2013 in vogelvlucht......

2013 is voor mijn gevoel óm-ge-vlo-gen!!!
Het Oud & Nieuw-feestje bij Ronald en Linda vorig jaar, zit nog vers in mijn geheugen en nu maken we ons alweer op voor de volgende jaarwisseling.

Wat kan ik zeggen over het afgelopen jaar.....
Om maar meteen met mijn gezondheid te beginnen; dit was beslist geen TOP-jaar voor ondergetekende.
Gelukkig bleven de ziekenhuisopnames beperkt, maar ik durf gerust te beweren dat ik driekwart van dit jaar op bed heb doorgebracht.
Eerst was daar in februari de griep die me een logeerpartijtje in het UMCG opleverde. En hoewel ik gelukkig niet lang opgenomen ben geweest, heb ik wel degelijk maanden last gehad van de naweeën van die griep.
Een andere reden dat ik de slaapkamer vaker van binnen dan van buiten heb gezien, zijn de infuuskuren. Had ik vorig jaar al het idee dat ik bij iedere nieuwe kuur meer en meer last kreeg van bijwerkingen; dit is nu officieel een feit. De medicatie, en het maakt niet uit welke medicatie, vloert me.
Ik weet niet eens of het bijwerkingen zijn; ik krijg soms het gevoel dat mijn lichaam gewoon protesteert tegen alle vergif dat erin gespoten wordt. Feit is wel dat het vreselijk vermoeiend is en dat ik er ook wel een beetje klaar mee ben. Vooral gezien de laatste kuur, wat ik een absoluut hoogtepunt dieptepunt van alle voorgaande kuren mag noemen. (zie één van mijn vorige blogs)

Natuurlijk zijn er in 2013 ook leuke dingen gebeurt. Mijn vader vierde eind januari zijn 65e verjaardag. Hij ging tevens met pensioen en dat was voor het bedrijf waar hij zoveel jaren heeft gewerkt, reden tot een feestje.
En wat voor een feestje. Een gezellig feestje waar de collega's waar mijn vader tot dan toe mee had gewerkt, tot collega's die hij al járen niet had gezien of gesproken. Dat was een complete verrassing voor hem.
En dat allemaal onder het genot van een borreltje en een heerlijk buffet.
En laten we eerlijk zijn; bij eetcafe Groothuis in Emmen kun je héérlijk eten dus dat laatste was perfect verzorgd.

In juni vierde mijn kleine nichtje Alyssa haar eerste verjaardag. Het was één van de eerste warme dagen van het jaar en gelukkig was ik eens niet ziek en kon dus gewoon aanwezig zijn.

De kleine prinses zat al prinsheerlijk in haar kinderstoeltje te wachten op wat komen ging. De aandacht die zo'n kleine spruit krijgt is natuurlijk overweldigend. Ze wist dan ook niet waar ze kijken moest. Iedereen kwam en had een cadeautje voor haar mee.
Verrast keek ze om zich heen toen alle aanwezigen een verjaardagslied voor haar zongen.

