De trouwdag

...En toen was het eíndelijk DE grote dag. Wat eind april begon; namelijk de aankondiging dat ze gingen trouwen, eindigde vorige week vrijdag, de 20e september; het huwelijk zelf.
Ik heb er al die maanden enorm naar toe geleefd. Ben er enorm mee bezig geweest.
Mijn grootste zorg was uiteraard dat mijn gezondheid geen roet in het eten zou gaan gooien. Je kan namelijk veel regelen en sturen op zo'n dag, behalve het weer én je gezondheid.

In de week ná het vrijgezellenfeest was ik snotverkouden. Ook al heb ik het die bewuste avond beslist niet koud gehad, blijkbaar heb ik toch even op de tocht gezeten, want ik snotterde wat af. Bergen met zakdoekjes gingen er door heen, evenals liters kamillethee, stomen met tea tree (waar ik altijd heel veel baat bij heb en dus ook altijd een flesje van in huis heb staan) en het zuigen op suikervrije keelpastilles waren aan de orde van de dag. Alles, maar dan ook álles om er voor te zorgen dat ik de 20e weer wat fitter op de rails zou staan.

De donderdag voor de trouwdag gierden de zenuwen al door m'n keel. Noem me raar, maar dat zijn nu van die dingen waar ik echt knopen van in mijn maag krijg. In dat opzicht lijk ik dus op mijn moeder, die heeft het zelfde. Gek genoeg had het bruidspaar zélf nergens last van. :-)
Wat op zich natuurlijk goed is, maar des te vreemder dat de zus en moeder al behoorlijk gestrest rondliepen....
We besloten het die donderdagavond niet te laat te maken, het zou de volgende dag een lange dag worden. Althans, voor mij.

Ik was vrijdag al om zes uur wakker en kon echt niet meer slapen. Ook al draaide Albert zich nog een keer om en zei dat ik dat ook nog maar even moest doen. Hà, in geen honderd jaar dat ik nog kon slapen. Daarvoor kriebelde het allemaal te veel.
Ik checkte nogmaals in de badkamer of mijn wenkbrauwen er goed uitzagen (geen overbodige haargroei waar niet gewenst), of mijn nagellak, die ik donderdagavond had aangebracht, er ook bij daglicht goed uitzag en tenslotte klom ik toch nog maar weer in bed.
Albert had het bruidspaar beloofd dat hij een paar foto's van hen zou maken in Exloo, bij kabouterland. Ik ben er nog nooit geweest, ook al wonen we er zo dichtbij. Maar volgens Albert was het een mooie locatie voor foto's en na een gesprekje met de eigenaar van kabouterland, mochten Luuk en Myrte daar (met hun gevolg) foto's maken.

Terwijl hij zich daar mee bezig hield, kwam kapper Raymon van kapsalon Unique bij mij thuis om mij en mijn moeder van een feestkapsel te voorzien. En deed flink z'n best op beider kapsels, we zagen er mooi uit.

Tegen kwart over twaalf arriveerden Albert en ik bij het huis van de familie Van Lottum. Daar hadden alle gasten zich al verzameld om een klein half uur later met z'n allen een grote Engelse bus in te stommelen.
Albert had bedacht dat hij met onze eigen auto zou volgen, voor het geval ik moe zou worden later op de middag. Omdat ik het zielig vond om hem alleen te laten rijden, besloot ik gewoon met hem mee te rijden naar de trouwlocatie.

Luuk en Myrte hadden gekozen voor het Ermerstrand om te trouwen. Tegenwoordig mag je namelijk zelf een locatie uitzoeken waar je trouwen wilt. Veertien jaar geleden was dat nog niet mogelijk.
Ik was wederom ook hier nog nooit geweest. Albert heeft er al een paar keer een trouwerij mogen fotograferen dus hij wist hoe mooi het daar is.
We gingen naar De Blokhut, daar zou alles plaatsvinden. De ceremonie zelf en later aansluitend het feest.
Maar zoals ik in het begin al zei kun je veel plannen behalve gezondheid én het weer. En het zag er dreigend uit in de lucht. Daarom werd besloten om de ceremonie onder een soort van afdak van De Blokhut plaats te laten vinden en niet buiten aan het water.

