Ten eerste omdat de uitgerekende datum nu echt in zicht komt. De datum dat mijn nichtje geboren gaat worden. En het begint nu echt enorm te kriebelen.
Hoe zal het gaan? Hoe zal ze eruit zien? Volgens de echo's heeft ze haar, dus wat voor kleur zal dat zijn? Heeft ze de neus van mijn broertje of mijn schoonzusje....??? Allemaal dingen die al weken, nee; al maanden door mijn hoofd spoken. En nu de geboorte dichterbij komt worden die gedachten alleen maar sterker.
En heel eerlijk; ik ben zelfs zenuwachtig. Zenuwachtig voor mijn schoonzusje, zenuwachtig voor mijn broer, zenuwachtig voor alles. Opeens is het écht.
Op dit moment zitten we volop in een zogenaamde baby-boom.
Want niet alleen zitten we met smart op de baby in ónze familie te wachten, twee buurvrouwen zijn hoogzwanger. Tenminste; één was hoogzwanger, want ze is inmiddels (gisteren) bevallen van een zoontje. De andere buurvrouw loopt vooralsnog kiplekker rond terwijl de uitgerekende datum 1 juni was.
En dat houdt de gemoederen hier in de straat wel bezig.
Oók ík kijk iedere dag nieuwsgierig uit het raam, op zoek naar roze of blauwe vlaggetjes of ballonnen.
Eergisteren was er met de buurvrouw, A, nog niets aan het handje. Ze liep vrolijk haar rondje, maar toen ik gisterochtend wakker werd zag ik dat ik omstreeks zeven uur die ochtend al een sms binnen had gekregen dat het gezin uitgebreid was met een jongen, die naar de naam Levi luistert. WAUW, over snel gesproken.
Eén deze dagen zullen Albert en ik even bij de jongste spruit langs gaan en hem in het echt bewonderen.
Het wachten is nu natuurlijk dat buurvrouw L ook haar kleine op de wereld zet. En iets zegt me dat dat vast niet zo heel lang meer gaat duren.....
Deze week werden ook de voorbereidingen getroffen voor de Splitting Oranje Tent.
Vorige week waren de mannen van de Splitting al in de stromende regen de straat in oranje kleuren aan het versieren. Vlaggetjes werden over de straat en tussen de lantaarnpalen gespannen om zo de Oranjesfeer nog wat te verhogen. De samenhorigheid is dan enorm en dat vind ik een gigantische pluspunt in deze straat.
Afgelopen maandag werd er begonnen met de bouw van de Oranje Tent. Die staat pal voor onze deur en is door een groepje handige mannen, waaronder mijn eigen Albert, in elkaar getimmerd.
De tent stond twee jaar geleden ook op het veld voor ons huis en er werd toen actief 'gekampeerd' in en buiten die bewuste tent. Het was toen, in één woord, GEWELDIG.
Alle wedstrijden van Nederland werden in die tent aanschouwd met de hele buurt en als er geen wedstrijd werd gespeeld was de tent het decor voor andere activiteiten. Er werd die zomer heel wat gebarbecued. 's Avonds koffie en een drankje genuttigd, terwijl de kinderen rondom de tent voetbal speelden of skelterraces hielden.
Nu staat de tent dus weer op z'n plekje. Vertrouwd, net als twee jaar geleden. Hopelijk word het net zo'n mooie zomer als toen.
The Spirit is er in ieders geval wél al.
 |
| oranjetent 2010 |
Vanmorgen moest ik wederom een Tobraspiegel prikken. Nadat de vorige spiegelbepaling met veel haken en ogen was afgenomen en onderzocht, bleek de spiegel te laag te zijn. Mijn longarts belde vrijdag dat ik per direct de medicijngiften moest opschroeven van één keer in de zesendertig uur, naar één keer in de vierentwintig uur. Zoals ik altijd al had gedaan en ik dus ook gewend was.
Voor de goede orde moest er natuurlijk nog wel gecheckt worden of we nu wél goed zaten met de spiegel.
En aangezien het dus hélémáál niet handig is om bij onze eigen huisartsenpraktijk de spiegel te laten prikken, wat wij vorige week dus wel gedaan hebben, zijn we nu naar het streekziekenhuis in Stadskanaal geweest.
De CF'verpleegkundige had daar een afspraak voor mij gemaakt op het priklab.
Nu ben ik een aantal keren voor de Tobraspiegel naar het Scheperziekenhuis in Emmen geweest, maar op een bepaalde manier viel dat niet zo goed. Het ziekenhuis is simpelweg té groot, er zitten té veel mensen in de wachtkamer waardoor het zo druk is dat sommige afspraken bij de balie niet helemaal goed worden afgesproken, dan wel nageleefd. Dat gaf bij mij altijd enorme stress. Ik zat immers wel met een antibiotica die aangesloten diende te worden én na het inlopen moet er ook op een bepaald tijdstip weer bloed worden afgenomen. Als er dus weer een spiegel geprikt moest worden kreeg ik spontaan buikpijn bij het idee dat ik weer naar dat zootje ongeregeld in het Schepertje moest.
Vandaar mijn blijdschap toen de huisarts mij melde dat ik die spiegelbepaling ook bij hun kon laten prikken. Nou, blijer kon je mij toen niet krijgen. Wat een luxe, wat een service. Niet meer in die auto naar Emmen en daar gaan zitten stressen. Gewoon in de auto naar de eigen, vertrouwde huisarts. Simpel en snel.
Nee dus. Vergeet dat simpel en snel maar weer; onlogisch is hier meer op z'n plaats. Lees de vorige blog maar eens.
En toen bedacht ik me dat ik natuurlijk ook naar het Refajaziekenhuis in Stadskanaal kan gaan. Het Refaja is kleiner van opzet dan het Scheperziekenhuis, maar juist daardoor veel gemoedelijker en vriendelijker.
De mensen praten allemaal ons dialect wat gewoon een fijn en vertrouwd gevoel geeft. Het is, zoals mijn buurvrouw noemde, net een klein dorp. En zo voelde het ook.
Toen ik vanmorgen bij het priklab aankwam was ik meteen aan de beurt. Ze wisten dat ik kwam. zonder dat ik van te voren een kwartier lang, de zaak bij de balie moest uitleggen. Na het prikken werd het gordijn dicht getrokken zodat ik op mijn dooie gemak en met de nodige privacy, de Tobra aan kon hangen.
Tijdens het inlopen en na die tijd (wachtperiode) zijn we Stadskanaal even in geweest. Waar ik de nieuwe Xenos heb bewonderd. Al is die Xenos niet zo heel nieuw meer besef ik nu.
Toen ik voor de topspiegel de prikpoli binnen kwam gerold wisten ze nog steeds wie ik was en wat ik kwam doen. DIT is voor mij tien keer beter en relaxter dan dat gehannes in Emmen.
Dit ga ik dus in het vervolg altijd doen. Direct naar het Refaja.
En vanmiddag belde mijn longarts ook al met de uitslag. We gaan op deze voet voort. En omdat de eerste week niet het beoogde resultaat had, duurt deze kuur niet tot volgende week woensdag (de originele drie weken dus), maar zetten we nu nog twee weken door.
Ik ben benieuwd.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten