zaterdag 31 december 2011
nog 24 uur....
Nog 24 uur en dan .............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................., weten we of we eíndelijk iets gewonnen hebben in de Oudejaarsloterij.
donderdag 29 december 2011
2011
Het jaar loopt ten einde. En zoals ieder jaar blik ik ook nu weer terug op het afgelopen jaar.
Wat kan ik zeggen van 2011?? Was het een goed jaar, kon het beter, wat waren de hoogtepunten en dan ook maar gelijk, wát waren nu de dieptepunten??
Mijn eigen gelukspuntje is dat ik dit hele jaar niet in het ziekenhuis heb gelegen; driemaal hoera voor Alie!!! Verder heb ik dit jaar vijf maal een infuuskuur gehad, wat ik persoonlijk nog best vind mee vallen (al denken anderen daar anders over) en zit ik, nu vier weken na het beeindigen van mijn laatste kuur, nog steeds opvallend goed in mijn vel. Bijgelovig als ik ben zal ik meteen afkloppen!!!
Meteen terugkomend op mijn gezondheid; het is geen topjaar geweest, maar ik heb ook beslist slechtere jaren gehad. Met andere woorden; ik ben zelf redelijk tevreden hoe de huidige zaken er voor staan.
Een ander hoogtepunt van 2011 was natuurlijk de geboorte van Indy. Het dochtertje van vriendinnetje Patries. De kleine wurm is nu alweer een half jaar oud en groeit als kool. Inmiddels lacht ze volop en ontdekt ze de wereld om haar heen, op haar manier. Héérlijk om te zien trouwens.
Begin oktober kregen Albert en ik te horen dat wij zélf ook oom en tante worden. Mijn kleine grote broer word papa. En in juni wordt de kleine verwacht. Reuze spannend natuurlijk. Vandaag is het stel naar de verloskundige geweest voor een echo, waarbij dan meteen bekend zou worden wat het geslacht van de baby zou zijn. Maar baby Sanders heeft zijn of haar eigen regie, want voor de verloskundige was het niet goed vast te stellen wat het nu gaat worden. Hopelijk werkt de baby de volgende keer wél mee, want je begrijpt; we zijn allemaal vréselijk nieuwsgierig.
2011 begon trouwens voor ons niet zo leuk. Onze poes, die al vijftien jaar was, was zo ziek dat we haar in hebben laten slapen. Het was het juiste om te doen, maar oooohhh, wat heb ik het hier moeilijk mee gehad.
Ik ben een groot dierenvriend en ben stapel op onze huisdieren. Bij gebrek aan biologische kinderen zijn dit mijn kindjes. En uitgerekend met Kitty had ik een speciale band. Dat komt voort uit haar beginperiode bij ons. We hebben haar namelijk in 1996 uit het asiel gehaald. Ze was het meest bange poesje dat ik ooit gezien had. En het heeft me jaren gekost om haar zo relaxt te krijgen, zoals ze de afgelopen jaren was.
Ze was dan ook echt mijn poessie. Altijd bij me liggen, waar ik ook was. En altijd genietend spinnen als ik haar aaide. Dan zochten haar trouwe oogjes mijn ogen, kneep ze die dicht en liet ze zich door mij vertroetelen.
Toen ze ziek werd, werd ons al snel duidelijk gemaakt dat de dierenkliniek haar niet meer kon helpen en dat we uiteindelijk datgene moesten overwegen waar geen enkel dierenbaasje over na wil denken.
Ik ben dan ook na haar overlijden behoorlijk van de leg geweest.
Het troost me dat ze zo lang bij ons is geweest en dat we zoveel leuke, prettige jaren samen hebben gehad. Ze ligt hier in de tuin begraven onder een mooie Hortensia, want schijnbaar vond ze het altijd leuk om in de zomermaanden onder een Hortensia te liggen. De grote bladeren beschermden haar tegen de zon en dus heeft ze haar eigen Hortensia gekregen.
In 2011 heb ik een oude hobby nieuw leven in geblazen en ben ik weer begonnen met het maken van kaarten. Ik kan wel stellen dat het nu een verslaving is geworden. En met grote regelmaat zit ik aan de keukentafel te freubelen. Ons doel voor 2012 is één van de slaapkamers boven om te bouwen tot een hobbykamer voor mij. Zodat Albert niet iedere keer alle dozen en opbergkratten naar de kamer hoeft te sjouwen.
Alleen betekent dat dat we een traplift moeten aanschaffen. Nu kan je tweede-hands trapliften kopen, maar je kan ook trapliften huren. Iets waar we ons het aankomende, nieuwe, jaar in willen verdiepen.
Voor het nieuwe jaar heb ik eigenlijk geen voornemens. Mijn enigste voornemen, die ik trouwens ieder jaar heb, is om ook in 2012 een minimum-aantal aan ziekenhuisopnames te creëren. Tenminste, dat is mijn voornemen. Nu maar hopen dat mijn lijf ook mee wil werken....:-(
Aan mij zal het in ieders geval niet liggen, hihihi.
Wat Albert betreft; ik hoop dat hij net zo'n heerlijk productief jaar zal hebben als het afgelopen jaar. Zijn fotografie-hobby begint steeds serieuzere vormen aan te nemen en je kan ook duidelijk het verschil zien met een paar jaar geleden.
Hij word tegenwoordig vaak gevraagd voor portret en familiefotografie en ook voor het komende jaar staan er alweer een paar bruiloften in z'n agenda.
Zíjn hoogtepunt op fotografiegebied was natuurlijk de komst van Jaap Stam, een paar maanden geleden en recentelijk nogmaals. Altijd leuk als je als hobby-fotograaf een beroemdheid op de gevoelige plaat mag vast leggen.
Voor nu wens ik iedereen een zalig uiteinde en een knallend goed en vooral gezond 2012 toe. Oja, wees alsjeblieft voorzichtig met vuurwerk!!!
Wat kan ik zeggen van 2011?? Was het een goed jaar, kon het beter, wat waren de hoogtepunten en dan ook maar gelijk, wát waren nu de dieptepunten??
Mijn eigen gelukspuntje is dat ik dit hele jaar niet in het ziekenhuis heb gelegen; driemaal hoera voor Alie!!! Verder heb ik dit jaar vijf maal een infuuskuur gehad, wat ik persoonlijk nog best vind mee vallen (al denken anderen daar anders over) en zit ik, nu vier weken na het beeindigen van mijn laatste kuur, nog steeds opvallend goed in mijn vel. Bijgelovig als ik ben zal ik meteen afkloppen!!!
Meteen terugkomend op mijn gezondheid; het is geen topjaar geweest, maar ik heb ook beslist slechtere jaren gehad. Met andere woorden; ik ben zelf redelijk tevreden hoe de huidige zaken er voor staan.
Een ander hoogtepunt van 2011 was natuurlijk de geboorte van Indy. Het dochtertje van vriendinnetje Patries. De kleine wurm is nu alweer een half jaar oud en groeit als kool. Inmiddels lacht ze volop en ontdekt ze de wereld om haar heen, op haar manier. Héérlijk om te zien trouwens.
Begin oktober kregen Albert en ik te horen dat wij zélf ook oom en tante worden. Mijn kleine grote broer word papa. En in juni wordt de kleine verwacht. Reuze spannend natuurlijk. Vandaag is het stel naar de verloskundige geweest voor een echo, waarbij dan meteen bekend zou worden wat het geslacht van de baby zou zijn. Maar baby Sanders heeft zijn of haar eigen regie, want voor de verloskundige was het niet goed vast te stellen wat het nu gaat worden. Hopelijk werkt de baby de volgende keer wél mee, want je begrijpt; we zijn allemaal vréselijk nieuwsgierig.
2011 begon trouwens voor ons niet zo leuk. Onze poes, die al vijftien jaar was, was zo ziek dat we haar in hebben laten slapen. Het was het juiste om te doen, maar oooohhh, wat heb ik het hier moeilijk mee gehad.
Ze was dan ook echt mijn poessie. Altijd bij me liggen, waar ik ook was. En altijd genietend spinnen als ik haar aaide. Dan zochten haar trouwe oogjes mijn ogen, kneep ze die dicht en liet ze zich door mij vertroetelen.
Toen ze ziek werd, werd ons al snel duidelijk gemaakt dat de dierenkliniek haar niet meer kon helpen en dat we uiteindelijk datgene moesten overwegen waar geen enkel dierenbaasje over na wil denken.
Ik ben dan ook na haar overlijden behoorlijk van de leg geweest.
Het troost me dat ze zo lang bij ons is geweest en dat we zoveel leuke, prettige jaren samen hebben gehad. Ze ligt hier in de tuin begraven onder een mooie Hortensia, want schijnbaar vond ze het altijd leuk om in de zomermaanden onder een Hortensia te liggen. De grote bladeren beschermden haar tegen de zon en dus heeft ze haar eigen Hortensia gekregen.
In 2011 heb ik een oude hobby nieuw leven in geblazen en ben ik weer begonnen met het maken van kaarten. Ik kan wel stellen dat het nu een verslaving is geworden. En met grote regelmaat zit ik aan de keukentafel te freubelen. Ons doel voor 2012 is één van de slaapkamers boven om te bouwen tot een hobbykamer voor mij. Zodat Albert niet iedere keer alle dozen en opbergkratten naar de kamer hoeft te sjouwen.
Alleen betekent dat dat we een traplift moeten aanschaffen. Nu kan je tweede-hands trapliften kopen, maar je kan ook trapliften huren. Iets waar we ons het aankomende, nieuwe, jaar in willen verdiepen.
Voor het nieuwe jaar heb ik eigenlijk geen voornemens. Mijn enigste voornemen, die ik trouwens ieder jaar heb, is om ook in 2012 een minimum-aantal aan ziekenhuisopnames te creëren. Tenminste, dat is mijn voornemen. Nu maar hopen dat mijn lijf ook mee wil werken....:-(
Aan mij zal het in ieders geval niet liggen, hihihi.
Wat Albert betreft; ik hoop dat hij net zo'n heerlijk productief jaar zal hebben als het afgelopen jaar. Zijn fotografie-hobby begint steeds serieuzere vormen aan te nemen en je kan ook duidelijk het verschil zien met een paar jaar geleden.
Zíjn hoogtepunt op fotografiegebied was natuurlijk de komst van Jaap Stam, een paar maanden geleden en recentelijk nogmaals. Altijd leuk als je als hobby-fotograaf een beroemdheid op de gevoelige plaat mag vast leggen.
Voor nu wens ik iedereen een zalig uiteinde en een knallend goed en vooral gezond 2012 toe. Oja, wees alsjeblieft voorzichtig met vuurwerk!!!
woensdag 28 december 2011
kerst 2011 was een goede kerst
Gelukkig liggen de hectische kerstdagen achter ons en hebben we dit ook dít jaar weer overleeft.
We hebben het dít jaar weer 'ns anders gedaan dan vorig jaar en de jaren daarvoor.
Vorig jaar besloten we om de kerstdagen eens helemaal voor onszelf te houden. Al achttien jaar is het traditie dat we de ene kerstdag bij mijn ouders doorbrengen om de andere dag met de familie van Albert samen te zijn.
De laatste jaren begon ik er steeds meer tegenaan te hikken. Twee volle dagen achter elkaar; rechtop zitten, leuk zijn en leuk doen, twee dagen van alleen maar eten en drinken, en vooral 'gemaakt' kerstig zijn.
Meestal gingen we eerste kerstdag naar mijn ouders om de tweede kerstdag naar mijn schoonfamilie te gaan.
Omdat Albert z'n vrijgezelle oom Jan ook altijd tweede kerstdag van de partij is, was dat de reden om het altijd, ieder jaar zo te doen.
In de beginjaren van ons samenzijn had ik er niet zoveel moeite mee. Ik was een stuk gezonder dan nu en mijn longfunctie zag er ook nog niet dubieus uit. Met andere woorden; ik kon het prima volhouden om twee, hele, dagen achter elkaar met familie door te brengen.
Maar ik leverde qua conditie en gezondheid de afgelopen jaren flink wat in en kreeg steeds meer moeite met het volhouden van uitstapjes. Eén dag gaat meestal nog, maar twee dagen achter elkaar word al iets problematischer.
En dus stelde Albert vorig jaar voor om beide families, de mijne als de zijne, op kerstavond uit te nodigen voor een borreltje met koud buffet.