De ceremonie zelf was mooi. De bruid werd weg gegeven door haar vader en o, wat zagen ze er mooi uit.
Mijn broertje in z'n prachtige pak, stralend op zijn dag. Mijn schoonzusje in een adembenemende jurk, geheel niet nerveus en dan hun kleine meisje; Alyssa, die voor deze gelegenheid een eigen 'trouwjurkje' droeg en net als haar mama vlechtjes in haar haren had. PRACHTIG!!! Ik voelde me zo op en top trots op dit drietal.

Natuurlijk duurt een dergelijke ceremonie veel te lang voor kleine kinderen. En Alyssa, die al die tijd bij mij op schoot had gezeten, had er genoeg van. Ze werd door gegeven aan een opa, een oma, een andere tante en ze heeft zelfs nog een poosje bij Albert op schoot gezeten waarbij ze alle knopjes op zijn camera heeft ingedrukt en uitgeprobeerd. Albert heeft nog even met haar gelopen en uiteindelijk heeft mijn moeder het stokje van hem overgenomen en is zij een beetje met de kleine gaan wandelen.
Gewoon los laten lopen en haar gang laten gaan was natuurlijk geen optie bij dat water.
Mijn moeder en ik waren getuige voor de bruidegom, en Myrte haar broertje en zusje waren haar getuigen.
Nadat we alle handtekeningen hadden gezet, kregen we de schrik van ons leven toen de ambtenaar van de burgelijke stand ook nog eens begon te zingen. Eerlijk??? Hij had niet de X-factor en het had ook niet gehoeven. Wie hem heeft ingefluisterd dat dit een meerwaarde aan de ceremonie zou geven zou zichzelf achter z'n oren moeten krabben of dat daadwerkelijk het geval is.
Aan het eind werden er twee duiven opgelaten. En daarmee was het officiële deel afgesloten.

Er was koffie of thee en heerlijke bruidstaart en de gasten werden één voor één gevraagd voor de foto's, die een andere fotografe dan Albert ging maken. Op die manier had Albert geen verplichtingen en kon hij dus ook van de dag genieten.
Later die middag werd de barbecue aangestoken en werd het barbecuebuffet voor geopend verklaard. Algauw trokken er heerlijke geuren door De Blokhut en over het terras. Het eten was goed en erg lekker.
Er werd gesmikkeld, gesmuld, gelachen, gepraat en iedereen had het naar z'n zin.

Het feest duurde tot zeven uur. Ik zou zeggen: IDEAAL. Het was daarom heel goed te doen voor de gezinnetjes met kleine kindjes, maar ook heel goed te doen voor ondergetekende. Tegen half zes was ik namelijk al zo moe dat ik lui wat in mijn rolstoel hing. Het liefst was ik even naast Alyssa gaan liggen, die lekker in haar campingbedje lag te slapen. Als het bedje wat groter was geweest had ik het gedaan ook. :-)
Maar zeven uur was dus ook goed te doen.

De grote Engelse bus van de heenweg was kapot gegaan en dus stond er een luxe touringcar op het bruidspaar en de gasten te wachten. Iedereen werd dus weer netjes naar Tweede Exloërmond gebracht.
Om acht uur waren Albert en ik thuis. Moe, maar zeer, zeer voldaan.
Ik kan terugkijken op een fantastische dag. Na een paar fantastische maanden van voorbereiden en voorpret natuurlijk, was dit de kers op de feestelijke taart.
Hier kan ik weer máánden op teren. En dat doe ik ook, door bijvoorbeeld te genieten van de prachtige foto's die zijn gemaakt die dag.
De foto's van mij mét mijn prachtige, maar onmogelijke pumps volgen nog. Die zijn door de officiële fotografe gemaakt en daar is nu het wachten op. Maar ik beloof jullie dat ik ze zal plaatsen.

Lieve Luuk en Myrte; héél veel geluk en liefde voor nu en de toekomst gewenst en nog bedankt voor een fantastische dag!!!!

Vrijgezellig feestje....14 september

Bij een huwelijk hoort natúúrlijk een vrijgezellenfeest. En dus keek ik niet verbaasd op toen ik een paar maanden geleden, zo vlak na de verloving van Luuk en Myrte, een berichtje kreeg van een vriendin van het tweetal.
Tuurlijk wilden Albert en ik meedoen met een vrijgezellenfeest. Wat ik voor mezelf wel besloot was dat ik niet mee ging doen met extreme activiteiten, waar je dus een goed uithoudingsvermogen voor nodig zou zijn. Daarbij denk ik dus aan paintballschieten, survivallen, bungeejumpen o.i.d.....;-) Als er een etentje in het verhaal voor zou komen, zou ik daar in ieders geval bij aanschuiven.

