40 jaar getrouwd

Afgelopen zaterdag waren mijn schoonouders 40 jaar getrouwd. 40 jaar !!!!
Dat is de helft van een mensenleven, tenminste; dat is te hopen.
In die 40 jaar zijn er twee kinderen geboren. Twee jongens, waarvan ik er met één getrouwd ben. De oudste, te weten Albert.
In augustus zijn diezelfde Albert en ik 12 jaar getrouwd en dat betekend dus dat wij volgend jaar februari óók een feestje hebben. Twaalfenhalf jaar getrouwd zijn. Het lijkt lang, het is ook lang, maar voor ons is de tijd voorbij gevlogen. Twaalfenhalf valt natuurlijk compleet in het niet bij de 40 jaar van mijn schoonouders.
Omdat 40 jaar getrouwd zijn best wel heel bijzonder is, gaven ze een feestje. Een warm en koud buffet bij een lokaal buurthuis.
Achteraf gezien blijkt dit buurthuis goed aangeschreven te staan als het om dit soort partijtjes gaat. Wij wisten echter helemaal niet dat dit tot de mogelijkheden behoorde.

Zoals iedere vrouw zat ik te dubben wat ik voor deze gelegenheid aan zou trekken. Tóch maar op stap voor een nieuwe outfit?? Maar bij nader inzien bleek ik nog genoeg in de klerenkast te hebben dat ik bijna nooit had gedragen of misschien één enkele keer. Zoals ik nu ook koos voor het jurkje dat ik vorig jaar had gedragen op de trouwdag van vriendinnetje Patries. Eénmalig en daarna nooit meer. Een prima gelegenheid om het kleed maar weer eens uit de kast te trekken.
Had ik er vorig jaar een legging onder en droeg ik de meest onmogelijke schoenen die je maar kan bedenken, nu koos ik voor zwarte maillots met een zwarte laars eronder.
Albert ging eveneens voor het tenue van vorig jaar, een colbert staat altijd goed, nietwaar??

Er was een vijftigtal mensen uitgenodigd voor het feestje. En op een handjevol mensen na, waren ook alle genodigden aanwezig.
Wat ikzelf bijzonder leuk vond was de komst van Albert z'n oom Luuk.
Achttien jaar geleden, ik was dus net bij Albert, kwam deze oom terug naar Nederland nadat hij jaren in Denemarken had gewoond.
In de beginjaren was hij enorm vaak bij ons. Het was gewoon een hele leuke, gezellige man. 'n Beetje wild, maar dat had waarschijnlijk een beetje met z'n leeftijd te maken. Maar dat wilde vonden wij wel leuk, want we waren zelf ook nog jong en 'wild'....!!
Maar een paar jaar later kreeg hij een nieuwe vriendin (zo rond ons trouwen) en het contact verwaterde. Natuurlijk haalden Albert en ik wel eens herinneringen op aan de 'toffe' oom waar we, in een ver verleden, zoveel mee omgingen.
Albert had hem een paar jaar geleden nog een keertje gezien en gesproken en vertelde mij toen al dat hij er, qua uiterlijk, heel anders uitzag. Zijn lange haren waren gekortwiekt, zijn 'rockers-imago' was ingeruild voor een degelijke 'huisvader-image'. Ik had geen idee wat ik me er bij moest voorstellen. Oom Luuk was altijd een beetje een soort van 'n halve 'Hells Angel-type' en als ik dan hoor dat hij op een brave huisvader lijkt, krab ik me toch even achter m'n oren. Het heeft me even een tijdje gekost om die associatie op te nemen in mijn grijze brein.
Toen hij zaterdag binnenkwam herkende ik hem dan ook helemaal niet. Ik wou net aan Albert vragen; "Okay, en wie is dat?", toen het kwartje viel.
Hij was inderdaad behoorlijk veranderd, gegroeid, maar ja, wij allemaal!! En zijn zout en peper-kleurige haardos was wit. De jaren hadden ook bij hem niet stil gestaan.
Natuurlijk heb ik wel een paar woorden met hem gewisseld, maar echt bijkletsen komt er op zo'n feest niet van. Hij zat aan het einde van onze tafel, tegenover zwager Ed, en die afstand was net een beetje te ver voor mijn Tobra-dove oortjes, om een goed gesprek te kunnen voeren.
Toen hij aan het eind van het feestje weer naar huis ging, heeft Albert hem op het hart gedrukt vooral eens langs te komen. Die jaren dat hij zo vaak bij ons was, waren zo enorm leuk en zo gezellig. Het zou jammer zijn als we het hierbij zouden laten.

Tegen kwart over vier, half vijf, werd het buffet voor open verklaard en stonden Albert, Edwin en ik als drie hongerige wolven tegelijk op om het buffet eens aan een inspectie te onderwerpen. En wat zag het er allemaal goed uit; diverse soorten salade's stonden uitgestald. Stokbrood met kruidenboter. Diverse soorten vis, waaronder gerookte zalm, zalmvleugels, grote garnalen, kleine garnaaltjes, vissalade, zoute haring. Paté etc.

