vrijdag 8 november 2013

Even uit logeren...(deel II)

Woensdag was dus dé dag dat ik mijn nieuwe PAC zou krijgen. En gelukkig wist ik een dag tevoren al dat ik redelijk vroeg aan de beurt zou zijn, wat betekent dat ik gelukkig niet een hele dag (met een nuchtere maag) hoefde zitten wachten op wat komen zou.
Om negen uur stond vervoer al aan mijn bed dat ik mee mocht. Zo, dat was snel. Ik kreeg van hun nog net de kans een plasje te plegen en een paracetamol in te nemen voor ik weg gereden werd.
Albert had belooft dat hij om half tien in het ziekenhuis zou zijn, maar ik zou hem nu dus mislopen. Ik vroeg de dame van vervoer dat tegen hem te zeggen als ze hem op de afdeling zou zien.

Op de uitslaapkamer was het nog erg rustig en ik werd begroet door iemand die met mij mijn gegevens doorliep en glimlachte dat 1974 zo'n goed bouwjaar was.... :-)
Een andere verpleegster kwam er aan en melde dat mijn man er aan kwam. Dat vond ik nou lief. Albert was dus enkele seconden na mij op de afdeling aangekomen en kwam nog even vlug mijn kant op om me een zoen te geven en sterkte te wensen.
Meteen nadat ik mijn mannetje had gezien was ik aan de beurt.
De anesthesist was een oude rot in het vak en overduidelijk een Duitser zoals ik aan het accent hoorde. Niet dat dát me verbaasde, er lopen ontzettend veel Duitse anesthesisten in het umcg rond. De anesthesiste in opleiding was toevallig dezelfde die een week eerder mij van een perifeer infuus in de arm had voorzien. Dat vond ik grappig, want ze herkende mij ook en vroeg mij of ik nog steeds hetzelfde infuus had. Toen ik dit bevestigde keek ze trots naar haar mentor om te zien of hij dit ook had gehoord.
Terwijl de andere medewerkers mij paraat maakten kwam de anesthesist bij me staan en zei dat hij me een beetje 'muizenmelk' ging geven. Ik dacht even dat ik het verkeerd verstaan had. Muizenmelk???
"Wij noemen het muizenmelk," zei hij. "Maar het heet natuurlijk niet officieel muizenmelk. Het ziet er alleen een beetje uit als muizenmelk."
Ik zie hoe hij wit spul uit een flesje met een spuit opzuigt. Hoe weet hij nu hoe muizenmelk eruit ziet?? En ze geven toch altijd witte vloeistof als iemand onder narcose word gebracht???
Ongeveer vijf minuten nadat hij het zogenaamde 'muizenmelk' heeft ingespoten worden mijn oogleden zwaar en ik murmel dat ik erg moe ben. "Dat geeft niks mevrouw Eerenstein. Doe maar lekker uw ogen dicht...."
Ik val niet echt in slaap. Maar helemaal helder ben ik ook niet. Zo merk ik wél dat de chirurg mijn borstkas insmeert met het roze desinfecterende goedje, maar kan ik me niet herinneren dat de stang tussen mijn hoofd en het operatiegebied, dat altijd met een hygiënische doek word afgedekt, wordt geplaatst.
Ik weet dat de operatie door twee chirurgen wordt uitgevoerd, de vrouwelijke arts zal met de operatie beginnen en dan zal ze later geholpen worden door haar mannelijke collega die ik de avond daarvoor nog op mijn kamer heb ontmoet. Ik kan me de vrouwelijke arts nog wel herinneren, maar dat de mannelijke arts erbij is gekomen kan ik me dus niet meer herinneren.
Ik was in een 'wakker-slaap-wakker-slaap'-fase beland. Héél bizar. Zo nu en dan klopt de anesthesist op mij wang om te vragen of ik even wakker wil worden en wil antwoorden. Ik krijg ook nog mee dat ze me vragen om diep en rustig adem te halen omdat de saturatie iets teveel daalt.
Als ik even later slaperig vraag of mijn saturatie weer goed is krijg ik een bevestigend antwoord.
Wat ik me ook nog vaag herinner, en nu schaam ik me er wel wat voor, is dat ik meerdere keren verkondig dat ik erg blij ben met de muizenmelk die ze me hebben gegeven.
Ondanks mijn slaperige stadium voel ik wel gewoon pijn en ongemakken, maar ervaar ik dit door de Propofol (muizenmelk) niet als iets verschrikkelijks. Zoals ik al schreef; het is ontzettend vreemd om dit op zo'n manier te ervaren.

