prachtige babyslofjes

 Ik kon me haar vraag nog herinneren welke kleur mijn lievelingskleur was. WAUW WAUW WAUW. Wat enorm bijzonder om zo'n prachtig gehaakt setje babyslofjes, compleet met knoopje op de zijkant alsware het echte Allstars zijn, van haar te krijgen. En bovenal; wat ontzettend knap. Ik heb immers het haken nog stééds niet onder de knie.....
Een paar dagen later kwam Albert thuis met een prachtig boeket met bloemen. Die kreeg ik van onze kapper en zijn gezin. Geweldig!!!

prachtig boeket van familie Schulte

Kijk, ik hoef natuurlijk helemaal niks als ik thuiskom na een ziekenhuisopname, maar het voelt wel heel erg goed als mensen om je denken. Op welke manier dan ook. Een lief kaartje hier, een bloemetje daar, gewoon fijn. Net als de lekkere dingetjes die mijn ouders bij zich hadden toen ze mij zaterdagmiddag kwamen opzoeken. Het is gewoon attent en zo lief.
Ook tijdens mijn opname ben ik flink verwend door iedereen met kaartjes en dergelijke. Ik houd van kaartjes, verstuur ze zelf ook graag als ik weet dat er iemand in het ziekenhuis ligt.
Daarom wil ik iedereen dus enorm bedanken die mij op deze manier een hart onder de riem hebben gestoken. Jullie zijn super!!!!

Even uit logeren....(deel I)

Ik had het al tegen de longarts gezegd tijdens mijn consult op de CF-poli, de bewuste 16e oktober. "Ik begin weer meer te hoesten en ik ben ook weer wat kortademiger bij inspanning."
Exact een week later werd ik dus opgenomen.
Om meerdere redenen dan alleen de exacerbatie overigens. Ik had wat extra klachten die nader onderzocht moesten worden. Zoals dus de extreme doofheid van de afgelopen tijd. De maagklachten waar ik al twee maanden mee rond liep en ik had natuurlijk niet meer de beschikking over een PAC, omdat die afgelopen augustus sneuvelde.
Kortom; reden genoeg om maar eens uit logeren te gaan. Niet dat ik er veel zin in had, maar goed.....

Mijn eigen longarts vertelde mij dat ik op E4 werd opgenomen. Jihaaaaa!!!! Áls ik dan toch opgenomen moet worden dan het liefst op deze afdeling. Maar de moed zonk me acuut in de schoenen toen ik op een vierpersoonskamer kwam te liggen.
Ik heb nu niet meteen heel goede herinneren aan meerpersoonskamers. Natuurlijk zijn er ook goede herinneringen, maar het gekke is dat de slechte herinneringen de goede helemaal weg vegen.
Ik kwam naast een oud omaatje te liggen. Ik schat haar ergens in de tachtig. Ze was erg aardig, heel rustig en beslist een goede buurvrouw voor ziekenhuizen. Tegenover haar lag een vrouw uit de stad zelf en naast deze vrouw lag een knorrige oude man die gelukkig vrijdag al naar huis ging.

Meteen de volgende dag al werd ik naar de KNO gebracht voor een uitgebreid hooronderzoek.
Ik moest niet alleen op knopjes drukken als ik een piep hoorde, maar moest in het tweede deel van het onderzoek woordjes herhalen. Uiteraard werden die woorden eerst versterkt afgespeeld en werd dit volume langzaamaan steeds zachter afgespeeld. Al gauw begreep ik niet meer wat er gezegd werd en de tranen sprongen in mijn ogen. Wat een ellende.
Toen dit onderzoek achter de rug was vroeg ik de gehoor-mevrouw of ze me wel echt bestaande woorden had laten horen en nazeggen. Ik kreeg namelijk zulke vreemde woorden te horen dat ik me afvroeg of het wel bestaande woorden waren. Ze keek me vriendelijk aan en zei dat de woordjes die ze me had laten horen bestaande woordjes waren maar dat mijn gehoor ze dus vervormde en ik daardoor de indruk had dat het 'fantasie-woorden' waren. Ook het vervormen van woorden hoort dus bij mijn 'doofheid'.

Na dit onderzoek mocht ik binnenschuiven bij de KNO-arts die een oudere versie van Noud Alberts van Goede Tijden, Slechte Tijden leek.
Hij keek uiteraard in mijn oren, maar ook in mijn neus (bijholten) en mijn keel.
Met de grafieken van de gehoortest op zijn computerscherm legde hij me uit wat er aan de hand was. Hij goochelde met getallen en statistieken, maar het enige wat ik hoorde was een boel blablabla. Ik heb me nooit echt bezig gehouden met dit onderwerp binnen de CF-wereld dus ik had ook geen flauw idee wat nu precies goed en slecht was, waar het getallen en statistieken betreft.
Omdat ik een tijdje geleden van mede CF'r Petra een tip had gekregen over het gebruik van Nasonex besloot ik hier maar eens naar te vragen. Gelukkig vond hij de vraag niet vreemd en begreep hij hem ook wel. Hij legde uit dat Nasonex een goed middel zou kunnen zijn mits ik last had van mijn bijholten. Maar aangezien ik dáár geen last van heb, is het gebruiken van de Nasonex in mijn geval dus geen optie.
De enige optie die ik heb is gebruik maken van een gehoorapparaat.
Tjee, dat was wel even behoorlijk slikken. Ergens had ik misschien verwacht dat dit ter sprake zou komen, maar dat het genoemd werd, in één adem, met een 'dramatische gehoortest' viel me bijzonder rauw op mijn dak.

