VRIJ......

Vanmiddag ben ik door Albert van het infuus gehaald. En wat een zaligheid is dat toch.
Ik vond de laatste week van het kuren zwaar. Zwaar en vermoeiend. Daarbij kwam ook nog eens dat ik sinds het weekend een abonnement op het toilet had gekregen en dus kon het mij niet vlug genoeg over en voorbij zijn. Hopelijk, en ik ga daar maar even vanuit, was dit gewoon wéér één van de bijwerkingen van de antibiotica.
Op zich vond ik het wel iets vreemd want ik kan meestal de diarree die bij een antibiotica hoort, heel goed opvangen door meerdere keren per dag een flesje Yakult tot mij te nemen. Ik doe dat al jaren en tot nu toe hielp het altijd goed. Je snapt misschien dat ik wat vreemd opkeek toen ik het afgelopen weekend álsnog geconfronteerd werd met diarree.

Afgelopen vrijdag kwam mijn lieve vriendinnetje langs met haar gezinnetje. Zij wilden graag bij Albert een foto laten maken van hun vier maanden oude dochtertje Indy. Natuurlijk kwamen ze eerst bij mij voor een kop koffie om later met Albert de studio in te duiken.
Uiteindelijk is het niet alleen bij een foto van Indy gebleven, maar zijn ze ook nog even met z'n drieën op de gevoelige plaat vast gelegd.
Zo'n middagje kleppen en beppen is toch best vermoeiend en dus heb ik 's avonds heerlijk op de bank gelegen. De televisie uiteraard op The Voice Of Holland afgestemd.
De volgende dag was dé dag dat het Tirolerfeestje bij de buurman gevierd zou worden. Albert toog al in alle vroegte naar Emmen waar hij bij een feestwinkel een Tirolerbroek huurde en een "hoedje" kocht. Het hoedje had meer weg van een puntmuts, vandaar die aanhalingstekens.
Hij had er reuze veel zin in en ik baalde, zoals altijd, dat ik niet mee kon. Ik weet ook wel dat ik niet veel aan het feestje had gehad als ik wél was mee gegaan, maar toch voelt het best wrang dat ik wéér eens de grote afwezige was....

vlnr; Bert en Hilja (onze buren) en Albert

Gelukkig was het feestje erg geslaagd en kwam Albert 's nachts terug met allemaal verhalen waardoor ik toch een beetje het idee had erbij geweest te zijn. Hopelijk, en ik ga héél hard duimen, ben ik er volgend jaar wél bij.

Deze week is het enigszins een week van aanlummelen en bijkomen van drie weken antibiotica en anderzijds staat de drukte van december voor de deur.
Zo is mijn moeder 1 december jarig en omdat dat bos hout op m'n hoofd echt een eigen leven is gaan leiden heb ik besloten dat morgen de kapper ook nog maar eens ingeschakeld mag worden. Voordeel is dan wel dat ik gelijk al klaar ben voor de feestdagen aan het eind van de decembermaand. Ik ben één van de weinige vrouwen die een hekel aan de kapper heeft. Niet aan onze kapper zelf; Raymon, maar gewoon dat gefrunnik aan m'n haren vind ik vervelend. De keren dat ik m'n haar laat knippen per jaar zijn op één hand te tellen. Hihi.
Vrijdag, zaterdag en zondag is mijn agenda leeg en maandag is het natuurlijk pakjesavond. Niet dat we daar veel gedoe van hebben, wij gaan bij mijn ouders bouillonfonduen. Uiteraard nemen we wel een kleinigheidje mee. Het is en blijft ten slotte wel pakjesavond.

Maar dat is pas over een week, dus laat ik me maar eerst bezighouden met de afspraken die voor déze week in m'n agenda staan. En dat betekend voor vandaag dus gewoon lekker genieten van het 'vrij zijn'. Geen extra draden meer waar ik achter kan blijven haken of mezelf in blijven prenten dat ik het pompje niet mag vergeten als ik naar het toilet moet. Héééééeerlijk.....!!!!

nog maar een weekje te gaan

Morgen ben ik alweer twee weken met de kuur bezig en dus kan ik met een gelukzalige glimlach zeggen: "Ik hoef gelukkig nog maar een week".
Hoewel ik deze keer beduidend minder last van bijwerkingen heb, ten opzichte van de vorige kuur, moet ik zeggen dat ik nu toch wel een beetje begin in te kakken. Ik ben moe. Zo enorm moe!!
Ik zou met gemak het klokje rond kunnen slapen en ik geef daar ook maar zoveel mogelijk aan toe.
Het is immers toch geen weer om buiten 'te spelen', hahaha.
Ik herken het overigens wel; altijd rond de derde week van een kuur krijg ik het voor m'n kiezen, waarschijnlijk begin ik de aankomende week ook weer meer te hoesten. Het hoort erbij. Niet dat het leuk is, maar goed, het is niet anders.

