Met een nieuwe hobby het nieuwe jaar in

Allereerst wil ik jullie een heel goed en vooral gezond 2013 toewensen (het mag officieel nog). 


Eindelijk is 2013 begonnen en zoals vorig jaar en het jaar daarvoor hebben wij oudejaarsavond doorgebracht bij de buren, een paar huizen verderop. We waren dit jaar met een beduidend kleinere groep, maar het was er niet minder gezellig om. 
Ieder stel had iets te eten mee genomen naar de gastheer, gastvrouw, terwijl deze voor de drankjes zorgde.
Ook dit jaar was er weer een klein beetje vuurwerk gekocht, al was het alleen al voor de kleine ukkepukken die speciaal hiervoor uit hun bed werden gelicht om naar dit spektakel te kijken. Voor mij hoeft het eigenlijk niet zo. Het was ook koud en regenachtig dus de vrouwen en kinderen hebben alles vanachter de ramen bekeken.

De eerste dag van het nieuwe jaar komen er traditiegetrouw familieleden langs om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen, zelfs Alyssa was 's middags nog even van de partij samen met haar papa en mama.
Om zeven uur kwamen de buurmannen langs voor de borrel en om Albert op te pikken en daarna was het aan hun om te gaan lopen*. Zoals dat hier gedaan wordt.
Het is ook de enige dag in het jaar dat mijn wederhelft gebruik maakt van zijn fiets.
Daarna was het rust in de tent; héérlijk. Mijn ouders kwamen nog even langs maar moesten ook nog naar vrienden toe dus bleven alleen voor de koffie om vervolgens hun route te vervolgen.
En toen kon ik heerlijk horizontaal op de bank.

Met het nieuwe jaar heb ik mezelf op een nieuwe hobby gestort; haken. Ik moet tot mijn grote schaamte bekennen dat ik dus niet haken kan. Ik heb het niet geleerd, niet op school en ook niet thuis.
Ik kan me wél herinneren dat ik op de basisschool, tijdens handenarbeid, eens een sneeuwpop moest breien. En omdat dat nogal langzaam ging, kreeg ik dit als huiswerk mee naar huis. Breien heb ik dus wel geleerd.
Ik zou mezelf nou niet meteen een breimonster willen noemen, maar het gaat me aanzienlijk beter af dan het haken.

Een tijdje geleden, nou ja tijdje; het zal vast wel een jaar of twee geleden zijn, kocht ik Zpaghettigaren. Een dik soort lint dat je kunt haken én breien.
Aangezien ik dus niet haken kan werd het in dit geval breien. Ik wilde er een tas van breien.
Maar o mijn god, wat was dit lastig breien zeg. Ik moest breien met breinaald nummer 12 en dat zijn hele dikke naaldpennen. Het breide voor geen meter. Wát ik echter breide zag er wel heel mooi uit. Maar het was vreselijk zwoegen en ik kreeg er pijnlijke vingers van. En toen de winter voorbij was, legde ik alle breiwerkjes weg om er vervolgens ruim een half jaar niet meer naar om te kijken.
Toen de winter weer aanbrak pakte ik het breiwerkje er weer bij, maar na twee pennen breien wist ik meteen weer waarom ik het had weg gelegd. Mijn vingers deden pijn en als iets zeer doet is dat geen motivatie om door te gaan.

En toen las ik bij CF-collega Marianne op haar FaceBook hoe zij een tas had gehaakt. Van Zpaghettigaren. En het zag er prachtig uit. Zóiets bedoelde ik dus ook. Alleen schiet mijn tas voor geen meter op.
Toen ik reageerde, reageerde zij terug dat ik dit speciale dikke garen waarschijnlijk beter kon gaan haken in plaats van breien. Tja, dat klinkt leuk; alleen dan moet je dus wel weten hoe het haken werkt en in elkaar steekt. Ik had geen flauw benul.
En gelukkig kunnen we voor dit soort calamiteiten altijd terugvallen op YouTube. Thank God for YouTube.
Ik typte de zoekterm leren haken in en jawel, ik kreeg een rijtje met hakende, freubelende filmpjes voorgeschoteld.
Wat het niet makkelijker maakte was het feit dat ik twee variaties hoe te haken te zien kreeg. En tja, welke is dan de goede??
Via App kreeg ik advies van Marianne en ik probeerde haar instructies én de voorbeelden van YouTube op te volgen. Het lukte niet. Ik liep keer op keer tegen hetzelfde probleem aan; dat ik vast zat en er geen beweging meer in te krijgen was.
Gelukkig stond oudjaarsdag Tekla met man en kind op de stoep. En laat Tekla nou in mijn wereld DE haakkoningin van het westelijk halfrond zijn. Tekla deed het voor. En nog eens. En nog eens. Tot ik het enigszins doorhad en zelf een poging waagde.

Ik heb nu zo'n beetje in de gaten hoe het haken werkt. Ik zal mezelf nog steeds geen ster noemen, want dat ben ik bij verre na niet. Maar heel langzaam komt er iets van vorm in. Ik heb wel in de gaten dat ik nog heel veel moet oefenen. Écht heel veel moet oefenen, want het werkje waar ik nu mee bezig ben ziet er slordig en rommelig uit. En ik ga pas met de tas (en het grove garen) beginnen als ik het haken met dun draad en een dunne haaknaald onder de knie heb.
Ik weet wel al dat breien meer mijn ding is, maar ik geef niet op en ga gewoon door met oefenen.
Het haken staat nu trouwens op een erg laag pitje omdat ik weer even in de lappenmand zit.
Ik heb het toch maar mooi zeven weken zonder antibiotica weten vol te houden dus ik ben best met mezelf in m'n nopjes. Hihihi.
Sinds gisteren ben ik weer aangesloten en deze keer krijg ik Cefta in de cassette en Colistine in de Easypump. Want blijkbaar zijn er nog maar zeer weinig middelen waar de bacteriën op reageren.
We zullen zien hoe dit gaat. Hopelijk voel ik me heel snel weer wat beter zodat ik het haken weer snel kan oppakken.

* Van oudsher gaan de mensen in deze streek (voornamelijk mannen) de deuren langs om de medemens een Gelukkig Nieuwjaar te wensen, waarbij men dan even een borreltje op het nieuwe jaar drinkt. Vroeger bleven vrouwen thuis om de nieuwjaarsgangers te ontvangen terwijl de mannen dan de deuren langs gingen. Deze traditie is in de loop der jaren behoorlijk afgezwakt maar helemaal verdwenen is hij niet.