Ik ben een traditioneel type en had hier wel wat moeite mee.
Maar nadat hij het idee en de reden hiervan, bij de families had voorgelegd bleek dat iedereen zich hier in kon vinden. Er was enkel begrip voor de situatie.
Op kerstavond kwamen zowel mijn ouders als mijn schoonouders en hadden we bij de catering in de buurt een koud buffetje geregeld. Het was tiptop geregeld. Al zeg ik het zelf.
De volgende dag was het een rare gewaarwording dat het écht kerst was en dat we niet de deur uit hoefden. Ik hoefde geen strak-zittende kleding aan en kon lekker op de bank hangen. Gezien het feit dat ik op dat moment met een iv-kuur rondliep was dat wel een hele verademing moet ik zeggen.
Tweede kerstdag moest Albert gewoon naar de bakkerij te werken en kreeg ik 's middags een vriendin op bezoek. Haar moeder was kort daarvoor overleden en ze had dus helemaal geen zin om leuk de kroeg in te duiken of iets dergelijks. En dus kwam ze bij mij. Wat erg fijn was.
Hoewel ik een uiterst relaxte kerst had gehad, kon ik niet zeggen dat ik een écht kerstgevoel had. Ondanks de kerstboom, kerstfilms, kerstmuziek en onze eigen kerstdis, miste ik iets.
En dus gaf ik aan dat het leuk was om een keer te proberen, maar dat ik het geen doorslaand succes vond om het een jaar later op een zelfde manier te doen.
En dus zijn we dit jaar de eerste kerstdag naar mijn ouders geweest en hebben we de tweede kerstdag, overdag, lekker saampjes door gebracht en zijn we 's avonds naar mijn schoonouders geweest voor koffie en een borrel.
Een perfecte oplossing, al zeg ik het zelf. De tweede kerstdag heb ik dus lekker de drukte van eerste kerstdag kunnen inhalen. Ik heb lekker op de bank gehangen, ben zelfs in slaap gevallen. In mijn joggingbroek met daarboven een veel te grote trui die lekker om me heen slobberde heb ik helemaal niets gedaan.
Pas tegen half acht ben ik naar de slaapkamer gegaan om me om te kleden en wat op te tutten.
Om het wel eerlijk en evenredig te houden, we hebben immers wel met twee families te maken, gaan we volgend jaar een hele dag naar mijn schoonouders en doen we de andere kerstdag dat kopje koffie en die borrel die we dit jaar bij mijn bij mijn schoonouders hebben gedaan, bij míjn ouders.
Zo houdt je het wel eerlijk natuurlijk.
Ik moet zeggen dat ik deze oplossing een prima oplossing vind. Ik heb toch het gevoel gehad dat het kerst was, ook al zijn we niet twee hele dagen achter elkaar de deur uit geweest.
Kerst 2011 was dus een goede kerst.
En volgend jaar zal die alleen nog maar beter worden want dan hebben we een klein neefje of nichtje in de familie. Hoe speciaal is dat??? Ik kan me er nu al op verheugen.
We hebben het dít jaar weer 'ns anders gedaan dan vorig jaar en de jaren daarvoor.
Vorig jaar besloten we om de kerstdagen eens helemaal voor onszelf te houden. Al achttien jaar is het traditie dat we de ene kerstdag bij mijn ouders doorbrengen om de andere dag met de familie van Albert samen te zijn.
De laatste jaren begon ik er steeds meer tegenaan te hikken. Twee volle dagen achter elkaar; rechtop zitten, leuk zijn en leuk doen, twee dagen van alleen maar eten en drinken, en vooral 'gemaakt' kerstig zijn.
Meestal gingen we eerste kerstdag naar mijn ouders om de tweede kerstdag naar mijn schoonfamilie te gaan.
Omdat Albert z'n vrijgezelle oom Jan ook altijd tweede kerstdag van de partij is, was dat de reden om het altijd, ieder jaar zo te doen.
In de beginjaren van ons samenzijn had ik er niet zoveel moeite mee. Ik was een stuk gezonder dan nu en mijn longfunctie zag er ook nog niet dubieus uit. Met andere woorden; ik kon het prima volhouden om twee, hele, dagen achter elkaar met familie door te brengen.
Maar ik leverde qua conditie en gezondheid de afgelopen jaren flink wat in en kreeg steeds meer moeite met het volhouden van uitstapjes. Eén dag gaat meestal nog, maar twee dagen achter elkaar word al iets problematischer.
En dus stelde Albert vorig jaar voor om beide families, de mijne als de zijne, op kerstavond uit te nodigen voor een borreltje met koud buffet.
Ik ben een traditioneel type en had hier wel wat moeite mee.
Maar nadat hij het idee en de reden hiervan, bij de families had voorgelegd bleek dat iedereen zich hier in kon vinden. Er was enkel begrip voor de situatie.
Op kerstavond kwamen zowel mijn ouders als mijn schoonouders en hadden we bij de catering in de buurt een koud buffetje geregeld. Het was tiptop geregeld. Al zeg ik het zelf.
De volgende dag was het een rare gewaarwording dat het écht kerst was en dat we niet de deur uit hoefden. Ik hoefde geen strak-zittende kleding aan en kon lekker op de bank hangen. Gezien het feit dat ik op dat moment met een iv-kuur rondliep was dat wel een hele verademing moet ik zeggen.
Tweede kerstdag moest Albert gewoon naar de bakkerij te werken en kreeg ik 's middags een vriendin op bezoek. Haar moeder was kort daarvoor overleden en ze had dus helemaal geen zin om leuk de kroeg in te duiken of iets dergelijks. En dus kwam ze bij mij. Wat erg fijn was.
Hoewel ik een uiterst relaxte kerst had gehad, kon ik niet zeggen dat ik een écht kerstgevoel had. Ondanks de kerstboom, kerstfilms, kerstmuziek en onze eigen kerstdis, miste ik iets.
En dus gaf ik aan dat het leuk was om een keer te proberen, maar dat ik het geen doorslaand succes vond om het een jaar later op een zelfde manier te doen.
En dus zijn we dit jaar de eerste kerstdag naar mijn ouders geweest en hebben we de tweede kerstdag, overdag, lekker saampjes door gebracht en zijn we 's avonds naar mijn schoonouders geweest voor koffie en een borrel.
Een perfecte oplossing, al zeg ik het zelf. De tweede kerstdag heb ik dus lekker de drukte van eerste kerstdag kunnen inhalen. Ik heb lekker op de bank gehangen, ben zelfs in slaap gevallen. In mijn joggingbroek met daarboven een veel te grote trui die lekker om me heen slobberde heb ik helemaal niets gedaan.
Pas tegen half acht ben ik naar de slaapkamer gegaan om me om te kleden en wat op te tutten.
Om het wel eerlijk en evenredig te houden, we hebben immers wel met twee families te maken, gaan we volgend jaar een hele dag naar mijn schoonouders en doen we de andere kerstdag dat kopje koffie en die borrel die we dit jaar bij mijn bij mijn schoonouders hebben gedaan, bij míjn ouders.
Zo houdt je het wel eerlijk natuurlijk.
Ik moet zeggen dat ik deze oplossing een prima oplossing vind. Ik heb toch het gevoel gehad dat het kerst was, ook al zijn we niet twee hele dagen achter elkaar de deur uit geweest.
Kerst 2011 was dus een goede kerst.
En volgend jaar zal die alleen nog maar beter worden want dan hebben we een klein neefje of nichtje in de familie. Hoe speciaal is dat??? Ik kan me er nu al op verheugen.
zaterdag 24 december 2011
de week voorbij
Hè hè, deze drukke, stressvolle week is ten einde. Alleen morgen nog en dan is het eíndelijk kerst en zal ik opgelucht kunnen ademhalen.
Ik heb de afgelopen week veel, heel veel geslapen.
Woensdag ben ik naar het umcg geweest voor controle.
Ik had, zoals ik al een keer had geschreven, twee weken geleden aan de CF-verpleegkundige door gegeven dat ik het programma, zoals ik die op dat moment in m'n brievenbus had gekregen, té druk vond. En dat er iets geschrapt diende te worden. En dat heeft ze ook gedaan. Gelukkig maar.
Ik werd om twintig voor tien bij de röntgen verwacht voor de thoraxfoto en ik was ook gelijk aan de beurt. Dat is nu zo fijn. Gelijk doorlopen dus.
Bij de röntgen wist men van mijn afspraak bij het echoscopiecentrum en dat was dus ook de reden van hun snelle handelen. Toen ik mij weer aankleedde zei de vriendelijke meneer, dat hij mij al had aangemeld bij zijn collega's van de echo en dat ik dus meteen door mocht lopen naar wachtkamer drie.
Maar dáár kwam dus de klad erin. Ik moest er behoorlijk lang wachten en dan raak je, ondanks dat je zelf zo tijdig aanwezig bent, tóch weer achter op schema.
Het feit dat er een gigantische zemel van een man achter mij zat, maakte het er niet beter op. Ik mag het misschien niet zeggen, maar wat kunnen mensen soms zwelgen in zelfmedelijden zeg. Zelfs de dame die hem begeleide was blij toen hij vijf seconden z'n waffel stil hield en gauw naar een hoekje liep waar de tijdschriften lagen.
Ik werd binnen geroepen door een verpleegster die zich voorstelde als Wilma. Wilma zei dat ik mijn bovenkleding uit moest trekken, behalve de beha. En dat ik m'n broeksknoop los moest maken.
Uiteindelijk duurde het toch nog ruim een kwartier voor de dokter binnenkwam. Ik had inmiddels mijn trui al om mijn schouders geslagen, want het was er behoorlijk fris en ik had het koud gekregen. Mijn humeur zakte met de minuut.
Na enige tijd kwam er een jonge Aziatische dokter binnen. Ze was erg vriendelijk en ging meteen voortvarend te werk.
Albert stond achter het bed en vroeg haar wat er allemaal op het schermpje te zien was. Waarop zij vriendelijk uitlegde wat wat was. Ik heb niet echt aandacht besteed aan datgene, want ik vind het altijd vreselijk rot om lang op m'n rug te moeten liggen. Nou ja rot, zeg maar gerust; een crime.
Word dan altijd benauwder en moet ook meer hoesten.
Bij longfunctie ging het niet helemaal zoals ik gehoopt had. Ik blies behoorlijk wat minder dan de vorige keer en daar baalde ik wel een beetje van. Vooral omdat de longfunctieassistente er zo over door dramde en mij doodleuk nóg een keer liet blazen omdat ze een 'mooier' resultaat wilde zien. Maar vier keer blazen vind ik meer dan genoeg. Bovendien had ik al een knallende koppijn toen ik de poli op kwam lopen en dan doet zo'n longfunctie ook niet veel goeds aan die hoofdpijn.
Na de longfunctie mocht ik naar de andere poli lopen waar de CF-patiënten om beurten naar toe gaan in verband met het strenge segregatiebeleid.
Daar zat de CF-verpleegkundige ook al.
Ze gaf aan dat het volle programma was ontstaan omdat ik een paar keer niet op de poli was geweest. En dat de periodieke onderzoeken en bezoekjes aan de diëtiste/maatschappelijk werkster etc etc, wél gewoon doorgaan.
We hebben afgesproken dat ik de volgende keer, naast de longarts en longfunctie, ook nog door de maatschappelijk werkster gezien zal worden en ik tevens die gehate shuttletest ga lopen. Wie mijn blogs op Hyves wel eens heeft gelezen weet hoe zo'n gruwelijke hekel ik aan die hele shuttletest heb en eigenlijk snap ik ook niet waarom ik nog steeds die stomme test doe. Misschien dat het één en ander ook wel te maken heeft met de fysiotherapeute. Die vond ik dus ECHT niet leuk. Ik kon haar al sinds mijn kindertijd op de kinderpoli en ze gaf me altijd de kriebels. Die doordringende ogen, brrrrrrrr!!!!
Mijn geluk was dan ook bijzonder groot te noemen toen ik in september een brief kreeg met de mededeling dat ze per 1 november met pensioen ging. Het is dat ik geen vlag heb, anders had ik hem uitgestoken. Echt waar!!!
Dus misschien dat haar opvolger of opvolgster een leuk persoon is. Jong, joviaal en niet al te serieus. Althans, wél serieus, maar die ook een grapje weet te waarderen. En het liefst zelf grapjes maakt.
