De sponsorloop...

Vanavond werd er op de bel gedrukt.
Ik zat wat half te dutten achter m'n laptop en door het harde, alarmerende blaffen van onze Jack Russel was ik meteen klaarwakker en alert.
Onze voordeur is zo'n deur waarvan je de bovenste helft open kunt doen, héél makkelijk ivm datzelfde keffende hondje die, als hij de kans krijgt, graag zichzelf uitlaat.
Aan de andere kant zag ik twee asblonde koppies. Bijna identiek, alleen is de één iets groter en ouder dan de ander. Het zijn de broertjes B. Die hier een paar huizen verderop wonen.
De één is zes geloof ik, de andere vier of vijf. De oudste J. deed het woord.
'Wij komen voor de sponsorloop,' meld hij me trots, terwijl hij papieren uit zijn groene schooltas haalt. De jongste Y. knikt instemmend. Ik vraag of ze even binnen willen komen, maar dan moet ik de hond in de kooi met tralies (bench) doen. Daar begint bij mij al het binnenpretje. Kinderen kunnen zich op zo'n héérlijke, logische manier uitdrukken; kooi met tralies....., hahaha.
Beide drukken hun handen tegen hun oren om mij te verduidelijken dat dát laatste écht nodig is.
Nadat ik de hond in de kooi met tralies heb gedaan, durven ze binnen te komen.

In de gang kijkt J. mij blij aan en zegt: 'Je kan weer lopen!!!' Ik moet even nadenken wat hij bedoelt maar dan bedenk ik mij dat de kindjes uit de buurt mij bijna altijd in de rolstoel zien. Alleen de buurjongens naast ons weten geloof ik, dat ik ook 'gewoon' kan lopen. Maar die zijn ook iets ouder.
Als ik bevestig dat ik kan lopen vervolgt hij; 'Maar niet zo ver hè?' Ik schud mijn hoofd; 'Nee niet zo ver.'
Ik herinner me nog de buurtbarbecue afgelopen zomer toen hij bij zijn mama zat, tegenover mij dus, en heel eerlijk vroeg wat ik nu in mijn neus had en waarom. Bij kinderen toch een veelgehoorde vraag.
Ook al heb ik het vaker uit moeten leggen, ik vind het nog steeds heel moeilijk om dat op kinderniveau, dus in Jip-en-Janneke-taal, te doen. Meestal kom ik wel goed weg met een; 'Dat moet ik van de dokter, anders word ik ziek,' maar heel soms nemen kinderen daar geen genoegen mee en willen ze het naadje van de kous weten.

Ik heb hem toen, in juni, zo goed mogelijk uitgelegd wat dat slangetje nu was. Heb het hem laten zien, en hij mocht zijn vingertje voor het uiteinde houden zodat hij kon voelen dat er 'lucht' uit kwam. Met dit gegeven was hij toen tevreden. Het was duidelijk en hij ging verder met spelen.
Blijkbaar heeft hij ooit een keer onthouden dat ik dus niet ver kan lopen en daarom gebruik maak van een rolstoel.

Ze lopen de keuken in en de oudste ziet tot zijn grote afschuw dat wij ook een kat hebben. Ik ben op z'n minst verbaasd omdat het gezin B. thuis ook een kat heeft. Bovendien hebben ze een herdershond, die bij wijze van, ons hondje met gemak in twee happen op eet. Feit is wel dat hun hond, ook al is hij vele malen groter dan ons hondje, veel rustiger is. Onze Jack is, zoals ook bekend bij dit ras, een onruststoker. Wel een lieve onruststoker en hij doet ook geen mens kwaad, maar ik kan me voorstellen dat het blaffen van hem intimiderend over kan komen. Vooral als je zes en vier bent.
Maar ik leidt ze af door ze in de keuken te vragen naar de sponsorloop. Gelijk zijn ze onze kat vergeten en begint J. enthousiast te vertellen. Uit zijn verhaal krijg ik de indruk dat hij niet begrijpt dat het opgehaalde geld naar de school gaat en niet naar zijn spaarpotje, hihihi. Maar goed, dat zullen  papa en mama hem vast nog wel uitleggen.
Hij haalt zijn schooltas leeg (ik hoef geen pen te pakken want die heeft hij bij zich...) en legt een klein zakje met snoepjes op tafel die hij van één van de andere buurvrouwen heeft gekregen. In alle ernst meld hij me dat hij van die snoepjes sneller gaat lopen vrijdag. Ik beloof hem dat ik 'ns zal kijken of ik nog snoepjes in huis heb die ervoor zullen zorgen dat hij nóg sneller zal lopen vrijdag.
Ik vind een zak met Merci Crocant en haal er een paar snoepjes uit. 'Ga ik daar nog sneller van lopen?'
'Ja hoor, daar ga je nóg sneller door lopen.' Hij kijkt me even aan, peilt mijn gezicht en zegt dan bloedserieus; 'Je mag niet liegen hè?' In alle ernst knik ik dat liegen niet mag en dat ik NOOIT lieg.....!!!

Ondertussen moet ik me inhouden om niet te lachen. Hij stopt de chocolaatjes in zijn tas terwijl broertje Y. besluit om één van de chocolaatjes gelijk maar op te eten.
J. ziet op het aanrecht de weckpot die gevuld is met snoepjes; onderin Engels Drop, bovenin Yoghurtgums.
Hij glimlacht en zegt ondeugend; 'Die lust ik nu wél.' Hahahahaha.
Ik gooi de weckfles op z'n kop en schud wat van de inhoud eruit. J. kiest voor een Engels dropje, terwijl Y. voor de Yoghurtgums gaat. Aarzelend vraag J. mij wat die andere snoepjes zijn. Ik vertel dat het Yoghurtgums zijn en dat ze heel gezond zijn en dat je daar dus nóg sneller van gaat lopen. Oh, dan wil hij daar ook wel een snoepje van, die hij niet meteen opeet, maar wil bewaren voor vrijdag, als de sponsorloop is. Voor de zekerheid vraagt hij nog of dit snoepje niet in zijn tas blijft plakken en kleven. Blijkbaar heeft hij daar nare ervaringen mee. Nee hoor, dit snoepje kleeft niet in je tas.

Ik merk dat de jongens het gezellig vinden, maar toch loods ik ze naar de voordeur met de mededeling dat ze echt naar huis moeten omdat anders papa en mama ongerust worden.
J. schud zijn hoofd; papa en mama weten dat ze met de fiets zijn. Ik leg het verband niet helemaal, maar het zal voor de jongens ongetwijfeld heel logisch zijn.
'Doeg,' roepen ze in koor, terwijl ze op hun fietsjes stappen en dan weg fietsen.
'Doeg,' roep ik hen na.

Als ik hun moeder even later een Whats Appie stuur met de mededeling dat ze zulke leuke jongens heeft meld ze dat de jongens 'vergeten' zijn om dank je wel te zeggen voor de snoepjes. Ach dat maakt toch helemaal niks uit. Ik vond het wel gezellig en heb ook weer een kwartiertje een soort van kleuter-lol gehad.