Belangrijk

Het is voor iedereen belangrijk om mensen naast je te hebben die er onvoorwaardelijk voor je zijn. Waar je terecht kunt als het even niet meer gaat. Die je een schouder aanbieden om op uit te huilen. 
Ik denk dat het voor chronisch zieke mensen nóg belangrijker is om omringt te zijn met mensen die het beste met je voor hebben. Mensen waar je op kunt bouwen in goede, maar ook absoluut in slechte tijden. 

In achtendertig jaar weet ik inmiddels heel goed wie mijn vrienden zijn en wie niet. Wie er onvoorwaardelijk voor mij zijn en wie niet. Je leert de mensen heel goed kennen als je in een situatie zit zoals ik. 
Zo las ik bij mede blogger en tevens CF'genoot Jolanda (alias Mutsje) dat zij tot haar grote spijt een bruiloft  af had moeten zeggen. 
Dát soort dingen gebeurt als je vaak ziek bent. CF is een heel onvoorspelbare ziekte. De ene dag zit je ook beter in je vel dan een andere. En dat valt van te voren niet te zien. 
En hoewel échte goede vrienden begrip zullen tonen bij bovenstaande voorbeeld, en dat was in het geval van Jolanda gelukkig ook zo, ik weet ook dat er voldoende mensen zijn die géén begrip hebben. Die misschien begripvol over komen, maar ondertussen je motieven in twijfel trekken. 

Ik voel me altijd vreselijk als ik iets af moet zeggen. Ook al kan ik er zelf weinig aan doen en is het nu eenmaal 'overmacht'. Het hele afgelopen jaar heb ik gelukkig alle verjaardagen van familieleden bij kunnen wonen, op die van mijn broertje (13 maart) na. 
De verjaardag van mijn vader, eind januari, was van te voren erg onzeker omdat ik met een infuuskuur liep waar ik me behoorlijk ellendig van voelde. Om die reden heb ik de longarts gebeld met de vraag of ik mocht stoppen. Ik had er op dat moment al twee weken op zitten en wilde graag naar de verjaardag aangezien het de 65e verjaardag van mijn vader was. 
Maar verjaardagen van vrienden, kennissen en buurtgenoten heb ik allemaal aan me voorbij moeten laten gaan. En daar baal ik van. Ik vind het niet leuk om af te zeggen, maar baal er ook van dat me dan weer een leuk uitje door de neus word geboord. Dat gebeurd namelijk de laatste anderhalf, tot twee jaar, geregeld. 

Door deze stomme ziekte is mijn wereldje echt stukken kleiner geworden. Ik ben al wéken de deur niet uit geweest. Ik zat gisteren in mijn agenda te kijken en zag dat 9 maart de laatste keer was. 
Tegenwoordig komen de mensen bij míj ipv ik bij hun. 
En dat is nu net waar ik het over heb; deze mensen die mij onvoorwaardelijk blijven opzoeken, blijven bellen, een kaartje of Whats Appie sturen, zomaar om mij te laten weten dat ze aan me denken. Dát zijn echte vrienden. Ze zijn geïnteresseerd  in mij. 
Het ontroerd me. En het geeft aan deze mensen er voor mij in ieders geval toe doen. Ik ben belangrijk voor hun, ook al kom ik nooit meer op bezoek of in ieders geval niet zo vaak. Zij nemen me niets kwalijk en accepteren mij en de situatie zoals die nu is. 

Heb jij ook van die geweldige mensen in je omgeving?? Laat ze dan weten hoe waardevol ze voor je zijn. 
Kritiek of onbegrip hebben op chronisch zieke mensen is niet chique........