Ik kreeg het verhaal een beetje zijdelings mee. De zomer kwam voorbij, met al z'n warme dagen waarbij ik gevloerd op bed lag, antibioticakuren die me aan bed gekluisterd hielden, dus ik liet Albert mooi meedoen met alle gesprekken en besprekingen en hoorde van hem wel wat er besloten werd.
Uiteindelijk werd het dus een barbecue in de tuin van de familie Van Lottum; Myrte haar ouders. Daarbij waren dan zowel de ouders van de bruid als de bruidegom uitgenodigd.
Wij dienden om vijf uur bij het ouderlijk huis van de bruid aanwezig te zijn. Op dát moment werden Luuk en Myrte opgehaald met een brandweerauto, die hen naar het ouderlijk huis bracht. Er werd voor de brandweer gekozen omdat Luuk bij de vrijwillige brandweer van Tweede Exloërmond zit.

aankomst Luuk en Myrte

Alyssa even bij 'oom' Jonnie op schoot.

het bruidspaar is gearriveerd, net als de meiden....nu de mannen nog

Achter de brandweerauto reed de auto van de meiden die kleine Alyssa bij zich hadden.
Het feestje kon dus beginnen, hahahaha. Nee hoor, grapje. Een kleine tien minuten later waren de mannen ook aanwezig en kon de barbecue dus echt beginnen.
Het lag natuurlijk in de bedoeling dat Luuk en Myrte in het ongewisse zouden worden gelaten. Het enige dat hen duidelijk was, was dat er een vrijgezellenfeestje georganiseerd zou worden, maar ze wisten zélfs de datum niet.

's Middags waren de jongens en de meiden druk met de voorbereidingen in de tuin van het huis van de Van Lottums. Er werd een tent opgezet, want het was nou niet bepaald mooi weer. De boel werd versierd en opgevrolijkt, Albert had iemand gecharterd die een leuke spelletjesavond met muziek zou verzorgen (dezelfde persoon die vorig jaar ook óns feestje had opgeleukt), dus die kwam z'n spulletjes ook alvast brengen.
De zus van de bruid kreeg de opdracht Luuk en Myrte thuis te houden. Om hen ervan te weerhouden om naar het ouderlijk huis te gaan, ook al wisten ze nog van niks.
Toen bleek dat Luuk en Myrte 's middags een afspraak hadden bij hun trouwlocatie én alsof de duvel ermee speelde moest de zus vrij plotseling en onverwacht werken. Er was dus niemand die het aanstaande echtpaar in de gaten hield en jawel; op weg naar hun afspraak naar de trouwlocatie gingen ze bij pap en mam Van Lottum langs. Hihihihi. Zoiets zul je dus altijd zien.
Dat was een heel klein dompertje op de zaak, maar aan de andere kant; het was de 14e, de trouwdag was een week later, er moet toch wel iets van een vermoeden zijn geweest dat het vrijgezellenfeestje die dag zou plaatsvinden.

Maar ook al hadden ze gezien dat er iets stond te gebeuren, ze wisten nog steeds niet wat er nu écht allemaal op de planning stond.

Zodra iedereen aanwezig was werd de barbecue aangestoken en kon het feestje beginnen.
Er stond een heater in de tent en een andere kachel zodat niemand het koud hoefde te hebben.

gelukkig was er een terrasheater

samen het eerste vlees op de barbecue leggen

Om zeven uur kwam Gunhar om de muziek te verzorgen. Dat was, zoals altijd, weer grandioos. Wat heeft die man toch een mooie, warme stem.
Eerst zong hij zelf om een beetje 'warm te draaien' daarna werd er een spelletje gespeeld. Waarbij de 'jongens' het tegen de 'meiden' opnamen.
Gunhar liet telkens een paar seconden een liedje horen en dan was het aan de twee groepen om als eerste het liedje te raden; artiest én titel. Dat leidde tot hilarische taferelen.
Daarna, waarbij de jongens wonnen, maar ik blijf hier m'n twijfels over houden, was het karaoketijd. Natuurlijk stond de barbecue nog steeds aan en kon er nog steeds gesmikkeld worden.

