Het is weer tijd voor een kuur.....

 Ik ben weer door mijn wederhelft aangesloten op het infuus. Het is weer nodig...., de normaal gesproken gehate kuur. En ondanks dat ik het kuren normaal dus haat, ben ik nu zo blij dat ik straks beginnen mag. Beginnen kán.

Vorige week voelde ik me nog een hele Piet, niks aan het handje.
Tot donderdagavond. Toen merkte ik dat het wandelingetje naar de wc en terug naar de kamer moeizaam ging.
Ik maak altijd gebruik van de wc in onze badkamer. Die zit aan onze slaapkamer (dus begane grond) en ik vind het er iets comfortabeler dan de gewone wc in de gang. Of zoals ik hem altijd noem; onze openbare wc.
Als het weer moeizamer gaat, moet ik altijd even op ons bed uitpuffen. Dan lukt het me niet om in één ruk door te lopen naar de huiskamer.
Wat ik mínstens zo frustrerend vind is de enorme druk die ik op mijn blaas voel. Óok dit is voor mij een graadmeter als het weer minder goed gaat. Een heel vreemd fenomeen die helaas niet herkend wordt in CF-land. Misschien moet ik dit even uitleggen.
Het zal minstens acht jaar geleden zijn dat ik in een paar dagen tijd énorm benauwd raakte. Het vreemdste aan dit alles was dat ik niet extra hoestte of extra sputum ophoestte. Met andere woorden; het kón bijna geen infectie zijn.
Nu weten jullie natuurlijk van mijn enorme aversie jegens welk ziekenhuis dan ook, maar ik besloot na twee dagen dat ik hiermee echt niet lang moest blijven doormodderen. Ik melde me dus bij het UMCG.
De longarts die op dat moment dienst op de SEH had, luisterde naar mijn klachten en liet alles in werking treden; bloedprikken, bloedgasje, thoraxfoto etc etc.
Na een paar uur met z'n tweeën (Albert was gelukkig bij me) in zo'n stil steriel kamertje te hebben doorgebracht kwam ze terug met de mededeling dat ze niet veel bijzonders kon vinden in mijn bloed en dat mijn longfoto er niet veel anders uitzag dan de vorige foto. Wel zag de uitslag van het bloedgasje er 'anders' uit. Wat ik logisch vond omdat ik wel degelijk benauwd was.
 'Maar, ik zal het voor de zekerheid even met mijn supervisor bespreken,' klonk het lauw. De longarts zag mij in gedachten alweer naar huis gaan geloof ik. En tja, op dat moment was ik blij met de uitslag (geen klaplong of andere enge dingen die je als CF'r zomaar spontaan kunt krijgen) en dacht ik daar precies hetzelfde over. Als er geen duidelijke reden of aanwijzing in het bloed te vinden was, zou het vanzelf wel weer overgaan (dacht ik naïef).

De supervisor van de longarts bleek dokter van der Bij te zijn. Arts van het longtransplantatieteam in Groningen. En iemand met wie ik dus een verleden heb. Wél een goed verleden trouwens.
Hij is met stip de leukste arts van het hele UMCG en als er een prijs bestond waarin patiënten een arts kunnen nomineren voor leukste arts, zou ik hem meteen aanmelden en ik weet zeker dat hij hem nog zou winnen ook.
De man is serieus, maar heeft ook een geweldige humor. Een beetje CF-humor zou ik zelfs zeggen. Ik weet ook zeker dat er mensen zullen zijn die dit soort humor absoluut niet zouden kunnen waarderen, maar aangezien veel CF'rs een flinke dosis zelfspot rond spuien weet ik zeker dat dr. B. door hen op handen gedragen zou worden.
Dokter B. kwam met een glimlach van oor tot oor het kamertje binnen. Gevolgd door de dienstdoende longarts die zichtbaar verbouwereerd was dat dr. B. niet haar mening en ideeën deelde, maar de patiënt zélf wilde zien.
'Ik dacht al,' zei hij, 'dát moet Alie Sanders zijn. En ik heb dus gelijk.' Bij hem was ik inderdaad nog bekend onder mijn meisjesnaam, maar ik was inmiddels getrouwd en noemde mezelf dus Alie Eerenstein Sanders.
'En ik zei ook tegen deze jongedame hier dat als Alie Sanders uit zichzelf hier aanklopt dat het niet goed gaat, je dat heel serieus moet nemen. Die klopt alleen maar bij ons aan als ze al halfdood is.....' Albert en ik schieten meteen in de lach. Zelfs na al die jaren kan hij zich dus nog herinneren hoe zo'n hekel ik aan ziekenhuizen heb.
Hij kan net als de longarts niet goed mijn benauwdheid verklaren. Mijn bezinking is ietsjes hoger, maar niet verontrustend hoger. Je mag ook aannemen dat iemand die zo vaak met infecties en ontstekingen te kampen heeft, er altijd wel iets zal broeien.
Hij deelt echter onze mening dat een dergelijke benauwdheid als waar ik op dat moment mee kamp niet goed is en stelt voor om mij sowieso maar op te nemen. Niet leuk, maar waarschijnlijk wel even beter.
Diep in mijn hart was ik dat ook wel met hem eens.