Het weekend was gelukkig rustig. Al vanaf het moment dat ik mijn tas had uitgepakt die woensdag had ik allerlei testen en onderzoeken op het programma gehad. De één na de ander melde zich bij mijn bed. Het duizelde me allemaal.
Na het weekend was het meteen weer raak.
Bij opname had ik met mijn eigen longarts besloten om toch maar weer een nieuwe PAC te laten plaatsen. Hoewel ik vanaf het moment dat mijn PAC sneuvelde riep dat ik een zogenaamde PICC-lijn wou, kreeg ik de avond voor mijn opname twijfels. Een PAC bood zoveel vrijheid, vrijheid die ik met een PICC-lijn niet zou hebben. En aangezien die vrijheid enorm belangrijk voor me is, besloot ik toch het onderwerp PAC maar weer eens van stal te halen.
Mijn longarts was het gelukkig roerend met me eens. Het UMCG heeft weinig ervaring met de zogenaamde PICC-lijn, maar dit komt omdat ze er ook niet echt bepaald warm voor lopen. De PICC-lijn is veel infectie-gevoeliger dan een PAC. Om die reden zouden ze het liever niet bij een CF-patiënt toe willen passen.
Okay..... Kijk, dáár kan ik in ieders geval iets mee. Geef me een goede reden waarom niet, dan blijf ik er ook niet over doorzeuren.
Maandagochtend werd er een vatenecho bij mij gedaan. Ik wist dat de linker subclavia een probleem zou zijn. Die kant is namelijk één kronkelige wirwar en geeft dus ook altijd problemen bij het inbrengen en opschuiven van de katheter. Rechts schijnt veel makkelijker te zijn en om die reden geef ik daar dus ook de voorkeur aan.

Maar toen 's middags de vrouwelijke chirurg bij me kwam melde zij me dat de rechterkant niet gebruikt kon worden. Tijdens de vatenecho was naar boven gekomen dat rechts niet goed toegankelijk was wegens een verstopping van twee centimeter op de plek waar mijn oude, kapotte PAC zat. Daarmee werd dus ook meteen duidelijk waarom mijn PAC afgelopen zomer gesneuveld is.
"We zullen dus de linkerkant moeten nemen, zodat we rechts de tijd kunnen geven om te herstellen," legde ze uit. Om vervolgens met een stift allerlei dingetjes op mijn lijf te gaan tekenen. Pijltjes waar de oude PAC uit moest en een nieuwe weer in moest.

Het maakte me meteen super nerveus. Het plaatsen van de eerdere PAC's waren een kwelling van het eerste uur, vooral als deze links werd geplaatst. De gedachte dat mijn nieuwe PAC tóch aan de linkerkant werd geplaatst bezorgde me rillingen over mijn hele lichaam.

Alsof dát nog niet genoeg was, was mijn oude buurvrouwtje met ontslag gegaan, maar werd haar plekje een paar uur later alweer ingenomen door een robuuste Friezin.
Ze was aardig, terwijl ik over het algemeen altijd norse Friezen als kamergenoten krijg. Dit was dus een meevaller. Maar o hemel, ze hield van praten. Ze hield heel veel van praten.
Die maandagavond kreeg ik de kans niet om naar Goede Tijden, Slechte Tijden te kijken, want mevrouw Bos was steeds aan het woord. Toen ze zelf even bezig werd gehouden door de verpleger, zette ik mijn koptelefoon op omdat ik dolgraag Under The Dome op SBS6 wilde zien.
Mevrouw Bos lag in het ziekenhuis omdat ze een darmonderzoek kreeg de volgende dag. Dit betekende dus dat ze twee liter van een laxerend drankje moest drinken om de darmen maar zo schoon en leeg mogelijk te maken. De rest van de maandagavond zat ze op het toilet.
En hoe zielig misschien ook, ik heb stiekem ook wel even moeten lachen als ze weer met een moeilijk gezicht langs mijn bed schuifelde terwijl ze haar hand stevig tegen haar bips drukte. Alsof ze op die manier 'ongelukjes' probeerde te voorkomen.....

Dinsdagochtend had ik mijn ogen nog maar nauwelijks open of ik hoorde mevrouw Bos al naast me kwetteren. Goedemorgen Groningen.....
Ik moet altijd rustig op gang komen. Meteen vrolijk zijn en hele gesprekken voeren is absoluut 'not done' bij mij. Sterker nog; ik kan er een behoorlijk slecht humeur van krijgen. Je moet mij 's morgens vroeg vooral met rust laten. Voor tien uur heb ik géén spreekuur.
Maar goed, leg dat maar eens uit aan mijn buurvrouw met verbale diarree.
's Middags had ik een echo van de lever en de milt. Dít omdat ik al een tijdje last van mijn maag had. Vreemd genoeg had ik er op dat moment geen last meer van. De vrijdagavond vernam ik voor het eerst in maanden dat mijn maag niet opspeelde en ik niet het gevoel had alsof er een steen op mijn maag lag.
Toch werd er voor de zekerheid een echo van de lever en milt gemaakt.
Aansluitend mocht ik mij melden bij anesthesie voor de operatie die die dag daarop zou plaats vinden.
De anesthesiste was een jonge vrouw die uiteraard het één en ander aan vragen had en die met mij de vragenlijst doornam die ik even daarvoor in de wachtruimte had moeten invullen.
Ze stelde me enorm gerust met haar antwoorden en toen ze even later gauw de planning van de O.K voor de volgende dag bekeek melde ze niet alleen dat ik om half tien op de agenda stond, maar ook dat de anesthesist die bij mijn operatie aanwezig was een goede anesthesist was. "Een oude rot in het vak," zei ze.

....wordt vervolgd.....