snotverkouden

Vorige week heeft Albert een dagje als foto-piet mee gelopen met de Sinterklaasintocht in ons mooie dorp. Iets waar hij laaiend enthousiast over was.
Ik heb het ook altijd écht een klus voor hem gevonden; hij is joviaal, kan bijzonder goed met kinderen overweg, heeft humor en gekheid en het maakt hem niets uit wat hij moet doen of dragen, als er maar plezier aan te pas komt. Allemaal ingrediënten die een zwarte Piet in zich moet hebben om het er goed vanaf te brengen.

Nu moet ik bekennen dat ik zelf niet zo van de Pieten en Sinterklaasjes houd, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik altijd zenuwachtig word omdat ik niet weet wie er onder al die schminck, pruiken en hoofddeksels schuilt. Zo houd ik ook niet van Clown's.
Ik vond Albert er dan ook angstaanjagend uit zien die derde december.
En ik was niet de enige. Ook ons hondje Bennie schrok zich helemaal wild toen hij Albert alias foto-piet, binnen zag komen. Hij zette het op een blaffen, gecombineerd met een grommen en zodra Albert iets te dicht in z'n buurt kwam, stoof onze harige zoon met een noodgang onder ons bed. Hij hoorde wel iets vertrouwds, maar die enge zwarte man zag er tóch té eng uit om de boel van dichtbij te inspecteren.

Albert heeft die koude, winderige ochtend dus rond gelopen in een zwarte pietenpak en eerlijk is eerlijk; dát is nu niet bepaald winterkleding.
In de nacht van maandag op dinsdag had Albert al last van koude rillingen en later die nacht werd hij wakker, badend in het zweet. Wat volgens hem, de volgende ochtend, juist een goed teken was; 'Nu heb ik alles eruit gezweet...'
Toch was hij wat verkouden en zijn plannen om kerstverlichting aan zijn studio te bevestigen werd uitgesteld.
Donderdagavond, toen we naar bed gingen, klonk hij schor en zijn keel deed ook pijn.
En, heel gezellig, de volgende ochtend begon ik ook te snuffen. Albert was net een zieke, schorre kraai.
Maar 's avonds stond er weer pokeren op het programma en omdat hij gisteren een kerstmarkt had, moest hij vrijdagavond alvast wat spullen daar, in de sporthal, opbouwen en installeren.
Ik voelde me inmiddels ook niet tof. Mijn keel voelde als schuurpapier en als m'n neus dicht zit, doen mijn oren automatisch ook pijn. En hoofdpijn had ik de hele week al.
Toen hij vrijdagavond thuis kwam van het pokeren leek z'n stem nog erger dan daarvoor. In plaats van een stapje terug te doen en zichzelf en zijn lichaam even in acht te nemen, stoomt mijn eega door.
En tja, zo gebeurde het dat hij gisteren gewoon naar de kerstmarkt ging en ik de hele dag op bed heb door gebracht. Toen ik hem tussen de middag een sms stuurde hoe hij zich voelde beweerde hij zich kiplekker te voelen. Eerlijk gezegd kon ik me dat niet voorstellen; zijn verkoudheid was erger dan de mijne en ik voelde me al behoorlijk *** (pieppppp). Stond ik 's morgens nog in twijfel of ik wél of niet zou gaan, ik koos uiteindelijk dus voor het laatste.
Gisteravond is Albert ook nog doodleuk naar de verjaardag van buurvrouw Linda geweest.

Vandaag was Albert z'n stem echt weg. En hij moet gewoon werken wat onder die omstandigheden waarschijnlijk niet erg aangenaam zal zijn. In de fabriek is het lawaaiig en hij zal nu alle moeite moeten doen om boven die machines en motoren uit te komen, qua stemgeluid. Ik heb hem dan ook geadviseerd om vandaag maar eens z'n mond te houden.
Ik, met m'n Tobra-oortjes, kon hem vandaag ook helemaal niet verstaan. En moest dus steeds vragen; 'Hè, wat zei je?'
Ik had voor de aankomende week veel dingen op de planning staan. Morgenavond een kerststukje maken bij mijn buuffie en ergens, tussen alle bezigheden van Albert door, had ik graag even naar de Intratuin gewild. Even kerstsfeer opsnuiven.
Maar ik sta heel erg in twijfel. Hoewel ik me vandaag wel wat beter voel dan gisteren, vind ik wel dat ik mezelf in acht moet houden. Over twee weken is het immers kerst en dan wil ik toch graag een beetje fit zijn.
Helaas weet ik ook dat een simpele verkoudheid bij mij vaak op iets anders uitdraait. Er komt altijd nog een staartje achteraan.
Albert zei vandaag dat ik de aankomende week maar gewoon lekker thuis moet blijven. Niet te veel buiten de deur en flink blijven stomen en gorgelen om maar zo snel mogelijk van die verkoudheid af te zijn. En daar baal ik wel een beetje van. Dit is de gezelligste tijd van het jaar.
Ik wil niet altijd alles van m'n ziekte laten afhangen, maar m'n kop in het zand steken en gewoon doorbanjeren alsof er niets aan de hand is, is niet verstandig lijkt me.

Moeilijk hoor; die gezondheidsdilemma's waar je zo nu en dan mee te kampen hebt.
Wat zouden jullie, onder de huidige omstandigheden, doen??