vlnr. Patrick H, Luuk, Jonnie en Patrick P

Jonnie en Luuk proberen Karaoke uit

Ryanne, Lydian en Myrte doen ook een poging

Om half tien werden er t-shirts uitgereikt. De vrouwen droegen een zwart shirt met een roze zoen terwijl Myrte een wit shirt kreeg met de roze zoen. Ze droeg een sjerp en een klein sluiertje om aan te geven dat zíj de bruid in spe was.
De mannen droegen een zwart shirt en speelden de beveiliging van Luuk, compleet met nepsnorren en zonnebrillen. Luuk droeg een wit t-shirt met daarop allerlei opdrachten die hij moest uitvoeren.
Opdrachten uitvoeren??
Ja, zowel de mannen als de vrouwen gingen afzonderlijk, ieder in hun eigen limousine, naar Groningen om te stappen.

allebei gekleed in hun 'stap-tenue'

groepsfoto van de vriendengroep. op naar Groningen

Dat ze nog gingen stappen werd het aanstaande bruidspaar al snel duidelijk.
Ik zat binnen, met Alyssa op schoot (de arme schat was helemaal van de leg en zette het op een huilen toen oma haar in bedje legde) toen ik de lampen van de limousine zag. 'Oh, de limousines zijn er al,' zei ik.
Luuk die op dat moment bij me stond lichtte op als een kerstbal in het donker. 'Wauw, gaan we met een limo?' vroeg hij met een glimlach van oor tot oor.
Omdat iedereen 'gekleed' was om weg te gaan, bewoog de hele groep zich naar de straat. Waar natuurlijk nog diverse foto's werden gemaakt.
De limo's zouden achter elkaar naar Groningen rijden en vanaf daar zou de groep zich splitsen. De mannen gingen een kant op en de dames op hun beurt ook weer een kant.

de mannen voor de mannen-limousine

de meiden voor de meiden-limo

Terwijl de 'jeugd' op weg naar Groningen was, was het voor de achterblijvers zaak om de boel alvast een beetje op te ruimen. Myrte haar moeder maakte koffie voor ons en genietend van dit bakje troost werd de avond aan de keukentafel door genomen. Nadat ik m'n koffie op had, heeft Albert me naar huis gebracht, waar ik meteen naar bed ben gegaan. Ik was bekaf, maar o zo happy dat ik hierbij aanwezig was geweest. Het was een heel gezellige avond geweest. Ik zag aan de gezichten van alle aanwezigen dat ook zij genoten hebben.
De volgende dag heeft de groep gezamenlijk alles opgeruimd zodat niets, maar dan ook niets aan de avond daarvoor werd herinnerd. De familie Van Lottum had weer een nette, schone tuin.

Nog een week naar de grote dag

Zo, ik heb m'n neus even een poosje niet laten zien, maar hier ben ik weer.
Zónder infuuskuur inmiddels. En gelukkig goed opgeknapt.
Maar zoals ook de vorige keer tijdens en ná de kuur blijf ik last van mijn maag houden. Het is geen brandend maagzuur, maar een soort misselijkheid dat ik niet echt uit kan leggen. Het is net alsof er een steen in m'n maag ligt. En hoewel ik mezelf altijd als een 'grote eter' beschouwde, ben ik nu na twee boterhammen al zo vol dat ik me er gewoon ongemakkelijk van voel. Toch maar eens in Groningen vragen wat dit is en wat ik kan doen om het bij de volgende kuur te voorkomen.

   Waar ik me echt druk om maak zijn mijn oren. De welbekende "tobra-oren". Dacht ik een jaar geleden al dat ik probleem oren had, mijn gehoor is momenteel DRAMATISCH te noemen.
Vooral mijn linkeroor weigert gewoon te doen, waarvoor ie aan mijn hoofd is gegroeid; namelijk goed luisteren. Ik hoor aan die kant een constante piep. Ik hoorde die piep al een tijdje en was er aan gewend geraakt, maar dat die piep nog luider kon piepen, dáár ben ik dus onlangs achter gekomen.
Telefoneren is gewoonweg niet leuk meer. Ik wissel tijdens een telefoongesprek altijd van het ene naar het andere oortje. Maar zodra ik, onbewust, de hoorn tegen mijn linkeroor leg hoor ik potverdikke niet meer wat er gezegd wordt.
Mijn rechteroor registreert nog wel allerlei dingen, maar is helaas ook sterk in functie afgenomen.
Ik merk dat ik bijna bij alles wat Albert mij zegt, met; "Hè, wat zeg je?", antwoord.
Ook Goede Tijden, Slechte Tijden of een Nederlandse film is een crime. Ook hier vraag ik om de haverklap aan Albert wat er gezegd word. Mijn mannetje moet er wel helemaal kriegel van worden. Gelukkig zegt hij er niets van.
Het is gewoon heel erg hinderlijk. Een bezoekje naar de KNO regelen staat dus op mijn todo-lijstje.

