2013 in vogelvlucht......

2013 is voor mijn gevoel óm-ge-vlo-gen!!!
Het Oud & Nieuw-feestje bij Ronald en Linda vorig jaar, zit nog vers in mijn geheugen en nu maken we ons alweer op voor de volgende jaarwisseling.

Wat kan ik zeggen over het afgelopen jaar.....
Om maar meteen met mijn gezondheid te beginnen; dit was beslist geen TOP-jaar voor ondergetekende.
Gelukkig bleven de ziekenhuisopnames beperkt, maar ik durf gerust te beweren dat ik driekwart van dit jaar op bed heb doorgebracht.
Eerst was daar in februari de griep die me een logeerpartijtje in het UMCG opleverde. En hoewel ik gelukkig niet lang opgenomen ben geweest, heb ik wel degelijk maanden last gehad van de naweeën van die griep.
Een andere reden dat ik de slaapkamer vaker van binnen dan van buiten heb gezien, zijn de infuuskuren. Had ik vorig jaar al het idee dat ik bij iedere nieuwe kuur meer en meer last kreeg van bijwerkingen; dit is nu officieel een feit. De medicatie, en het maakt niet uit welke medicatie, vloert me.
Ik weet niet eens of het bijwerkingen zijn; ik krijg soms het gevoel dat mijn lichaam gewoon protesteert tegen alle vergif dat erin gespoten wordt. Feit is wel dat het vreselijk vermoeiend is en dat ik er ook wel een beetje klaar mee ben. Vooral gezien de laatste kuur, wat ik een absoluut hoogtepunt dieptepunt van alle voorgaande kuren mag noemen. (zie één van mijn vorige blogs)

Natuurlijk zijn er in 2013 ook leuke dingen gebeurt. Mijn vader vierde eind januari zijn 65e verjaardag. Hij ging tevens met pensioen en dat was voor het bedrijf waar hij zoveel jaren heeft gewerkt, reden tot een feestje.
En wat voor een feestje. Een gezellig feestje waar de collega's waar mijn vader tot dan toe mee had gewerkt, tot collega's die hij al járen niet had gezien of gesproken. Dat was een complete verrassing voor hem.
En dat allemaal onder het genot van een borreltje en een heerlijk buffet.
En laten we eerlijk zijn; bij eetcafe Groothuis in Emmen kun je héérlijk eten dus dat laatste was perfect verzorgd.

In juni vierde mijn kleine nichtje Alyssa haar eerste verjaardag. Het was één van de eerste warme dagen van het jaar en gelukkig was ik eens niet ziek en kon dus gewoon aanwezig zijn.

De kleine prinses zat al prinsheerlijk in haar kinderstoeltje te wachten op wat komen ging. De aandacht die zo'n kleine spruit krijgt is natuurlijk overweldigend. Ze wist dan ook niet waar ze kijken moest. Iedereen kwam en had een cadeautje voor haar mee.
Verrast keek ze om zich heen toen alle aanwezigen een verjaardagslied voor haar zongen.

Dit jaar was ook het jaar waarin mijn broertje trouwde met zijn vriendin Myrte. In september wel te verstaan.
Zodra we het grote nieuws hoorden begon ik een zoektocht op het internet. Ik wist precies wat ik wilde dragen die dag. Óf een jumpsuit, óf een lange jurk.
Mijn zoektocht naar een jumpsuit eindigde al gauw. Alles wat ik tegen kwam had een hoog pyjama-gehalte of vond ik ronduit saai. En ik wilde niet de indruk wekken dat ik op een slaapfeestje aanwezig was, noch dat ik een saaie muts zou zijn. Er ging een dikke mentale streep door de jumpsuit en mijn zoektocht ging verder, maar dan naar DE jurk.
Hier hoefde ik niet lang te zoeken. Ik vond al gauw de jurk die helemaal bij mij paste. Enig puntje was dat het een 'zomerjurk' was en de trouwdag in september zou plaatsvinden. Dat betekende dat ik nog op zoek moest naar een bijpassend vestje of bolerootje én dat ik nog enkele maanden moest wachten tot ik de jurk aan mocht. En vooral dat laatste viel niet mee....:D
Bij een kleurrijke jurk horen natuurlijk ook kleurrijke schoenen dus dat was mijn volgende missie.
Nu moet ik wel even zeggen dat ik één van de weinige vrouwen ben die dus helemaal niks, maar dan ook he-le-máál niks met schoenen heeft. Schoenen zijn over het algemeen gewoon een toevoeging aan kledij om niet op blote voeten te hoeven lopen. Althans; zo zie ik schoenen.
Nu ga ik ook niet beweren dat ik helemaal geen schoenen heb, ik heb redelijk wat schoenen, maar dat is dan ook een verzameling van misschien wel twintig jaar. Schoenen raken bij mij nauwelijks 'af' of versleten. En schoenen worden bij mij pas weg gegooid als ze stuk zijn of als er een gat in zit. Wat bijna nooit gebeurt dus....
Maar wat ik voor onmogelijk had gehouden gebeurde; ik werd verliefd. Smoorverliefd. Tot over mijn oren. Op een paar zeer kleurrijke pumps. Met onmogelijk hoge hakken.