Ik werd aangesloten op het infuus en de antibiotica druppelde gestaag naar binnen.
Toen merkte ik iets heel vreemds; zodra ik inspanning had geleverd, voelde ik een enorme plasdrang. Je kent het wel; alsof je op knappen staat. En gek genoeg kreeg ik dat gevoel dus ook als ik net van het toilet kwam. Met andere woorden; ik kon helemaal nog geen plasdrang hebben, want ik had net mijn blaas geleegd. Het was een vreemde gewaarwording. Ik had dit nog nooit eerder ervaren. En dus besloot ik het tijdens mijn opname wel even te melden. Alleen lag ik natuurlijk op de longafdeling en plas- of plasgerelateerde problemen werden van tafel geveegd. Dát was nu een probleem dat ik dan toch met de huisarts moest bespreken, werd mij gezegd. Ik vond dit op z'n zachts gezegd heel vreemd, want ik linkte dit probleem direct aan mijn longen, dan wel aan mijn benauwdheid.
Ik ben uiteindelijk een paar dagen later naar huis gegaan, mét infuusje, om thuis de kuur af te maken.
Sindsdien heb ik dus het grote plasdrang-probleem.
Er is nooit serieus naar gekeken en er is ook nooit serieus onderzoek naar gedaan. Het enige advies wat mijn longarts mij gaf was om dit te bespreken met de fysiotherapeute in de hoop dat zij mij verder kon helpen.
De fysiotherapeute vond op haar beurt dat ik een fysio in mijn buurt moest opzoeken die zich specialiseerde in bekkentraining. Vervolgens heb ik dát advies naast me neer gelegd.
Ik heb geen probleem om de plas op te houden, zoals je dus tijdens zo'n training zou leren. Ik krijg dus, als ik enorm benauwd ben, drang om te plassen. Een enorme druk op mijn blaas, alsof ik ieder moment kan exploderen. Ook al ben ik hartstikke leeg omdat ik net een plasje heb gepleegd.
Ik heb aan de CF'verpleegkundige gevraagd of ze dit probleem bij andere CF'rs herkende en zo niet, of ze het eens tijdens een landelijke ontmoeting met collega's wou bespreken/vragen.
Voor zover ik weet ben ik de enige in CF'land die met dit probleem rondloopt.

Maar zoals ik al zei; het is inmiddels wel een graadmeter geworden. Zodra ik geen inspanning meer kan leveren zónder die enorme plasdrang, weet ik dat ik weer naar een kuur toe stieffel.
En dat geldt dus ook voor mijn tussenstop van en naar het toilet.
Zondag voelde ik het dubbel, de dag daarvoor op verjaardag bij m'n nichtje geweest terwijl ik me echt niet lekker voelde. Mijn hele lijf deed zeer en dan met name mijn longen.
Het was dus duidelijk; hier moest weer een kuur geregeld worden.
Gelukkig was mijn longarts erg welwillend en dus werd alles meteen in werking gezet, zonder gedoe van  nog even langskomen op de spoed, etc etc. Vandaag kon de antibiotica opgehaald worden en dus heeft Albert mij zojuist weer aangesloten op mijn PAC.
Leuk is anders, maar ik voel me met de dag zieker worden, benauwder worden, hangeriger worden, dus eigenlijk ben ik diep in mijn hart blij dat ik nu gewoon beginnen kan zodat ik, hopelijk, heel snel weer in de lift zit.

De sponsorloop...

Vanavond werd er op de bel gedrukt.
Ik zat wat half te dutten achter m'n laptop en door het harde, alarmerende blaffen van onze Jack Russel was ik meteen klaarwakker en alert.
Onze voordeur is zo'n deur waarvan je de bovenste helft open kunt doen, héél makkelijk ivm datzelfde keffende hondje die, als hij de kans krijgt, graag zichzelf uitlaat.
Aan de andere kant zag ik twee asblonde koppies. Bijna identiek, alleen is de één iets groter en ouder dan de ander. Het zijn de broertjes B. Die hier een paar huizen verderop wonen.
De één is zes geloof ik, de andere vier of vijf. De oudste J. deed het woord.
'Wij komen voor de sponsorloop,' meld hij me trots, terwijl hij papieren uit zijn groene schooltas haalt. De jongste Y. knikt instemmend. Ik vraag of ze even binnen willen komen, maar dan moet ik de hond in de kooi met tralies (bench) doen. Daar begint bij mij al het binnenpretje. Kinderen kunnen zich op zo'n héérlijke, logische manier uitdrukken; kooi met tralies....., hahaha.
Beide drukken hun handen tegen hun oren om mij te verduidelijken dat dát laatste écht nodig is.
Nadat ik de hond in de kooi met tralies heb gedaan, durven ze binnen te komen.

