Nog een week naar de grote dag

Zo, ik heb m'n neus even een poosje niet laten zien, maar hier ben ik weer.
Zónder infuuskuur inmiddels. En gelukkig goed opgeknapt.
Maar zoals ook de vorige keer tijdens en ná de kuur blijf ik last van mijn maag houden. Het is geen brandend maagzuur, maar een soort misselijkheid dat ik niet echt uit kan leggen. Het is net alsof er een steen in m'n maag ligt. En hoewel ik mezelf altijd als een 'grote eter' beschouwde, ben ik nu na twee boterhammen al zo vol dat ik me er gewoon ongemakkelijk van voel. Toch maar eens in Groningen vragen wat dit is en wat ik kan doen om het bij de volgende kuur te voorkomen.

   Waar ik me echt druk om maak zijn mijn oren. De welbekende "tobra-oren". Dacht ik een jaar geleden al dat ik probleem oren had, mijn gehoor is momenteel DRAMATISCH te noemen.
Vooral mijn linkeroor weigert gewoon te doen, waarvoor ie aan mijn hoofd is gegroeid; namelijk goed luisteren. Ik hoor aan die kant een constante piep. Ik hoorde die piep al een tijdje en was er aan gewend geraakt, maar dat die piep nog luider kon piepen, dáár ben ik dus onlangs achter gekomen.
Telefoneren is gewoonweg niet leuk meer. Ik wissel tijdens een telefoongesprek altijd van het ene naar het andere oortje. Maar zodra ik, onbewust, de hoorn tegen mijn linkeroor leg hoor ik potverdikke niet meer wat er gezegd wordt.
Mijn rechteroor registreert nog wel allerlei dingen, maar is helaas ook sterk in functie afgenomen.
Ik merk dat ik bijna bij alles wat Albert mij zegt, met; "Hè, wat zeg je?", antwoord.
Ook Goede Tijden, Slechte Tijden of een Nederlandse film is een crime. Ook hier vraag ik om de haverklap aan Albert wat er gezegd word. Mijn mannetje moet er wel helemaal kriegel van worden. Gelukkig zegt hij er niets van.
Het is gewoon heel erg hinderlijk. Een bezoekje naar de KNO regelen staat dus op mijn todo-lijstje.

Maar waar ik uiteindelijk momenteel helemaal van in de ban ben is natuurlijk de grote dag.
Over precies een week gaat mijn kleine, grote broer trouwen. En ik weet nu al dat het, voor mij en mijn moeder althans, een hele emotionele dag gaat worden.
Toen Luuk geboren is was ik tien jaar oud. Ik heb hem dus echt zien opgroeien.
Tussen Albert en zijn broer zit veertien maanden verschil. Albert kan zich niks meer herinneren van de babytijd van zijn broer. Wat ook logisch is als je zo dicht na elkaar geboren bent. Zij zijn samen opgegroeid.
Ik heb de luxe dat ik dat wél allemaal bewust heb mee gemaakt. Ik ben altijd die tien-jaar-oudere-zus geweest. En daarom is hij altijd mijn kleine broertje gebleven, ook al torent hij hoog boven mij uit en pas ik (inmiddels weer) tweemaal in hem.

ik en Luuk

ik met Luuk, Alyssa en mijn pap.

Een maand geleden ben ik mee geweest toen hij z'n trouwpak ging kopen, ik voelde me mega trots op hem. Het doet je beseffen dat hij echt volwassen is en zijn leventje op orde heeft. Samen met Myrte en hun kleine meisje.
Ik ben dan ook zo ontzettend blij dat ze gaan trouwen. Ben er al sinds het moment dat ze aankondigden dat ze gaan trouwen, van in de ban.

Ik begon een zoektocht naar passende kleding voor mezelf. Ik wist dat het óf een jurk óf een jumpsuit zou worden. Maar de jumpsuits die ik vond waren óf te saai óf hadden een groot pyjama-gehalte. Ik wil absoluut niet saai op het huwelijk van mijn broertje zijn én al helemaal niet de indruk wekken dat ik meedoe aan een pyjamafeestje. Er ging dus een dikke, vette streep door de jumpsuit, waardoor de jurk overbleef.
En ik vond hem. En was meteen verkocht.
Het volgende probleem was het schoeisel. Ik ga doorgaans voor schoenen en laarsjes die neutraal van kleur zijn. Een beetje vergelijkbaar met mijn blog  IK GA VOOR.....GEEL van een paar maanden geleden, waarin ik uitlegde dat ik qua kleding en kleuren nooit extreme risico's durf te nemen.
Maar nu had ik een enorm fleurige jurk gekocht, maar geen schoenen die er echt bij pasten. Tenminste, ik vond in dit geval bruin, zwart, wit of ecru nu niet bepaald bij mijn o zo zonnige jurk passen.
En jawel, Alie dook het net weer op.
En ik heb schoenen (pumps) gevonden; TO DIE FOR.....,  ik ben nog NOOIT verliefd op schoeisel geweest. Maar nu ben ik verliefd. Tot over m'n oren. Ik wist zelfs niet dat het kon.

Ik vind ze zo mooi, dat ze achter op het bed staan te pronken, zodat ik 's nachts, als ik wakker word, ze toch meteen zie. Nou, zeg nu zelf, dat neigt toch naar idioot gedrag???
Ik vind de kleur het einde, ik vind de vorm het einde, ik vind de schoenen het einde. Punt.
Maar.......(natuurlijk komt er een maar) er zitten meega hoge hakken onder. Het zijn echt compleet stelten. Waar ik dus niet op lopen kan.....!!! Het zijn zit-schoenen. Pronkschoenen. Maar absoluut geen schoenen om op te lopen. Laat staan als je zo'n mega stuntel bent die Alie heet. Ik struikel nog over mijn eigen voeten zónder torenhoge pumps, laat staan mét pumps.
Neemt niet weg dat ik ze geweldig vind en dus elke dag even moet oefenen met lopen. Voor de echte loopmomenten tijdens de dag smokkel ik gewoon wat platte ballerina's in m'n tas mee. Goed die zijn dan wel zwart (ik heb ze ook in het zilver, maar dan ga ik toch voor zwart), maar het is om even vooruit te komen.
Wat ik in ieders geval voor mezelf heel typerend vind is dat ik een voorkeur schijn te hebben voor onmogelijke schoenen, want dit is echt niet de eerste keer dat ik schoenen koop waar ik niks mee kan.
Maar goed, dat is dus het schoenenverhaal.

Deze laatste week gaan we vooral genieten. Genieten met de hoofdletter G.

Liefs,