Post uit Brazilië

Afgelopen week kreeg ik bijzondere post. Post uit Brazilië. Van mijn lieve FaceBook-vriendin Simone. 
Simone reageerde ooit een keer op foto's van mijn fotograferende wederhelft en werd vriendjes met hem. Albert vond het leuk dat ze reageerde, maar zei tegen mij; ''t Is leuk hoor, maar ik heb geen flauw idee wat ze allemaal schrijft.' En daarop installeerde ik Google Vertalen. Want hoe frustrerend is het om te kunnen communiceren met iemand die jou complimenten geeft, maar vanwege een taalbarrière niet te kunnen antwoorden. 
Algauw begon ik me ook te 'bemoeien' met de schrijfsels tussen Albert en Simone. En zo werd Simone dus ook míjn vriendinnetje. 
Simone woont aan de kust in Vila Velha waar het áltijd lekker warm is. Ze kent geen winter en als het hier koud is vraagt ze steevast om foto's van de sneeuw.

Vila Velha, aan de Braziliaanse kust....

een vakantieparadijs op aarde....

Ik heb ooit een keer skype ingesteld en op die manier hebben we ooit een keer met elkaar 'gepraat'. Gepraat tussen aanhalingstekens want het was veel handen en voetenwerk en papiertjes omhoog houden om aan te geven wat er bedoelt werd. Want Google Vertalen is natuurlijk een reuze uitvinding, maar als je het niet goed uitspreekt snapt de ander er nog niks van......:-)

Vorig jaar heb ik Simone een kaartje gestuurd die helaas nooit is aangekomen. Nu, ruim een jaar later, weet ik wat ik fout heb gedaan; er had een speciale postzegel op gemoeten, maar dat wist ik toen niet en dus is het kaartje ergens tussen hier en daar kwijt geraakt. 
Rond de kerst heb ik een nieuwe poging ondernomen. Nu wél met een vliegtuigzegel erop en wachten maar. 
Jawel hoor; het kaartje kwam aan, al was het toen wel al januari. 
Helemaal blij en gelukkig werden er foto's op haar FaceBook-account geplaatst van de post uit Holland. Ik was erg blij dat het kaartje goed overgekomen was. Het kan dus wél. 

Simone met onze kerstkaart

Daarop stuurde Simone ook post. Niet alleen naar mij, ook naar mijn moeder, met wie ze inmiddels ook vriendje was geworden. 
Alleen is de post nogal onbetrouwbaar aan de Splitting. Het is al meerdere keren gebeurt dat er post zoek is geraakt. Kaarten die wél verstuurd zijn, maar nooit bij ons aankomen. 
Zo ook nog zeer recentelijk met twee kaartjes die door mijn vriendin Patricia zijn verstuurd. Wáár het precies fout gaat weten we niet, feit is wel dat we vorige week een klacht hebben ingediend bij Post NL. 
Toen mijn moeder anderhalve week geleden aangaf dat ze het kaartje van Simone had gekregen baalde ik dubbel zo erg. Want waarom kwam er bij ons niks binnen?? Ja nota's en rekeningen kwamen binnen, maar geen leuke post. 
Tot afgelopen woensdag; Albert had de post uit de brievenbus gehaald en kwam binnen met een brede glimlach. 'Je hebt post.'

de kaart die afgelopen woensdag bij de post zat

 En jawel, het was de langverwachte kaart uit Brazilië. Dé kaart waarvan ik al min of meer verwacht had dat die niet meer zou komen. En toch lag hij in onze brievenbus. 
Meteen laat ik Simone weten dat haar kaart is gearriveerd en dat ik er heel erg blij mee ben. 
Want is dit niet héél bijzonder?? Het tijdsverschil tussen Nederland en Vila Velha is maar drie uurtjes én toch is het aan de andere kant van de wereld. 

Naast post uit Brazilië kwam er eergisteren een kaartje binnen van Albert z'n tante. Wat heerlijk om post te krijgen!!! Het begon met een kaartje toen ik in het ziekenhuis lag, afgelopen februari. Albert z'n tante doet niet aan Hyves en FaceBook maar heeft wel een zoon die op FaceBook zit. Die vertelde haar dat ik in het ziekenhuis lag en net als de opname daarvoor kreeg ik een heel lief kaartje van haar om me beterschap te wensen. 
Eenmaal weer ontslagen en wat beter in mijn vel zittend heb ik een kaartje terug gestuurd met de mededeling dat ik het krijgen en versturen van kaarten zo leuk vind. En sindsdien corresponderen we met elkaar. Ik vind dat écht leuk om te doen. Nog leuker om te krijgen natuurlijk. 

kaartje van Albert z'n oom en tante

Vaak word een nieuwtje of actualiteit uitgewisseld. Zo houden we elkaar op de hoogte. Want normaal gesproken zien we elkaar twee keer per jaar; bij de verjaardagen van mijn schoonouders. 
Nu ik dit kaartje heb gekregen is het dus weer aan mij om een kaart te schrijven en te sturen. Daar kunnen best wel een paar weken overheen gaan. Niemand die ons verplicht om volgens een strakke agenda post te sturen. Omdat ik het leuk vind om zelf kaarten te maken word het naar alle waarschijnlijkheid een kaartje uit mijn verzameling handgemaakte Alie-kaarten. 

Post??? I Love It!!!!