In de gang kijkt J. mij blij aan en zegt: 'Je kan weer lopen!!!' Ik moet even nadenken wat hij bedoelt maar dan bedenk ik mij dat de kindjes uit de buurt mij bijna altijd in de rolstoel zien. Alleen de buurjongens naast ons weten geloof ik, dat ik ook 'gewoon' kan lopen. Maar die zijn ook iets ouder.
Als ik bevestig dat ik kan lopen vervolgt hij; 'Maar niet zo ver hè?' Ik schud mijn hoofd; 'Nee niet zo ver.'
Ik herinner me nog de buurtbarbecue afgelopen zomer toen hij bij zijn mama zat, tegenover mij dus, en heel eerlijk vroeg wat ik nu in mijn neus had en waarom. Bij kinderen toch een veelgehoorde vraag.
Ook al heb ik het vaker uit moeten leggen, ik vind het nog steeds heel moeilijk om dat op kinderniveau, dus in Jip-en-Janneke-taal, te doen. Meestal kom ik wel goed weg met een; 'Dat moet ik van de dokter, anders word ik ziek,' maar heel soms nemen kinderen daar geen genoegen mee en willen ze het naadje van de kous weten.

Ik heb hem toen, in juni, zo goed mogelijk uitgelegd wat dat slangetje nu was. Heb het hem laten zien, en hij mocht zijn vingertje voor het uiteinde houden zodat hij kon voelen dat er 'lucht' uit kwam. Met dit gegeven was hij toen tevreden. Het was duidelijk en hij ging verder met spelen.
Blijkbaar heeft hij ooit een keer onthouden dat ik dus niet ver kan lopen en daarom gebruik maak van een rolstoel.

Ze lopen de keuken in en de oudste ziet tot zijn grote afschuw dat wij ook een kat hebben. Ik ben op z'n minst verbaasd omdat het gezin B. thuis ook een kat heeft. Bovendien hebben ze een herdershond, die bij wijze van, ons hondje met gemak in twee happen op eet. Feit is wel dat hun hond, ook al is hij vele malen groter dan ons hondje, veel rustiger is. Onze Jack is, zoals ook bekend bij dit ras, een onruststoker. Wel een lieve onruststoker en hij doet ook geen mens kwaad, maar ik kan me voorstellen dat het blaffen van hem intimiderend over kan komen. Vooral als je zes en vier bent.
Maar ik leidt ze af door ze in de keuken te vragen naar de sponsorloop. Gelijk zijn ze onze kat vergeten en begint J. enthousiast te vertellen. Uit zijn verhaal krijg ik de indruk dat hij niet begrijpt dat het opgehaalde geld naar de school gaat en niet naar zijn spaarpotje, hihihi. Maar goed, dat zullen  papa en mama hem vast nog wel uitleggen.
Hij haalt zijn schooltas leeg (ik hoef geen pen te pakken want die heeft hij bij zich...) en legt een klein zakje met snoepjes op tafel die hij van één van de andere buurvrouwen heeft gekregen. In alle ernst meld hij me dat hij van die snoepjes sneller gaat lopen vrijdag. Ik beloof hem dat ik 'ns zal kijken of ik nog snoepjes in huis heb die ervoor zullen zorgen dat hij nóg sneller zal lopen vrijdag.
Ik vind een zak met Merci Crocant en haal er een paar snoepjes uit. 'Ga ik daar nog sneller van lopen?'
'Ja hoor, daar ga je nóg sneller door lopen.' Hij kijkt me even aan, peilt mijn gezicht en zegt dan bloedserieus; 'Je mag niet liegen hè?' In alle ernst knik ik dat liegen niet mag en dat ik NOOIT lieg.....!!!

Ondertussen moet ik me inhouden om niet te lachen. Hij stopt de chocolaatjes in zijn tas terwijl broertje Y. besluit om één van de chocolaatjes gelijk maar op te eten.
J. ziet op het aanrecht de weckpot die gevuld is met snoepjes; onderin Engels Drop, bovenin Yoghurtgums.
Hij glimlacht en zegt ondeugend; 'Die lust ik nu wél.' Hahahahaha.
Ik gooi de weckfles op z'n kop en schud wat van de inhoud eruit. J. kiest voor een Engels dropje, terwijl Y. voor de Yoghurtgums gaat. Aarzelend vraag J. mij wat die andere snoepjes zijn. Ik vertel dat het Yoghurtgums zijn en dat ze heel gezond zijn en dat je daar dus nóg sneller van gaat lopen. Oh, dan wil hij daar ook wel een snoepje van, die hij niet meteen opeet, maar wil bewaren voor vrijdag, als de sponsorloop is. Voor de zekerheid vraagt hij nog of dit snoepje niet in zijn tas blijft plakken en kleven. Blijkbaar heeft hij daar nare ervaringen mee. Nee hoor, dit snoepje kleeft niet in je tas.