Dit jaar was ook het jaar waarin mijn broertje trouwde met zijn vriendin Myrte. In september wel te verstaan.
Zodra we het grote nieuws hoorden begon ik een zoektocht op het internet. Ik wist precies wat ik wilde dragen die dag. Óf een jumpsuit, óf een lange jurk.
Mijn zoektocht naar een jumpsuit eindigde al gauw. Alles wat ik tegen kwam had een hoog pyjama-gehalte of vond ik ronduit saai. En ik wilde niet de indruk wekken dat ik op een slaapfeestje aanwezig was, noch dat ik een saaie muts zou zijn. Er ging een dikke mentale streep door de jumpsuit en mijn zoektocht ging verder, maar dan naar DE jurk.
Hier hoefde ik niet lang te zoeken. Ik vond al gauw de jurk die helemaal bij mij paste. Enig puntje was dat het een 'zomerjurk' was en de trouwdag in september zou plaatsvinden. Dat betekende dat ik nog op zoek moest naar een bijpassend vestje of bolerootje én dat ik nog enkele maanden moest wachten tot ik de jurk aan mocht. En vooral dat laatste viel niet mee....:D
Bij een kleurrijke jurk horen natuurlijk ook kleurrijke schoenen dus dat was mijn volgende missie.
Nu moet ik wel even zeggen dat ik één van de weinige vrouwen ben die dus helemaal niks, maar dan ook he-le-máál niks met schoenen heeft. Schoenen zijn over het algemeen gewoon een toevoeging aan kledij om niet op blote voeten te hoeven lopen. Althans; zo zie ik schoenen.
Nu ga ik ook niet beweren dat ik helemaal geen schoenen heb, ik heb redelijk wat schoenen, maar dat is dan ook een verzameling van misschien wel twintig jaar. Schoenen raken bij mij nauwelijks 'af' of versleten. En schoenen worden bij mij pas weg gegooid als ze stuk zijn of als er een gat in zit. Wat bijna nooit gebeurt dus....
Maar wat ik voor onmogelijk had gehouden gebeurde; ik werd verliefd. Smoorverliefd. Tot over mijn oren. Op een paar zeer kleurrijke pumps. Met onmogelijk hoge hakken.

De schoenen met hakken die ik doorgaans draag zijn van het kaliber 'bijna plat'. Drie jaar geleden kocht ik voor de bruiloft van mijn vriendin P prachtige schoenen met een sleehak. Ook met deze schoenen kon ik niet uit de voeten. Datzelfde gold dus voor mijn prachtige gekleurde pumps, die ik tijdens de bruiloft van broerlief wenste te dragen. ONMOGELIJK!!
En dus nam ik, op de grote dag, voor de zekerheid ballerina's mee in een tas zodat ik niet de hele dag op die stelten hoefde te lopen en staan die beauty's tot op de dag van vandaag in de slaapkamer boven op de kast, naast de tv te pronken. Zodat ik er steeds een blik op kan werpen en kan verzuchtten hoe mooi die schoenen toch zijn.....

De dag zelf was fantastisch. Het bruidspaar zag er stralend en mooi uit. Kleine Alyssa droeg een klein wit bruidsjurkje en sloot daarbij prachtig aan bij haar mama.
De ceremonie en feest vonden plaats bij een recreatieplas en als je het mij vraagt; dé uitgelezen plek om in het huwelijk te treden. Ik snap hun keuze voor deze plek heel goed.

Albert besloot het qua werk een stapje hogerop te zoeken. A-picture werd Studio Valthermond.
Wat overigens niet betekent dat Albert het fotograferen aan de bekende wilgen heeft gehangen. Hij doet er alleen nu iets extra's bij. Namelijk; licht en geluid.

Hij viel meteen met z'n neus in de boter omdat er een paar kleine evenementen in het dorp gepland stonden, waarbij hij als Studio Valthermond werd ingehuurd.

2013 heeft me ook geleerd wat een fantastische kerel ik heb. Natuurlijk wist ik dat wel al, maar dit was wel een jaar waarop dat maar weer eens dubbel en dwars duidelijk werd.
In februari week Albert bijna geen moment van mijn zijde toen ik met de griep in het ziekenhuis lag. Het verplegend personeel was maar wat blij met mijn eigen persoonlijke verpleger. Hij nam hun zoveel werk uit handen door zich op mij te richten.
Pas toen ik weer op de rails stond, nam hij wat gas terug en hield hij zich aan de bezoekuren.
Ook tijdens mijn laatste kuur, toen ik mij vreselijk ziek voelde, was daar mijn kerel om mij te verplegen. Hij hield mij warm op momenten dat ik klappertandend op bed lag, wiste het zweet van mijn voorhoofd als ik kokhalzend met een emmer voor mijn snufferd op de rand van het bed zat.
Mijn kanjer was daar. Altijd.

