Just Alie

Afgelopen vrijdag ben ik na, drie lange weken, gestopt met het kuren. De drie weken waren lang, errúg lang. Dat het allemaal zo lang duurde had te maken met de Tazocin die ik o.a kreeg. Wat een rotspul. De laatste week voelde ik me lamlendiger dan ooit. Dus wapperde hier vrijdag de denkbeeldige vlag mét wimpel.

Nu is het maandag en ik kan zeggen dat ik me langzaamaan beter ga voelen. En dat is een zálig gevoel. Ik voel me weer mens. Ik voel me weer Alie......!!!!

zoals ik me nu voel; just Alie

Het enige probleem dat begonnen is tijdens de kuur en dat nog steeds aanhoudt zijn de piepende oren. En dus zal ik binnenkort toch eens aansturen op een KNO-bezoekje.
Zaterdagavond ben ik begonnen met het inhaleren van de Cayston en tot nu toe bevalt dit goed. Het is warempel leuk om te inhaleren; twee minuten en je bent klaar. Ging alles maar zo van een soepel, leien dakje.

Gisteren hebben Albert en ik een oude dvd van onszelf bekeken. Het dvd'tje is gemaakt in 2004 en we waren al bijna vergeten dat dit filmpje bestond.
We woonden toen nog in ons vorige huis en hadden blijkbaar net een camcorder o.i.d aangeschaft. Er staat dus ook veel nutteloos beeldmateriaal op het dvd'tje. Eindeloze beelden van onze tuin, en die tuin was erg klein dus op een gegeven ogenblik heb je dat ook wel weer gezien.....
Beelden van ons vee, ofwel; de katten Jerry én Kitty. Ook onze je-weet-wel kater Rambo is nog een volle minuut in beeld te bewonderen.
Ook stond er beeldmateriaal op van België, toen wij onze Jack Russell ophaalden bij de familie Westerduin. Wat een aandoenlijk, lief hondje was onze pup toen toch. Eigenwijs, druk en immer enthousiast.
Zijn eerste badderbeurt hebben we op de gevoelige plaat vast gelegd. Hij was zo klein én het was zomer dus werd het een buitengebeuren. Een geel afwasteiltje was zijn bad. Ernaast stond een emmer met lauw warm water om zijn vacht goed uit te kunnen spoelen.
Toen was al duidelijk te zien dat badderen geen hobby van onze harige zoon zou worden. Al liet hij toen alles nog gelaten over zich heen komen.

Wat ik persoonlijk erg confronterend vond was beeldmateriaal waarop ik, zonder zuurstof (want dat kreeg ik toen alleen 's nachts) aan het kokkerellen ben. Bij het zien van dit beeld krijg ik een brok in m'n keel.
Wat lijkt alles dan toch vanzelfsprekend te zijn. Al was het toen natuurlijk ook al niet vanzelfsprekend. Maar zo voelde het wel toen ik gisteren naar die beelden zat te kijken.
Toch heb ik tijdens het kijken van dit dvd'tje enorm gelachen, sommige dingen staan me nog zo vers voor ogen. Bennie die in die eerste maanden bij ons, continue met onze sokken en badslippers aan de haal ging.
Of zoals ik die zomer op het gras lag en hij alsmaar in zijn enthousiasme over m'n gezicht wilde klimmen. Hij was zo klein dat het hem erg veel moeite kostte, maar het lukte uiteindelijk wel.
Héérlijk om zo ongestoord te kunnen genieten van het verleden dat ooit door ons zelf is vast gelegd op beeldmateriaal.