De trouwdag

...En toen was het eíndelijk DE grote dag. Wat eind april begon; namelijk de aankondiging dat ze gingen trouwen, eindigde vorige week vrijdag, de 20e september; het huwelijk zelf.
Ik heb er al die maanden enorm naar toe geleefd. Ben er enorm mee bezig geweest.
Mijn grootste zorg was uiteraard dat mijn gezondheid geen roet in het eten zou gaan gooien. Je kan namelijk veel regelen en sturen op zo'n dag, behalve het weer én je gezondheid.

In de week ná het vrijgezellenfeest was ik snotverkouden. Ook al heb ik het die bewuste avond beslist niet koud gehad, blijkbaar heb ik toch even op de tocht gezeten, want ik snotterde wat af. Bergen met zakdoekjes gingen er door heen, evenals liters kamillethee, stomen met tea tree (waar ik altijd heel veel baat bij heb en dus ook altijd een flesje van in huis heb staan) en het zuigen op suikervrije keelpastilles waren aan de orde van de dag. Alles, maar dan ook álles om er voor te zorgen dat ik de 20e weer wat fitter op de rails zou staan.

De donderdag voor de trouwdag gierden de zenuwen al door m'n keel. Noem me raar, maar dat zijn nu van die dingen waar ik echt knopen van in mijn maag krijg. In dat opzicht lijk ik dus op mijn moeder, die heeft het zelfde. Gek genoeg had het bruidspaar zélf nergens last van. :-)
Wat op zich natuurlijk goed is, maar des te vreemder dat de zus en moeder al behoorlijk gestrest rondliepen....
We besloten het die donderdagavond niet te laat te maken, het zou de volgende dag een lange dag worden. Althans, voor mij.

Ik was vrijdag al om zes uur wakker en kon echt niet meer slapen. Ook al draaide Albert zich nog een keer om en zei dat ik dat ook nog maar even moest doen. Hà, in geen honderd jaar dat ik nog kon slapen. Daarvoor kriebelde het allemaal te veel.
Ik checkte nogmaals in de badkamer of mijn wenkbrauwen er goed uitzagen (geen overbodige haargroei waar niet gewenst), of mijn nagellak, die ik donderdagavond had aangebracht, er ook bij daglicht goed uitzag en tenslotte klom ik toch nog maar weer in bed.
Albert had het bruidspaar beloofd dat hij een paar foto's van hen zou maken in Exloo, bij kabouterland. Ik ben er nog nooit geweest, ook al wonen we er zo dichtbij. Maar volgens Albert was het een mooie locatie voor foto's en na een gesprekje met de eigenaar van kabouterland, mochten Luuk en Myrte daar (met hun gevolg) foto's maken.

Terwijl hij zich daar mee bezig hield, kwam kapper Raymon van kapsalon Unique bij mij thuis om mij en mijn moeder van een feestkapsel te voorzien. En deed flink z'n best op beider kapsels, we zagen er mooi uit.

Tegen kwart over twaalf arriveerden Albert en ik bij het huis van de familie Van Lottum. Daar hadden alle gasten zich al verzameld om een klein half uur later met z'n allen een grote Engelse bus in te stommelen.
Albert had bedacht dat hij met onze eigen auto zou volgen, voor het geval ik moe zou worden later op de middag. Omdat ik het zielig vond om hem alleen te laten rijden, besloot ik gewoon met hem mee te rijden naar de trouwlocatie.

Luuk en Myrte hadden gekozen voor het Ermerstrand om te trouwen. Tegenwoordig mag je namelijk zelf een locatie uitzoeken waar je trouwen wilt. Veertien jaar geleden was dat nog niet mogelijk.
Ik was wederom ook hier nog nooit geweest. Albert heeft er al een paar keer een trouwerij mogen fotograferen dus hij wist hoe mooi het daar is.
We gingen naar De Blokhut, daar zou alles plaatsvinden. De ceremonie zelf en later aansluitend het feest.
Maar zoals ik in het begin al zei kun je veel plannen behalve gezondheid én het weer. En het zag er dreigend uit in de lucht. Daarom werd besloten om de ceremonie onder een soort van afdak van De Blokhut plaats te laten vinden en niet buiten aan het water.

