digibeet

Ik geef het maar meteen toe. We hoeven er namelijk geen doekjes om te winden; ik ben een digibeet. En soms baal ik daar enorm van.
Waar het voor de medemens ogenschijnlijk eenvoudig is om met de computer om te gaan; blijf ik op vijandelijke voet met deze vorm van media staan. 
Zo heeft het me heel wat uurtjes gekost om deze vorm van bloggen tot stand te brengen. Ik blogde al een paar jaren via Hyves en vond dat enorm leuk (dat doet schrijven nu eenmaal met mij...). Toen ik de blogs van Mara begon te lezen en me afvroeg of dít misschien ook iets voor míj zou zijn, ben ik me er maar eens in gaan verdiepen. 
Nou, écht heel gemakkelijk kan je het niet noemen. Het kostte me heel wat kunst-, en vliegwerk om de blog zover te krijgen, zoals hij er nu uitziet. En ik lieg niet; je bent bijna een academische graad in de computerkunde nodig om het allemaal een beetje tot stand te krijgen....

Ik ben van huis uit niet opgegroeid met computers. 
Mijn ouders zijn eigenlijk pas sinds drie jaar de trotse eigenaren van een laptop. Dat heeft er ook mee te maken dat beide niet werkzaam zijn met computers. Een computer was in hun optiek dus altijd vrij overbodig. En tot op het laatste moment dat de laptop werd aangeschaft waren beide er heilig van overtuigd dat een leven zonder laptop ook prima te doen was.
Er ging een wereld voor hen open. Of liever gezegd; er ging een wereld voor mijn moeder open, want mijn vader heeft nog steeds geen 'klik' met de pc. Mijn moeder is inmiddels redelijk verslaafd.
Mijn eerste kennismaking met de pc was op de middelbare school en dat was ook gelijk het moment dat ik besloot dat de pc en ik géén kameraadjes gingen worden.
Eigenlijk ligt dat niet helemaal aan de pc, maar aan de leraar informatica.
Een klasgenootje deed iets fout tijdens de les waardoor haar computer 'crashte' en de leraar deed voorkomen alsof ze zojuist per ongeluk een kernraket had geactiveerd. Ik heb de man nog nooit zo kwaad gezien (en hij is later toch twee jaar mijn klasseleraar geweest). Omdat ik ook niet bekend was met het fenomeen computer schrok ik logischerwijs enorm van deze uitbarsting en durfde ik nauwelijks nog met het apparaat te werken.

Toen ik ging samen wonen met Albert schaften wij ons ook een computer aan. Albert was wél bekend met de pc want zijn ouders hebben altijd een computer in huis gehad. Van Albert kreeg ik 'lessen'; bijvoorbeeld hoe ik een internetpagina kon vinden, het patiencen, etc etc. Later kwamen daar nog het inladen van foto's en filmpjes bij. Kortom ik heb een behoorlijke spurt gemaakt op computergebied.
Tóch wil dat niet zeggen dat ik heel veel plezier aan de computer beleef. Althans, nu moet ik natuurlijk wel eerlijk zijn, op zich beleef ik genoeg plezier aan de computer, mits zich er geen problemen voordoen. 
Soms krijg je iets in beeld en wordt er gevraagd of je het wilt installeren. Nou en dáár ga ik dus al de mist in. Soms móet dit immers, maar meestal niet. Als ik iets installeer gaat het geheid fout en mag Albert puin ruimen.
Het is me zelfs al eens gelukt om het hele internet van de computer te vegen. Vraag me niet hoe ik het gedaan heb, maar het is wel gebeurd. 
Toen Albert thuis kwam kon hij zijn ogen niet geloven. Met het schaamrood op mijn kaken vertelde ik hem dat ik het internet-icoontje niet terug kon vinden. Na een vluchtig onderzoek moest Albert toegeven dat er geen internetverbinding meer op onze pc aangesloten was. Ik had eigenhandig het internet verwijderd. 
Eigenlijk zou ik heel trots op deze prestatie moeten zijn, maar helaas had ik geen gevoel van euforie, maar meer de bevestiging dat mijn, toch al zo stroeve, relatie met de pc een historisch dieptepunt had bereikt.

