Tóch weer een nieuwe infuuskuur.....

Het is even rustig geweest vanaf mijn kant, maar hier ben ik.
Echt heel veel zin om te bloggen en achter de computer te zitten heb ik niet. Om die reden ben ik ook niet zo heel actief momenteel. Mijn excuses hiervoor.

Zoals je weet hoefde ik na mijn opname nog maar een dag of vijf te kuren. Het ging best wel lekker in het ziekenhuis, ik had het gevoel dat ik opknapte en dus werd mij gevraagd wat ik zelf in gedachten had; een kuur van twee of van drie weken?
Ik dacht zelf (was er zelfs van overtuigd) dat ik het wel af kon met een kuurtje van twee weken en dus gingen de artsen daar mee akkoord.
Toen ik echter gestopt was, begon ik al vrij snel weer veel meer te hoesten. Ik sliep 's nachts onrustig en helaas merkte ik dat ik bij inspanning weer benauwder was dan eigenlijk zou moeten, zo vlak na een kuur.
Eerlijk gezegd, zinde me dit niks. En ik gaf voorzichtig aan dat ik waarschijnlijk toch beter de kuur had kunnen doorzetten naar de gebruikelijke drie weken.
Gelukkig was er met mijn ontslag ook meteen een afspraak voor op de CF-poli gemaakt en dus togen Albert en ik afgelopen woensdag naar Groningen.

Mijn longfunctie viel tegen. In alle opzichten. Ik verviel steeds in hoestbuien en tja, ik blies ook nog eens minder dan de vorige keer. Niet iets om opgewekt van te worden dus.
Mijn maagklachten, die tijdens de opname een paar dagen weg was, was terug. En dus zat ook dát me niet lekker.
Ik had graag gezien dat ik deze keer gezien zou worden door de internist van het CF-team, en hij was aanwezig, maar hij en de longarts hadden de 'taken evenredig' verdeeld. En dus mocht ik weer aanschuiven bij de longarts. Wel stond hij even bij me (en ik constateerde dat hij, nu zijn haar wat gegroeid was, steeds meer op John Denver gaat lijken. De volgende keer neemt hij vast zijn gitaar mee en begint hij over de Rocky Mountains te zingen. Even googelen Saskia.....) en vond hij dat ik er wat pips uitzag.
Dat kon kloppen; ik voelde me ook pips en niet tof.

De longarts, waar ik even later bij aan mocht schuiven, was in een persoonlijk gevecht met zijn computer geraakt. Het ding gaf aan dat hij geen verbinding had. En laat deze dok nou net de ballen verstand van computers hebben, dus zag ik de lichtelijke paniek bij hem toenemen.
"Dan maar schrijven," mompelde hij. Maar hoe je ook schrijft, hoe het nu met me gaat, alle verslagen, uitslagen en gegevens van mij staan dus wél in die computer die dienst weigerde.
En dus werd er een belletje gepleegd. Waarschijnlijk naar iemand van IT en al gauw begon er van alles en nog wat te knipperen en op te lichten op het scherm.
Even later was mijn dok online en kon hij mijn gegevens zoeken.
Na mijn verhaal aangehoord te hebben, de gegevens erbij te zien, was hij van mening dat ik maar weer met een nieuwe kuur moet beginnen. "Soms schat je dat gewoon fout in," was zijn antwoord. "Dan denk je dat het met twee weken goed moet gaan, maar dan blijkt het toch te kort te zijn geweest. Dan weten we dat alleen maar weer voor een eventuele volgende keer." Daar heeft hij natuurlijk gelijk in. En ik was ook blij dat ik het thuis mocht doen (al vroeg hij nog wel even voor de zekerheid of ik het wel thuis wilde doen....), want amper twee weken zonder infuus en dan alweer aan een kuur toe zijn......, ik vreesde een opname.

Wat de klachten van mijn maag betreft; het klinkt alsof mijn maag moeite heeft met het ledigen na een maaltijd. Ik heb geen pijn, maar heb constant een 'vol gevoel'. Soms zo erg dat de maaltijd van 's middags mij nog hoog zit terwijl het avondeten alweer op tafel staat. Ik krijg nu dus medicijnen die de maag gaat helpen met het ledigen.
Mocht dit niet lukken, dan zal er toch echt in de maag gekeken moeten worden. Ik weet dat ze de gastroscopie proberen te vermijden omdat het geen fijn onderzoek is. En als er dan andere oplossingen zijn willen ze die eerst aanwenden. Aan één kant ook wel logisch misschien. Probleem echter is dat ik graag zekerheid wil. Ik houd hier niet zo van. Dat gissen en natte vingerwerk.
Bovendien heb ik jaren geleden een gastroscopie gehad en ik vond het honderd procent meevallen. Misschien dat ze mij op het scopie-centrum liever niet zien, want tijdens die vorige gastroscopie heb ik zo'n harde scheet gelaten dat ik de broeder achter mij bijna omver blies. Best mogelijk dat ze daar nog een trauma aan over hebben gehouden.
Hoe dan ook; ik begin met de tabletten die mijn maag gaan assisteren en we zullen zien wat er gebeurt.

Over enkele minuten word ik dus aangesloten. En ben ik dus weer mijn vrijheid kwijt. En toch ben ik maar wat heel blij dat ik een nieuwe PAC heb, zodat mijn eigen privé verpleger (Albert dus) mij aan kan sluiten en ik dus niet verplicht uit logeren hoef. 
Het is niet leuk, maar goed, alles beter dan in het gehate hotel te liggen.

Ik houd jullie op de hoogte......