Maar waar ik uiteindelijk momenteel helemaal van in de ban ben is natuurlijk de grote dag.
Over precies een week gaat mijn kleine, grote broer trouwen. En ik weet nu al dat het, voor mij en mijn moeder althans, een hele emotionele dag gaat worden.
Toen Luuk geboren is was ik tien jaar oud. Ik heb hem dus echt zien opgroeien.
Tussen Albert en zijn broer zit veertien maanden verschil. Albert kan zich niks meer herinneren van de babytijd van zijn broer. Wat ook logisch is als je zo dicht na elkaar geboren bent. Zij zijn samen opgegroeid.
Ik heb de luxe dat ik dat wél allemaal bewust heb mee gemaakt. Ik ben altijd die tien-jaar-oudere-zus geweest. En daarom is hij altijd mijn kleine broertje gebleven, ook al torent hij hoog boven mij uit en pas ik (inmiddels weer) tweemaal in hem.

ik en Luuk

ik met Luuk, Alyssa en mijn pap.

Een maand geleden ben ik mee geweest toen hij z'n trouwpak ging kopen, ik voelde me mega trots op hem. Het doet je beseffen dat hij echt volwassen is en zijn leventje op orde heeft. Samen met Myrte en hun kleine meisje.
Ik ben dan ook zo ontzettend blij dat ze gaan trouwen. Ben er al sinds het moment dat ze aankondigden dat ze gaan trouwen, van in de ban.

Ik begon een zoektocht naar passende kleding voor mezelf. Ik wist dat het óf een jurk óf een jumpsuit zou worden. Maar de jumpsuits die ik vond waren óf te saai óf hadden een groot pyjama-gehalte. Ik wil absoluut niet saai op het huwelijk van mijn broertje zijn én al helemaal niet de indruk wekken dat ik meedoe aan een pyjamafeestje. Er ging dus een dikke, vette streep door de jumpsuit, waardoor de jurk overbleef.
En ik vond hem. En was meteen verkocht.
Het volgende probleem was het schoeisel. Ik ga doorgaans voor schoenen en laarsjes die neutraal van kleur zijn. Een beetje vergelijkbaar met mijn blog  IK GA VOOR.....GEEL van een paar maanden geleden, waarin ik uitlegde dat ik qua kleding en kleuren nooit extreme risico's durf te nemen.
Maar nu had ik een enorm fleurige jurk gekocht, maar geen schoenen die er echt bij pasten. Tenminste, ik vond in dit geval bruin, zwart, wit of ecru nu niet bepaald bij mijn o zo zonnige jurk passen.
En jawel, Alie dook het net weer op.
En ik heb schoenen (pumps) gevonden; TO DIE FOR.....,  ik ben nog NOOIT verliefd op schoeisel geweest. Maar nu ben ik verliefd. Tot over m'n oren. Ik wist zelfs niet dat het kon.

Ik vind ze zo mooi, dat ze achter op het bed staan te pronken, zodat ik 's nachts, als ik wakker word, ze toch meteen zie. Nou, zeg nu zelf, dat neigt toch naar idioot gedrag???
Ik vind de kleur het einde, ik vind de vorm het einde, ik vind de schoenen het einde. Punt.
Maar.......(natuurlijk komt er een maar) er zitten meega hoge hakken onder. Het zijn echt compleet stelten. Waar ik dus niet op lopen kan.....!!! Het zijn zit-schoenen. Pronkschoenen. Maar absoluut geen schoenen om op te lopen. Laat staan als je zo'n mega stuntel bent die Alie heet. Ik struikel nog over mijn eigen voeten zónder torenhoge pumps, laat staan mét pumps.
Neemt niet weg dat ik ze geweldig vind en dus elke dag even moet oefenen met lopen. Voor de echte loopmomenten tijdens de dag smokkel ik gewoon wat platte ballerina's in m'n tas mee. Goed die zijn dan wel zwart (ik heb ze ook in het zilver, maar dan ga ik toch voor zwart), maar het is om even vooruit te komen.
Wat ik in ieders geval voor mezelf heel typerend vind is dat ik een voorkeur schijn te hebben voor onmogelijke schoenen, want dit is echt niet de eerste keer dat ik schoenen koop waar ik niks mee kan.
Maar goed, dat is dus het schoenenverhaal.