Ik merk dat de jongens het gezellig vinden, maar toch loods ik ze naar de voordeur met de mededeling dat ze echt naar huis moeten omdat anders papa en mama ongerust worden.
J. schud zijn hoofd; papa en mama weten dat ze met de fiets zijn. Ik leg het verband niet helemaal, maar het zal voor de jongens ongetwijfeld heel logisch zijn.
'Doeg,' roepen ze in koor, terwijl ze op hun fietsjes stappen en dan weg fietsen.
'Doeg,' roep ik hen na.

Als ik hun moeder even later een Whats Appie stuur met de mededeling dat ze zulke leuke jongens heeft meld ze dat de jongens 'vergeten' zijn om dank je wel te zeggen voor de snoepjes. Ach dat maakt toch helemaal niks uit. Ik vond het wel gezellig en heb ook weer een kwartiertje een soort van kleuter-lol gehad.

En dan is het week 38...

Gelukkig heeft dat grieperige gevoel waar ik vorige week over sprak, niet door gezet. 
Wél heb ik, zoals ik vorige keer al schreef, de donderdag en vrijdag extreem rustig gedaan. Waardoor het gelukkig lukte om vrijdagavond naar El Zorro te gaan. 

Samen met mijn moeder, mijn vriendinnetje en diens moeder. Albert was zo vriendelijk om ons heen te brengen en later op te halen.
Mijn voorgerecht;  Quiereme mucho - Vieras en salsa verde con almejas (Coquilles in groene saus met fijne schelpen) smaakte heerlijk. Ik had nog nooit coquilles gegeten maar was er altijd wel erg benieuwd naar. Dan is het natuurlijk de uitgelezen kans om het tijdens een etentje te proberen. Het was echt smullen.
Als hoofdgerecht had ik voor de kabeljauw (in een sausje met mosselen en garnalen) gekozen. En het toetje was de Catalaanse versie van de bekende Crème Brulee. Al met al was het een heel gezellige avond en hebben we alle vier heerlijk gegeten. Voor herhaling vatbaar dus.

Hoewel ik zaterdag moe was, viel het me ook nog best mee. Ik lag gelukkig niet compleet knock out op de bank, wat ik wel verwacht had. Gisteren (zondag) echter voelde ik me wél hondsmoe.
Albert had vrij van de bakkerij en ging met onze kapper naar LifeStyle Experience, klaarblijkelijk een soort van beurs door RTL georganiseerd. Op deze beurs stond een standhouder van Roadsign Nederland en aangezien Albert fotograaf is van Roadsign Nederland kregen ze een uitnodiging.
Begin november zal er in één van de buurthuizen hier in Valthermond een zogenaamde Brugbeurs plaatsvinden. Waar o.a de plaatselijke ondernemers hun producten onder de aandacht kunnen brengen.
Tijdens deze Brugbeurs willen Albert en onze kapper Raymon van Kapsalon Unique een modeshow houden en een Miss Borger-Odoorn verkiezing organiseren.
Tijdens hun 'tripje' naar de LifeStyle Experiencebeurs in Braamt gisteren, hebben ze mooi wat ideeën op kunnen doen voor de Brugbeurs. En weten ze precies waar ze wél en juist niet op moeten letten.
Omdat Albert de hele dag weg zou zijn had mijn moeder zich weer opgeworpen als de 'vliegende keep'.
Wat heerlijk om altijd een beroep op haar te kunnen doen.
's Avonds kwamen zij en mijn vader hier en hebben we heerlijk kapucijners gegeten. Met spekjes en sla en o, o, wat was dat weer smullen. Ik eet namelijk bijna nooit kapucijners aangezien Albert ze niet lust. Dus het was extra smikkelen en smullen.

Tot mijn opluchting staat er niets bijzonders in mijn agenda deze week. Althans, de dagen tot aan het weekend zijn leeg. HEERLIJK.
Het aankomende weekend staat wel weer vol gepland maar tot dan, ga ik helemaal niks doen.
Misschien het boek Vijftig Tinten Grijs uitlezen...., lijkt me ook niet verkeerd.

Ik wens jullie in ieders geval een prettige en rustige week toe. Doe niks waar je géén zin in hebt en doe alles waar je zin in hebt (en als je lijf dat aankan natuurlijk....;-)....)

