...en dát was PAC nummer negen... (deel II)

....En zo eindigden we álsnog de volgende dag in het ziekenhuis. Met een haperende PAC. Nou ja, haperen was zelfs een groot woord. Nadat Albert die 2 cc aan heparine had ingespoten gaf de PAC er helemaal de brui aan.
Niet zo verwonderlijk dus dat ik die nacht niet lekker geslapen heb en op weg naar het UMCG met buikpijn in de auto zat.
Eén ding wist ik voor mezelf wel al; wát er ook gebeurt, ik blijf NIET. (koppig hè??)

We mochten ons melden op het dagcentrum op de eerste verdieping. Een afdeling waar ik veel tijd heb door gebracht. Voor Albert zelf de PAC aanprikte, doorflushte en afsloot, kwam ik altijd op het dagcentrum.
En als ik in het ziekenhuis lig en mijn PAC is nog niet aangesloten mag niemand, helemaal níemand, behalve een verpleegkundige van het dagcentrum, mijn PAC aanprikken. Daar zijn ze op en top deskundig waar het de PAC betreft. En omdat ik op en top voorzichtig ben met de PAC laat ik niets aan het toeval over.
Toen wij door de verpleegkundige uit de wachtkamer geplukt werden wist ik niet beter dan dat het waar déze PAC betrof, einde oefening was.
Maar omdat je het nooit weet besloot ze de PAC opnieuw aan te prikken. En tot ieders verbazing kon ze iets NaCl inspuiten EN kwam er bloed terug..........!!! Ik schoot even helemaal vol. Betekende dit dat er nog hoop was voor mijn PAC??? De PAC die ik al opgegeven had???
De nurse practitioner van de afdeling werd erbij geroepen. Ze zag dat het inspuiten nog steeds moeizaam ging, maar na het horen van mijn verhaal vond ze dit toch alweer een klein pluspuntje. Ze besloot overleg te plegen met mijn eigen arts.

Die stelde voor om een röntgenfoto te laten maken. Om er zeker van te zijn dat de PAC nog goed zat én om te kijken of er geen knikje in het slangetje zat. (het slangetje dat van de PAC naar de grote lichaamsader geleid is) Want ook daar zou natuurlijk het probleem kunnen zitten.
We raceten naar beneden naar de radiologieafdeling en binnen een paar minuten was ik aan de beurt. Ondertussen kreeg ik berichtjes op mijn mobiele telefoon binnen van mijn schoonzusje Myrte en CF'collega Marianne. Beide dames kregen een vrij positief berichtje van mij terug. Dat het doorspuiten weer gelukt was, al was het nog niet soepel én dat er deze keer ook bloed opgezogen was, waardoor ik al stukken positiever was dan toen ik van huis weg ging.
Albert waarschuwde mij nog niet té enthousiast te zijn; 'we zijn er nog niet,' hield hij vol.
De foto liet niks vreemds zien. De PAC zat goed en het slangetje bleek niet geknikt. Eigenlijk was het een raadsel waarom de PAC haperde.

Mijn eigen arts kwam op de afdeling en stelde voor om Urokinase in de PAC  te spuiten. Waardoor men hoopte eventuele stolsels die mijn PAC zouden kunnen hinderden op te lossen.
Noem mij naïef, maar ik ging er eigenlijk helemaal vanuit dat de Urokinase DE oplossing zou zijn. Dat ik na het inspuiten weer een PAC had die het als een tierelier deed.
Na het inspuiten van de Urokinase moesten we een half uur wachten. Een half uur waarin ik eigenlijk steeds vrolijker werd omdat het beeld van terug gezogen bloed nog op mijn netvlies gegrift stond.
Wél werd duidelijk dat het een lange middag zou worden. Maar dat vond ik op dat moment niet erg; mijn PAC stond op het punt om gereanimeerd te worden; dus ik had álle tijd van de wereld.
Na een half uur kwam mijn arts terug om de boel te flushen.
Maar o jee, het flushen liep absoluut niet soepel. Mijn arts moest met beide handen kracht zetten en dat is natuurlijk geen goed teken. Ook kwam er geen bloed terug.......
Ik keek mijn arts vertwijfeld aan - zeg alsjeblieft dat dít zo hoort, zeg alsjeblieft dat we misschien nog wat langer moeten wachten, maar zeg alsjeblieft niet dat mijn PAC stuk is - daarna keek ik naar Albert.
De dokter schudde zijn hoofd. 'Dit hoort niet. Een half uur zou lang genoeg moeten zijn. Eigenlijk is vijf minuten al genoeg om de Urokinase in te laten werken, maar wij gaan altijd van 30 minuten uit, om er zeker van te zijn......
Eigenlijk hebben we alles gedaan en ik heb geen idee wat we nu nog meer zouden kunnen doen. Ik denk dat je de PAC als verloren mag beschouwen.'

