What's in a number.....

Mijn wederhelft is vandaag jarig. En is negenendertig geworden.
Negenendertig!!!
Nog één jaar een loslopende dertiger en dan officieel een veertiger.
Je gaat nadenken over dingen en beseft maar weer eens te meer dat de tijd voorbij vlíegt. Én dat we opeens toch wel wat ouder zijn.
 Kinderen spreken je aan met u, bepaalde lichaamsdelen verzakken enigszins of gaan heel langzaamaan hangen. Die lachrimpeltjes blijken keiharde kraaienpoten te zijn en die kin, die altijd in z'n uppie onder je hoofd zat, is vermenigvuldigd naar twee (soms zelfs naar drie.....).

Vorig jaar kreeg ík de schrik van mijn leven toen er plots ÉÉN grijze haar tussen mijn bruine haren te zien was. Mijn moeder was op dat moment bij me en ik gilde dat ze dat 'ding' er onmiddelijk uit moest trekken. 'Ja waarmee dan,' vroeg mijn moeder onthutst over het feit dat ik zo over de rooie ging vanwege een grijs haartje. 'Maakt niet uit. Er ligt wel een pincet in het kastje,' antwoordde ik, met een knik in de richting van onze badkamer.
Het lukte mijn vijfenvijftigjarige moeder niet meer met het blote oog één grijze haar uit te trekken en dus werd het een bosje (minstens zeven) haren die resoluut het veld moesten ruimen. Ongerust bekeek ik de schade in de spiegel. Het viel gelukkig mee. Je zag er niets van.
Maar inderdaad; grijze haren horen bij het ouder worden.
Albert heeft tot nu toe nog geen grijze haren. Wél loopt hij altijd met een baard van drie dagen rond. Vind ik zelf erg stoer en sexy; bij hem gaat het vooral omdat hij een hekel aan scheren heeft. Soms, als Albert het druk heeft, word die baard 'vergeten' en groeit het welig door. En ja, ook dan ontkomt mijn mannetje er niet aan; zijn baard laat grijze haren zien. Tijd om dat er af te scheren dus.  

Albert was twintig toen wij een setje werden en ik zat vlak voor mijn achttiende verjaardag. Wat waren we jong en onervaren.
Albert zat als dienstplichtig soldaat in het Duitse Seedorf en ik was druk met solliciteren. De brieven die we elkaar schreven heb ik nog steeds. Een tijdje geleden las ik een paar en begierde me. Wat was ik een schaap zeg.

Nu Albert zijn laatste jaar als dertiger in gaat plaag ik hem veelvuldig met dit gegeven. Ik vind het héérlijk om zijn verongelijkte gezicht te zien als ik weer eens opmerk dat hij zichzelf binnen nu en afzienbare tijd een man van 'middelbare leeftijd' mag noemen. Maar ben me er tegelijkertijd terdege van bewust dat ik ook niet meer zo lang 'hoef', eer ik die drie in mag ruilen voor een vier.
Al zal dat met héél andere gevoelens gepaard gaan.
Ik vind het dan ook storend als mensen roepen dat ze het VRE-SE-LIJK vinden dat ze veertig worden. 'Mens,' denk ik dan geërgerd, 'wees gewoon blij dát je het überhaupt mag vieren.' Ja toch??
En schijnt het leven ook niet bij veertig te beginnen??? Tenminste, als we een bepaald liedje mogen geloven, is dát de leeftijd waarop alles begint.
Nu ben ik het daar niet mee eens, want tussen de twintigste en veertigste levensjaar gebeuren over het algemeen een heleboel dingen die je leven min of meer bepalen; een baan, huwelijk en misschien kinderen. Ik noem maar wat. Ik zal die periode dan ook absoluut niet uitvlakken of uitgummen. Dát zijn ook belangrijke jaren.
Maar vanaf je veertigste mag je wel concluderen dat je veel belangrijke momenten hebt meegemaakt, dat je rijper en ouder bent en wat meer 'volwassen' in het leven staat.
Een enkeling is met z'n veertigste zijn wilde haren nog steeds niet kwijt, want je zult natuurlijk altijd uitzonderingen houden, maar we mogen aannemen dat de meeste mensen tegen die tijd gesetteld zijn en zich weer druk maken over héél andere dingen in het leven.

Voor nu wil ik Albert van harte feliciteren met zijn verjaardag en nogmaals benadrukken dat zijn laatste jaar als dertiger officieel is ingegaan........