Grieperig gevoel....

Hmmmm, ik voel me al een paar dagen niet echt lekker. Dat begon het afgelopen weekend.
Ik had het koud, erg koud. Zo koud dat ik een vest droeg, mijn pantoffels maar weer eens tevoorschijn haalde én onze haard aandeed. En dat met een buitentemperatuur (zondag) van ruim 28 graden.
Nu heb ik het áltijd koud als ik heel erg moe ben. Dat is op zich niks vreemds en dus ging ik er zaterdag en zondag nog van uit dat ik erg, errúg vermoeid was. 'k Heb het de laatste weken ook best druk gehad, voor mijn doen althans. Die vermoeidheid was dus in mijn ogen niet meer dan logisch.

Nu was Albert vorige week verkouden. Niet heel erg verkouden, maar toch iets snotterig en proesterig dan normaal. Ik besloot dat snotterige hoofdje een beetje te ontwijken. Bij mij resulteert een verkoudheid namelijk steevast in een infectie en daar zit niemand op te wachten.
Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik de indruk kreeg dat deze verkoudheid aan mij voorbij ging. Op die vermoeidheid na van afgelopen weekend voelde ik me namelijk niet ziek. Ik hoestte ook niet meer dan anders en mijn sputumproduktie is nog net zo als vorige week en die week daarvoor.
De verkoudheid van Albert is zo goed als verdwenen en het lijkt er sterk op dat dit deze keer geen staartje krijgt.

Tot vandaag; ik heb last van mijn nek en mijn keel. Mijn linkerlong doet al sinds gisteren weer pijn en veel meer dan wat op de bank  hangen zit er voor mij vandaag niet in.
Ik machtig Albert om voor mij te gaan stemmen en omdat ik dringend een nieuwe broek moet, heb ik hem vandaag op pad gestuurd met mijn maten en kleur op een papiertje gekalkt.
Bovendien is het officiële kaarsentijdperk weer aangebroken en zaten we zonder. 'Als je toch in Stadskanaal bent, rij dan ook even door naar de Xenos om wat stompkaarsen te kopen. Verschillende hoogtes, diktes en oja, een beetje in herfstkleuren alsjeblieft.'
Normaal gesproken zou ik als eerste in de auto zitten als alleen de naam Xenos genoemd zou worden, maar ik moet er echt niet aan denken. Kleren kopen daarentegen is niet echt mijn ding, dus ik vind het niet zo erg dat ik mijn wederhelft op pad stuur voor een broek...:-)

Onder het avondeten zegt Albert mij dat ik er pips uitzie. -Dank je wel schat, heel aardig van je-
Om daarna te zeggen dat ik in zijn ogen meer 'grieperig' lijk dan dat er een op handen zijnde infectie de oorzaak is. Hij zou best eens gelijk kunnen hebben. Ik vind namelijk nog steeds niet dat ik extra hoest, en toch kan ik niet zeggen dat ik helemaal lekker in m'n vel zit.
Vrijdagavond staat er een dinertje op het program en dáár wil ik perse bij zijn. De afspraak is al ruim een maand geleden gemaakt en tja, dan is het altijd maar afwachten hoe de vlag er op de dag daadwerkelijk bij hangt, maar nu ik zo dicht voor dat etentje zit, wil ik dit niet laten verzieken door welk lullig griepje o.i.d dan ook. Ik denk dat het in ieders geval goed is geweest dat ik vandaag lekker thuis ben gebleven en gewoon mijn rust heb gepakt. En dat rusten en niet de deur uitgaan zal ik sowieso morgen en vrijdag ook volhouden, zodat ik (hopelijk) vrijdagavond tóch fit genoeg ben om mee te gaan naar El Zorro. 

Olé en duim met me mee.....!!!

Verkiezingen

OMG...!!! Worden jullie ook zo moe van die verkiezingsdebatten op televisie?? 
Ik word er zo langzamerhand zelfs een beetje chagrijnig van. Iedere avond worden we geconfronteerd met dat gezeur en gezeik dat politiek heet. 

Nog niet eens zo lang geleden vond ik de politiek best interessant. Het beluisteren van hun standpunten, hoe ze tegenover bepaalde zaken staan, wat de redenatie van bepaalde partijen zijn.
Maar zo langzamerhand maakt Nederland er een poppenkast van. Een poppenkast á la Amerika, waar die debatten ooit zijn uitgevonden. En nu heeft de media in Nederland het idee opgevat om dat ook maar in ons kikkerlandje in te voeren. 
Was het tijdens de vorige verkiezing al erg, deze keer is het 'over the top'....
Iedere keer worden dezelfde programma's weer besproken. En nogmaals, en nogmaals en ach, tuurlijk, nogmaals. En het ergste van alles vind ik; géén van die partijen doet wat hij belooft als ze daadwerkelijk in de regering komen. Met andere woorden; allemaal leuke praatjes en beloftes, maar ze daadwerkelijk nakomen; HO MAAR!!!