Maar het is wel een goede ervaring. Als ik uren later weer op de afdeling ben voel ik me weer helderder en vertel ik Albert enthousiast dat ik muizenmelk heb gekregen. Hij moet glimlachen en antwoord dat hij dat al wist. Toen de operatie achter de rug was heeft de chirurge hem gebeld en hem verteld dat ik alles goed doorstaan had mede door de muizenmelk. Uiteraard was hij net zo nieuwsgierig als ik en als ik eenmaal geïnstalleerd ben, besluit hij Google te raadplegen.

Mijn praatzieke buurvrouw heeft tijdens mijn afwezigheid plaats gemaakt voor een nieuwe buurman. En ook aan de overkant liggen twee nieuwe mensen.
Ik ben er niet echt mee bezig, de verdoving begint uit te werken en dus voelt alles wat pijnlijk aan. Bovendien voel ik me vies. Ik zit onder de roze troep en vegen opgedroogd bloed. Albert haalt magnetron-washandjes en helpt me zo goed als mogelijk de viezigheid weg te poetsen.
Op zich voel ik me helemaal niet zo verkeerd. Ik heb wel eens meer pijn gehad na een PAC-plaatsing.
Als Albert aan het eind van de middag weg gaat ben ik doodop. Mijn mannetje heeft de hele dag in het ziekenhuis door gebracht. Het eerste deel ronddolend omdat ze met mij bezig waren, het tweede deel naast mijn bed. Hij helpt me met álles. Hoewel ik me dit erg vaak besef, besef ik ook nu weer hoe blij ik met mijn kerel ben. Hoe dankbaar ik ben dat hij er is. Altijd!!!
 Ik besluit na het eten een tukje te gaan doen. Even bijkomen, wat ik heb de vorige nacht niet goed geslapen.
Dit tukken lukt niet. De boel is pijnlijk en het is natuurlijk nog steeds bezoekuur waardoor de kamer gevuld is met allerlei geluiden van het bezoek van mijn kamergenoten.
Ik besluit voor de nacht tóch de paracetamollen te slikken die ik gekregen heb en die op het nachtkastje liggen. En gelukkig heb ik, mede door de paracetamolletjes, héérlijk geslapen.

Omdat mij door de supervisor (longarts) van de afdeling beloofd is dat ik naar huis mocht als de operatie zonder problemen zou verlopen, was dat mijn eerste vraag toen het groepje van de grote visite die donderdagochtend aan mijn bed stond; "Okay, de PAC zit erin. Alles is goed gegaan. Dus morgen maar naar huis lijkt me...."
Gelukkig waren ze dat helemaal met me eens.
Voor één keer wisten ze wél waar het over ging. Eén van de dingen waar ik me aan geërgerd had tijdens de opname was het feit dat ik in vijf dagen tijd, maar liefst vier verschillende zaalartsen aan mijn bed heb gehad. Waardoor het mij niet meer duidelijk was, bij wie ik nu echt onder behandeling stond. Dingen die ik met de één had afgesproken, daar wist een ander de volgende dag niets van. Héél, heel hinderlijk. En verwarrend. En bovenal, zeer vermoeiend.
Gelukkig was de supervisor aanwezig tijdens de grote visite en hij wist precies was ik bedoelde. :D