Deze laatste week gaan we vooral genieten. Genieten met de hoofdletter G.

Liefs,

...en dát was PAC nummer negen... (deel II)

....En zo eindigden we álsnog de volgende dag in het ziekenhuis. Met een haperende PAC. Nou ja, haperen was zelfs een groot woord. Nadat Albert die 2 cc aan heparine had ingespoten gaf de PAC er helemaal de brui aan.
Niet zo verwonderlijk dus dat ik die nacht niet lekker geslapen heb en op weg naar het UMCG met buikpijn in de auto zat.
Eén ding wist ik voor mezelf wel al; wát er ook gebeurt, ik blijf NIET. (koppig hè??)

We mochten ons melden op het dagcentrum op de eerste verdieping. Een afdeling waar ik veel tijd heb door gebracht. Voor Albert zelf de PAC aanprikte, doorflushte en afsloot, kwam ik altijd op het dagcentrum.
En als ik in het ziekenhuis lig en mijn PAC is nog niet aangesloten mag niemand, helemaal níemand, behalve een verpleegkundige van het dagcentrum, mijn PAC aanprikken. Daar zijn ze op en top deskundig waar het de PAC betreft. En omdat ik op en top voorzichtig ben met de PAC laat ik niets aan het toeval over.
Toen wij door de verpleegkundige uit de wachtkamer geplukt werden wist ik niet beter dan dat het waar déze PAC betrof, einde oefening was.
Maar omdat je het nooit weet besloot ze de PAC opnieuw aan te prikken. En tot ieders verbazing kon ze iets NaCl inspuiten EN kwam er bloed terug..........!!! Ik schoot even helemaal vol. Betekende dit dat er nog hoop was voor mijn PAC??? De PAC die ik al opgegeven had???
De nurse practitioner van de afdeling werd erbij geroepen. Ze zag dat het inspuiten nog steeds moeizaam ging, maar na het horen van mijn verhaal vond ze dit toch alweer een klein pluspuntje. Ze besloot overleg te plegen met mijn eigen arts.

Die stelde voor om een röntgenfoto te laten maken. Om er zeker van te zijn dat de PAC nog goed zat én om te kijken of er geen knikje in het slangetje zat. (het slangetje dat van de PAC naar de grote lichaamsader geleid is) Want ook daar zou natuurlijk het probleem kunnen zitten.
We raceten naar beneden naar de radiologieafdeling en binnen een paar minuten was ik aan de beurt. Ondertussen kreeg ik berichtjes op mijn mobiele telefoon binnen van mijn schoonzusje Myrte en CF'collega Marianne. Beide dames kregen een vrij positief berichtje van mij terug. Dat het doorspuiten weer gelukt was, al was het nog niet soepel én dat er deze keer ook bloed opgezogen was, waardoor ik al stukken positiever was dan toen ik van huis weg ging.
Albert waarschuwde mij nog niet té enthousiast te zijn; 'we zijn er nog niet,' hield hij vol.
De foto liet niks vreemds zien. De PAC zat goed en het slangetje bleek niet geknikt. Eigenlijk was het een raadsel waarom de PAC haperde.

Mijn eigen arts kwam op de afdeling en stelde voor om Urokinase in de PAC  te spuiten. Waardoor men hoopte eventuele stolsels die mijn PAC zouden kunnen hinderden op te lossen.
Noem mij naïef, maar ik ging er eigenlijk helemaal vanuit dat de Urokinase DE oplossing zou zijn. Dat ik na het inspuiten weer een PAC had die het als een tierelier deed.
Na het inspuiten van de Urokinase moesten we een half uur wachten. Een half uur waarin ik eigenlijk steeds vrolijker werd omdat het beeld van terug gezogen bloed nog op mijn netvlies gegrift stond.
Wél werd duidelijk dat het een lange middag zou worden. Maar dat vond ik op dat moment niet erg; mijn PAC stond op het punt om gereanimeerd te worden; dus ik had álle tijd van de wereld.
Na een half uur kwam mijn arts terug om de boel te flushen.
Maar o jee, het flushen liep absoluut niet soepel. Mijn arts moest met beide handen kracht zetten en dat is natuurlijk geen goed teken. Ook kwam er geen bloed terug.......
Ik keek mijn arts vertwijfeld aan - zeg alsjeblieft dat dít zo hoort, zeg alsjeblieft dat we misschien nog wat langer moeten wachten, maar zeg alsjeblieft niet dat mijn PAC stuk is - daarna keek ik naar Albert.
De dokter schudde zijn hoofd. 'Dit hoort niet. Een half uur zou lang genoeg moeten zijn. Eigenlijk is vijf minuten al genoeg om de Urokinase in te laten werken, maar wij gaan altijd van 30 minuten uit, om er zeker van te zijn......
Eigenlijk hebben we alles gedaan en ik heb geen idee wat we nu nog meer zouden kunnen doen. Ik denk dat je de PAC als verloren mag beschouwen.'