De ceremonie zelf was mooi. De bruid werd weg gegeven door haar vader en o, wat zagen ze er mooi uit.
Mijn broertje in z'n prachtige pak, stralend op zijn dag. Mijn schoonzusje in een adembenemende jurk, geheel niet nerveus en dan hun kleine meisje; Alyssa, die voor deze gelegenheid een eigen 'trouwjurkje' droeg en net als haar mama vlechtjes in haar haren had. PRACHTIG!!! Ik voelde me zo op en top trots op dit drietal.

Natuurlijk duurt een dergelijke ceremonie veel te lang voor kleine kinderen. En Alyssa, die al die tijd bij mij op schoot had gezeten, had er genoeg van. Ze werd door gegeven aan een opa, een oma, een andere tante en ze heeft zelfs nog een poosje bij Albert op schoot gezeten waarbij ze alle knopjes op zijn camera heeft ingedrukt en uitgeprobeerd. Albert heeft nog even met haar gelopen en uiteindelijk heeft mijn moeder het stokje van hem overgenomen en is zij een beetje met de kleine gaan wandelen.
Gewoon los laten lopen en haar gang laten gaan was natuurlijk geen optie bij dat water.
Mijn moeder en ik waren getuige voor de bruidegom, en Myrte haar broertje en zusje waren haar getuigen.
Nadat we alle handtekeningen hadden gezet, kregen we de schrik van ons leven toen de ambtenaar van de burgelijke stand ook nog eens begon te zingen. Eerlijk??? Hij had niet de X-factor en het had ook niet gehoeven. Wie hem heeft ingefluisterd dat dit een meerwaarde aan de ceremonie zou geven zou zichzelf achter z'n oren moeten krabben of dat daadwerkelijk het geval is.
Aan het eind werden er twee duiven opgelaten. En daarmee was het officiële deel afgesloten.

Er was koffie of thee en heerlijke bruidstaart en de gasten werden één voor één gevraagd voor de foto's, die een andere fotografe dan Albert ging maken. Op die manier had Albert geen verplichtingen en kon hij dus ook van de dag genieten.
Later die middag werd de barbecue aangestoken en werd het barbecuebuffet voor geopend verklaard. Algauw trokken er heerlijke geuren door De Blokhut en over het terras. Het eten was goed en erg lekker.
Er werd gesmikkeld, gesmuld, gelachen, gepraat en iedereen had het naar z'n zin.

Het feest duurde tot zeven uur. Ik zou zeggen: IDEAAL. Het was daarom heel goed te doen voor de gezinnetjes met kleine kindjes, maar ook heel goed te doen voor ondergetekende. Tegen half zes was ik namelijk al zo moe dat ik lui wat in mijn rolstoel hing. Het liefst was ik even naast Alyssa gaan liggen, die lekker in haar campingbedje lag te slapen. Als het bedje wat groter was geweest had ik het gedaan ook. :-)
Maar zeven uur was dus ook goed te doen.

De grote Engelse bus van de heenweg was kapot gegaan en dus stond er een luxe touringcar op het bruidspaar en de gasten te wachten. Iedereen werd dus weer netjes naar Tweede Exloërmond gebracht.
Om acht uur waren Albert en ik thuis. Moe, maar zeer, zeer voldaan.
Ik kan terugkijken op een fantastische dag. Na een paar fantastische maanden van voorbereiden en voorpret natuurlijk, was dit de kers op de feestelijke taart.
Hier kan ik weer máánden op teren. En dat doe ik ook, door bijvoorbeeld te genieten van de prachtige foto's die zijn gemaakt die dag.
De foto's van mij mét mijn prachtige, maar onmogelijke pumps volgen nog. Die zijn door de officiële fotografe gemaakt en daar is nu het wachten op. Maar ik beloof jullie dat ik ze zal plaatsen.

Lieve Luuk en Myrte; héél veel geluk en liefde voor nu en de toekomst gewenst en nog bedankt voor een fantastische dag!!!!