Vandaag hebben we gebarbecued. En wat was dat zálig.
En, hoe erg, dit was pas de tweede keer dat we met z'n tweeën aan de Splitting barbecueden. En we wonen hier inmiddels alweer ruim drie jaar.
Bij onze vorige woning barbecueden we in de zomermaanden geregeld een keertje. Gezellig; glaasje wijn voor mij. Flesje bier voor Albert. Onze tuintafel gezellig gedekt om er dan een lekker lange gezellige zomerse avond van te maken. 
Als we klaar waren ging de vuurkorf nog even aan, want dat is natuurlijk gezelligheid ten top.
Totdat er eens een vonkje op mijn zuurstofslang viel. Précies op een verbindingsstuk tussen twee slangen, op een plekje waar onze kater Jerry geregeld aan knaagde. 
Ik hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen wat voor een hachelijk moment er toen volgde. Sinds die avond maken wij ook geen gebruik meer van een vuurkorf, terraskachel, of iets anders in die richting, want de schrik zat er bij ons nog járen in. 

Onze vorige tuin leende zich ook uitstekend voor een barbecue. Het was niet groot, en we woonden midden in een woonwijk dus ook altijd (voldoende) schaduw en zo goed als windvrij.
Nu wonen wij echter open en bloot naast akkerland. Wat prachtig wonen is, je krijgt er een heel vrij gevoel van. Niemand die ons ziet, niemand die ons stoort. Perfect.
Wij vangen echter ook de volle mep aan wind op. En als het niet de wind is, is het wel de zon die ervoor zorgt dat we niet altijd even prettig op ons terras kunnen zitten. Dan is het simpelweg té warm. 
Nu heeft Albert bij onze verhuizing meteen twee snelgroeiende bomen geplant die al behoorlijk zijn gegroeid. Het zal hopelijk niet zo lang meer duren eer we van de schaduw van deze bomen kunnen profiteren. 

ons uitzicht; akkerland én vandaag dus ook een combain

Albert die even gek doet

Vandaag was het wel warm, maar niet té. Ik voelde me er in ieders geval niet ziek van. Want zodra de temperatuur richting de 26 á 27 graden komt, voel ik me echt niet lekker worden. 
Omdat ze voor morgen juist hogere temperaturen voorspellen besloten wij dus vandaag maar te gaan barbecuen. 
Albert heeft vanmiddag de boodschappen gehaald en tegen kwart over zes zaten wij aan onze picknicktafel.
Helaas houd ik het niet langer dan anderhalf uur vol. Maar dan is het schaaltje vlees ook leeg, de stokbrood ligt keihard en uitgedroogd in het broodmandje en heeft Albert goed z'n best gedaan wat de aardappelsalade betreft. 
Een lekker sterk bakje koffie gaat er dan best in. 

En dat is niet het enige waar ik enthousiast om ben; want naast het barbecuen is dit ook mijn laatste dag aan het infuus. Ik word later op de avond weer afgekoppeld door mijn eega. 
Eigenlijk zou ik tot morgenmiddag moeten, maar ach; wat maken die paar uren nou nog uit hè? 
Ik ben er ook wel weer aan toe om te stoppen. Mijn tong is weer dusdanig aangetast dat mijn smaakpapillen het ook weer veelal af laten weten. En ik moet ook zeggen dat de vermoeidheid me ook behoorlijk tegenvalt. Dus tijd om weer te herstellen zou ik zeggen.