O kéééee, dát had ik nu niet willen horen. Maar ja, om de waarheid heen draaien heeft ook geen zin. En hij had gelijk; wat zou er nu nog meer gedaan kunnen worden.
Hij vroeg hoelang ik nog moest kuren en ik zei dat ik nog twee weken moest. Ik had er nog maar één week opzitten en dat was te weinig. Dat wist ik zelf ook wel.
Ik besloot mijn geliefde onderwerp; 'de PICC lijn', maar weer eens op tafel te gooien. Vorig jaar wist men dan misschien niet wat het was, we waren nu wel bijna anderhalf jaar verder. Wie weet had iemand het licht gezien in het UMCG.
Gelukkig wist mijn arts wat het was. Alleen, en je voelt hem al aankomen, werd dit nog niet toegepast. We willen wel heel graag de PICC lijn introduceren, maar voordat dát het geval is....., er moet een protocol opgesteld worden. Er moeten mensen opgeleid worden, etc etc.
Nou ja, hoe het ook zij, er wordt vóór de bruiloft niet aan mijn lichaam geprutst. Dus geen spoedopname met een spoed implantatie van een PAC of iets dergelijks. 'Probeer maar een perifeer-infuusje te plaatsen en als dat niet lukt wil ik wel een lange lijn,' zei ik stellig.

De nurse practitioner mocht zich over het infuus buigen. Bij ieder ander had ik allang om iemand van anesthesie gevraagd, maar ik durfde haar wel te laten prikken. You Go Girl!!!
En zoals het een ervaren verpleegkundige op dagbehandeling betaamd, had zij ook in een vloek en een zucht een blauw infuusnaaldje in mijn rechterarm gejast. 'Nu alleen nog kijken hoelang deze het volhoudt,' mompelde ze.
Ja, dat was ook mijn grote zorg. Ik had verwacht binnen 48 uur weer op het dagcentrum te zitten met een gesneuveld infuusje, maar tot mijn grote verbazing zit dit infuus nog steeds (meteen afkloppen).
Hij doet wel pijn maar niet ondraaglijk. Dus ik probeer het zo nog even vol te houden......

Wat de PICC lijn betreft; het schijnt dat het Scheperziekenhuis in Emmen al volop PICC lijnen toepassen en dat stemt me toch wel positief. Ik ben immers tot mijn negentiende patiënt geweest in Emmen en het is heel wat dichterbij dan Groningen.
Nu moet ik wel bekennen dat ik wat dubbele gevoelens bij het Schepertje heb want ik heb toch best wel veel negatieve geluiden (niet wat de PICC lijn betreft hoor) gehoord de afgelopen jaren. Ik denk dat ik even over een drempel heen moet voor ik mezelf daar laat behandelen, maar ik denk dat dat een kwestie is die tussen mijn oren zit.

Kortom, PAC nummer negen heeft het tijdige ingeruild voor het eeuwige en zal mij geen diensten meer verlenen. Of ik het jammer vind?? Jawel, ook het plaatsen van deze PAC ging gepaard met veel pijn en ellende van mijn kant en een gefrustreerd operatieteam, dus ja, dan had ik er liever ook wat langer plezier van willen hebben. Maar het is nu eenmaal niet anders. Klaarblijkelijk ben ik gewoon een pechvogel wat de PAC betreft. Wat ik in ieders geval wél weet; dit was mijn laatste PAC. Ik ben er gewoon helemaal klaar mee en richt liever mijn pijlen op iets anders. Op de PICC lijn dus........