kerststress

Nog precies een week te gaan voor het echt kerst is.
En die laatste week voor kerst háát ik.
Waarom?? Omdat het één van de meest stressvolle periodes in een jaar is. En eigenlijk vraag ik me ook ieder jaar weer af waarom ik er zo'n stressvolle periode van maak. Want laten we wel wezen; je kunt jezelf ook gestresst maken. Nu is dat trouwens wel een karaktertrekje van mij; snel in de stress schieten.
Terwijl in feite veel dingen op Albert z'n schouders terecht komen, merk ik nooit dat hij eens gestresst is of wordt. Albert blijft altijd de koelheid zelf. Komt het niet, dan komt het niet, is zijn motto. Wat lijkt het me heerlijk om zo nuchter door het leven te gaan.

De kerstperiode is altijd een periode waarop ik me afvraag of mensen denken dat de wereld zal vergaan. Er word massaal inkopen gedaan. Niet alleen de broodnodige boodschappen, nee tegenwoordig zijn er heel veel families en gezinnen die ervoor gekozen hebben om Sinterklaas aan de kant te schuiven en de Kerstman in hun midden te halen. Dus is het overal druk. Bij de supermarkten, maar ook bij warenhuizen, op markten, bij tuincentra's, etc etc.
Wij moeten deze week helaas zélf ook nog op stap om de boodschappen binnen te halen, maar moeten eveneens achter de kerstcadeautjes aan. *zucht*  Ik kan me echt wel iets leukers voorstellen.

Eerste kerstdag gaan we naar mijn ouders. Dus gezellig buiten de deur. En hoef ik me niet te buigen over een kerstdiner.
Tweede kerstdag gaan we alleen 's avonds naar de ouders van Albert, omdat twee volle dagen achter elkaar nu eenmaal teveel van het goede is. We hebben besloten om het gewoon zo te doen en volgend jaar bij mijn schoonouders aan de kerstdis plaats te nemen en dan de andere dag bij mijn ouders die koffie te doen.
Maar dat betekent dat ik mij, wat tweede kerstdag betreft, nog wel over een kerstmenu moet buigen. Gelukkig duurt dat bij mij nooit lang en weet ik dus al wat er dit jaar geserveerd word; een bouillon-achtig soepje, een vitello tonnato als voorgerecht, rosbief met pepersaus, aardappelkroketjes en twee soorten groenten en het toetje zal wel een ijsje of iets dergelijks worden. Ik weet dus nog niet wat de groentekeuze word en het toetje is ook nog een vaag idee. Maar dat komt omdat ik zelf niet zo'n toetjesmens ben en dus afga op wat Albert het liefste wil en ik vermoed dat dát een ouderwetse sorbet zal zijn.

De cadeautjes voor de familieleden is een stuk lastiger. Voor mijn schoonmoeder weet ik wel iets, ik vind het voor vrouwen in het algemeen veel makkelijker om iets te bedenken. Maar voor mannen vind ik het stukken lastiger. Sokken en zakdoeken vind ik zo afgezaagd en eigenlijk vind ik dat nu ook wel met luchtjes, want daar draait het vaak op uit. Zelfs Albert zei een weekje geleden: 'Fijn dat het zo weer kerst is, ik ben door al m'n luchtjes heen....', wat toch veelzeggend is, of niet??
Vorig jaar is Albert alleen op stap gegaan, maar eigenlijk wil ik dit jaar graag mee op stap. Anders lijkt het alsof het me helemaal niet interesseert, wat natuurlijk helemaal niet het geval is.
Maar eerlijk is eerlijk; ik zie er wel een beetje tegenop. Die drukte, die hectiek en de chaos in veel winkels.

Tussen alles door moet Albert nog een collega meehelpen, nog met onze kater naar de dierenarts, heb ik aanstaande woensdag een afspraak op de CF-poli staan en heb ik ook nog een kleinigheidje voor baby Indy, het dochtertje van mijn vriendinnetje, die ik beloofd heb het presentje langs te brengen. Met andere woorden; het is al een behoorlijk drukke week zónder de verplichte kerstinkopen. 
En dan het idee dat het óveral stervensdruk zal zijn, producten waarschijnlijk uitverkocht zullen zijn en dat je dus nóg een keer terug mag komen, maakt dat ik déze week altijd het liefst oversla.
Het enige dat ik écht leuk aan kerst vind is de gezelligheid erom heen. Het versieren van de kerstboom, de kerstkaarten, sfeer in huis maken, kerstfilms op televisie en natuurlijk de gezelligheid van kerstliedjes op de radio.
Een ander leuk ding is dat Albert twee weken vrij is. En gelukkig ook geen foto-afspraken in zijn agenda heeft staan.
Dát is dan ook wel weer een voordeel van de kerstperiode.

Eigenlijk voel ik altijd een enorme opluchting als het kerstavond is, 24 december en het is bijvoorbeeld half tien 's avonds. Dan weet je gewoon; 'oké, nu hoef ik niks meer. Wat nu vergeten is, is gewoon pech hebben.'
Die gedachte daaraan maakt me enigszins rustig. Nog maar een kleine week en ik kan me op de bank nestelen met het idee dat de stress achter me ligt. Maar voor dát moment is aangebroken moeten we eerst die week nog door. Een, voor mij enorme, hobbel waar ik ieder jaar weer tegenaan hik.

Ik wens jullie allemaal een hele fijne kerst, zonder al te veel kerststress!!!