...drie weken van afzien...en ziek zijn

De laatste jaren lijkt het kuren bij mij een crime. Zo ook de afgelopen kuur.
Man man, wat ben ik ziek geweest de afgelopen drie weken.
 De eerste week liep het ziekzijn langzaam op. Iets van koorts, maar niet heel erg noemenswaardig. En omdat ik de griepprik had gekregen ging ik ervan uit dat dát de boosdoener was.
In de tweede week ontstond er een soort van patroon. Om de twee dagen een koortspiek en dat iedere keer één tot anderhalf uur ná het inlopen van de Colistine.
Die koortspieken begonnen allemaal hetzelfde; niet lekker voelen, enorm koud krijgen, uiteindelijk klappertandend op bed liggen met een torenhoge hartslag en een saturatie die absoluut beter kan.
Tijdens het opbouwen van die koorts voelde ik me flink, flink ziek. Als de koorts eenmaal was opgebouwd voelde ik me niet meer koud, maar zweette ik me kapot. Ik had een laag zout op mijn lichaam waar ze de wegen de aankomende winter mee vrij hadden kunnen houden.
Dat wij CF'rs dan onze zouten in de gaten moeten houden kwam ik al gauw achter. Ik was duizelig en zag zwarte stippen voor mijn ogen. Mijn eerste conclusie was natuurlijk dat ik een hypo moest hebben. Toen dit niet het geval bleek vroeg ik om een kop bouillon. Zoute bouillon. De vlekken verdwenen als sneeuw voor de zon.

De laatste week ging in. Zaterdagavond lag ik nog met een koortspiek op bed, de zondagmiddag zat ik bij mijn ouders thuis omdat we Sinterklaasmiddag hadden met mijn broer, schoonzus en kleine Alyssa. En ik wilde daar perse bij aanwezig zijn. Dus het lichaam gevuld met ibuprofen togen wij die zondag naar mijn ouderlijk huis.
En ik heb genoten. Ik vond het zó gezellig. Het kleine meisje werd goed verwend en was overal enthousiast over.
Mijn moeder kreeg haar verlate verjaardagscadeau nog, omdat dat die week daarvoor er niet van was gekomen. Enthousiast hielp Alyssa oma mee met het uitpakken van haar cadeau.

Later zaten we met z'n allen bij mijn ouders aan tafel voor heerlijke huisgemaakte kippensoep en stokbrood en een verrukkelijk ijstoetje na.
Heel lang zijn we niet gebleven, want ik was eigenlijk vóór het eten alweer hondsmoe.

Maandag was ik wel erg moe, maar ik had voor mezelf eigenlijk erger verwacht. Dus dit viel me al honderd procent mee.
Maar ojee, toen kwam de dinsdag. En de woensdag, en de donderdag......
En OMG, wat voelde ik me ziek. Drie koortspieken op een dag en tussendoor was ik, al zwetend, aan het bijkomen van die koortspieken.
Proberen mijn hartslag weer wat onder controle te krijgen, de hartkloppingen te temperen. Het lichte gevoel in mijn hoofd weer stabiel te krijgen.
Tussendoor moest ik natuurlijk mijn medicatie innemen én proberen te eten en te drinken. En dat valt al met al niet mee als je ziek bent. Daarbij was mijn mond ook nog eens helemaal stuk van de antibiotica, dus er was niets, maar dan ook helemaal niets waar ik van genieten kon.
Het brood werd vervangen door Brinta en al gauw de warme maaltijd ook. Ik moest toch íets naar binnen werken.
Het resultaat is nu ook te merken; ik ben in de afgelopen drie weken maar liefst vier kilo afgevallen. Het is dus maar goed dat de diëtiste een verzoek voor Nutridrinks heeft aangevraagd bij Mediq Tefa.
Ik heb een proefpakket gekregen en tot nu toe ben ik nog geen smaak tegen gekomen die me tegenviel. (meteen afkloppen). Twee keer per dag slobber ik een flesje leeg en hoop ik maar dat ik de schade hiermee weet te beperken.