Als de opvolger eveneens zo'n dooie doos is, zie ik de bui hangen. Wie weet dat ik dan tóch plots mondig genoeg word om te zeggen dat ik die shuttletest niet meer wil lopen.
Maar goed, dat is voor een volgende keer.
Toen de CF-verpleegkundige haar hielen had gelicht kwam de longarts binnen. Op de voet gevolgd door een co-assistente.
Hij wilde natuurlijk weten hoe het ging en hoe ik me voelde. Ik heb eerlijk gezegd dat ik me, wonder boven wonder, erg goed voel. Ondanks het feit dat ik een dikke week geleden nog snip- en snipverkouden was en een dergelijke verkoudheid altijd een vervelend staartje krijgt, heb ik nog niets te klagen en heb ik ook allerminst het idee dat ik weer richting een kuur stieffel. Dat is positief, toch??
Dát vond de longarts ook. En hij repte ook met geen woord over de resultaten van de longfunctie.
Wel begon hij nog over de medicatie en of daar nog veranderingen in waren gekomen. Ik legde uit dat ik gestopt was met het inhaleren van de Tobi, omdat ik dit antibioticum in de I-neb lastig inhaleren vind. Ik houd het simpelweg niet vol. Met de I-neb ben je toch volledig afhankelijk van blaas- en inhaleerkracht, vooral dat laatste dus. Bij iedere ademteug 'zuig' je dus het middel naar binnen. Maar je inhaleert altijd wat dieper dan dat je gewoon ademhaalt en dát gaat me dan op een gegeven ogenblik opbreken. Ik ben dan bekaf van het inhaleren en kan niet meer. Maar de antibiotica is dan nog niet op.
De longarts hoort mij aan en zegt dan; 'We kunnen natuurlijk iets anders proberen, namelijk de Tobi Pod Inhaler.' Hij vraagt of ik dit zie zitten. Maar natuurlijk. Als ik alle berichten mag geloven is dit toch een behoorlijke vooruitgang. En dus word geregeld dat ik, zodra mijn vier weken Colistine voorbij zijn, de Tobi droogpoeder ga gebruiken. Ik ben uiteraard enorm benieuwd hoe dat zal gaan.
De uitslagen van de thoraxfoto en bovenbuikecho zijn ook binnen en dus gaat mijn longarts zich daar even in verdiepen. Wat handig dat alles tegenwoordig via de computer gaat. Zo handig en zo snel.
Albert en ik krijgen mijn longfoto levensgroot te zien en de arts begint te wijzen en uit te leggen wat wél normaal is en wat afwijkend is op de foto. Tja, voor mij is het abracadabra. Ik zie duidelijk mijn hart en mijn Port-a-Cath, maar voor de rest....?!
De echo van de bovenbuik blijkt, vergeleken met de vorige keer, veranderd te zijn. Was mijn lever al jaren wat aan de grote kant en vervet (bah, wat een lelijk woord), nu blijkt mijn milt ook vergroot te zijn. Wat te maken heeft met bloedstuwing die mijn lever niet kan verwerken (althans, zo legde de longarts dat uit). Ik ben dus bezig met het ontwikkelen van levercirrose. Hmmmmmm, iets in mijn zevenendertig jarige CF-bestaan een heel nieuw aandachtspuntje.
Vooralsnog hoef ik mij nergens zorgen om te maken volgens mijn longarts en dat advies neem ik dan maar te harte. Tóch wil ik bij de volgende controle wel een gesprekje met mijn eigen internist, die immers wat meer op dit gebied gespecialiseerd is dan mijn longarts. Niet dat ik de longarts niet vertrouw, maar ik merk bijvoorbeeld dat de internist ook meer aandacht aan de diabetes schenkt dan de longarts en dat zal waarschijnlijk wel komen omdat dát meer zíjn vakgebied is. Zoals dat ook voor de lever en milt zal zijn.
Als ik, bijna aan het einde van het spreekuur, vraag of er nog bijzonderheden zijn of misschien nog dingen op zijn lijstje staan, zoals bijvoorbeeld bloedprikken, hoor ik een murmelend; 'Nee, dat staat niet op de lijst, maar dat is wel een goed idee. Een volledig bloedonderzoek dan maar....'
Tsssss, soms is het gewoon beter om je mond te houden. Ik wilde eigenlijk alleen maar weten of we klaar waren en we naar huis konden gaan. Ik had dus een slapende hond wakker gemaakt.
Nou ja, we waren er toch, dus laten we dan ook nog maar eens wat bloed doneren. En omdat het tegen het middaguur liep was het verbazingwekkend rustig bij het priklab dus na tien minuten was ik ook aan de beurt. Gelukkig maar weer. Want dát is de voornaamste reden dat ik het prikken het liefst oversla. Die ellenlange stroom mensen die vanuit het hele ziekenhuis dáár hun bloed moeten laten prikken. Ik hoorde van de vrouw die mij bloed afnam dat ze dagelijks ruim vijfhonderd patiënten op de prikpoli krijgen.
Na het prikken was er geen reden meer om nog te blijven hangen en dus repten wij ons richting parkeergarage om daarna lekker naar huis te gaan. Ik was vermoeid en heb na een lekkere vernevelbeurt (die had ik 's morgens niet af kunnen maken) mijzelf op de bank gevleid waar ik meteen in slaap ben gevallen.
Ik heb geslapen tot zekers kwart voor zes. Toen werd ik wakker gemaakt door Albert dat de macaroni klaar was en we aan tafel konden gaan.
Gistermiddag heb ik nog steeds lekker wat slaap op de bank ingehaald. 's Avonds zijn we naar Stadskanaal geweest om de laatste kerstboodschappen in huis te halen, zodat dát nu ook binnen is.
Voor mij kan en mag kerst dus beginnen.
Ik wens iedereen hele fijne kerstdagen toe. Maak er iets leuks van met z'n allen!!!
Ik heb de afgelopen week veel, heel veel geslapen.
Woensdag ben ik naar het umcg geweest voor controle.
Ik had, zoals ik al een keer had geschreven, twee weken geleden aan de CF-verpleegkundige door gegeven dat ik het programma, zoals ik die op dat moment in m'n brievenbus had gekregen, té druk vond. En dat er iets geschrapt diende te worden. En dat heeft ze ook gedaan. Gelukkig maar.
Ik werd om twintig voor tien bij de röntgen verwacht voor de thoraxfoto en ik was ook gelijk aan de beurt. Dat is nu zo fijn. Gelijk doorlopen dus.
Bij de röntgen wist men van mijn afspraak bij het echoscopiecentrum en dat was dus ook de reden van hun snelle handelen. Toen ik mij weer aankleedde zei de vriendelijke meneer, dat hij mij al had aangemeld bij zijn collega's van de echo en dat ik dus meteen door mocht lopen naar wachtkamer drie.
Maar dáár kwam dus de klad erin. Ik moest er behoorlijk lang wachten en dan raak je, ondanks dat je zelf zo tijdig aanwezig bent, tóch weer achter op schema.
Het feit dat er een gigantische zemel van een man achter mij zat, maakte het er niet beter op. Ik mag het misschien niet zeggen, maar wat kunnen mensen soms zwelgen in zelfmedelijden zeg. Zelfs de dame die hem begeleide was blij toen hij vijf seconden z'n waffel stil hield en gauw naar een hoekje liep waar de tijdschriften lagen.
Ik werd binnen geroepen door een verpleegster die zich voorstelde als Wilma. Wilma zei dat ik mijn bovenkleding uit moest trekken, behalve de beha. En dat ik m'n broeksknoop los moest maken.
Uiteindelijk duurde het toch nog ruim een kwartier voor de dokter binnenkwam. Ik had inmiddels mijn trui al om mijn schouders geslagen, want het was er behoorlijk fris en ik had het koud gekregen. Mijn humeur zakte met de minuut.
Na enige tijd kwam er een jonge Aziatische dokter binnen. Ze was erg vriendelijk en ging meteen voortvarend te werk.
Albert stond achter het bed en vroeg haar wat er allemaal op het schermpje te zien was. Waarop zij vriendelijk uitlegde wat wat was. Ik heb niet echt aandacht besteed aan datgene, want ik vind het altijd vreselijk rot om lang op m'n rug te moeten liggen. Nou ja rot, zeg maar gerust; een crime.
Word dan altijd benauwder en moet ook meer hoesten.
Bij longfunctie ging het niet helemaal zoals ik gehoopt had. Ik blies behoorlijk wat minder dan de vorige keer en daar baalde ik wel een beetje van. Vooral omdat de longfunctieassistente er zo over door dramde en mij doodleuk nóg een keer liet blazen omdat ze een 'mooier' resultaat wilde zien. Maar vier keer blazen vind ik meer dan genoeg. Bovendien had ik al een knallende koppijn toen ik de poli op kwam lopen en dan doet zo'n longfunctie ook niet veel goeds aan die hoofdpijn.
Na de longfunctie mocht ik naar de andere poli lopen waar de CF-patiënten om beurten naar toe gaan in verband met het strenge segregatiebeleid.
Daar zat de CF-verpleegkundige ook al.
Ze gaf aan dat het volle programma was ontstaan omdat ik een paar keer niet op de poli was geweest. En dat de periodieke onderzoeken en bezoekjes aan de diëtiste/maatschappelijk werkster etc etc, wél gewoon doorgaan.
We hebben afgesproken dat ik de volgende keer, naast de longarts en longfunctie, ook nog door de maatschappelijk werkster gezien zal worden en ik tevens die gehate shuttletest ga lopen. Wie mijn blogs op Hyves wel eens heeft gelezen weet hoe zo'n gruwelijke hekel ik aan die hele shuttletest heb en eigenlijk snap ik ook niet waarom ik nog steeds die stomme test doe. Misschien dat het één en ander ook wel te maken heeft met de fysiotherapeute. Die vond ik dus ECHT niet leuk. Ik kon haar al sinds mijn kindertijd op de kinderpoli en ze gaf me altijd de kriebels. Die doordringende ogen, brrrrrrrr!!!!
Mijn geluk was dan ook bijzonder groot te noemen toen ik in september een brief kreeg met de mededeling dat ze per 1 november met pensioen ging. Het is dat ik geen vlag heb, anders had ik hem uitgestoken. Echt waar!!!
Dus misschien dat haar opvolger of opvolgster een leuk persoon is. Jong, joviaal en niet al te serieus. Althans, wél serieus, maar die ook een grapje weet te waarderen. En het liefst zelf grapjes maakt.
Als de opvolger eveneens zo'n dooie doos is, zie ik de bui hangen. Wie weet dat ik dan tóch plots mondig genoeg word om te zeggen dat ik die shuttletest niet meer wil lopen.
Maar goed, dat is voor een volgende keer.
Toen de CF-verpleegkundige haar hielen had gelicht kwam de longarts binnen. Op de voet gevolgd door een co-assistente.
Hij wilde natuurlijk weten hoe het ging en hoe ik me voelde. Ik heb eerlijk gezegd dat ik me, wonder boven wonder, erg goed voel. Ondanks het feit dat ik een dikke week geleden nog snip- en snipverkouden was en een dergelijke verkoudheid altijd een vervelend staartje krijgt, heb ik nog niets te klagen en heb ik ook allerminst het idee dat ik weer richting een kuur stieffel. Dat is positief, toch??
Dát vond de longarts ook. En hij repte ook met geen woord over de resultaten van de longfunctie.
Wel begon hij nog over de medicatie en of daar nog veranderingen in waren gekomen. Ik legde uit dat ik gestopt was met het inhaleren van de Tobi, omdat ik dit antibioticum in de I-neb lastig inhaleren vind. Ik houd het simpelweg niet vol. Met de I-neb ben je toch volledig afhankelijk van blaas- en inhaleerkracht, vooral dat laatste dus. Bij iedere ademteug 'zuig' je dus het middel naar binnen. Maar je inhaleert altijd wat dieper dan dat je gewoon ademhaalt en dát gaat me dan op een gegeven ogenblik opbreken. Ik ben dan bekaf van het inhaleren en kan niet meer. Maar de antibiotica is dan nog niet op.