Bij de warme gerechten stonden warmhoudrechauds met gehaktballetjes met én zonder saus. Die in de saus waren héérlijk!! Drumsticks, sateetjes, nasi, gebakken aardappelen en als toetje stonden er twee soorten bowl. Vruchtjes mét een vleugje alcohol en zonder alcohol. En uiteraard stond er voor de echte lekkerbekkies nog een grote schaal met slagroom naast.
Wat was het goed verzorgd. En dat allemaal door de beheerder die zijn hobby, koken dus, na zijn pensioen wat heeft opgeschroefd. Complimenten voor deze man!!!
Het feestje liep tegen zevenen ten einde en toen was de fut er bij mij ook wel uit. Ik had drieënhalve glas rosé gehad en ik voelde me tegen kwart voor zeven al behoorlijk 'rozig' worden. Ofwel; een beetje duf van de alcohol!!

Helaas verval ik met grote regelmaat in oude, slechte gewoonten en dat was dus zaterdag niet anders. Ik heb geen Creon geslikt tijdens het buffet. Terwijl dat tóch errúg belangrijk is. Iedere CF'r heeft namelijk problemen met het verteren dan wel opnemen van de vetten in een maaltijd. Vandaar dat wij dat middels een paar capsules (de Creon dus) proberen recht te trekken. Héél noodzakelijk als je niet de volgende dag de hele dag op het kleinste huisje wilt doorbrengen.
Nu ben ik opgegroeid met Pancrease, dat heb ik vanaf mijn vierde geslikt en dat was een reuzemiddel. De grondstoffen voor de Pancrease werden echter uit Amerika geleverd. Tot voor een paar jaar geleden opeens de levering van de grondstoffen werden stop gezet. Waarom?? I don't know!!
Maar net als menig ander CF'r vind ik dít wáárdeloos. De Pancrease en ik waren namelijk zulke goede vriendjes dat ik gerust eens een dagje zónder dit middel door het leven kon. Zónder gelijk daar problemen van te krijgen, bedoel ik. En dus maakte ik dankbaar gebruik van deze royale geste. Op feestjes, etentjes of waar dan ook, 'vergat' ik wel eens de Pancrease, maar geen haan (lees; spijsvertering) die ernaar kraaide.
Toen ik echter noodgedwongen over moest op de Creon bleek die niet zulke aardige, vriendelijke trekjes te hebben. Het heeft me een hele tijd gekost voor ik een beetje door had hoeveel Creon ik nu eigenlijk moest slikken.
Volgens het umcg was de Creon zwaarder dan de Pancrease en zou ik dus minder hoeven slikken. Ammehoela, nee dus!!! Ik moest juist méér slikken voor ik merkte dat het beter ging.
En nu een maaltijd geen Creon slikken wordt meteen afgestraft met buikkrampen en vettige diarree.
En jawel; mijn Creon-loze buffet van zaterdag eindigde gisteren stuiterend op de bank.
Al voor Albert naar de bakkerij ging had ik drie maal het kleinste huisje bezocht. Een voorteken dus. 's Middags kwam vrij onverwachts de buurvrouw van twee huizen verderop langs en was er ook nog weinig aan de hand. Pas toen ik 's avonds mijn broodje kipfilet at, kreeg ik krampen. Het begon heel lichtjes met een onaangenaam gevoel en werd met ieder kwartier erger en erger.
Vriendinnetje Patries begon met mij te pingen en zelfs dat was me haast te veel. Ik wist niet meer hoe ik zitten, staan of liggen moest. Het zweet brak me aan alle kanten uit en ik werd misselijk van die krampen.
Phoeeeee, het is hééééééééeeeeeeel lang geleden dat ik zulke buikkrampen heb gehad door het verzuimen van de Creon. Héél lang geleden??
Jawel; zoals ik al zei; ik verval met regelmaat in oude, slechte gewoonten. En dit is me wel eens vaker overkomen. Alleen is het wel heel lang geleden in zo'n hevige mate. Ik weet ook weer precies waarom ik de Creon hoor te slikken!!! En dit gaat me (voorlopig) ook geen tweede keer overkomen.
Tegen half negen heb ik Albert gebeld met de vraag of hij alsjeblieft thuis kon komen. Gelukkig kwam mijn wederhelft meteen die mij meteen van een paar paracetamollen voorzag en de hittepitkussen voor mij in de magnetron warm maakte. Twee uurtjes later begon de paracetamol dusdanig te werken dat ik weer normaal, dus rechtop, naar de wc kon lopen. 
Je begrijpt dus dat ik vandaag heel trouw alle Creon slik die er maar te slikken valt. Geen enkele capsule word overgeslagen, dus voor nu heb ik er weer even van geleerd....

Maar ondanks die heftige krampen en diarree van gisteren kunnen we allemaal terugkijken op een prachtig feestje ter ere van 40 huwelijksjaren.