Mijn moeder vroeg me vandaag; "Ga je volgende week ook stemmen?"
Ik heb altijd, sinds ik mág stemmen, gestemd. Tenminste, waar het de landelijke verkiezingen betreft bedoel ik. "Het is een zogenaamd democratisch recht dat we hier in Nederland hebben en dan moet je er ook gebruik van maken," is altijd mijn motto geweest. Maar nu, voor het eerst in bijna twintig jaar heb ik het sterke gevoel om NIET te gaan stemmen. Álles in de politiek staat me momenteel tegen.
Hoe wíj, in ons rijke Nederland, met ónze burgers omgaan, vind ik schandalig. Dat de mensen in verzorg- of verpleeghuizen niet de juiste zorg krijgen die ze verdienen. Dat hulpeloze ouderen, die ons land ná de oorlog weer hebben opgebouwd, niet de aandacht en verzorging krijgen waar ze recht op hebben. Dat deze mensen niet dagelijks gedoucht kunnen worden en soms zelfs úren in hun eigen ontlasting moeten liggen voor er iemand komt om te helpen; SCHANDALIG!!! Er zijn steeds minder mensen in de zorg te vinden, want de druk is torenhoog. En er word gigantisch veel van je verlangt. Of dat mogelijk dan wel haalbaar is, is uiteraard een bijzaak. Iemand die in zijn kantoortje zit kan dat ook gemakkelijk bepalen. Hoeft zich daar ook niet druk om te maken. Die sluit om vijf uur zijn kantoor weer af en gaat fluitend naar huis naar moeders de vrouw.
Voor de inwoners van verpleeg- en verzorgingshuizen word steeds vaker een beroep op de familie gedaan. Maar helaas kan familie ook niet altijd bijspringen. Vader of moeder helpen met het eten, helpen als hij of zij naar het toilet moet. En dat zou ook niet moeten hoeven. Want daar zijn die instellingen toch voor....???

Een andere ergernis is het feit dat er zoveel mensen een beroep moeten doen op de voedselbanken in Nederland. IN NEDERLAND!!! Één van de rijkere landen op deze aardkloot.
Ik hoorde ooit iemand zeggen; 'er is helemaal geen armoede in Nederland.' Ammehoela, wáár zit jij de godganse dag met je dikke reet??? Achter het bureau op kantoor en in je vrije tijd op het voetbalveld, een gezellig café of in de bioscoop met vrienden....??? Er is wel degelijk armoede in Nederland. Gelukkig niet in mijn directe omgeving, maar ik sluit absoluut mijn ogen niet. Ik weet dat er heel veel mensen onder de armoedegrens leven. Die niet dagelijks een stukje vlees bij de warme maaltijd kunnen betalen, er zijn er zelfs genoeg die niet dagelijks een warme maaltijd op tafel kunnen zetten. Die ieder dubbeltje, bij wijze van, tien keer moeten omdraaien voor ze hem uit kunnen en durven geven.
Mensen die door pech in een situatie zijn beland waar ze maar net de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Omdat ze bijvoorbeeld gescheiden zijn, er alleen voor komen te staan, buiten hun schuld om in een situatie komen die ze liever ook niet zouden zien.

Er gaat zoveel de staatskist in, onder andere doordat de overheid op bijna alles belasting legt. Wij zouden in principe een steenrijk land moeten zijn, toch willen de heren politici ons doen geloven dat we straat- en straatarm zijn. We moeten bezuinigen en flink ook. Maar juist NIET op de dingen waar niet verder op bezuinigd KAN worden!!!! Ik ben geen politica (godzijdank niet zeg), maar dát is dus wat ik wél heel zeker weet.
Er kan en mag niet meer bezuinigd worden in de zorg, en laat alsjeblieft de ouderen ook met rust. Die hebben het al moeilijk genoeg, net als de chronisch zieken. Juist deze doelgroepen verdienen het om een steuntje in de rug te krijgen van hun regering. Ze worden door hun lijf óf hun leeftijd al in de steek gelaten, laat de politiek dat niet ook nog eens gaan doen!!!
Ik ben een groot liefhebber van ons Koninklijk Huis, maar dat deze mensen geen belasting hoeven te betalen is te zot voor woorden. Juist zij hebben poen zat, lever maar wat in!!! En als ze niet in willen leveren, dan moeten ze maar gekort worden op hun staatsinkomen. En nu ik er zo over nadenk; waarom niet gewoon allebei?? Ik denk dat Bea het in de praktijk écht niet zal voelen in de portemonnee.