Dit jaar heb ik ook veel inzicht gekregen in de mensen om mij heen.
Sommige mensen ben ik in een ander daglicht gaan zien en helaas waren er ook mensen die ik al niet hoog had staan, die mijn ideeën over hen juist bevestigden. Ik weet nu dus ook dat ik zelf niet al te veel energie meer in deze mensen hoef te steken.
Andere contacten werden juist wat intensiever en daar kan ik alleen maar heel blij om zijn.
We wonen nog steeds in dezelfde fantastische buurt met fijne buurtgenoten en ondanks het feit dat ik dit jaar bij ontzettend veel dingen niet aanwezig kon zijn, blijven ze aan ons denken en ons bij de dingen betrekken. Ik noem dat FANTASTISCH. Ik zou iedereen zo'n buurt wensen.

Onze veestapel is hetzelfde gebleven; een druk, aanwezig hondje dat momenteel helemaal over de rooie gaat door alle vuurwerk die rondom wordt afgestoken.
En onze ouwe kater Jerry, die met de dag meer begint te zeuren en te jammeren. Ik ben nog steeds dol op hem, maar er zijn momenten dat ik hem achter het behang zou kunnen plakken.

Tegenwoordig weet meneer hoe hij de pedaalemmer in de keuken open moet krijgen en jawel, hij maakt graag gebruik van deze nieuwe kennis. Vanavond zat hij prinsheerlijk een overgebleven stuk pizza onder de tafel op te knabbelen. Eigenlijk had ik gealarmeerd moeten zijn aangezien het verontrustend rustig rondom zijn persoontje was.
Natuurlijk zijn dat geen leuke ontwikkelingen en ik wijt het dan ook maar aan het feit dat hij nu even z'n energie in huis kwijt moet, aangezien hij even een paar dagen niet naar buiten mag (vuurwerk). Hopelijk lost dit probleem na nieuwjaarsdag op, als sneeuw voor de zon.... (vingers gekruist)

Ik wil jullie allemaal een fijne jaarwisseling toewensen. Wees voorzichtig met vuurwerk en alsjeblieft; probeer rekening te houden met huisdieren. Voor hen (en daardoor ook vaak voor hun baasjes) is dit een stressvolle periode.

Tot volgend jaar,

zoen van Alie 

Ho Ho Ho

Jawel, nog één dag en het is eindelijk Kerstmis.
Ook in huize Eerenstein. Het enige dat enigszins afwijkt van voorgaande jaren is dat ik dit jaar géén kerstkaarten heb verstuurd. Ik had ze nog niet in huis en eerlijk gezegd; hing het schrijven van ongeveer 60 kaarten als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Ik moest er simpelweg niet aan dénken.
Ik heb iedereen via FaceBook een gezellige kerst en een goed, gelukkig en vooral gezond 2014 gewenst en hoop dat ik het hiermee een beetje kan goed maken.

Ik ben nu bijna twee weken zonder kuur, geheel WiFi dus, en ik kan niet zeggen dat het echt geweldig gaat.
Zo had ik vorige week toch opeens weer koorts en moet ik eerlijk bekennen dat ik dagelijks Ibuprofen nodig heb om de dag toch enigszins fit door te komen. En zodra de Ibuprofen uitgewerkt is merk ik het meteen. Dan voel ik me met de minuut zieker worden. Ik kan niet zeggen dat dát een goed teken is,  na drie weken van intensieve antibioticakuur. Maar goed; we kijken het nog even aan.