Na al die jaren heb ik nog steeds een lat-relatie met mijn laptop. Albert heeft voor mij een Hyvesaccount aangemaakt en daar beleef ik veel plezier van. Vooral het spelen van spelletjes, het krabbelen met mijn vrienden en het regelmatige schrijven van een blog.
Ik weet inmiddels hoe ik mijn achtergrondje kan oppimpen en ook hoe ik foto's aan een album toevoeg. Het gaat misschien allemaal langzaam, maar dat geeft niks; uiteindelijk kom ik er wel.
Maar omdat ook ík hip en vooruitstrevend wilde zijn verdiepte ik me in een andere sociaal netwerk; Facebook én Twitter.
Ik hoor je denken; waarom niet gewoon eerst één ding proberen in plaats van twee, en je hebt ook helemaal gelijk, ware het niet dat ik dat NU, achteraf dus, bedenk.
Facebook vond ik al heel gauw NIETS aan. Ik bleef, ondanks het feit dat ik de taalinstelling had veranderd, maar Engelse teksten onder mijn snufferd zien. Nu is het niet zo dat ik helemaal geen Engels kan, maar als bepaalde (computer-)termen in het Engels geschreven staan, heb ik niet altijd de puf, zin en tijd om dat goed uit te vogelen.
Bovendien vond ik Facebook vrij saai. Ik kon mijn pagina niet opvrolijken met een leuk achtergrondje en ook het krabbelen met vrienden vond ik niet bepaald duidelijk of overzichtelijk.
Om over Twitter maar te zwijgen. Hoe dat precies werkt is me nog steeds een raadsel. Ik moet nu ook eerlijk toegeven dat ik geen zin heb om me erin te verdiepen.
Ik heb via het web tips gezocht om ook te kunnen Twitteren, maar verder dan re-tweeten ben ik niet gekomen. Dus laat dan ook maar.....

Sinds maart blog ik dus ook op deze manier. En vond ik dát al moeilijk, het was easy vergeleken met mijn zoektocht van vanavond.
Ik wil namelijk ook andere blogs volgen. Naast Mara en Irène, mijn CF-collega's, vind ik het leuk om meerdere blogs aan mijn lijstje toe te voegen.
Vanmiddag kwam ik er één tegen. Bij Irène en het gaat over een jongetje met CF; Ruben. Ik werd geraakt door dit verhaal, dat geschreven door zijn moeder, over het wel en wee van de kleine jongen gaat.
'Die ga ik ook toevoegen aan mijn lijstje', dacht ik meteen.
Maar het laat zich al raden; het lukt NIET!!! Vreemd genoeg staan Mara en Irène dus nog wel in het lijstje, geeft de instellingen ook gewoon aan dat ik Ruben heb toegevoegd, in de praktijk zie ik zijn naam (blog) niet in het rijtje terug.
En jawel; ik heb ook gelijk weer iets gewist zie ik. Had ik 9 volgers, nu is het blanco. Waar o waar zijn mijn volgers gebleven???
Als ik weer bij instellingen kijk zie ik de volgers staan. Maar waarom wél bij instellingen en niet op de pagina zelf???
Ik vind dit zo super-frustrerend. Ben al weer flink aan het googelen geslagen, want ergens moet dit toch heel gemakkelijk zijn.
Ja ammehoela; makkelijk als je geen Alie heet. De vete tussen mij en de pc laait weer in alle hevigheid op. En ik heb zin om het apparaat in de sloot naast ons huis te dumpen.
Alleen is dat ook weer zonde en krijg ik daar geheid spijt van....., want hoe ik blijf ruziën met de pc, ik kan er ook niet zonder.
En dus blijft helaas deze haat-liefde-verhouding nog wel even in stand. Jammer, maar het is niet anders.

Ps; wie zich geroepen voelt om mij te helpen om de blog van Ruben in mijn lijstje te manoeuvreren mag zich bij mij melden. Graag zelfs!!!