nog niet helemaal lekker

Sinds woensdag 13 juli ben ik bezig met een infuuskuur. Thuis. Dat gelukkig wél.
Maar om nu te zeggen dat het heel erg jofel gaat....., nee.
Toen ik de kuur begon had ik niet alleen last van veel hoesten, veel sputum en toenemende benauwdheid. Ik had ook last van pijnlijke longen.
Dat begon, naar mij idee, vrij onschuldig met de rechterlong na een overijverige actie tijdens het longfunctieblazen tijdens mijn bezoek aan de CF-poli. Dat pijntje dat toen begon is nooit helemaal weg gegaan.
En niet veel later vond de linkerlong dat hij z'n maatje rechts niet in de steek kon laten en deed dus gezellig mee.
Een erg akelige combinatie met de infectie, dat geef ik meteen toe. M'n longen zaten vol en voor mijn gevoel zat het ook nog eens erg vast, dus goed door kunnen hoesten is dan een must. Dat lukte niet echt.
Alhoewel ik de zondag ná het starten van de kuur het gevoel had dat de pijn iets afnam, besloot ik die maandag voor de zekerheid naar Groningen te bellen. Niet alleen vanwege de pijn maar ook vanwege de benauwdheid, waar we, tot op dát moment, nog geen verbetering in zagen.
De longarts had vakantie, maar de internist ging akkoord met mijn voorstel voor het tijdelijk ophogen van de pred.

Die eerste paar nachten met de verhoogde pred hebben Albert en ik even flink wat slaap kunnen inhalen. Ik sliep namelijk belabberd en hield daarbij mijn eega wakker. Met de pred in mijn lijf leek het of mijn longen een stuk rustiger werden. Ik voelde me lekkerder en het hoesten nam ook aanzienlijk af.
Ik mocht de pred tot vrijdag ophogen en vanaf dát moment moest ik ook weer afbouwen. De internist liet mij weten dat er dan absoluut schot in de zaak moest zitten, anders diende ik weer te bellen. Dat beloofde ik.

Gisteren had ik mijn moeder hier op visite. Dat was uiteraard reuze gezellig, maar het kletsen mat me af. Dát en het feit dat ik afgelopen nacht én die nacht daarvoor niet zo lekker heb geslapen, maakt dat ik me vandaag niet zo jofel voel. Ik ben hondsmoe. Wat uiteraard ook door de medicatie komt, maar ik merk dat ik ook nog steeds veel taai sputum in mijn longen heb, waardoor ik me moe voel.
En dus lurk ik momenteel graag aan de vredespijp. Meer dan dat komt er nu ook niet uit mijn handen.
Ik ben zo lui.....!!!!! Ik schaam me bijna hoe lui ik ben. De telefoon aannemen als die rinkelt gaat bijna met een 'ah nee, niet nu-'gevoel gepaard. Hoe erg is dát???

Ik zit nu precies op de helft van de kuur en ik hoop dat het natuurlijk nog meer zal verbeteren. Ik voel me gelukkig wel al iets beter dan toen ik begon, dus dat is altijd weer mooi meegenomen. Maar ik weet ook dat er nog véél meer in zit. Dat ik het onderste in de kan nog niet heb bereikt. En dus ploeteren we nog maar even voort in deze kleine chaos.
Vanaf vandaag heb ik de pred weer iets af mogen bouwen. En hoop ik dat de stijgende lijn van de afgelopen week nu niet meteen teniet gedaan word. Want dat zou betekenen dat ik tóch weer een belletje richting Groningen moet plegen en laat ik dáár nu even helemaal geen zin in hebben.