De longarts hoort mij aan en zegt dan; 'We kunnen natuurlijk iets anders proberen, namelijk de Tobi Pod Inhaler.' Hij vraagt of ik dit zie zitten. Maar natuurlijk. Als ik alle berichten mag geloven is dit toch een behoorlijke vooruitgang. En dus word geregeld dat ik, zodra mijn vier weken Colistine voorbij zijn, de Tobi droogpoeder ga gebruiken. Ik ben uiteraard enorm benieuwd hoe dat zal gaan.
De uitslagen van de thoraxfoto en bovenbuikecho zijn ook binnen en dus gaat mijn longarts zich daar even in verdiepen. Wat handig dat alles tegenwoordig via de computer gaat. Zo handig en zo snel.
Albert en ik krijgen mijn longfoto levensgroot te zien en de arts begint te wijzen en uit te leggen wat wél normaal is en wat afwijkend is op de foto. Tja, voor mij is het abracadabra. Ik zie duidelijk mijn hart en mijn Port-a-Cath, maar voor de rest....?!
De echo van de bovenbuik blijkt, vergeleken met de vorige keer, veranderd te zijn. Was mijn lever al jaren wat aan de grote kant en vervet (bah, wat een lelijk woord), nu blijkt mijn milt ook vergroot te zijn. Wat te maken heeft met bloedstuwing die mijn lever niet kan verwerken (althans, zo legde de longarts dat uit). Ik ben dus bezig met het ontwikkelen van levercirrose. Hmmmmmm, iets in mijn zevenendertig jarige CF-bestaan een heel nieuw aandachtspuntje.
Vooralsnog hoef ik mij nergens zorgen om te maken volgens mijn longarts en dat advies neem ik dan maar te harte. Tóch wil ik bij de volgende controle wel een gesprekje met mijn eigen internist, die immers wat meer op dit gebied gespecialiseerd is dan mijn longarts. Niet dat ik de longarts niet vertrouw, maar ik merk bijvoorbeeld dat de internist ook meer aandacht aan de diabetes schenkt dan de longarts en dat zal waarschijnlijk wel komen omdat dát meer zíjn vakgebied is. Zoals dat ook voor de lever en milt zal zijn.
Als ik, bijna aan het einde van het spreekuur, vraag of er nog bijzonderheden zijn of misschien nog dingen op zijn lijstje staan, zoals bijvoorbeeld bloedprikken, hoor ik een murmelend; 'Nee, dat staat niet op de lijst, maar dat is wel een goed idee. Een volledig bloedonderzoek dan maar....'
Tsssss, soms is het gewoon beter om je mond te houden. Ik wilde eigenlijk alleen maar weten of we klaar waren en we naar huis konden gaan. Ik had dus een slapende hond wakker gemaakt.
Nou ja, we waren er toch, dus laten we dan ook nog maar eens wat bloed doneren. En omdat het tegen het middaguur liep was het verbazingwekkend rustig bij het priklab dus na tien minuten was ik ook aan de beurt. Gelukkig maar weer. Want dát is de voornaamste reden dat ik het prikken het liefst oversla. Die ellenlange stroom mensen die vanuit het hele ziekenhuis dáár hun bloed moeten laten prikken. Ik hoorde van de vrouw die mij bloed afnam dat ze dagelijks ruim vijfhonderd patiënten op de prikpoli krijgen.
Na het prikken was er geen reden meer om nog te blijven hangen en dus repten wij ons richting parkeergarage om daarna lekker naar huis te gaan. Ik was vermoeid en heb na een lekkere vernevelbeurt (die had ik 's morgens niet af kunnen maken) mijzelf op de bank gevleid waar ik meteen in slaap ben gevallen.
Ik heb geslapen tot zekers kwart voor zes. Toen werd ik wakker gemaakt door Albert dat de macaroni klaar was en we aan tafel konden gaan.
Gistermiddag heb ik nog steeds lekker wat slaap op de bank ingehaald. 's Avonds zijn we naar Stadskanaal geweest om de laatste kerstboodschappen in huis te halen, zodat dát nu ook binnen is.
Voor mij kan en mag kerst dus beginnen.
Ik wens iedereen hele fijne kerstdagen toe. Maak er iets leuks van met z'n allen!!!
zondag 18 december 2011
kerststress
Nog precies een week te gaan voor het echt kerst is.
En die laatste week voor kerst háát ik.
Waarom?? Omdat het één van de meest stressvolle periodes in een jaar is. En eigenlijk vraag ik me ook ieder jaar weer af waarom ik er zo'n stressvolle periode van maak. Want laten we wel wezen; je kunt jezelf ook gestresst maken. Nu is dat trouwens wel een karaktertrekje van mij; snel in de stress schieten.
Terwijl in feite veel dingen op Albert z'n schouders terecht komen, merk ik nooit dat hij eens gestresst is of wordt. Albert blijft altijd de koelheid zelf. Komt het niet, dan komt het niet, is zijn motto. Wat lijkt het me heerlijk om zo nuchter door het leven te gaan.
De kerstperiode is altijd een periode waarop ik me afvraag of mensen denken dat de wereld zal vergaan. Er word massaal inkopen gedaan. Niet alleen de broodnodige boodschappen, nee tegenwoordig zijn er heel veel families en gezinnen die ervoor gekozen hebben om Sinterklaas aan de kant te schuiven en de Kerstman in hun midden te halen. Dus is het overal druk. Bij de supermarkten, maar ook bij warenhuizen, op markten, bij tuincentra's, etc etc.
Wij moeten deze week helaas zélf ook nog op stap om de boodschappen binnen te halen, maar moeten eveneens achter de kerstcadeautjes aan. *zucht* Ik kan me echt wel iets leukers voorstellen.
Eerste kerstdag gaan we naar mijn ouders. Dus gezellig buiten de deur. En hoef ik me niet te buigen over een kerstdiner.
Tweede kerstdag gaan we alleen 's avonds naar de ouders van Albert, omdat twee volle dagen achter elkaar nu eenmaal teveel van het goede is. We hebben besloten om het gewoon zo te doen en volgend jaar bij mijn schoonouders aan de kerstdis plaats te nemen en dan de andere dag bij mijn ouders die koffie te doen.
Maar dat betekent dat ik mij, wat tweede kerstdag betreft, nog wel over een kerstmenu moet buigen. Gelukkig duurt dat bij mij nooit lang en weet ik dus al wat er dit jaar geserveerd word; een bouillon-achtig soepje, een vitello tonnato als voorgerecht, rosbief met pepersaus, aardappelkroketjes en twee soorten groenten en het toetje zal wel een ijsje of iets dergelijks worden. Ik weet dus nog niet wat de groentekeuze word en het toetje is ook nog een vaag idee. Maar dat komt omdat ik zelf niet zo'n toetjesmens ben en dus afga op wat Albert het liefste wil en ik vermoed dat dát een ouderwetse sorbet zal zijn.
De cadeautjes voor de familieleden is een stuk lastiger. Voor mijn schoonmoeder weet ik wel iets, ik vind het voor vrouwen in het algemeen veel makkelijker om iets te bedenken. Maar voor mannen vind ik het stukken lastiger. Sokken en zakdoeken vind ik zo afgezaagd en eigenlijk vind ik dat nu ook wel met luchtjes, want daar draait het vaak op uit. Zelfs Albert zei een weekje geleden: 'Fijn dat het zo weer kerst is, ik ben door al m'n luchtjes heen....', wat toch veelzeggend is, of niet??
Vorig jaar is Albert alleen op stap gegaan, maar eigenlijk wil ik dit jaar graag mee op stap. Anders lijkt het alsof het me helemaal niet interesseert, wat natuurlijk helemaal niet het geval is.
Maar eerlijk is eerlijk; ik zie er wel een beetje tegenop. Die drukte, die hectiek en de chaos in veel winkels.
Tussen alles door moet Albert nog een collega meehelpen, nog met onze kater naar de dierenarts, heb ik aanstaande woensdag een afspraak op de CF-poli staan en heb ik ook nog een kleinigheidje voor baby Indy, het dochtertje van mijn vriendinnetje, die ik beloofd heb het presentje langs te brengen. Met andere woorden; het is al een behoorlijk drukke week zónder de verplichte kerstinkopen.
En dan het idee dat het óveral stervensdruk zal zijn, producten waarschijnlijk uitverkocht zullen zijn en dat je dus nóg een keer terug mag komen, maakt dat ik déze week altijd het liefst oversla.
Het enige dat ik écht leuk aan kerst vind is de gezelligheid erom heen. Het versieren van de kerstboom, de kerstkaarten, sfeer in huis maken, kerstfilms op televisie en natuurlijk de gezelligheid van kerstliedjes op de radio.
Een ander leuk ding is dat Albert twee weken vrij is. En gelukkig ook geen foto-afspraken in zijn agenda heeft staan.
Dát is dan ook wel weer een voordeel van de kerstperiode.
Eigenlijk voel ik altijd een enorme opluchting als het kerstavond is, 24 december en het is bijvoorbeeld half tien 's avonds. Dan weet je gewoon; 'oké, nu hoef ik niks meer. Wat nu vergeten is, is gewoon pech hebben.'
Die gedachte daaraan maakt me enigszins rustig. Nog maar een kleine week en ik kan me op de bank nestelen met het idee dat de stress achter me ligt. Maar voor dát moment is aangebroken moeten we eerst die week nog door. Een, voor mij enorme, hobbel waar ik ieder jaar weer tegenaan hik.
Ik wens jullie allemaal een hele fijne kerst, zonder al te veel kerststress!!!
En die laatste week voor kerst háát ik.
Waarom?? Omdat het één van de meest stressvolle periodes in een jaar is. En eigenlijk vraag ik me ook ieder jaar weer af waarom ik er zo'n stressvolle periode van maak. Want laten we wel wezen; je kunt jezelf ook gestresst maken. Nu is dat trouwens wel een karaktertrekje van mij; snel in de stress schieten.
Terwijl in feite veel dingen op Albert z'n schouders terecht komen, merk ik nooit dat hij eens gestresst is of wordt. Albert blijft altijd de koelheid zelf. Komt het niet, dan komt het niet, is zijn motto. Wat lijkt het me heerlijk om zo nuchter door het leven te gaan.
De kerstperiode is altijd een periode waarop ik me afvraag of mensen denken dat de wereld zal vergaan. Er word massaal inkopen gedaan. Niet alleen de broodnodige boodschappen, nee tegenwoordig zijn er heel veel families en gezinnen die ervoor gekozen hebben om Sinterklaas aan de kant te schuiven en de Kerstman in hun midden te halen. Dus is het overal druk. Bij de supermarkten, maar ook bij warenhuizen, op markten, bij tuincentra's, etc etc.
Wij moeten deze week helaas zélf ook nog op stap om de boodschappen binnen te halen, maar moeten eveneens achter de kerstcadeautjes aan. *zucht* Ik kan me echt wel iets leukers voorstellen.
Eerste kerstdag gaan we naar mijn ouders. Dus gezellig buiten de deur. En hoef ik me niet te buigen over een kerstdiner.
Tweede kerstdag gaan we alleen 's avonds naar de ouders van Albert, omdat twee volle dagen achter elkaar nu eenmaal teveel van het goede is. We hebben besloten om het gewoon zo te doen en volgend jaar bij mijn schoonouders aan de kerstdis plaats te nemen en dan de andere dag bij mijn ouders die koffie te doen.
Maar dat betekent dat ik mij, wat tweede kerstdag betreft, nog wel over een kerstmenu moet buigen. Gelukkig duurt dat bij mij nooit lang en weet ik dus al wat er dit jaar geserveerd word; een bouillon-achtig soepje, een vitello tonnato als voorgerecht, rosbief met pepersaus, aardappelkroketjes en twee soorten groenten en het toetje zal wel een ijsje of iets dergelijks worden. Ik weet dus nog niet wat de groentekeuze word en het toetje is ook nog een vaag idee. Maar dat komt omdat ik zelf niet zo'n toetjesmens ben en dus afga op wat Albert het liefste wil en ik vermoed dat dát een ouderwetse sorbet zal zijn.
De cadeautjes voor de familieleden is een stuk lastiger. Voor mijn schoonmoeder weet ik wel iets, ik vind het voor vrouwen in het algemeen veel makkelijker om iets te bedenken. Maar voor mannen vind ik het stukken lastiger. Sokken en zakdoeken vind ik zo afgezaagd en eigenlijk vind ik dat nu ook wel met luchtjes, want daar draait het vaak op uit. Zelfs Albert zei een weekje geleden: 'Fijn dat het zo weer kerst is, ik ben door al m'n luchtjes heen....', wat toch veelzeggend is, of niet??
