Ditjes en datjes

Ik ben nu precies één week + een dag bezig met de antibiotica. En ik kan gelukkig melden dat ik opknap. Halleluja!!! Wat fijn dat het ook weer 'ns gewoon in één keer kan. 
Wat minder leuk is is dat ik ook deze keer weer een hele rits aan bijwerkingen erbij krijg. Zomaar, gratis. 
Ik was natuurlijk gewend aan diarree, misselijkheid en moe zijn. Maar daar zijn bijgekomen; jeuk, draaierigheid en tintelende lippen en tong.
De vorige kuur had ik ook allerlei symptomen en dus nam ik maar voor het gemak aan dat dit aan de Tazobactam lag. Ik had in het ziekenhuis een bijsluiter gekregen en Albert is met dokter Google aan de slag gegaan, dus wij trokken heel snel onze conclusie. Daarbij totaal niet aan de Colistine denkend, want tja; die inhaleer ik ook en naar ik weet heb ik daar geen bijwerkingen van gehad, ooit.

Deze kuur is de Tazobactam vervangen door het bekende en veel gebruikte Cefta. Én tot mijn eigen verbazing kwamen alle bijwerkingen die ik de vorige keer had, nu gewoon terug. Dat begon 's nachts meteen toen ik wakker werd en dacht; 'Goh, mijn tong en lippen tintelen.' De volgende dag kon ik me herinneren dat ik die klachten de vorige keer ook had.
Al gauw kwamen daar de draaiduizeligheid en moeheid bij en sinds twee dagen begint alles ook weer te jeuken.
Het idee dat ik nu nog twee weken moet is erg frustrerend.
Waarom?? Omdat mijn vader volgende week zijn 65e verjaardag viert. Bovendien is hij sinds kort gestopt met werken en het bedrijf waar mijn vader werkte wil dat niet zomaar voorbij laten gaan. Twee dagen ná de verjaardag staat er iets op het program, waar ik uiteraard later op terug zal komen...:-)
En dat is nu net waarom ik dus baal. Ik wil overal bij aanwezig zijn en het liefst redelijk fit. Ik hoef echt de marathon van New York niet te lopen, maar gewoon een beetje een fitte dag zou zo welkom zijn,.
Maar als ik dan zie hoe ik me dinsdag en woensdag voelde, nadat mijn broertje, schoonzusje en kleine Alyssa maandag bij ons zijn geweest voor overleg m.b.t de verjaardag van pap, stemt me dat best somber. Ik was gevloerd.
Ik ga dus héél hard duimen dat ik volgende week wat minder last van de bijwerkingen heb en dus lekker fit de feestelijkheden kan bijwonen.

Wat ik altijd zo lief vind is als er, op welke manier dan ook, even aan me gedacht word. Afgelopen zaterdag kwamen onze directe buren even binnen met een bosje tulpen. Omdat het niet lekker met me gaat en ze me op die manier een hart onder de riem willen steken. Hoe lief is dat??

Het zijn juist die kleine dingetjes die er soms toe doen.
Zo kreeg ik afgelopen week een kaartje van Jolanda (misschien beter bekend als Jootje) en ook dat vind ik dan zo ontzettend lief. Ik word altijd erg emotioneel van dit soort kleine gebaren. Nou ja, als ik me niet lekker voel ben ik altijd emotioneler, dus dat kan dan ook gauw. Maar zo'n lief gebaar, en dat van iemand die zelf ook beslist niet fit is (Jolanda heeft ook CF en wacht al een tijdje op donorlongen), dat ontroert.
Ja hoor, huilebalk Alie snotterde alweer een paar tissues vol.

kaartje van Jolanda

Hoewel ik zowel de buren áls Jolanda al via FaceBook heb bedankt, wil ik dat ook nog even via deze blog doen; heel, heel erg bedankt dat jullie ff aan mij denken.

Voor de mensen die zich afvragen hoe het nu met het haken gaat; dat ligt nog steeds stil. Ik realiseerde me laatst dat ik geen foto's had toegevoegd van een voorbeeldtas. Dus doe ik dat nu nog maar even.

Tot de volgende keer.

Liefs,