Op woensdag melde ik dat ik er geen zin meer in had, ik vond het genoeg geweest, de antibiotica matte me volledig af en ik wist dat de torenhoge polsslag en koorts ook niet goed voor mijn gezondheid zouden zijn.
Ik had nog drie cassettes, gevuld met NaCl, in de koelkast liggen en besloot alle antibiotica stop te zetten en alleen nog maar de zoutcassettes te gebruiken. Eigenlijk moest ik tot vrijdag, maar een dag eerder stoppen leek mij in dit geval meer dan okay. Spoelen met die hap.
Dus in de nacht van woensdag op donderdag kreeg ik een zoutcassette aangesloten en dan maar zien wat er zou gebeuren.
De donderdag zelf was nog steeds een enorme baaldag. Met nog steeds hoge koortspieken en een vreselijk ziek gevoel.
's Avonds stond het huilen me nader dan het lachen; ik had overdag een schone, frisse pyjama aangetrokken en 's avonds was die alweer kletsnat. Ik voelde me vies, plakkerig en klam.
En toen sprak ik ook voorzichtig de woorden uit; "Als het morgen niet beter word, moet ik toch het ziekenhuis bellen. Want dan weet ik het ook niet meer. Zo kan ik in ieders geval niet doorgaan....."
Dat was Albert helemaal met me eens.
Ik was er zo van overtuigd dat het aan de antibiotica lag, maar na een dagje spoelen met zout was ik nog steeds flink ziek.
Tóch sliep ik die nacht goed. En werd ik de volgende dag wakker en voelde me helemaal niet verkeerd. Ik had nog wel de hele nacht liggen zweten (en volgens Albert heb ik ook onrustig geslapen waardoor hij ook bijna niet geslapen heeft) maar ik had niet meer zo'n enorm ziek gevoel in me.

De hele dag ging het best lekker en ik was daar zo enorm blij mee. Ik voelde me weer enigszins mens. En dat kon je van die voorgaande dagen absoluut niet zeggen.
Zaterdag had ik echter weer een kleine dipdag. Toch weer koorts 's middags, maar vreemd genoeg koorts zoals ik gewend ben. Geen eng gedoe met klapperende tanden, trillen of beven. Of een hartslag van 150.
Ook al was het zoals ik gewend ben; ik vond het niet leuk. Eén dag goed en dan vervolgens weer ziek zijn??? Wat flauw van mijn lichaam om me blij te maken met een dood vogeltje.

Gelukkig was dat ook de enige dag dat ik nog koorts had. Vanaf dat moment ging het gelukkig stukken beter.
Omdat ik me nu opeens dus stukken beter voel ga ik ervan uit dat ik inderdaad door de antibiotica zo ziek ben geweest.
Ik heb zondagavond een uitgebreide mail naar mijn CF'verpleegkundige gestuurd waarin ik haar de afgelopen drie weken uit de doeken heb gedaan. Ik kreeg een mail terug dat ze dit woensdagochtend met mijn eigen longarts ging bespreken. Ze had er zelf nog nooit van gehoord, maar uit mijn verhaal maakte zij ook op dat de antibiotica best de boosdoener zou kunnen zijn. Ik ben dus benieuwd wat hij gaat zeggen.
Op de vraag of ik nu ook goed ben opgeknapt na drie weken ellende....., nee. Niet zoals zou moeten. Ik hoest nog best wel veel en er komt ook vrij veel sputum los.
Dus het beoogde resultaat hebben we helaas niet echt gehaald. Tuurlijk ben ik wel iets opgeknapt, maar ik had er meer van verwacht. En helemaal als je bedenkt dat ik drie weken door die giftige troep zo in de lappenmand heb gezeten.

Ondertussen krijg ik weer een beetje zin in alles. De verjaardag van mijn moeder en Sinterklaas is een beetje aan mijn neus voorbij gegaan. En ik was bang dat dat ook voor de kerstdagen zou gelden.
Gelukkig is dat niet het geval. Gisteren hebben we zelf de kerstboom in huis gehaald en ik moet zeggen; hij ziet er weer prachtig uit dit jaar.
Donderdagavond gaan we naar de audicien om mijn gehoorapparaatjes op te halen en ik kan me er nu al op verheugen. Niet zozeer op die apparaatjes maar om gezellig naar Emmen te gaan en dan wat van de kerstsferen in de winkels op te snuiven. De gezelligheid te proeven. Misschien op een terrasje een beker warme chocolademelk drinken of een lekkere kop cappuchino. Héérlijk; helemaal mijn ding.