O kéééee, dát had ik nu niet willen horen. Maar ja, om de waarheid heen draaien heeft ook geen zin. En hij had gelijk; wat zou er nu nog meer gedaan kunnen worden.
Hij vroeg hoelang ik nog moest kuren en ik zei dat ik nog twee weken moest. Ik had er nog maar één week opzitten en dat was te weinig. Dat wist ik zelf ook wel.
Ik besloot mijn geliefde onderwerp; 'de PICC lijn', maar weer eens op tafel te gooien. Vorig jaar wist men dan misschien niet wat het was, we waren nu wel bijna anderhalf jaar verder. Wie weet had iemand het licht gezien in het UMCG.
Gelukkig wist mijn arts wat het was. Alleen, en je voelt hem al aankomen, werd dit nog niet toegepast. We willen wel heel graag de PICC lijn introduceren, maar voordat dát het geval is....., er moet een protocol opgesteld worden. Er moeten mensen opgeleid worden, etc etc.
Nou ja, hoe het ook zij, er wordt vóór de bruiloft niet aan mijn lichaam geprutst. Dus geen spoedopname met een spoed implantatie van een PAC of iets dergelijks. 'Probeer maar een perifeer-infuusje te plaatsen en als dat niet lukt wil ik wel een lange lijn,' zei ik stellig.

De nurse practitioner mocht zich over het infuus buigen. Bij ieder ander had ik allang om iemand van anesthesie gevraagd, maar ik durfde haar wel te laten prikken. You Go Girl!!!
En zoals het een ervaren verpleegkundige op dagbehandeling betaamd, had zij ook in een vloek en een zucht een blauw infuusnaaldje in mijn rechterarm gejast. 'Nu alleen nog kijken hoelang deze het volhoudt,' mompelde ze.
Ja, dat was ook mijn grote zorg. Ik had verwacht binnen 48 uur weer op het dagcentrum te zitten met een gesneuveld infuusje, maar tot mijn grote verbazing zit dit infuus nog steeds (meteen afkloppen).
Hij doet wel pijn maar niet ondraaglijk. Dus ik probeer het zo nog even vol te houden......

Wat de PICC lijn betreft; het schijnt dat het Scheperziekenhuis in Emmen al volop PICC lijnen toepassen en dat stemt me toch wel positief. Ik ben immers tot mijn negentiende patiënt geweest in Emmen en het is heel wat dichterbij dan Groningen.
Nu moet ik wel bekennen dat ik wat dubbele gevoelens bij het Schepertje heb want ik heb toch best wel veel negatieve geluiden (niet wat de PICC lijn betreft hoor) gehoord de afgelopen jaren. Ik denk dat ik even over een drempel heen moet voor ik mezelf daar laat behandelen, maar ik denk dat dat een kwestie is die tussen mijn oren zit.

Kortom, PAC nummer negen heeft het tijdige ingeruild voor het eeuwige en zal mij geen diensten meer verlenen. Of ik het jammer vind?? Jawel, ook het plaatsen van deze PAC ging gepaard met veel pijn en ellende van mijn kant en een gefrustreerd operatieteam, dus ja, dan had ik er liever ook wat langer plezier van willen hebben. Maar het is nu eenmaal niet anders. Klaarblijkelijk ben ik gewoon een pechvogel wat de PAC betreft. Wat ik in ieders geval wél weet; dit was mijn laatste PAC. Ik ben er gewoon helemaal klaar mee en richt liever mijn pijlen op iets anders. Op de PICC lijn dus........