Ik mocht dus vrijdag naar huis. De CF'verpleegkundige had de medicatie besteld bij mijn eigen apotheek en dat kon Albert vrijdagmiddag, voor hij naar mij ging, bij hun afhalen.
Aangezien ik om half vier nog een bezoekje bij de audioloog (KNO) had staan, besloten we eerst daar naar toe te gaan en vanuit daar naar huis te gaan.
Bij de KNO was het stil. Klaarblijkelijk sluiten ze daar de deuren al om vier uur.
De audiologe nam alles uitgebreid met me door. Vertelde me hetzelfde als ik een week daarvoor al van de KNO-arts had gehoord.
Ze vertelde me dat mijn gehoor niet verder reikte dan 1500 herz. Ik dacht dat dát nog best wel goed was, totdat ze me vertelde dat ze bij gehoortesten tot 8000 herz gaan. Oh...., tja dan is 1500 herz toch niet zoveel als ik zelf gedacht had.
Ik kreeg van haar een hoortoestel in beide oren en ik werd aangesloten op een computer.
Ik hoorde weinig verschil. Moest nog steeds vragen wat er gezegd werd. Ik had zelfs de indruk (maar dat kan natuurlijk ook tussen mijn oren zitten) dat ik zonder die dopjes in mijn oren meer hoorde dan met het hoortoestel in.
Daarop ging ze op zoek naar een ander toestel.
Meteen nadat ze deze oordopjes in mijn oren had gedrukt hoorde ik al meer. Alles klonk luider, duidelijker. Wat best vreemd was.
Toen de audiologe achteloos met haar pen op tafel tikte klonk dat echter zo luid dat ik ervan schrok.
Gelukkig schijn je de geluidsinstellingen van zo'n gehoorapparaatje ook zelf te kunnen instellen. Op harder en zachter bijvoorbeeld. Gelukkig maar, want je wilt ook niet van je stoel afgeblazen worden als de hond het op een keffen zet, of, nog erger, onze kat het op een miauwen zet. Want die heeft zo'n harde stem dat hij wel een sirene in mini-verpakking lijkt.
Ik heb in ieders geval een recept voor een gehoorapparaatje mee gekregen en we zullen volgende week eens kijken waar we op uitkomen. Eigenlijk zouden we a.s vrijdag (morgen) gaan, maar het schijnt momenteel een chaos in Emmen te zijn, mede omdat vandaag de Mediamarkt is geopend. Albert en ik hebben niet zoveel zin om uren rond te dralen (vrijdags is ook de wekelijkse markt) op zoek naar een parkeerplek, dus kijken we volgende week wel even.
Ik zal jullie in ieders geval op de hoogte houden.

Ik werd het afgelopen weekend nog even flink in het zonnetje gezet; de dames uit de buurt hadden vrijdagavond een bloemschikavond gepland, waar ik in eerste instantie bij aanwezig zou zijn. Nu lukte het me dus niet om aanwezig te zijn, maar zoals altijd werd er wél aan mij, aan ons, gedacht.
Buurvrouw Monique had speciaal voor de gelegenheid een zogenaamde bokkenpootjestaart (zie recept AH) gemaakt. Ze bracht ons een royaal stuk van de taart. Zo, als dat niet fijn thuiskomen is, dan weet ik het ook niet meer.
Later die avond bracht zij en onze direct naaste buurvrouw Hilja een prachtige herfstkrans van eikenbladeren.

eikenbladkrans van de buurvrouwen


De volgende dag lag er een bijzondere kaart bij de post. Hij was afkomstig van mijn CF-vriendinnetje Marianne. De kaart zelf was erg mooi met een hele lieve tekst op de voorkant. Maar de grootste verrassing waren de gehaakte slofjes die ook in de envelop zaten.

Marianne's prachtige babyslofjes


 Ik kon me haar vraag nog herinneren welke kleur mijn lievelingskleur was. WAUW WAUW WAUW. Wat enorm bijzonder om zo'n prachtig gehaakt setje babyslofjes, compleet met knoopje op de zijkant alsware het echte Allstars zijn, van haar te krijgen. En bovenal; wat ontzettend knap. Ik heb immers het haken nog stééds niet onder de knie.....
Een paar dagen later kwam Albert thuis met een prachtig boeket met bloemen. Die kreeg ik van onze kapper en zijn gezin. Geweldig!!!

prachtig boeket van familie Schulte


Kijk, ik hoef natuurlijk helemaal niks als ik thuiskom na een ziekenhuisopname, maar het voelt wel heel erg goed als mensen om je denken. Op welke manier dan ook. Een lief kaartje hier, een bloemetje daar, gewoon fijn. Net als de lekkere dingetjes die mijn ouders bij zich hadden toen ze mij zaterdagmiddag kwamen opzoeken. Het is gewoon attent en zo lief.
Ook tijdens mijn opname ben ik flink verwend door iedereen met kaartjes en dergelijke. Ik houd van kaartjes, verstuur ze zelf ook graag als ik weet dat er iemand in het ziekenhuis ligt.
Daarom wil ik iedereen dus enorm bedanken die mij op deze manier een hart onder de riem hebben gestoken. Jullie zijn super!!!!









2 opmerkingen:

  1. Wat weer een mooi verhaal en dat de operatie zo voorspoedig is verlopen! En ontzettend lief van jullie buurtjes dat ze zo om jullie denken. En dan natuurlijk je lieve man; ik ken hem dan wel niet, maar wat heb jij het toch enorm getroffen met hem!!

    Groetjes vanuit Almelo, waar ik het erg leuk vind om zo (en via FB) op de hoogte te blijven van jou wel en wee.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. pff wat een avontuur meid... gelukkig is het weer achter de rug ;) !

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen