Ik had het al tegen de longarts gezegd tijdens mijn consult op de CF-poli, de bewuste 16e oktober. "Ik begin weer meer te hoesten en ik ben ook weer wat kortademiger bij inspanning."
Exact een week later werd ik dus opgenomen.
Om meerdere redenen dan alleen de exacerbatie overigens. Ik had wat extra klachten die nader onderzocht moesten worden. Zoals dus de extreme doofheid van de afgelopen tijd. De maagklachten waar ik al twee maanden mee rond liep en ik had natuurlijk niet meer de beschikking over een PAC, omdat die afgelopen augustus sneuvelde.
Kortom; reden genoeg om maar eens uit logeren te gaan. Niet dat ik er veel zin in had, maar goed.....
Mijn eigen longarts vertelde mij dat ik op E4 werd opgenomen. Jihaaaaa!!!! Áls ik dan toch opgenomen moet worden dan het liefst op deze afdeling. Maar de moed zonk me acuut in de schoenen toen ik op een vierpersoonskamer kwam te liggen.
Ik heb nu niet meteen heel goede herinneren aan meerpersoonskamers. Natuurlijk zijn er ook goede herinneringen, maar het gekke is dat de slechte herinneringen de goede helemaal weg vegen.
Ik kwam naast een oud omaatje te liggen. Ik schat haar ergens in de tachtig. Ze was erg aardig, heel rustig en beslist een goede buurvrouw voor ziekenhuizen. Tegenover haar lag een vrouw uit de stad zelf en naast deze vrouw lag een knorrige oude man die gelukkig vrijdag al naar huis ging.
Meteen de volgende dag al werd ik naar de KNO gebracht voor een uitgebreid hooronderzoek.
Ik moest niet alleen op knopjes drukken als ik een piep hoorde, maar moest in het tweede deel van het onderzoek woordjes herhalen. Uiteraard werden die woorden eerst versterkt afgespeeld en werd dit volume langzaamaan steeds zachter afgespeeld. Al gauw begreep ik niet meer wat er gezegd werd en de tranen sprongen in mijn ogen. Wat een ellende.
Toen dit onderzoek achter de rug was vroeg ik de gehoor-mevrouw of ze me wel echt bestaande woorden had laten horen en nazeggen. Ik kreeg namelijk zulke vreemde woorden te horen dat ik me afvroeg of het wel bestaande woorden waren. Ze keek me vriendelijk aan en zei dat de woordjes die ze me had laten horen bestaande woordjes waren maar dat mijn gehoor ze dus vervormde en ik daardoor de indruk had dat het 'fantasie-woorden' waren. Ook het vervormen van woorden hoort dus bij mijn 'doofheid'.
Na dit onderzoek mocht ik binnenschuiven bij de KNO-arts die een oudere versie van Noud Alberts van Goede Tijden, Slechte Tijden leek.
Hij keek uiteraard in mijn oren, maar ook in mijn neus (bijholten) en mijn keel.
Met de grafieken van de gehoortest op zijn computerscherm legde hij me uit wat er aan de hand was. Hij goochelde met getallen en statistieken, maar het enige wat ik hoorde was een boel blablabla. Ik heb me nooit echt bezig gehouden met dit onderwerp binnen de CF-wereld dus ik had ook geen flauw idee wat nu precies goed en slecht was, waar het getallen en statistieken betreft.
Omdat ik een tijdje geleden van mede CF'r Petra een tip had gekregen over het gebruik van Nasonex besloot ik hier maar eens naar te vragen. Gelukkig vond hij de vraag niet vreemd en begreep hij hem ook wel. Hij legde uit dat Nasonex een goed middel zou kunnen zijn mits ik last had van mijn bijholten. Maar aangezien ik dáár geen last van heb, is het gebruiken van de Nasonex in mijn geval dus geen optie.
De enige optie die ik heb is gebruik maken van een gehoorapparaat.
Tjee, dat was wel even behoorlijk slikken. Ergens had ik misschien verwacht dat dit ter sprake zou komen, maar dat het genoemd werd, in één adem, met een 'dramatische gehoortest' viel me bijzonder rauw op mijn dak.
Het weekend was gelukkig rustig. Al vanaf het moment dat ik mijn tas had uitgepakt die woensdag had ik allerlei testen en onderzoeken op het programma gehad. De één na de ander melde zich bij mijn bed. Het duizelde me allemaal.
Na het weekend was het meteen weer raak.
Bij opname had ik met mijn eigen longarts besloten om toch maar weer een nieuwe PAC te laten plaatsen. Hoewel ik vanaf het moment dat mijn PAC sneuvelde riep dat ik een zogenaamde PICC-lijn wou, kreeg ik de avond voor mijn opname twijfels. Een PAC bood zoveel vrijheid, vrijheid die ik met een PICC-lijn niet zou hebben. En aangezien die vrijheid enorm belangrijk voor me is, besloot ik toch het onderwerp PAC maar weer eens van stal te halen.
Mijn longarts was het gelukkig roerend met me eens. Het UMCG heeft weinig ervaring met de zogenaamde PICC-lijn, maar dit komt omdat ze er ook niet echt bepaald warm voor lopen. De PICC-lijn is veel infectie-gevoeliger dan een PAC. Om die reden zouden ze het liever niet bij een CF-patiënt toe willen passen.