Vorige week zijn we, zoals gezegd in mijn vorige blog, naar Emmen geweest om mijn gehoorapparaatjes op te halen.
Ze zijn klein en doordat mijn haren momenteel wat langer zijn, vallen ze helemaal niet op als ik ze in mijn oren heb.
Natuurlijk is het even wennen. Ik vond mijn stem zo 'blikkerig' en hol klinken. De eerste paar keren dat ik hoestte, schrok ik me wezenloos en het blaffen van de hond beschouw ik nu als zeer onaangenaam. (terwijl ik dat altijd al een rotgeluid vond......)
Nadat we in Emmen ons ding hadden gedaan (ja ja, ook warme chocolademelk bij Bakker Bart gedronken) gingen we naar huis om daar nog net op tijd voor GTST op de bank te schuiven. Nu kon ik mooi testen in hoeverre de apparaatjes mij zullen helpen bij tv programma's.
Natuurlijk moest ik de tv nog wel harder zetten en helaas zullen er altijd mensen (in dit geval acteurs) zijn die gewoon onduidelijk spreken, of mompelen.
Conclusie; het is te doen, maar liever toch mét ondertiteling.
Daar hadden ze me in het ziekenhuis al voor gewaarschuwd en ook Tom, de audicien, zei dat ik mogelijkerwijs niet alles ermee terug zou krijgen. Een deel van mijn gehoor is gewoon onherroepelijk beschadigd en dat valt niet meer te herstellen. Ook niet met een gehoorapparaat.
Maar tot nog toe ben ik er wel tevreden over.

De Kerstdagen zullen voor ons heerlijk rustig zijn. Wat voor Albert veel drukker is, is de Kerst Sing-A-Long-Party die hij met G. organiseert.
Dat staat namelijk voor kerstavond gepland in kerkje no 11. Een kerkje dat niet meer in gebruik is en vooral gebruikt wordt voor allerlei 'dorpse' dingen. Zoals exposities, voorstellingen etc. etc.
En nu gaat hij dus gebruikt worden voor een gezellig samenzijn met dorpelingen die zin in een gezellige avond hebben; vol kerstliederen onder het genot van Glühwein en warme chocolademelk. Het belooft erg gezellig te worden en Albert heeft er al vreselijk veel zin in.

Rest mij nog om jullie allen een hele fijne kerst te wensen. Geniet ervan en van elkaar.

...drie weken van afzien...en ziek zijn

De laatste jaren lijkt het kuren bij mij een crime. Zo ook de afgelopen kuur.
Man man, wat ben ik ziek geweest de afgelopen drie weken.
 De eerste week liep het ziekzijn langzaam op. Iets van koorts, maar niet heel erg noemenswaardig. En omdat ik de griepprik had gekregen ging ik ervan uit dat dát de boosdoener was.
In de tweede week ontstond er een soort van patroon. Om de twee dagen een koortspiek en dat iedere keer één tot anderhalf uur ná het inlopen van de Colistine.
Die koortspieken begonnen allemaal hetzelfde; niet lekker voelen, enorm koud krijgen, uiteindelijk klappertandend op bed liggen met een torenhoge hartslag en een saturatie die absoluut beter kan.
Tijdens het opbouwen van die koorts voelde ik me flink, flink ziek. Als de koorts eenmaal was opgebouwd voelde ik me niet meer koud, maar zweette ik me kapot. Ik had een laag zout op mijn lichaam waar ze de wegen de aankomende winter mee vrij hadden kunnen houden.
Dat wij CF'rs dan onze zouten in de gaten moeten houden kwam ik al gauw achter. Ik was duizelig en zag zwarte stippen voor mijn ogen. Mijn eerste conclusie was natuurlijk dat ik een hypo moest hebben. Toen dit niet het geval bleek vroeg ik om een kop bouillon. Zoute bouillon. De vlekken verdwenen als sneeuw voor de zon.

De laatste week ging in. Zaterdagavond lag ik nog met een koortspiek op bed, de zondagmiddag zat ik bij mijn ouders thuis omdat we Sinterklaasmiddag hadden met mijn broer, schoonzus en kleine Alyssa. En ik wilde daar perse bij aanwezig zijn. Dus het lichaam gevuld met ibuprofen togen wij die zondag naar mijn ouderlijk huis.
En ik heb genoten. Ik vond het zó gezellig. Het kleine meisje werd goed verwend en was overal enthousiast over.
Mijn moeder kreeg haar verlate verjaardagscadeau nog, omdat dat die week daarvoor er niet van was gekomen. Enthousiast hielp Alyssa oma mee met het uitpakken van haar cadeau.

