Daar ben ik weer........

Na ruim vijf weken van afwezigheid heb ik besloten tóch maar weer eens een blog te schrijven.
Over mijn afwezigheid kan ik eigenlijk maar één ding zeggen; ik vind deze vorm van bloggen, tot nu toe, best wel tegen vallen. Dít vergelijk ik uiteraard met het bloggen via mijn Hyvesaccount.
Daar zie je gelijk hoeveel mensen je blog hebben gelezen en is het ook vele malen makkelijker voor de lezers om te reageren. En dan hoeft het niet eens een geschreven reactie zijn.
Ik merk uit de reacties op Hyves dat de mensen mijn blogs via Hyves veel liever lezen en dat niet iedereen de weg naar deze web-log kan vinden.
En dat vind ik uiteraard erg jammer.
Misschien is het ook mijn ijdelheid. Ik vind het heerlijk om complimentjes te horen en als je dat via de ene blog wél krijgt en via de andere niet, is de keuze nu eenmaal snel gemaakt. Toch?? Daar ben ik geen uitzondering op de regel in lijkt me.

De afgelopen vijf weken is er veel gebeurd.
We hebben in de tussentijd Koninginnedag gehad én het HUWELIJK van 2011. Dat van prins William en zijn Kate.
Dodenherdenking en vijf mei. De verjaardagen van zowel mijn opa (zesentachtig) als prinses Máxima (veertig), en mijn zwager Edwin (achtendertig). Zowel Pasen als moederdag hebben we voorbij zien komen én zelf ben ik tien dagen geleden met een infuuskuurtje begonnen.
En ik ben eerlijk genoeg om te stellen dat ik ook 'net op tijd' begonnen ben. Dat had beslist geen week langer moeten duren. Voor een ieder die het nog niet weet; het was uiteindelijk Albert die de knoop voor mij heeft door gehakt. Zelf ben ik nogal van de struisvogelpolitiek; zal ik wel, zal ik niet.... Wat er uiteindelijk nog wel eens voor gezorgd heeft dat ik zo ziek was, dat je het dan gewoon van heel ver moet halen voor je weer enigszins het hoofd boven water hebt. En dat is bepaald niet bevorderlijk voor je longen op de lange termijn. Dus als het even kan; niet te lang wachten met het starten van een kuur.
Helaas voel ik me vaak zo ellendig van de bijwerkingen die een antibioticakuur met zich meebrengt, dat het niet zo makkelijk is om je dáár over heen te zetten. Wat er dus bijna automatisch voor zorgt dat ik toch altijd wel tot het uiterste wacht met dat gehate belletje naar het ziekenhuis.
We zijn nu precies tien dagen verder en als je me vraagt hoe het nu staat, zeg ik; "mwahh, het gaat....." Ik vind dat ik nog best wel benauwd ben tijdens inspanning. En dat ik ook nog steeds erg 'vol' zit met vieze sputum (slijm).
Als ik de kuur nu een cijfer zou moeten geven zou ik zeggen; een 5 of een heel magere 6.
Ik heb voor aanstaande woensdag officieel een afspraak in Groningen staan. Maar gisteravond opperde ik dat dat nu toch niet bepaald handig is. De kuur is immers nog niet klaar. Ik doe er beter aan om morgen naar de longpoli te bellen en de afspraak twee weken te verzetten. Dan ben ik én klaar met de kuur én hopelijk kan je dan ook goed beoordelen hoe nu eigenlijk de stand van zaken is.
Natuurlijk ga ik ervan uit dat ik me dan beter voel, dat de benauwdheid is afgenomen en dat de sputumproductie weer normaal is.
Vooralsnog ga ik gewoon nog even door met kuren. En doe ik m'n uiterste best om op te knappen.

Verder gaat het hier in Valthermond goed.
Albert heeft een hele drukke periode achter de rug want de opdrachten voor familieportretten rolden, in verband met moederdag, één voor één binnen.
Deze maand heeft hij ook weer z'n eerste trouwreportage van dit jaar. En wel aanstaande dinsdag.
Het aanstaande bruidspaar woont in Duitsland en afgelopen zaterdag is Albert naar hen toe geweest om de zaken goed met elkaar door te nemen.
Ik kan zien dat hij zich op de bruiloft verheugd. Vooral het idee dat de trouwauto een gifgroene VW Kever is en dat het bruidspaar daar een bloemstuk op krijgt met paarse accenten vind hij spannend. Zélf zou ik enorm van deze kleurencombinatie schrikken, maar hij wrijft zich in zijn handen en is alleen maar reuze benieuwd hoe hij dit zo mooi mogelijk op de gevoelige plaat gaat vastleggen. Waarschijnlijk is dit ook DE fotograaf in hem; uitdagingen aangaan.
Onlangs kreeg hij een mail van een bruidspaar in spé die volgens de Hindoestaanse traditie gaan trouwen. Dat wil zeggen; de Hindoestaanse bruiloft zal dan dít jaar plaatsvinden en de Nederlandse bruiloft (dus voor de wet) volgend jaar.
De bruid to be mailde Albert hoeveel hij voor een paar uur fotografie vroeg.
Helaas heeft hij tot op dit ogenblik nog niets meer van het paar gehoord, maar ook dát had hem een leuke uitdaging geleken. En dáár kan ik me dus alles bij voorstellen.
Wie weet neemt één van de echtelieden nog contact op en anders is het gewoon jammer en komt er hopelijk ooit in de toekomst nog een dergelijk soort huwelijk dat hij wél mag bijwonen als fotograaf.
Deze week is het een doorsnee huwelijk en zeg nou zelf; daar is toch ook niks mis mee.....????