Vorig jaar is Albert alleen op stap gegaan, maar eigenlijk wil ik dit jaar graag mee op stap. Anders lijkt het alsof het me helemaal niet interesseert, wat natuurlijk helemaal niet het geval is.
Maar eerlijk is eerlijk; ik zie er wel een beetje tegenop. Die drukte, die hectiek en de chaos in veel winkels.
Tussen alles door moet Albert nog een collega meehelpen, nog met onze kater naar de dierenarts, heb ik aanstaande woensdag een afspraak op de CF-poli staan en heb ik ook nog een kleinigheidje voor baby Indy, het dochtertje van mijn vriendinnetje, die ik beloofd heb het presentje langs te brengen. Met andere woorden; het is al een behoorlijk drukke week zónder de verplichte kerstinkopen.
En dan het idee dat het óveral stervensdruk zal zijn, producten waarschijnlijk uitverkocht zullen zijn en dat je dus nóg een keer terug mag komen, maakt dat ik déze week altijd het liefst oversla.
Het enige dat ik écht leuk aan kerst vind is de gezelligheid erom heen. Het versieren van de kerstboom, de kerstkaarten, sfeer in huis maken, kerstfilms op televisie en natuurlijk de gezelligheid van kerstliedjes op de radio.
Een ander leuk ding is dat Albert twee weken vrij is. En gelukkig ook geen foto-afspraken in zijn agenda heeft staan.
Dát is dan ook wel weer een voordeel van de kerstperiode.
Eigenlijk voel ik altijd een enorme opluchting als het kerstavond is, 24 december en het is bijvoorbeeld half tien 's avonds. Dan weet je gewoon; 'oké, nu hoef ik niks meer. Wat nu vergeten is, is gewoon pech hebben.'
Die gedachte daaraan maakt me enigszins rustig. Nog maar een kleine week en ik kan me op de bank nestelen met het idee dat de stress achter me ligt. Maar voor dát moment is aangebroken moeten we eerst die week nog door. Een, voor mij enorme, hobbel waar ik ieder jaar weer tegenaan hik.
Ik wens jullie allemaal een hele fijne kerst, zonder al te veel kerststress!!!
dinsdag 13 december 2011
een tip voor een zere keel....
Nu ik al een paar dagen verkouden rondloop, word ik het zo langzamerhand een beetje beu. En dan vooral die pijnlijke keel begint me de keel uit te hangen (hmmmmm...., leuke woordspeling).
Want het stomen met Kamillethee en TeaTree helpt dan goed als je neus verstopt zit, maar het heeft weinig effect op mijn pijnlijke keel.
En dus begon ik wat op het internet te zoeken. Een handig en simpel huis-tuin-en-keuken tip om zo snel mogelijk van die zere keel af te geraken.
Ik kwam een heleboel tips tegen die me enorm tegen staan; een gepelde ui in een sjaal leggen en dit dan om je hals knopen en er mee gaan slapen. Nou amme-nooit-niet dat ik een rauwe ui in mijn bed wil. Ik vrees dat die geur, als die eenmaal in mijn matras of kussen trekt, er nóóit meer uit gaat. En dat is het me echt niet waard.
Gorgelen met zoutwater ken ik. Ik doe het zelf namelijk ook wel eens en ik moet zeggen dat het heus helpt, maar helaas niet voor lang. Wat ik zocht was een middeltje dat EN helpt EN liever voor langere tijd.
Nou dames en heren; ik heb hem gevonden; gorgelen met jenever. Het is ábsoluut goor, ik geef grif toe. En het bijt ook als een tierelier, eveneens waar, maar mijn keelpijn verdween en ik ben zonder keelpijn in slaap gevallen. En dát is wat ik wou.
Geen Strepsils, of Natterman-keelpastilles meer voor Alie, maar gewoon heel ouderwets; gorgelen met jenever. Gorgelen EN uitspugen. Hahahaha.
Ik ben heel benieuwd of anderen hem net zo goed vinden deze tip, ik vind hem waardevol en wou hem toch even met jullie delen. Waar jenever nog goed voor kan zijn zeg......:-)
Want het stomen met Kamillethee en TeaTree helpt dan goed als je neus verstopt zit, maar het heeft weinig effect op mijn pijnlijke keel.
En dus begon ik wat op het internet te zoeken. Een handig en simpel huis-tuin-en-keuken tip om zo snel mogelijk van die zere keel af te geraken.
Ik kwam een heleboel tips tegen die me enorm tegen staan; een gepelde ui in een sjaal leggen en dit dan om je hals knopen en er mee gaan slapen. Nou amme-nooit-niet dat ik een rauwe ui in mijn bed wil. Ik vrees dat die geur, als die eenmaal in mijn matras of kussen trekt, er nóóit meer uit gaat. En dat is het me echt niet waard.
Gorgelen met zoutwater ken ik. Ik doe het zelf namelijk ook wel eens en ik moet zeggen dat het heus helpt, maar helaas niet voor lang. Wat ik zocht was een middeltje dat EN helpt EN liever voor langere tijd.
Nou dames en heren; ik heb hem gevonden; gorgelen met jenever. Het is ábsoluut goor, ik geef grif toe. En het bijt ook als een tierelier, eveneens waar, maar mijn keelpijn verdween en ik ben zonder keelpijn in slaap gevallen. En dát is wat ik wou.
Geen Strepsils, of Natterman-keelpastilles meer voor Alie, maar gewoon heel ouderwets; gorgelen met jenever. Gorgelen EN uitspugen. Hahahaha.
Ik ben heel benieuwd of anderen hem net zo goed vinden deze tip, ik vind hem waardevol en wou hem toch even met jullie delen. Waar jenever nog goed voor kan zijn zeg......:-)
maandag 12 december 2011
gewoon een fotootje
Soms is er gewoon weinig te melden en dan denk je; "laat ik maar een fotootje plaatsen". Dit keer niet van mij met één van onze dieren, maar gewoon een oudje die ik met de webcam gemaakt heb.
zondag 11 december 2011
snotverkouden
Vorige week heeft Albert een dagje als foto-piet mee gelopen met de Sinterklaasintocht in ons mooie dorp. Iets waar hij laaiend enthousiast over was.
Ik heb het ook altijd écht een klus voor hem gevonden; hij is joviaal, kan bijzonder goed met kinderen overweg, heeft humor en gekheid en het maakt hem niets uit wat hij moet doen of dragen, als er maar plezier aan te pas komt. Allemaal ingrediënten die een zwarte Piet in zich moet hebben om het er goed vanaf te brengen.
Nu moet ik bekennen dat ik zelf niet zo van de Pieten en Sinterklaasjes houd, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik altijd zenuwachtig word omdat ik niet weet wie er onder al die schminck, pruiken en hoofddeksels schuilt. Zo houd ik ook niet van Clown's.
Ik vond Albert er dan ook angstaanjagend uit zien die derde december.
En ik was niet de enige. Ook ons hondje Bennie schrok zich helemaal wild toen hij Albert alias foto-piet, binnen zag komen. Hij zette het op een blaffen, gecombineerd met een grommen en zodra Albert iets te dicht in z'n buurt kwam, stoof onze harige zoon met een noodgang onder ons bed. Hij hoorde wel iets vertrouwds, maar die enge zwarte man zag er tóch té eng uit om de boel van dichtbij te inspecteren.
Albert heeft die koude, winderige ochtend dus rond gelopen in een zwarte pietenpak en eerlijk is eerlijk; dát is nu niet bepaald winterkleding.
In de nacht van maandag op dinsdag had Albert al last van koude rillingen en later die nacht werd hij wakker, badend in het zweet. Wat volgens hem, de volgende ochtend, juist een goed teken was; 'Nu heb ik alles eruit gezweet...'
Toch was hij wat verkouden en zijn plannen om kerstverlichting aan zijn studio te bevestigen werd uitgesteld.
Donderdagavond, toen we naar bed gingen, klonk hij schor en zijn keel deed ook pijn.
En, heel gezellig, de volgende ochtend begon ik ook te snuffen. Albert was net een zieke, schorre kraai.
Maar 's avonds stond er weer pokeren op het programma en omdat hij gisteren een kerstmarkt had, moest hij vrijdagavond alvast wat spullen daar, in de sporthal, opbouwen en installeren.
Ik voelde me inmiddels ook niet tof. Mijn keel voelde als schuurpapier en als m'n neus dicht zit, doen mijn oren automatisch ook pijn. En hoofdpijn had ik de hele week al.
Toen hij vrijdagavond thuis kwam van het pokeren leek z'n stem nog erger dan daarvoor. In plaats van een stapje terug te doen en zichzelf en zijn lichaam even in acht te nemen, stoomt mijn eega door.
En tja, zo gebeurde het dat hij gisteren gewoon naar de kerstmarkt ging en ik de hele dag op bed heb door gebracht. Toen ik hem tussen de middag een sms stuurde hoe hij zich voelde beweerde hij zich kiplekker te voelen. Eerlijk gezegd kon ik me dat niet voorstellen; zijn verkoudheid was erger dan de mijne en ik voelde me al behoorlijk *** (pieppppp). Stond ik 's morgens nog in twijfel of ik wél of niet zou gaan, ik koos uiteindelijk dus voor het laatste.
Gisteravond is Albert ook nog doodleuk naar de verjaardag van buurvrouw Linda geweest.
Vandaag was Albert z'n stem echt weg. En hij moet gewoon werken wat onder die omstandigheden waarschijnlijk niet erg aangenaam zal zijn. In de fabriek is het lawaaiig en hij zal nu alle moeite moeten doen om boven die machines en motoren uit te komen, qua stemgeluid. Ik heb hem dan ook geadviseerd om vandaag maar eens z'n mond te houden.
Ik, met m'n Tobra-oortjes, kon hem vandaag ook helemaal niet verstaan. En moest dus steeds vragen; 'Hè, wat zei je?'
Ik had voor de aankomende week veel dingen op de planning staan. Morgenavond een kerststukje maken bij mijn buuffie en ergens, tussen alle bezigheden van Albert door, had ik graag even naar de Intratuin gewild. Even kerstsfeer opsnuiven.
Maar ik sta heel erg in twijfel. Hoewel ik me vandaag wel wat beter voel dan gisteren, vind ik wel dat ik mezelf in acht moet houden. Over twee weken is het immers kerst en dan wil ik toch graag een beetje fit zijn.
Helaas weet ik ook dat een simpele verkoudheid bij mij vaak op iets anders uitdraait. Er komt altijd nog een staartje achteraan.
Albert zei vandaag dat ik de aankomende week maar gewoon lekker thuis moet blijven. Niet te veel buiten de deur en flink blijven stomen en gorgelen om maar zo snel mogelijk van die verkoudheid af te zijn. En daar baal ik wel een beetje van. Dit is de gezelligste tijd van het jaar.
Ik wil niet altijd alles van m'n ziekte laten afhangen, maar m'n kop in het zand steken en gewoon doorbanjeren alsof er niets aan de hand is, is niet verstandig lijkt me.
Moeilijk hoor; die gezondheidsdilemma's waar je zo nu en dan mee te kampen hebt.
Wat zouden jullie, onder de huidige omstandigheden, doen??
Ik heb het ook altijd écht een klus voor hem gevonden; hij is joviaal, kan bijzonder goed met kinderen overweg, heeft humor en gekheid en het maakt hem niets uit wat hij moet doen of dragen, als er maar plezier aan te pas komt. Allemaal ingrediënten die een zwarte Piet in zich moet hebben om het er goed vanaf te brengen.
Nu moet ik bekennen dat ik zelf niet zo van de Pieten en Sinterklaasjes houd, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik altijd zenuwachtig word omdat ik niet weet wie er onder al die schminck, pruiken en hoofddeksels schuilt. Zo houd ik ook niet van Clown's.
Ik vond Albert er dan ook angstaanjagend uit zien die derde december.
En ik was niet de enige. Ook ons hondje Bennie schrok zich helemaal wild toen hij Albert alias foto-piet, binnen zag komen. Hij zette het op een blaffen, gecombineerd met een grommen en zodra Albert iets te dicht in z'n buurt kwam, stoof onze harige zoon met een noodgang onder ons bed. Hij hoorde wel iets vertrouwds, maar die enge zwarte man zag er tóch té eng uit om de boel van dichtbij te inspecteren.