Later zaten we met z'n allen bij mijn ouders aan tafel voor heerlijke huisgemaakte kippensoep en stokbrood en een verrukkelijk ijstoetje na.
Heel lang zijn we niet gebleven, want ik was eigenlijk vóór het eten alweer hondsmoe.

Maandag was ik wel erg moe, maar ik had voor mezelf eigenlijk erger verwacht. Dus dit viel me al honderd procent mee.
Maar ojee, toen kwam de dinsdag. En de woensdag, en de donderdag......
En OMG, wat voelde ik me ziek. Drie koortspieken op een dag en tussendoor was ik, al zwetend, aan het bijkomen van die koortspieken.
Proberen mijn hartslag weer wat onder controle te krijgen, de hartkloppingen te temperen. Het lichte gevoel in mijn hoofd weer stabiel te krijgen.
Tussendoor moest ik natuurlijk mijn medicatie innemen én proberen te eten en te drinken. En dat valt al met al niet mee als je ziek bent. Daarbij was mijn mond ook nog eens helemaal stuk van de antibiotica, dus er was niets, maar dan ook helemaal niets waar ik van genieten kon.
Het brood werd vervangen door Brinta en al gauw de warme maaltijd ook. Ik moest toch íets naar binnen werken.
Het resultaat is nu ook te merken; ik ben in de afgelopen drie weken maar liefst vier kilo afgevallen. Het is dus maar goed dat de diëtiste een verzoek voor Nutridrinks heeft aangevraagd bij Mediq Tefa.
Ik heb een proefpakket gekregen en tot nu toe ben ik nog geen smaak tegen gekomen die me tegenviel. (meteen afkloppen). Twee keer per dag slobber ik een flesje leeg en hoop ik maar dat ik de schade hiermee weet te beperken.

Op woensdag melde ik dat ik er geen zin meer in had, ik vond het genoeg geweest, de antibiotica matte me volledig af en ik wist dat de torenhoge polsslag en koorts ook niet goed voor mijn gezondheid zouden zijn.
Ik had nog drie cassettes, gevuld met NaCl, in de koelkast liggen en besloot alle antibiotica stop te zetten en alleen nog maar de zoutcassettes te gebruiken. Eigenlijk moest ik tot vrijdag, maar een dag eerder stoppen leek mij in dit geval meer dan okay. Spoelen met die hap.
Dus in de nacht van woensdag op donderdag kreeg ik een zoutcassette aangesloten en dan maar zien wat er zou gebeuren.
De donderdag zelf was nog steeds een enorme baaldag. Met nog steeds hoge koortspieken en een vreselijk ziek gevoel.
's Avonds stond het huilen me nader dan het lachen; ik had overdag een schone, frisse pyjama aangetrokken en 's avonds was die alweer kletsnat. Ik voelde me vies, plakkerig en klam.
En toen sprak ik ook voorzichtig de woorden uit; "Als het morgen niet beter word, moet ik toch het ziekenhuis bellen. Want dan weet ik het ook niet meer. Zo kan ik in ieders geval niet doorgaan....."
Dat was Albert helemaal met me eens.
Ik was er zo van overtuigd dat het aan de antibiotica lag, maar na een dagje spoelen met zout was ik nog steeds flink ziek.
Tóch sliep ik die nacht goed. En werd ik de volgende dag wakker en voelde me helemaal niet verkeerd. Ik had nog wel de hele nacht liggen zweten (en volgens Albert heb ik ook onrustig geslapen waardoor hij ook bijna niet geslapen heeft) maar ik had niet meer zo'n enorm ziek gevoel in me.

De hele dag ging het best lekker en ik was daar zo enorm blij mee. Ik voelde me weer enigszins mens. En dat kon je van die voorgaande dagen absoluut niet zeggen.
Zaterdag had ik echter weer een kleine dipdag. Toch weer koorts 's middags, maar vreemd genoeg koorts zoals ik gewend ben. Geen eng gedoe met klapperende tanden, trillen of beven. Of een hartslag van 150.
Ook al was het zoals ik gewend ben; ik vond het niet leuk. Eén dag goed en dan vervolgens weer ziek zijn??? Wat flauw van mijn lichaam om me blij te maken met een dood vogeltje.

Gelukkig was dat ook de enige dag dat ik nog koorts had. Vanaf dat moment ging het gelukkig stukken beter.
Omdat ik me nu opeens dus stukken beter voel ga ik ervan uit dat ik inderdaad door de antibiotica zo ziek ben geweest.
Ik heb zondagavond een uitgebreide mail naar mijn CF'verpleegkundige gestuurd waarin ik haar de afgelopen drie weken uit de doeken heb gedaan. Ik kreeg een mail terug dat ze dit woensdagochtend met mijn eigen longarts ging bespreken. Ze had er zelf nog nooit van gehoord, maar uit mijn verhaal maakte zij ook op dat de antibiotica best de boosdoener zou kunnen zijn. Ik ben dus benieuwd wat hij gaat zeggen.
Op de vraag of ik nu ook goed ben opgeknapt na drie weken ellende....., nee. Niet zoals zou moeten. Ik hoest nog best wel veel en er komt ook vrij veel sputum los.
Dus het beoogde resultaat hebben we helaas niet echt gehaald. Tuurlijk ben ik wel iets opgeknapt, maar ik had er meer van verwacht. En helemaal als je bedenkt dat ik drie weken door die giftige troep zo in de lappenmand heb gezeten.

Ondertussen krijg ik weer een beetje zin in alles. De verjaardag van mijn moeder en Sinterklaas is een beetje aan mijn neus voorbij gegaan. En ik was bang dat dat ook voor de kerstdagen zou gelden.
Gelukkig is dat niet het geval. Gisteren hebben we zelf de kerstboom in huis gehaald en ik moet zeggen; hij ziet er weer prachtig uit dit jaar.
Donderdagavond gaan we naar de audicien om mijn gehoorapparaatjes op te halen en ik kan me er nu al op verheugen. Niet zozeer op die apparaatjes maar om gezellig naar Emmen te gaan en dan wat van de kerstsferen in de winkels op te snuiven. De gezelligheid te proeven. Misschien op een terrasje een beker warme chocolademelk drinken of een lekkere kop cappuchino. Héérlijk; helemaal mijn ding.

...een kuur met hobbels...

Het zou ook eens een keertje gemakkelijk gaan....nee dus. Ook deze kuur is er weer één met veel hobbels en obstakels. En dan duren drie weken best lang kan ik je vertellen....

Als er één ding is waarvan ik weet dat het belangrijk is, dan is het wel om de griepspuit nooit te krijgen op het moment dat je ziek bent, of zoals in mijn geval; een infectie hebt en een kuur gaat beginnen.
Ik zou de griepspuit eind oktober krijgen, maar belande dus in het ziekenhuis. Omdat de kuur in het ziekenhuis lekker ging zag de longarts er ook helemaal geen kwaad in om de griepspuit te krijgen. Ik had immers geen koorts en het ging de goeie kant weer op met mij.
Dus maakte Albert een afspraakje voor mij bij de verpleegkundige van de huisartsenpraktijk die mij de griepprik zou geven zodra ik weer thuis zou zijn.

In de bewuste week dat ik de griepprik zou krijgen belde ze echter met de mededeling dat ze door de voorraad griepspuiten waren en dat ik dus een weekje moest wachten. Ze zou donderdag komen en mij dan ook gelijk de prikpil geven.
Niet dat ik het leuk vond, want ik begon op dat moment alweer meer te hoesten, maar goed; als er geen griepprikken zijn dan is het ook niet anders.
Een weekje later, de bewuste donderdag, belde ze af om te zeggen dat ze vrijdag zou komen. Ik begon ondertussen al zwaar geïrriteerd te raken, want wat is dat nu voor een stijl om steeds maar met van die rotsmoezen de zaak uit te stellen.
Daarbij was ik woensdag naar de poli geweest en waren we het erover eens dat ik weer opnieuw met een kuur mocht beginnen. Ik zat dus helemaal niet lekker in mijn vel.

Toen de verpleegkundige die vrijdagmiddag kwam, had ze echter alleen de prikpil bij zich. En een vertwijfeld; "Oja, je zou de griepspuit ook nog van me krijgen hè?" maakte duidelijk dat ze deze laatste niet bij zich had.
Het eerste wat mij eruit floepte was: "Tuurlijk...." Ik keek er niet meer raar van op.
Maar ze maakte me duidelijk dat ze de prik alsnog op ging halen zodat ik hem op dat moment zou krijgen ook.

Misschien had ik er verstandiger aan gedaan om te zeggen dat ik nog een weekje zou wachten, gezien het feit dat ik met de kuur zou beginnen en ik me echt ziek voelde. Maar nee, bang als ik was dat ik die hele verdomde griepprik nooit meer zou krijgen dit jaar, liet ik haar haar gang gaan en mocht ze van mij die prik in mijn arm jassen.
En daarmee begon dus het hele gedoe......

Ik kreeg koorts. Aanvankelijk dacht ik nog dat de enorme warmte te wijten was aan de ophoging van de prednison. Oók daar krijg ik het altijd erg warm van. Maar omdat ik er toch niet helemaal gerust op was besloot ik mezelf maar te temperaturen. Bingo!!! Koorts.
Niet leuk, maar ook niet onoverkomelijk. En ik was immers net met de kuur bezig, dus tja, infectiehaarden genoeg die nog rond waarden in dit lichaam.

Exact een week later kreeg ik 's nachts koude rillingen. Ik lag klappertandend naast Albert op bed. Mijn mond leek wel zo'n gebitje uit een fopwinkel. Het klapperde maar en klapperde maar. Ik wist niet hoe ik het warm zou moeten krijgen. Dus ben ik begonnen met een paar dikke warme sokken aan te trekken.
Na een half uurtje had ik het warm. Héél warm. En eigenlijk wist ik op dat moment genoeg.
De volgende dag ging het best lekker met me. Ik had de hele dag nergens last van. Tot.....Albert naar Nieuw Amsterdam ging om de lading medicatie op te halen.
Ik kreeg het weer koud. Enorm koud. Wederom lag ik klappertandend op bed. En ik was benauwd. Flink benauwd. Iets dat ook altijd gepaard gaat met koorts.
Zodra Albert de slaapkamer in stapte zag hij dat het niet lekker ging. Ik schudde en trilde erover.
Gauw legde hij mijn badjas over mij heen zodat ik het wat warmer kon krijgen. Het hielp niet veel.
Ik vroeg hem om alsjeblieft mijn voeten en benen te föhnen. Een tic uit mijn jongere jaren; als ik het koud had pakte ik de föhn erbij en blies dan warmte op mijn voeten.
De föhn word nu al jaren alleen maar gebruikt om mijn haren te drogen, maar nu kwam het idee van vroeger wel weer van pas.
En dus ging Albert mijn voeten, benen en rug föhnen. Het voelde zálig, al lag ik nog steeds te trillen als een espenblad.
Daarna ging Albert tegen mij aan liggen. Heel dicht tegen mij aan zodat de warmte van de föhn bleef hangen en hij mij verder met zijn lichaam opwarmde. Heel langzaamaan voelde ik de kou uit mijn lichaam trekken en hield het klappertanden op.