Okay..... Kijk, dáár kan ik in ieders geval iets mee. Geef me een goede reden waarom niet, dan blijf ik er ook niet over doorzeuren.
Maandagochtend werd er een vatenecho bij mij gedaan. Ik wist dat de linker subclavia een probleem zou zijn. Die kant is namelijk één kronkelige wirwar en geeft dus ook altijd problemen bij het inbrengen en opschuiven van de katheter. Rechts schijnt veel makkelijker te zijn en om die reden geef ik daar dus ook de voorkeur aan.
Maar toen 's middags de vrouwelijke chirurg bij me kwam melde zij me dat de rechterkant niet gebruikt kon worden. Tijdens de vatenecho was naar boven gekomen dat rechts niet goed toegankelijk was wegens een verstopping van twee centimeter op de plek waar mijn oude, kapotte PAC zat. Daarmee werd dus ook meteen duidelijk waarom mijn PAC afgelopen zomer gesneuveld is.
"We zullen dus de linkerkant moeten nemen, zodat we rechts de tijd kunnen geven om te herstellen," legde ze uit. Om vervolgens met een stift allerlei dingetjes op mijn lijf te gaan tekenen. Pijltjes waar de oude PAC uit moest en een nieuwe weer in moest.
Het maakte me meteen super nerveus. Het plaatsen van de eerdere PAC's waren een kwelling van het eerste uur, vooral als deze links werd geplaatst. De gedachte dat mijn nieuwe PAC tóch aan de linkerkant werd geplaatst bezorgde me rillingen over mijn hele lichaam.
Alsof dát nog niet genoeg was, was mijn oude buurvrouwtje met ontslag gegaan, maar werd haar plekje een paar uur later alweer ingenomen door een robuuste Friezin.
Ze was aardig, terwijl ik over het algemeen altijd norse Friezen als kamergenoten krijg. Dit was dus een meevaller. Maar o hemel, ze hield van praten. Ze hield heel veel van praten.
Die maandagavond kreeg ik de kans niet om naar Goede Tijden, Slechte Tijden te kijken, want mevrouw Bos was steeds aan het woord. Toen ze zelf even bezig werd gehouden door de verpleger, zette ik mijn koptelefoon op omdat ik dolgraag Under The Dome op SBS6 wilde zien.
Mevrouw Bos lag in het ziekenhuis omdat ze een darmonderzoek kreeg de volgende dag. Dit betekende dus dat ze twee liter van een laxerend drankje moest drinken om de darmen maar zo schoon en leeg mogelijk te maken. De rest van de maandagavond zat ze op het toilet.
En hoe zielig misschien ook, ik heb stiekem ook wel even moeten lachen als ze weer met een moeilijk gezicht langs mijn bed schuifelde terwijl ze haar hand stevig tegen haar bips drukte. Alsof ze op die manier 'ongelukjes' probeerde te voorkomen.....
Dinsdagochtend had ik mijn ogen nog maar nauwelijks open of ik hoorde mevrouw Bos al naast me kwetteren. Goedemorgen Groningen.....
Ik moet altijd rustig op gang komen. Meteen vrolijk zijn en hele gesprekken voeren is absoluut 'not done' bij mij. Sterker nog; ik kan er een behoorlijk slecht humeur van krijgen. Je moet mij 's morgens vroeg vooral met rust laten. Voor tien uur heb ik géén spreekuur.
Maar goed, leg dat maar eens uit aan mijn buurvrouw met verbale diarree.
's Middags had ik een echo van de lever en de milt. Dít omdat ik al een tijdje last van mijn maag had. Vreemd genoeg had ik er op dat moment geen last meer van. De vrijdagavond vernam ik voor het eerst in maanden dat mijn maag niet opspeelde en ik niet het gevoel had alsof er een steen op mijn maag lag.
Toch werd er voor de zekerheid een echo van de lever en milt gemaakt.
Aansluitend mocht ik mij melden bij anesthesie voor de operatie die die dag daarop zou plaats vinden.
De anesthesiste was een jonge vrouw die uiteraard het één en ander aan vragen had en die met mij de vragenlijst doornam die ik even daarvoor in de wachtruimte had moeten invullen.
Ze stelde me enorm gerust met haar antwoorden en toen ze even later gauw de planning van de O.K voor de volgende dag bekeek melde ze niet alleen dat ik om half tien op de agenda stond, maar ook dat de anesthesist die bij mijn operatie aanwezig was een goede anesthesist was. "Een oude rot in het vak," zei ze.
....wordt vervolgd.....
Mooi geschreven.... KuZzzzz
BeantwoordenVerwijderenThanx mop. XXX
VerwijderenIk heb echt zo'n hekel aan jouw deel1, deel 2 verhalen...
BeantwoordenVerwijderenHahahaha; gewoon omdat je ze zo sappig schrijft, dat ik veel te nieuwsgierig ben naar het volgende deel!!!
Dus kom maar op met dat volgende deel :). En ik hoop natuurlijk van harte dat het positief verlopen is!
Dikke kus
hoi allie,
BeantwoordenVerwijderenhoop dat alles goed met je komt.
sterkte groetjes anne
Wat naar dat je in het ziekenhuis ligt , ik hoop dat je snel weer beter bent . Ik heb nu ook een picc lijn ideaal en zo makkelijk , mij lijkt een pac juist heel eng grappig he .
BeantwoordenVerwijderensterkte en beterschap , groetjes manon de jong