De schoenen met hakken die ik doorgaans draag zijn van het kaliber 'bijna plat'. Drie jaar geleden kocht ik voor de bruiloft van mijn vriendin P prachtige schoenen met een sleehak. Ook met deze schoenen kon ik niet uit de voeten. Datzelfde gold dus voor mijn prachtige gekleurde pumps, die ik tijdens de bruiloft van broerlief wenste te dragen. ONMOGELIJK!!
En dus nam ik, op de grote dag, voor de zekerheid ballerina's mee in een tas zodat ik niet de hele dag op die stelten hoefde te lopen en staan die beauty's tot op de dag van vandaag in de slaapkamer boven op de kast, naast de tv te pronken. Zodat ik er steeds een blik op kan werpen en kan verzuchtten hoe mooi die schoenen toch zijn.....

De dag zelf was fantastisch. Het bruidspaar zag er stralend en mooi uit. Kleine Alyssa droeg een klein wit bruidsjurkje en sloot daarbij prachtig aan bij haar mama.
De ceremonie en feest vonden plaats bij een recreatieplas en als je het mij vraagt; dé uitgelezen plek om in het huwelijk te treden. Ik snap hun keuze voor deze plek heel goed.

Albert besloot het qua werk een stapje hogerop te zoeken. A-picture werd Studio Valthermond.
Wat overigens niet betekent dat Albert het fotograferen aan de bekende wilgen heeft gehangen. Hij doet er alleen nu iets extra's bij. Namelijk; licht en geluid.

Hij viel meteen met z'n neus in de boter omdat er een paar kleine evenementen in het dorp gepland stonden, waarbij hij als Studio Valthermond werd ingehuurd.

2013 heeft me ook geleerd wat een fantastische kerel ik heb. Natuurlijk wist ik dat wel al, maar dit was wel een jaar waarop dat maar weer eens dubbel en dwars duidelijk werd.
In februari week Albert bijna geen moment van mijn zijde toen ik met de griep in het ziekenhuis lag. Het verplegend personeel was maar wat blij met mijn eigen persoonlijke verpleger. Hij nam hun zoveel werk uit handen door zich op mij te richten.
Pas toen ik weer op de rails stond, nam hij wat gas terug en hield hij zich aan de bezoekuren.
Ook tijdens mijn laatste kuur, toen ik mij vreselijk ziek voelde, was daar mijn kerel om mij te verplegen. Hij hield mij warm op momenten dat ik klappertandend op bed lag, wiste het zweet van mijn voorhoofd als ik kokhalzend met een emmer voor mijn snufferd op de rand van het bed zat.
Mijn kanjer was daar. Altijd.

Dit jaar heb ik ook veel inzicht gekregen in de mensen om mij heen.
Sommige mensen ben ik in een ander daglicht gaan zien en helaas waren er ook mensen die ik al niet hoog had staan, die mijn ideeën over hen juist bevestigden. Ik weet nu dus ook dat ik zelf niet al te veel energie meer in deze mensen hoef te steken.
Andere contacten werden juist wat intensiever en daar kan ik alleen maar heel blij om zijn.
We wonen nog steeds in dezelfde fantastische buurt met fijne buurtgenoten en ondanks het feit dat ik dit jaar bij ontzettend veel dingen niet aanwezig kon zijn, blijven ze aan ons denken en ons bij de dingen betrekken. Ik noem dat FANTASTISCH. Ik zou iedereen zo'n buurt wensen.

Onze veestapel is hetzelfde gebleven; een druk, aanwezig hondje dat momenteel helemaal over de rooie gaat door alle vuurwerk die rondom wordt afgestoken.
En onze ouwe kater Jerry, die met de dag meer begint te zeuren en te jammeren. Ik ben nog steeds dol op hem, maar er zijn momenten dat ik hem achter het behang zou kunnen plakken.

Tegenwoordig weet meneer hoe hij de pedaalemmer in de keuken open moet krijgen en jawel, hij maakt graag gebruik van deze nieuwe kennis. Vanavond zat hij prinsheerlijk een overgebleven stuk pizza onder de tafel op te knabbelen. Eigenlijk had ik gealarmeerd moeten zijn aangezien het verontrustend rustig rondom zijn persoontje was.
Natuurlijk zijn dat geen leuke ontwikkelingen en ik wijt het dan ook maar aan het feit dat hij nu even z'n energie in huis kwijt moet, aangezien hij even een paar dagen niet naar buiten mag (vuurwerk). Hopelijk lost dit probleem na nieuwjaarsdag op, als sneeuw voor de zon.... (vingers gekruist)

Ik wil jullie allemaal een fijne jaarwisseling toewensen. Wees voorzichtig met vuurwerk en alsjeblieft; probeer rekening te houden met huisdieren. Voor hen (en daardoor ook vaak voor hun baasjes) is dit een stressvolle periode.

Tot volgend jaar,

zoen van Alie