...'languit'....

Drie (!!!) hele weken was ik zonder infuus, helaas ben ik sinds vrijdag weer het haasje. 
Nou ja; helaas.... Diep in mijn hart ben ik ook wel weer blij dat ik beginnen mocht. Het ging weer beduidend slechter. Vooral 's nachts is het weer raak. 
Deze keer werd er eens geen zaken met mijn 'vaste' longarts gedaan, maar met de nieuwe CF-longarts en soms is het zo bevrijdend om eens met een ander persoon zaken te doen. Iemand die niet vastgeroest in het CF-systeem zit. Kortom, geen gezeur; kuur geregeld en vrijdag beginnen. 

En dus werd ik vrijdagavond door Albert aangeprikt op de PAC. En zoals altijd ging het weer in één keer goed. 
Maar de volgende ochtend, ik geloof dat het half zes was, werd ik met koude rillingen wakker en voelde ik me hondsberoerd. En alsof dat niet genoeg was, was ik ook nog eens hartstikke misselijk. 
Met een emmertje naar het toilet maar. Waar ik verwoede pogingen deed om over te geven, maar ik ben er nooit goed in geweest en dus kwam er alleen maar heel veel geluid. Waar ik het even daarvoor nog steenkoud had, nu zat ik te transpireren op de pot. Dat belooft weinig goeds. 
Uiteindelijk ben ik maar, zonder over te geven, weer in bed gestapt. Natuurlijk had ik Albert ook al wakker gemaakt, wie zou niet wakker worden van die oergeluiden. 
Ik heb de hele dag op bed gelegen, voelde me totaal niet fit. Was bij alles ook weer enorm benauwd en dan ga ik me toch afvragen; komt dit nu van de kuur, of ben ik weer net op tijd met een kuur begonnen?? Zoals ik zo vaak net op tijd begonnen ben. 

Afgelopen nacht sliep ik gelukkig goed, mijn mannetje echter veel minder. Die heeft alweer dagen last van zijn rug en gisteravond was het weer even helemaal raak. Dus masseer ik zijn pijnlijke rug met een massageolie van Weleda en daarna, op zijn verzoek, nog met Toco Tolin. Dat maakt de rug erg warm, net als Tijgerbalsem en dat voelt dan weer prettig op die zere rug. Hoewel ik het masseren van zijn rug echt met alle liefde voor hem doe vraag ik me wel altijd af of ik niet meer 'verniel' dan goed doe. Ik ben per slot geen masseuse en Albert z'n rug is natuurlijk één met een gebruiksaanwijzing. Eigenlijk vind ik dat hij maar weer 'ns een afspraak met een chirurg in het ziekenhuis moet maken.
Toen hij tweeëntwintig jaar geleden met één gebroken en één verbrijzelde bekken in het ziekenhuis lag, voorspelde de medici al dat hij op latere leeftijd geheid last van zijn rug zou krijgen. Dan zou het nu juist toch goed zijn om een afspraak te maken????

Tegen half zeven werd ik wakker met hoofdpijn en nadat ik naar de wc was geweest besloot ik mijn suiker te controleren. Mijn suikers hebben nog nooit zó gestuiterd als de afgelopen anderhalve maand. Van extreem hoog (mijn meter kon zelfs geen meting uitvoeren en gaf alleen maar HI aan) tot erg laag.
Zo ging ik woensdag naar bed met een suiker van 12.7 en mijn reactie daarop was; nietsdoen. Enkele uren later was ik, dankzij een nieuwe spelletjesverslaving, nog steeds wakker en begon ik te zweten als een otter en zag ik op het beeldscherm zwarte vlekken. Na controle bleek mijn suiker 2.2  te zijn. Een groter raadsel kon ik mij op dat moment niet indenken. Een voordeel, sorry want dit klinkt erg bizar, van een hypo is dat je ongegeneerd mag, of liever MOET, snoepen. Dus word er échte cola gedronken en geen light-meuk. Smikkel ik Dextrosnoepjes en nu verplicht mijn lichaam mij om die ene Lion toch nog maar eens op te knabbelen. Wat een vreugd voor iemand die graag haar kaken maalt zoals ondergetekende.
Er ligt nog een plakje hartige cake in de koelkast met mijn naam erop en dus verdwijnt die ook in dit giecheltje. Je zou zeggen dat dat goed zou moeten zijn. En ja, voor heel eventjes ging het goed.
Maar toen ik een paar uur later wakker werd en een plasje ging plegen besloot ik voor de zekerheid toch nog eens mijn suiker te controleren. Niet te geloven; 2.9.
Ik weet dat mijn lijf eigenwijs is, maar dit noem ik stronteigenwijs. Tjonge jonge, wat moet ik doen om deze suikers stabiel te houden??? En dus word Albert er weer op uit gestuurd. Met alweer die overheerlijke échte cola, de Dextrosnoepjes en twee boterhammen met kaas hoop ik op een stabielere suikerspiegel.
Ik besluit daarop om de langwerkende insuline maar naar beneden te gooien en de kortwerkende wat te temperen. Liever iets bijspuiten dan dat ik meteen zo laag zit en ik de suikers maar niet omhoog kan krijgen.
Natuurlijk heeft zoiets ook weer gevolgen; ik zat 's avonds op 21 toen GTST begon. Gatverdamme, dat betekend dus geen koek bij de koffie. En de koffie was al niet te pruimen want er was geen koffiemelk meer en ik vind gewone melk niet zo lekker in de koffie.

Vandaag was het wederom een dag van veel slapen en languit op de bank liggen.
Natuurlijk zorgt de kuur voor jeuk en heb ik de hele dag het paadje naar ons toilet warm gehouden omdat ik last heb van diarree. Het is altijd weer een hele uitdaging; een antibioticakuur.
Gelukkig hoef ik nog maar drie weken (!!!) en uit ervaring weet ik dat die zo om zijn. Zo nadenkend over die drie weken hoop ik dat dan het voorjaar écht z'n intrede heeft gedaan. Dat zou nou prettig zijn, nietwaar???