Ik vind ook, en zal daarbij wel tegen menig been schoppen (sorry daarvoor) dat we teveel opgelegd krijgen door Europa. Ik vind dat we genoeg geklungeld hebben en dat het tijd word om uit de EU te stappen.
Waarom zouden we een soort van 'superstaat' willen creëren?? Er komen steeds meer landen bij in de EU, waardoor we ook met steeds meer landen rekening moeten houden. We kunnen onze eigen problemen al nauwelijks de baas, laat staan dat we ook nog de regels van Brussel moeten opvolgen.
De Euro is het stomste project wat men ooit heeft ingevoerd en het is nog steeds jammer en kwalijk dat dáár nooit een referendum over gehouden is. We hadden bij de gulden moeten blijven. Óf het nu nog een goed idee is om de euro weer in te ruilen voor de gulden weet ik niet. Ik denk dat dát uiteindelijk ook alleen maar geld gaat kosten.
Maar feit is dat er miljarden naar Griekenland zijn gegaan, óns belastinggeld, en de vraag is maar of we het ooit terug zullen krijgen.
Tuurlijk moet je mensen in nood helpen. Daar ben ik het absoluut mee eens, maar eens moet je de geldkraan sluiten. En die geldkraan had voor Griekenland véél en veel eerder gesloten moeten worden.
Misschien is het een idee om ónze regering naar landen als Griekenland te sturen. Die wéten namelijk wat bezuinigen betekend en inhoudt. Want de Griekse regering maakt er een potje van.
En omdat wij ons zo betrokken voelen bij Europa, zitten wij er nu ook tot onze neus toe in.... Het is hard, ik weet het.
Maar goed, onze politiek weet hoe ze hard tegen het eigen volk moeten zijn, dan moeten ze dat ook maar tegen de EU zijn.
Ik denk dat het op de lange termijn alleen maar goed is voor íedereen als we uit de EU stappen. Iedere Nederlander zal daarbij gebaat zijn. Geen gekoeienneer vanuit Brussel met dreigende taal over sancties als we weer 'iets' overschrijden.

Ik kan nog úren zo doorgaan. Heb eigenlijk zoveel op te noemen en aan te merken.
Als ik dan die uitgestreken smoelen op de buis zie maakt me dat misselijk. Ze weten helemaal niet wat er écht leeft in Nederland. Wat de ergernissen bij de mensen zijn. Wat wíj, het volk, nu eigenlijk willen.
Er is bij de huidige groep politici niet één persoon waar ik een goed gevoel bij heb. Waar ik écht vertrouwen in heb. En daarom rijst dus ook de vraag; ga ik wél of ga ik niet stemmen woensdag??? En eerlijk; ik neig dus heel erg naar niet.
Wat het ook gaat worden aanstaande woensdag, ik zal blij zijn als de week om is en dat geëmmer en die debatten weer gewoon voorbij zijn.

Barbecue op het water.....

Zoals jullie in een eerdere blog hebben kunnen lezen, was onze straat in juni winnaar van de 'mooist versierde Oranje-straat van Drenthe', een wedstrijd die door rtv Drenthe was bedacht tijdens de gekte van het EK voetbal.
Toch redelijk verrast dat wíj de prijs hadden gewonnen (een volledig verzorgde buurtbarbecue voor circa 30 personen) kwamen we er al gauw achter dat de prijs geheel verzorgd zou worden door De Schaopwas, een buffetrestaurant die in alle uithoeken van Drenthe bekend is en een heel goede naam heeft.
Tot dan waren we in de veronderstelling dat de barbecue gewoon híer in onze straat zou plaats vinden. Niets bleek minder waar; we werden dáár verwacht en gingen barbecuen op een boot.....!!!
Of liever gezegd, op een vlot. Het was voor ons allemaal nieuw en dus voor allemaal een verrassing.

Omdat Albert de initiatiefnemer van dit alles was (hij was degene die onze straat had opgegeven bij rtv Drenthe), regelde hij ook het vervoer. Verschillende stellen hadden aangegeven met eigen vervoer te willen gaan, maar een aantal verkoos dus een taxibus. En dus regelde Albert dat met de taxicentrale Borger.

ons gammele taxibusje. 'Busje komt zo, busje komt zo....'

Om kwart over zes zou het taxibusje hier zijn, maar hij kwam, zoals zo vaak, te laat. Het busje werd bestuurd door een oud mannetje, op één van de stoelen zat een jonge man, die zijn zoon bleek te zijn. Het oude mannetje, onze chauffeur dus, bleek niet met een tomtom om te kunnen gaan en daarom reed de zoon mee...;-)
Het was het meest gammele busje waar ik ooit in heb gezeten. De achterbank bleek nat, dus twee van ons begonnen de barbecue op het water met een natte bips.
En waar wij dus een busje voor acht personen hadden gevraagd, bleek er maar plek voor zeven te zijn. Dit was dus absoluut géén reclame voor de taxicentrale in dit verhaal. Maar ondanks dit alles, was dit wel een regelrechte aanleiding tot veel hilariteit onder ons in de bus.... De lol zat er dus al meteen in.