Ik moest echter naar het toilet. Dat viel me zwaar tegen. Het kleine stukje lopen en daarna, toen ik klaar was, weer terug naar bed. Aan elke haar op mijn hoofd hing een zweetdruppel. Terwijl ik het teruglopen maar voor me uit bleef schuiven.
Uiteindelijk is het gelukt, maar je moet niet vragen hoe. Wat voelde ik me ellendig zeg. Ellendig met een hoofdletter E. En ziek met een hoofdletter Z.
Ik heb ze natuurlijk wel vaker gehad, van die dagen dat je je zo ziek voelt dat de dag als het ware in een roes voorbij gaat, nou, vorige week had ik dus weer een paar van die dagen. Veel heb ik er niet van mee gekregen.

Mijn moeder vierde zondag ook nog eens haar verjaardag en ook dit heb ik aan me voorbij zien gaan. Hoe graag had ik er bij willen zijn, het lukte gewoon niet.
Gelukkig heb ik zo'n moeder die daar heel handig op inspeelt, en dat komt natuurlijk ook door negenendertig jaar ervaring, ze kwam bij mij.
Compleet met het warme eten (want wij eten altijd bij hun als er iemand jarig is) én uiteraard allerlei lekkere dingetjes voor 's avonds. Een gebakje voor bij de koffie. Lekkere hapjes, toostjes etc etc. Ja, als mijn moeder iets doet, dan doet ze het ook meteen goed.

Neemt natuurlijk niet weg dat ik flink baalde. En eigenlijk nog steeds.
Vanaf het moment dat we Sint Maarten weer hebben gehad is dat voor mij het gezelligste moment van het jaar. Dan richten we ons op Sinterklaas, maar ook op de verjaardag van mijn moeder. Ik vind het dan heerlijk om 's avonds naar de winkels te gaan. Te genieten van alle gezelligheid overal. De sfeer van de decembermaand opsnuiven. Cadeautjes voor Sinterklaas kopen, op zoek naar een cadeau voor mijn moeder. Héérlijk.
Nu heb ik helemaal niets van dit alles mee gekregen. Want ik lag ziek op bed, potjandokie nog aan toe.

Een paar dagen later vroeg ik voorzichtig aan Albert hoe hij vond dat het ging. Ik had al een tweetal dagen geen koortspieken meer gehad en vond zelf eigenlijk dat het best de goede kant op ging.
Maar hij durfde niet zo uitgelaten te zijn; "Je bent nog steeds bezig met de ibuprofen, dus feitelijk onderdruk je alles én ik vind je er ook flink ziek uitzien" was zijn antwoord.
Nou ja, eerlijk is eerlijk; dít vond ik geen leuk antwoord :D
Maar helaas moet ik ook toegeven dat Albert mijn lichaam op z'n duimpje kent. Waar ik nogal eens de neiging heb om mijn kop in het zand te steken, kijkt en constateert hij de zaken gewoon zoals ze zijn.
En alsof de duvel ermee speelde, kreeg ik een paar uur later tóch weer een koortspiek. Ik had dus te vroeg gejuicht.

Ik moet nu nog precies een week. En ik gebruik nog steeds iedere dag ibuprofen om de boel in bedwang te houden. Durf er nog niet zonder.
Eigenlijk had ik een ibuprofen-verbod ivm de maagklachten maar ik reageer gewoon veel beter op de ibuprofen dan op de paracetamol, dus tja, dan kies je toch voor het goedje dat wél helpt.
Zondag vieren we Sinterklaasmiddag bij mijn ouders. Dan zullen we zien hoe het echt met me gaat. Zoals ik nu hier zit, voel ik me heel wat, de vraag is natuurlijk hoe ik me ga voelen zónder de ibuprofen.
Zal het goed gaan of zal ik nog steeds last van koortspieken hebben??
Ik ga er gewoon vanuit dat ik het ergste nu achter de rug heb. Wat de griepspuit en zijn bijwerkingen betreft dan. Die andere bijwerkingen, die nu eenmaal bij deze kuur horen, tja, daar moet ik nog maar een weekje mee leven.

Een fijn weekend gewenst.