Albert heeft die koude, winderige ochtend dus rond gelopen in een zwarte pietenpak en eerlijk is eerlijk; dát is nu niet bepaald winterkleding.
In de nacht van maandag op dinsdag had Albert al last van koude rillingen en later die nacht werd hij wakker, badend in het zweet. Wat volgens hem, de volgende ochtend, juist een goed teken was; 'Nu heb ik alles eruit gezweet...'
Toch was hij wat verkouden en zijn plannen om kerstverlichting aan zijn studio te bevestigen werd uitgesteld.
Donderdagavond, toen we naar bed gingen, klonk hij schor en zijn keel deed ook pijn.
En, heel gezellig, de volgende ochtend begon ik ook te snuffen. Albert was net een zieke, schorre kraai.
Maar 's avonds stond er weer pokeren op het programma en omdat hij gisteren een kerstmarkt had, moest hij vrijdagavond alvast wat spullen daar, in de sporthal, opbouwen en installeren.
Ik voelde me inmiddels ook niet tof. Mijn keel voelde als schuurpapier en als m'n neus dicht zit, doen mijn oren automatisch ook pijn. En hoofdpijn had ik de hele week al.
Toen hij vrijdagavond thuis kwam van het pokeren leek z'n stem nog erger dan daarvoor. In plaats van een stapje terug te doen en zichzelf en zijn lichaam even in acht te nemen, stoomt mijn eega door.
En tja, zo gebeurde het dat hij gisteren gewoon naar de kerstmarkt ging en ik de hele dag op bed heb door gebracht. Toen ik hem tussen de middag een sms stuurde hoe hij zich voelde beweerde hij zich kiplekker te voelen. Eerlijk gezegd kon ik me dat niet voorstellen; zijn verkoudheid was erger dan de mijne en ik voelde me al behoorlijk *** (pieppppp). Stond ik 's morgens nog in twijfel of ik wél of niet zou gaan, ik koos uiteindelijk dus voor het laatste.
Gisteravond is Albert ook nog doodleuk naar de verjaardag van buurvrouw Linda geweest.
Vandaag was Albert z'n stem echt weg. En hij moet gewoon werken wat onder die omstandigheden waarschijnlijk niet erg aangenaam zal zijn. In de fabriek is het lawaaiig en hij zal nu alle moeite moeten doen om boven die machines en motoren uit te komen, qua stemgeluid. Ik heb hem dan ook geadviseerd om vandaag maar eens z'n mond te houden.
Ik, met m'n Tobra-oortjes, kon hem vandaag ook helemaal niet verstaan. En moest dus steeds vragen; 'Hè, wat zei je?'
Ik had voor de aankomende week veel dingen op de planning staan. Morgenavond een kerststukje maken bij mijn buuffie en ergens, tussen alle bezigheden van Albert door, had ik graag even naar de Intratuin gewild. Even kerstsfeer opsnuiven.
Maar ik sta heel erg in twijfel. Hoewel ik me vandaag wel wat beter voel dan gisteren, vind ik wel dat ik mezelf in acht moet houden. Over twee weken is het immers kerst en dan wil ik toch graag een beetje fit zijn.
Helaas weet ik ook dat een simpele verkoudheid bij mij vaak op iets anders uitdraait. Er komt altijd nog een staartje achteraan.
Albert zei vandaag dat ik de aankomende week maar gewoon lekker thuis moet blijven. Niet te veel buiten de deur en flink blijven stomen en gorgelen om maar zo snel mogelijk van die verkoudheid af te zijn. En daar baal ik wel een beetje van. Dit is de gezelligste tijd van het jaar.
Ik wil niet altijd alles van m'n ziekte laten afhangen, maar m'n kop in het zand steken en gewoon doorbanjeren alsof er niets aan de hand is, is niet verstandig lijkt me.
Moeilijk hoor; die gezondheidsdilemma's waar je zo nu en dan mee te kampen hebt.
Wat zouden jullie, onder de huidige omstandigheden, doen??
donderdag 8 december 2011
ergernis
Oooeeeeeehhhhh, soms kan ze het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Want hoe vaak ik sommige dingen ook uit (blijf) leg(gen), het gaat blijkbaar haar ene oor in en het andere direct weer uit.
En als ze ook nog eens nieuw was en de boel (en de mensen) moest leren (kennen) had ik er ook nog geeneens problemen mee. Maar het feit dat de CF-verpleegkundige maar blíjft aanklooien begint echt een ergernis hier in huis te worden.
Wat is het geval?
Ik had woensdag 9 november een afspraak in het ziekenhuis staan. Sinds kort krijgen we ca. drie weken voor het polibezoekje een programma-overzicht via de post thuis gestuurd. Dit omdat het meermalen voor kwam dat er afspraken werden gemaakt tijdens de CF-bespreking, die iedere woensdagochtend voor de CF-poli begint, plaats vind. Zo gebeurde het bijvoorbeeld dat ik een afspraak had staan voor de arts, maar men 's ochtends, tijdens het overleg van het CF-team, besloot dat ik ook even bij de fysio en de diëtiste langs mocht. Leuk dat men dat voor je beslist, maar niet handig als je bijvoorbeeld daar niet op voorbereid bent en nog andere afspraken, elders, die dag hebt staan. Blijkbaar was ik niet de enige die hierover murmelde, want men kwam met het idee van een programma-overzicht op de proppen. Zo weet iedereen waar hij of zij aan toe is was het idee.
Vol verwachting wachtte ik dus de eerste brief met programma af.
En ik moet zeggen; het was inderdaad erg overzichtelijk.
Maar die bewuste 9e november was ik weer aan een kuur toe en ik zou op die dag zélf beginnen. Desondanks had ik plannen om het bezoekje naar het ziekenhuis wel door te laten gaan. Ik had namelijk ook één van de periodieke onderzoeken op het program staan; namelijk een leverecho en thoraxfoto. Omdat ik me niet bepaald heel erg fit voelde had ik de CF-verpleegkundige gevraagd om het afspraakje met de diëtiste te schrappen, omdat ik het anders een té druk programma vond. Bovendien vind ik 1 extra onderdeel van mijn polibezoek meer dan genoeg. Áls ik al een echo en een foto op het programma heb staan vind ik het niet nodig dat ik dan ook de diëtiste nog moet bezoeken. Je moet alles evenredig verdelen is mijn mening.
Maar ik sliep al de hele week erg slecht door het continue hoesten en dus besloot Albert dat ik tóch alsnog de afspraak maar moest verzetten. 'Het heeft nu ook helemaal geen zin om een longfunctietest uit te voeren, want je weet dat het niet goed gaat,' was zijn mening. En ik kon hem daar alleen maar gelijk in geven.
Zo slap als een vaatdoek had ik ook helemaal geen zin om eerst een uur in die auto tezitten hangen om dan vervolgens nog uren in het ziekenhuis door te moeten brengen, wachtend tot ik eens een keer aan de beurt zou zijn. En dus ging er een belletje richting Groningen met het vriendelijke verzoek de afspraak te verzetten. En als het even kon, zou de afspraak van de echo en foto op dezelfde ochtend mogen plaatsvinden.
Gisteren kreeg ik het programma-overzicht thuis gestuurd. Ik mag mij 21 december melden.
En ik zie tot mijn grote irritatie dat het afsprakenlijstje voor het gemak maar 'ns is uitgebreid. Naast de echo en de foto, staat nu eveneens de diëtiste weer op het lijstje EN nu ook maar meteen de maatschappelijk werkster.
Wat me helemaal verbijsterd is het feit dat ik om 09.40 uur bij de röntgen voor de foto word verwacht en exact tien minuten later present moet zijn voor de echo van de lever. Ook daar hebben ze tien minuten voor gerekend zodat ik om 10.00 uur stipt bij het longfunctiecentrum word verwacht. Voor de longfunctie krijg ik zowaar een kwartier, want om kwart over wacht de diëtiste op mij. Ook hier een kwartier babbelen over ditjes en datjes en dan mag ik om half elf aanschuiven bij de dok. Deze audiëntie duurt een half uur en daarna wisselt de dok van kamer met de CF-verpleegkundige en als we die happening overleefd hebben, is daar dan toch nog tijd voor maatschappelijk werk.
Kortom; ik moet dus als een razende roeland mijzelf uit de kleren werken, de röntgenlaboranten manen om vooral op te schieten want ik heb maar tien minuten tijd voor elk afzonderlijk feestje.
En dus begint er weer een ergenis te groeien. Die ergernis is er al een hele tijd moet ik bekennen.
De CF-verpleegkundige is al ruim vijf jaar actief in het CF-team en nog blundert ze erop los alsof het haar eerste maand is. Was daar de eerste drie jaren dat ze nog steeds niet met het Cadd-plus infuuspompje overweg kon, zodat ze altijd weer de hulp van Albert nodig was, nu heeft ze weer andere punten waar ze alsmaar over heen struikelt.
Zo zijn er heel veel CF'patiënten die tijdens hun iv-kuur enkel en alleen gebruik maken van het zogenaamde bolletjessysteem. Ze zijn dan aangesloten op een bolletje gevuld met antibiotica dat in vierentwintig uur leeg loopt. Het is inderdaad een pracht systeem als alles naar behoren werkt. Het bolletje bewaar je in je broekzak waardoor je niet meer met zo'n onhandige pomp hoeft te leuren. Én een prettig bijkomstigheid blijkbaar is dat het stukken goedkoper is. En is dat niet het belangrijkste???
Nou, dát vind ik dus niet.
Ik heb inmiddels mijn zevende PAC en ben om die reden uiterst voorzichtig. Laat niets aan het toeval over.
Toen ik een paar jaar geleden óók met het bolletjessysteem geconfronteerd werd snapte ik waarom er alleen maar jubelende reacties waren. Tot het moment dat ik op een ochtend wakker werd en tot mijn grote schrik zag dat het vierentwintiguursbolletje leeg was. Het was op dat moment vroeg in de ochtend, een uur of vijf en het bolletje had pas om negen uur leeg moeten zijn. Ik schrok me de tyfus. Was meteen klaarwakker en zat rechtop in bed. Het allereerste wat ik, in mijn paniek, afvroeg was; hoe lang is het bolletje al leeg? En is mijn PAC nog wel open??
Meteen heb ik Albert gewekt en die heeft een spuit met NaCl op de Grippernaald gezet.Wat een opluchting dat de poort nog open was. Maar met deze gewaarwording wist ik heel zeker; ik wil NOOIT meer alleen het bolletjessysteem op mijn PAC-naald. En hoewel het leuren met een Cadd pompje ook niet alles is, geeft me dat een zekerder gevoel. Als er een storing is, als ik vergeten ben een klemmetje open te zetten. Als er ergens obstructie is; het apparaatje geeft áltijd alarm. En vooral nu ik PAC nummer zeven heb, kan ik het me simpelweg niet veroorloven om maar het kleinste beetje laks te zijn.
Nou en dát heb ik geweten zeg. Hoewel ik de situatie duidelijk had uitgelegd heeft het heeeeeel lang geduurd voordat de CF-verpleegkundige had geaccepteerd dat ik niet meer aan het bolletjessysteem wil.
'Maar het is zoveel goedkoper,' was dan haar argument. 'Ammehoela, alsof ze het zélf moet betalen,' mopperde ik tegen Albert. 'Gaat mijn welzijn en gezondheid dan niet boven de kosten?'
Zoals ik zei heeft het lang geduurd, maar inmiddels zijn we het emmeren over dát onderwerp in ieders geval voorbij.
Een ander heikel punt bij haar was de Shuttle test. Die ik tijden geleden voor het laatst gelopen had.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik het nut van deze test niet zie. Het gaat namelijk om een momentopname. Ik zou vandaag bijvoorbeeld heel goed kunnen lopen terwijl het bij wijze van spreken, morgen wel helemaal prut kan zijn. Maar goed; op een gegeven ogenblik ging alles álleen nog maar over die Shuttle test. Ik hoorde zelfs de fysio er niet meer over, maar het zat de CF-verpleegkundige blijkbaar hoog dat ik hem niet had gelopen. Andere, eveneens periodieke onderzoeken, werden met het grootste gemak genegeerd, maar oei, die Shuttle test.