In Eext werd al op ons gewacht. Er stonden twee barbecue-vlotten klaar. De één was voorzien van een houten tuintafel met banken erom heen. Op de andere stond een lounge-set. Allebei de vlotten waren voorzien van super-de-luxe barbecues', en koelboxen en koelkastjes. Die koelkastjes stonden vol met schalen met vlees, salades, sausjes, kruidenboter, etc, etc. De koelboxen waren gevuld met blikjes drinken. Op de tafels stonden flessen wijn en beerenburg klaar om ons alvast van een natje te kunnen voorzien.
De mannen kozen voor de boot met houten tuintafel en het duurde niet lang of zij lagen met hun vlot al midden op het meer en hadden de grootste lol.

...de mannenboot...

de kok legt het één en ander uit

Bij de vrouwen was er eerst  (uiteraard) een kleine leegloop want het merendeel moest nog even 'plassen'. Terwijl wij op die dames wachtten, werd ons door de kok uitgelegd hoe alles werkte.
Iedere boot had een walkie-talkie waarmee contact gelegd kon worden met de keuken. Als er iets bij gevuld moest worden was het dus aan ons om contact op te nemen met de keuken om dit door te geven.
Daarna kwam één van de mensen van De Schaopwas in een klein rood motorbootje de boel weer aanvullen.

Toen alle dames weer terug waren van de toiletten zetten wij ook koers richting het midden van het meer. Al was het uiteraard even voorzichtig, want het besturen van een dergelijke boot word normaliter als mannenwerk beschouwd dus laten wij, vrouwen, dat over het algemeen ook graag aan de man over. Toch??

Monique en Fenja proberen onze boot naar dat van de mannen te loodsen...

Al gauw hadden wij onze vlot naast de mannenvlot gemeerd en werden beide vlotten aan elkaar gekoppeld. Waardoor het dus mogelijk werd om van de ene boot naar de andere te lopen. Wat ideaal en wat gezellig. Zo waren we dus toch samen, als groep, aan het barbecuen.
Algauw waren de broden en biefstukken op en was het vaatje bier op de vrouwenboot ook leeg (door verkeerd bier tappen, volgens de kerels, maar goed, wie zegt dat hún methode goed is?) en dus werd de walkie-talkie erbij gepakt.
En inderdaad, vijf minuten later, kwam er iemand in kokskleding onze kant op gevaren. Het was een komisch gezicht.

...ik en buurman Jan...

Het was in het begin nog heerlijk aangenaam, het zonnetje scheen, dus we hadden echt geluk met het weer. Maar tegen half negen vond ik het wat fris worden en trok ik m'n vest aan die ik voor de zekerheid had mee genomen. Met de vest aan kon ik er weer een poosje tegenaan.
Ik had vier roseetjes gehad toen ik besloot over te gaan op cola beerenburg. Men zegt altijd dat je daar warm van word, dus ik dacht dat het het proberen waard was.
Met als resultaat dat ik aan het einde van ons vaar-uitje én behoorlijk lodderig was ('k was voor één keer zo blij om mijn rolstoel te zien) én het nog steeds stervenskoud had. Ik heb geen flauw idee hoe ik de boot ben af gekomen, maar man man, die cola beerenburg zat in m'n benen hoor. En goed ook.
We mochten na het barbecuen op het water nog bij De Schaopwas naar binnen waar we van het toetjes-, en ijsbuffet mochten pakken. Maar aangezien ik niet echt veel om ijs geef én het ook nog eens erg koud had, ging mijn voorkeur uit naar koffie. Hele hete koffie.

na het varen nog even ijs eten of lekker warm worden met een kop koffie

De meeste anderen hebben zich nog even flink tegoed gedaan aan het ijsbuffet.
Om kwart over tien stond opa weer klaar met het taxibusje, ditmaal zonder zoon. Een groot deel van de jongere garde besloot nog even naar de feesttent in Valthe te gaan, maar ik besloot lekker naar huis te gaan.

Het was een super leuke ervaring. En zeker voor herhaling vatbaar.
Dus ik zou zeggen; bedankt rtv Drenthe, bedankt Erik Rossing van De Schaopwas en uiteraard; bedankt Albert dat je onze straat hebt opgegeven voor de wedstrijd. Destijds heb ik je wel eens voor gek verklaard, maar je hebt het toch maar mooi gedaan. Klasse!!!