Ik kreeg er koppijn van. En het zorgde er ook voor dat ik bij voorbaat al chagrijnig naar het ziekenhuis vertrok, als ik een afspraak had staan.
Ik heb hem inmiddels gelopen en sindsdien is het gezeur hierover verleden tijd. Althans, voor nu. Ongetwijfeld zal ze, als het jaar voorbij is, weer opnieuw beginnen met drammen.
Maar nu dus weer het programma dat ze me toe gestuurd heeft. Blijkbaar komt het geen moment in haar op dat zo'n ochtend ontzettend vermoeiend is. Dat ik 's morgens vroeg niet op m'n fitst ben en ik, omdat we niet in de buurt van Groningen wonen, al heel vroeg m'n bed uit moet om ook nog alles te kunnen doen wat ik normaal gesproken in een veel rustiger tempo kan uitvoeren (wassen, aankleden, 2 keer inhaleren, huffen, ophoesten, etc etc).
Voor ik in de auto, op weg naar Groningen, zit, heb ik alweer zoveel (in relatief korte tijd) gedaan, dat ik eigenlijk eerst weer moet bijkomen. Ik merk het ook áltijd, iedere keer weer opnieuw, dat ik tijdens de rit naar het ziekenhuis een knallende hoofdpijn voel opkomen. Alsof mijn lichaam gigantisch protesteert tegen dat ongewone, hectische gedoe van die ochtend.
Dát is dus één van de redens dat ik een CF-afspraak graag wat rustig wil houden. Niet dat gehaaste en al helemaal niet tien afspraken in een moordend tempo opeenvolgend. Want zeg nou zelf; daar heeft toch niemand iets aan??
Als ik nu die echo en foto doe, is er voor de volgende keer nog alle tijd voor de diëtiste en de keer daarop voor maatschappelijk werk. Bovendien ben ik met mijn 68 kilo geen urgentie wat de diëtiste betreft.
Het zou haar echt sieren als ze nu toch eens gaat inzien dat ze met longpatiënten te maken heeft. Bovendien ben ik, volgens mijn longarts, niet de enige CF'er die 's morgens niet op gang kan komen, dus je zou denken dat ze dit wel vaker bij de hand heeft gehad.
Ben ik nu echt de enige, die zich zo stoort aan haar gedrag?? Ik kan me het bijna niet voorstellen.
Maar omdat die emmer heel langzaamaan aan het voldruppelen is, is het denk ik het beste om toch eens met haar om de tafel te gaan zitten en haar te vertellen wat ik op m'n lever heb. Want anders zal er wel helemaal niets veranderen ben ik bang......
En als ze ook nog eens nieuw was en de boel (en de mensen) moest leren (kennen) had ik er ook nog geeneens problemen mee. Maar het feit dat de CF-verpleegkundige maar blíjft aanklooien begint echt een ergernis hier in huis te worden.
Wat is het geval?
Ik had woensdag 9 november een afspraak in het ziekenhuis staan. Sinds kort krijgen we ca. drie weken voor het polibezoekje een programma-overzicht via de post thuis gestuurd. Dit omdat het meermalen voor kwam dat er afspraken werden gemaakt tijdens de CF-bespreking, die iedere woensdagochtend voor de CF-poli begint, plaats vind. Zo gebeurde het bijvoorbeeld dat ik een afspraak had staan voor de arts, maar men 's ochtends, tijdens het overleg van het CF-team, besloot dat ik ook even bij de fysio en de diëtiste langs mocht. Leuk dat men dat voor je beslist, maar niet handig als je bijvoorbeeld daar niet op voorbereid bent en nog andere afspraken, elders, die dag hebt staan. Blijkbaar was ik niet de enige die hierover murmelde, want men kwam met het idee van een programma-overzicht op de proppen. Zo weet iedereen waar hij of zij aan toe is was het idee.
Vol verwachting wachtte ik dus de eerste brief met programma af.
En ik moet zeggen; het was inderdaad erg overzichtelijk.
Maar die bewuste 9e november was ik weer aan een kuur toe en ik zou op die dag zélf beginnen. Desondanks had ik plannen om het bezoekje naar het ziekenhuis wel door te laten gaan. Ik had namelijk ook één van de periodieke onderzoeken op het program staan; namelijk een leverecho en thoraxfoto. Omdat ik me niet bepaald heel erg fit voelde had ik de CF-verpleegkundige gevraagd om het afspraakje met de diëtiste te schrappen, omdat ik het anders een té druk programma vond. Bovendien vind ik 1 extra onderdeel van mijn polibezoek meer dan genoeg. Áls ik al een echo en een foto op het programma heb staan vind ik het niet nodig dat ik dan ook de diëtiste nog moet bezoeken. Je moet alles evenredig verdelen is mijn mening.
Maar ik sliep al de hele week erg slecht door het continue hoesten en dus besloot Albert dat ik tóch alsnog de afspraak maar moest verzetten. 'Het heeft nu ook helemaal geen zin om een longfunctietest uit te voeren, want je weet dat het niet goed gaat,' was zijn mening. En ik kon hem daar alleen maar gelijk in geven.
Zo slap als een vaatdoek had ik ook helemaal geen zin om eerst een uur in die auto te
Gisteren kreeg ik het programma-overzicht thuis gestuurd. Ik mag mij 21 december melden.
En ik zie tot mijn grote irritatie dat het afsprakenlijstje voor het gemak maar 'ns is uitgebreid. Naast de echo en de foto, staat nu eveneens de diëtiste weer op het lijstje EN nu ook maar meteen de maatschappelijk werkster.
Wat me helemaal verbijsterd is het feit dat ik om 09.40 uur bij de röntgen voor de foto word verwacht en exact tien minuten later present moet zijn voor de echo van de lever. Ook daar hebben ze tien minuten voor gerekend zodat ik om 10.00 uur stipt bij het longfunctiecentrum word verwacht. Voor de longfunctie krijg ik zowaar een kwartier, want om kwart over wacht de diëtiste op mij. Ook hier een kwartier babbelen over ditjes en datjes en dan mag ik om half elf aanschuiven bij de dok. Deze audiëntie duurt een half uur en daarna wisselt de dok van kamer met de CF-verpleegkundige en als we die happening overleefd hebben, is daar dan toch nog tijd voor maatschappelijk werk.
Kortom; ik moet dus als een razende roeland mijzelf uit de kleren werken, de röntgenlaboranten manen om vooral op te schieten want ik heb maar tien minuten tijd voor elk afzonderlijk feestje.
En dus begint er weer een ergenis te groeien. Die ergernis is er al een hele tijd moet ik bekennen.
De CF-verpleegkundige is al ruim vijf jaar actief in het CF-team en nog blundert ze erop los alsof het haar eerste maand is. Was daar de eerste drie jaren dat ze nog steeds niet met het Cadd-plus infuuspompje overweg kon, zodat ze altijd weer de hulp van Albert nodig was, nu heeft ze weer andere punten waar ze alsmaar over heen struikelt.
Zo zijn er heel veel CF'patiënten die tijdens hun iv-kuur enkel en alleen gebruik maken van het zogenaamde bolletjessysteem. Ze zijn dan aangesloten op een bolletje gevuld met antibiotica dat in vierentwintig uur leeg loopt. Het is inderdaad een pracht systeem als alles naar behoren werkt. Het bolletje bewaar je in je broekzak waardoor je niet meer met zo'n onhandige pomp hoeft te leuren. Én een prettig bijkomstigheid blijkbaar is dat het stukken goedkoper is. En is dat niet het belangrijkste???
Nou, dát vind ik dus niet.
Ik heb inmiddels mijn zevende PAC en ben om die reden uiterst voorzichtig. Laat niets aan het toeval over.
Toen ik een paar jaar geleden óók met het bolletjessysteem geconfronteerd werd snapte ik waarom er alleen maar jubelende reacties waren. Tot het moment dat ik op een ochtend wakker werd en tot mijn grote schrik zag dat het vierentwintiguursbolletje leeg was. Het was op dat moment vroeg in de ochtend, een uur of vijf en het bolletje had pas om negen uur leeg moeten zijn. Ik schrok me de tyfus. Was meteen klaarwakker en zat rechtop in bed. Het allereerste wat ik, in mijn paniek, afvroeg was; hoe lang is het bolletje al leeg? En is mijn PAC nog wel open??
Meteen heb ik Albert gewekt en die heeft een spuit met NaCl op de Grippernaald gezet.Wat een opluchting dat de poort nog open was. Maar met deze gewaarwording wist ik heel zeker; ik wil NOOIT meer alleen het bolletjessysteem op mijn PAC-naald. En hoewel het leuren met een Cadd pompje ook niet alles is, geeft me dat een zekerder gevoel. Als er een storing is, als ik vergeten ben een klemmetje open te zetten. Als er ergens obstructie is; het apparaatje geeft áltijd alarm. En vooral nu ik PAC nummer zeven heb, kan ik het me simpelweg niet veroorloven om maar het kleinste beetje laks te zijn.
Nou en dát heb ik geweten zeg. Hoewel ik de situatie duidelijk had uitgelegd heeft het heeeeeel lang geduurd voordat de CF-verpleegkundige had geaccepteerd dat ik niet meer aan het bolletjessysteem wil.
'Maar het is zoveel goedkoper,' was dan haar argument. 'Ammehoela, alsof ze het zélf moet betalen,' mopperde ik tegen Albert. 'Gaat mijn welzijn en gezondheid dan niet boven de kosten?'
Zoals ik zei heeft het lang geduurd, maar inmiddels zijn we het emmeren over dát onderwerp in ieders geval voorbij.
Een ander heikel punt bij haar was de Shuttle test. Die ik tijden geleden voor het laatst gelopen had.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik het nut van deze test niet zie. Het gaat namelijk om een momentopname. Ik zou vandaag bijvoorbeeld heel goed kunnen lopen terwijl het bij wijze van spreken, morgen wel helemaal prut kan zijn. Maar goed; op een gegeven ogenblik ging alles álleen nog maar over die Shuttle test. Ik hoorde zelfs de fysio er niet meer over, maar het zat de CF-verpleegkundige blijkbaar hoog dat ik hem niet had gelopen. Andere, eveneens periodieke onderzoeken, werden met het grootste gemak genegeerd, maar oei, die Shuttle test.
Ik kreeg er koppijn van. En het zorgde er ook voor dat ik bij voorbaat al chagrijnig naar het ziekenhuis vertrok, als ik een afspraak had staan.
Ik heb hem inmiddels gelopen en sindsdien is het gezeur hierover verleden tijd. Althans, voor nu. Ongetwijfeld zal ze, als het jaar voorbij is, weer opnieuw beginnen met drammen.
Maar nu dus weer het programma dat ze me toe gestuurd heeft. Blijkbaar komt het geen moment in haar op dat zo'n ochtend ontzettend vermoeiend is. Dat ik 's morgens vroeg niet op m'n fitst ben en ik, omdat we niet in de buurt van Groningen wonen, al heel vroeg m'n bed uit moet om ook nog alles te kunnen doen wat ik normaal gesproken in een veel rustiger tempo kan uitvoeren (wassen, aankleden, 2 keer inhaleren, huffen, ophoesten, etc etc).
Voor ik in de auto, op weg naar Groningen, zit, heb ik alweer zoveel (in relatief korte tijd) gedaan, dat ik eigenlijk eerst weer moet bijkomen. Ik merk het ook áltijd, iedere keer weer opnieuw, dat ik tijdens de rit naar het ziekenhuis een knallende hoofdpijn voel opkomen. Alsof mijn lichaam gigantisch protesteert tegen dat ongewone, hectische gedoe van die ochtend.
Dát is dus één van de redens dat ik een CF-afspraak graag wat rustig wil houden. Niet dat gehaaste en al helemaal niet tien afspraken in een moordend tempo opeenvolgend. Want zeg nou zelf; daar heeft toch niemand iets aan??
Als ik nu die echo en foto doe, is er voor de volgende keer nog alle tijd voor de diëtiste en de keer daarop voor maatschappelijk werk. Bovendien ben ik met mijn 68 kilo geen urgentie wat de diëtiste betreft.
Het zou haar echt sieren als ze nu toch eens gaat inzien dat ze met longpatiënten te maken heeft. Bovendien ben ik, volgens mijn longarts, niet de enige CF'er die 's morgens niet op gang kan komen, dus je zou denken dat ze dit wel vaker bij de hand heeft gehad.
Ben ik nu echt de enige, die zich zo stoort aan haar gedrag?? Ik kan me het bijna niet voorstellen.
Maar omdat die emmer heel langzaamaan aan het voldruppelen is, is het denk ik het beste om toch eens met haar om de tafel te gaan zitten en haar te vertellen wat ik op m'n lever heb. Want anders zal er wel helemaal niets veranderen ben ik bang......
zondag 4 december 2011
baby in de familie
Eindelijk, eíndelijk mag het verteld worden; mijn broertje en zijn vriendin krijgen een kindje.
We wisten het al een tijdje, maar nu ze de twaalf weken gepasseerd zijn mogen we het van de daken schreeuwen. Wat een fantastisch, heerlijk, opbeurend nieuws.
Wij worden dus voor het eerst écht oom en tante en mijn ouders worden dus opa en oma. En we genieten allemaal van onze toekomstige titels.
Mijn broertje is tien jaar jonger en ik kan me dus nog heel goed herinneren dat hij geboren is.
Ik zat op dat moment in de vierde klas en de meester had op één van de schoolborden een mooie tekening gemaakt waarop te lezen stond; 'Gefeliciteerd Alie met je kleine broertje', ik was uiteraard ape-trots.
Omdat er zoveel leeftijdsverschil was heb ik mijn broertje dus ook bewust zien opgroeien.
Dat leeftijdsverschil kwam natuurlijk omdat er in de jaren zeventig, ik ben in 1974 geboren, weinig tot geen onderzoek werd gedaan, naar ongeboren baby's met een erfelijke ziekte of afwijking. En mijn ouders vonden het risico toen té groot.
Halverwege de jaren tachtig was er al een hele vooruitgang op dat gebied, al moesten mijn ouders daarvoor wel helemaal naar Rotterdam omdat dergelijke onderzoeken nog niet in het noorden des lands plaatsvonden.
Men kon toen met negentig procent zekerheid zeggen dat de baby géén CF had en dat bleek dus ook te kloppen; Luuk werd meteen na de geboorte getest en had geen CF. Enkele weken later werd hij nogmaals getest en gelukkig was er niets in de uitslag veranderd.
Omdat we tien jaar schelen beschouw ik hem, ondanks het feit dat hij nu toch al zesentwintig is, nog steeds als mijn kleine broertje. Die het als klein jochie prachtig vond om bij mij en Albert te komen logeren in de vakanties. Albert was toen zijn grote held en hij keek enorm naar hem op.
Albert op zijn beurt betrok Luuk bij veel dingen en ondernam ook veel met hem; vliegerfestival in Emmen of naar de kermis in Musselkanaal. En als we moesten oppassen, omdat mijn ouders 's avonds op visite gingen, luisterde hij zelfs beter naar Albert dan naar mij.
Toen ik nog een abonnement op het Scheperziekenhuis had, kwam mijn moeder twee keer per dag op bezoek. Iedere middag alleen én 's avonds altijd met mijn vader. Op de woensdagmiddag en vrijdagmiddag kwam mijn broertje ook altijd mee. Met een tas vol kleurplaten, potloden, autootjes e.d. moest hij zich dan een anderhalf uur bij z'n grote zus zien te vermaken.
Toen Luuk een jaar of vijf was lag ik tijdens Sinterklaas in het ziekenhuis en hebben we als gezin aan mijn bed pakjesavond gevierd. En dat was niet de enige keer. Ik weet nog hoe hij een bestuurbare auto kreeg en van de lange ziekenhuisgang zijn persoonlijke parcours maakte.
Hij geloofde toen nog heilig in Sinterklaas.
Zijn sprong van de basisschool naar het voortgezet onderwijs, het schooltripje naar Noorwegen, mijn huwelijk met Albert toen hij veertien jaar was en toen zijn zestiende verjaardag. Het moment waarop hij een scooter kreeg en de straten van Tweede Mond onveilig werden gemaakt. We hebben het allemaal mee gemaakt en allemaal gezien.
Het behalen van zijn rijbewijs, het behalen van zijn eindexamen, een baan als timmerman en uiteindelijk het bouwen van zijn eigen huis die hij samen met zijn vriendin bewoont.
Allemaal grote én kleine mijlpalen in het leven van mijn kleine, grote broer. Want hoewel hij mijn kleine broer is, torent hij behoorlijk boven mij uit.
Soms heb ik nog wel eens de neiging om hem te vertellen hoe hij iets moet doen of hem wil adviseren, maar dan bedenk ik me dat hij zesentwintig is en helemaal niet op advies van z'n grote zus zit te wachten. Hij is nu zélf volwassen en mag zelf beslissingen nemen en maken.
Dat valt niet mee trouwens. Het is mijn natuur, mijn aard om een mening of advies te geven, omdat ik dat bij hem zo gewend ben. Dát moet ik mezelf dus echt afleren.
En toen kwam daar dan het bericht dat ze een kindje verwachten. Ik keek er niet vreemd van op want bijna al z'n vrienden van de basisschool zijn al papa, dus kon het niet lang uitblijven dat broerlief en schoonzus ook met heugelijk nieuws zouden komen.
Ik ben uiteraard laaiend enthousiast. Ben reuze benieuwd naar alles wat komen gaat.
Ooit hebben Albert en ik zélf ook met een kinderwens rondgelopen, maar gezien mijn longfunctie van toen werd ons dat afgeraden, dus die droom is in de prullenbak beland. Hoewel dat destijds een behoorlijke domper was kan ik niet zeggen dat ik er heel rouwig om ben. Ik heb nu zoveel aan mijn eigen dat ik er echt niet aan zou moeten denken ook nog voor een kindje te moeten zorgen. Het had ook niet gekund trouwens. Je hebt een kindje voor altijd en ik ben zelden heel fit. Fit genoeg om me met een baby bezig te houden, bedoel ik.
Sommige mensen vragen of ik het niet erg vind; om mensen om me heen te zien die wél aan kinderen beginnen. Mijn oprechte antwoord is dan dus; nee..!! Ik vind het helemaal niet erg. Ik ben blij voor hen en zeg maar zo; ik maak de lusten mee maar zij ook de lasten....hihihi.
Ik vind het leuk om op een afstandje de hele gang van zaken te zien vorderen. Ik ben trots op Luuk. En ik weet zeker dat hij een super-papa gaat worden.
Dus bij deze wil ik nogmaals mijn broertje en schoonzusje feliciteren met hun zwangerschap. Op naar juni jongens.'k Kan bijna niet wachten tot het zover is....!!!!
We wisten het al een tijdje, maar nu ze de twaalf weken gepasseerd zijn mogen we het van de daken schreeuwen. Wat een fantastisch, heerlijk, opbeurend nieuws.
Wij worden dus voor het eerst écht oom en tante en mijn ouders worden dus opa en oma. En we genieten allemaal van onze toekomstige titels.
Mijn broertje is tien jaar jonger en ik kan me dus nog heel goed herinneren dat hij geboren is.
Ik zat op dat moment in de vierde klas en de meester had op één van de schoolborden een mooie tekening gemaakt waarop te lezen stond; 'Gefeliciteerd Alie met je kleine broertje', ik was uiteraard ape-trots.
Omdat er zoveel leeftijdsverschil was heb ik mijn broertje dus ook bewust zien opgroeien.
Dat leeftijdsverschil kwam natuurlijk omdat er in de jaren zeventig, ik ben in 1974 geboren, weinig tot geen onderzoek werd gedaan, naar ongeboren baby's met een erfelijke ziekte of afwijking. En mijn ouders vonden het risico toen té groot.
Halverwege de jaren tachtig was er al een hele vooruitgang op dat gebied, al moesten mijn ouders daarvoor wel helemaal naar Rotterdam omdat dergelijke onderzoeken nog niet in het noorden des lands plaatsvonden.
Men kon toen met negentig procent zekerheid zeggen dat de baby géén CF had en dat bleek dus ook te kloppen; Luuk werd meteen na de geboorte getest en had geen CF. Enkele weken later werd hij nogmaals getest en gelukkig was er niets in de uitslag veranderd.
Omdat we tien jaar schelen beschouw ik hem, ondanks het feit dat hij nu toch al zesentwintig is, nog steeds als mijn kleine broertje. Die het als klein jochie prachtig vond om bij mij en Albert te komen logeren in de vakanties. Albert was toen zijn grote held en hij keek enorm naar hem op.
Albert op zijn beurt betrok Luuk bij veel dingen en ondernam ook veel met hem; vliegerfestival in Emmen of naar de kermis in Musselkanaal. En als we moesten oppassen, omdat mijn ouders 's avonds op visite gingen, luisterde hij zelfs beter naar Albert dan naar mij.
Toen ik nog een abonnement op het Scheperziekenhuis had, kwam mijn moeder twee keer per dag op bezoek. Iedere middag alleen én 's avonds altijd met mijn vader. Op de woensdagmiddag en vrijdagmiddag kwam mijn broertje ook altijd mee. Met een tas vol kleurplaten, potloden, autootjes e.d. moest hij zich dan een anderhalf uur bij z'n grote zus zien te vermaken.
Toen Luuk een jaar of vijf was lag ik tijdens Sinterklaas in het ziekenhuis en hebben we als gezin aan mijn bed pakjesavond gevierd. En dat was niet de enige keer. Ik weet nog hoe hij een bestuurbare auto kreeg en van de lange ziekenhuisgang zijn persoonlijke parcours maakte.
Hij geloofde toen nog heilig in Sinterklaas.
Zijn sprong van de basisschool naar het voortgezet onderwijs, het schooltripje naar Noorwegen, mijn huwelijk met Albert toen hij veertien jaar was en toen zijn zestiende verjaardag. Het moment waarop hij een scooter kreeg en de straten van Tweede Mond onveilig werden gemaakt. We hebben het allemaal mee gemaakt en allemaal gezien.
Het behalen van zijn rijbewijs, het behalen van zijn eindexamen, een baan als timmerman en uiteindelijk het bouwen van zijn eigen huis die hij samen met zijn vriendin bewoont.
Allemaal grote én kleine mijlpalen in het leven van mijn kleine, grote broer. Want hoewel hij mijn kleine broer is, torent hij behoorlijk boven mij uit.
Soms heb ik nog wel eens de neiging om hem te vertellen hoe hij iets moet doen of hem wil adviseren, maar dan bedenk ik me dat hij zesentwintig is en helemaal niet op advies van z'n grote zus zit te wachten. Hij is nu zélf volwassen en mag zelf beslissingen nemen en maken.
Dat valt niet mee trouwens. Het is mijn natuur, mijn aard om een mening of advies te geven, omdat ik dat bij hem zo gewend ben. Dát moet ik mezelf dus echt afleren.
En toen kwam daar dan het bericht dat ze een kindje verwachten. Ik keek er niet vreemd van op want bijna al z'n vrienden van de basisschool zijn al papa, dus kon het niet lang uitblijven dat broerlief en schoonzus ook met heugelijk nieuws zouden komen.
Ik ben uiteraard laaiend enthousiast. Ben reuze benieuwd naar alles wat komen gaat.
Ooit hebben Albert en ik zélf ook met een kinderwens rondgelopen, maar gezien mijn longfunctie van toen werd ons dat afgeraden, dus die droom is in de prullenbak beland. Hoewel dat destijds een behoorlijke domper was kan ik niet zeggen dat ik er heel rouwig om ben. Ik heb nu zoveel aan mijn eigen dat ik er echt niet aan zou moeten denken ook nog voor een kindje te moeten zorgen. Het had ook niet gekund trouwens. Je hebt een kindje voor altijd en ik ben zelden heel fit. Fit genoeg om me met een baby bezig te houden, bedoel ik.
Sommige mensen vragen of ik het niet erg vind; om mensen om me heen te zien die wél aan kinderen beginnen. Mijn oprechte antwoord is dan dus; nee..!! Ik vind het helemaal niet erg. Ik ben blij voor hen en zeg maar zo; ik maak de lusten mee maar zij ook de lasten....hihihi.
Ik vind het leuk om op een afstandje de hele gang van zaken te zien vorderen. Ik ben trots op Luuk. En ik weet zeker dat hij een super-papa gaat worden.
Dus bij deze wil ik nogmaals mijn broertje en schoonzusje feliciteren met hun zwangerschap. Op naar juni jongens.'k Kan bijna niet wachten tot het zover is....!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)