Gisteren en vandaag is Albert naar de bakkerij te werken en omdat ik nu ook nog eens met de kuur zit, komen mijn ouders 's avonds langs om mij mee te helpen met de broodmaaltijd.
Mijn moeder vind het best eng om in het donker hier naar toe te rijden en de dichte mist waar we al een week mee te kampen hebben maakt het er voor haar niet beter op. Dus moet mijn vader ook mee.
Die vind dat echter niet erg, want hij laat, als ik mijn brood eet, onze Jack uit. Die helemaal dol word als hij "opa" in het vizier krijgt.
Het scheelt mij allemaal weer.
Mijn moeder ruimt de broodmaaltijd weer af en dan gaan ze weer richting huis.
Ik ben blij en vooral dankbaar dat ze dit voor mij willen en kunnen doen. Maar het maakt mij ook maar weer eens pijnlijk duidelijk dat ik helaas niet meer zelfstandig zou kunnen wonen. Dat zou te zwaar zijn.
En die wetenschap maakt toch wel dat ik even slikken moet.

Aanstaande zaterdag hebben wij een zogenaamd Tirolerfeestje bij één van onze buren. Het lag in de bedoeling om deze week met Albert naar een feestwinkel in Emmen te gaan en daar wat Tirolerkleding te huren, maar zoals ik me nu voel moet Albert maar alleen gaan. En wie weet houd ik het wel gewoon bij een Tirolerhoedje, want om me nu uitgebreid op te doffen voor het feest heb ik de puf niet voor.
Wel leuk overigens; een themafeest. Onze buurman viert ieder jaar z'n verjaardag met een themafeest. Vorig jaar was het thema Glitter & Glamour.
Ik ben dan ook reuze benieuwd hoe de rest van de gasten eruit zien. Want reken maar dat iedereen z'n best zal doen er zo Tiroler-achtig uit te zien als maar mogelijk is.
Ik zou dus zeggen; foto's volgen ongetwijfeld....!!!!

't hondje dat maar vier commando's kent

Onze langharige, draadharige, Jack Russel, Bennie, neemt het niet zo nauw met het opvolgen van bevelen. Daarvoor is hij waarschijnlijk té veel Jack Russel. Neemt niet weg dat hij ongelooflijk lief is en we dol op hem zijn. 
Maar zo nu en dan bekruipt me een beschamend gevoel als ik zie dat onze hond gewoon z'n eigen gang gaat. Dat zijn oren voor de sier aan z'n koppie bengelen. Dat hij die dingen enkel en alleen wil gebruiken als hij ZELF wil.
Onze buren hebben een zogenaamde Flatcoated Retriever. Een prachtig mooi beestje én enorm lief. Onze buurman is jager en heeft de hond dus ook voor deze liefhebberij nodig. Hun huidige hond is nog geen twee jaar oud jong en wil luisteren als de beste. Nu moet ik ook toegeven dat onze buurman daar heel wat uurtjes training in heeft gestoken en ik besef dat onze hond niet zichzelf dient op te voeden...., maar toch.

Bennie, anno 2011

Ons hondje kent welgeteld vier (!!!) commando's waarvan er maar één van groot belang is; "in de mand",
de overige drie zijn meer voor de lol ontstaan. Namelijk: "op je rug", "poot" en "high five".
De eerste is een commando dat hij graag en veelvuldig uitvoert. Bennie is redelijk onderdanig en als je hem alleen al een boze blik toewerpt rolt hij zich op z'n rug. Tot hilariteit van veel mensen als ze dit zien.
De tweede; "poot" is enkel een commando die hij uit wil voeren als er iets tegenover staat. En dat betekent in zijn geval voedsel. Ik kan honderd keer aan hem vragen of ik een pootje mag, maar als er niets lekkers voor handen is kan ik het pootje op mijn buik schrijven. Hoe eigenwijs kun je zijn als zevenenhalf jarige hond??
"High five" is begonnen als geintje van Albert. Door hem veelvuldig op z'n achterpootjes te zetten, als hij naast hem op de bank ging zitten. Nu is  het inmiddels iets dat helemaal bij Bennie hoort. Te pas en te onpas gaat meneer op z'n achterwerkje zitten om te laten zien wat hij allemaal wel niet kan. En uiteraard word dit het liefst geshowd in bijzijn van publiek (lees; visite). En alsof hij het weet voert hij dit kunstje graag op als er vrouwelijk publiek naar z'n kunsten zit te kijken. De "Ohhhh's en Ahhh's" strelen waarschijnlijk zijn mannelijk ego.

De buurman traint momenteel met zijn hond omdat hij volgend jaar wil meedoen met een grote wedstrijd. En dus zie ik hem zo nu en dan met de hond op het veldje voor ons huis bezig zijn. Vol bewondering aanschouw ik de verrichtingen. De hond blijft zitten als het moet en doet exact wat zijn baasje hem zegt.
Onze Jack ligt ondertussen op de rugleuning van de bank, de voorpoten op de vensterbank en met z'n snuit tussen de bloempotten, de handelingen van buurman en buurhond te volgen. Het is uiteraard voor hem reuze interessant wat Kyra daar allemaal doet en hij zet het op een blaffen. Hij wil ook naar buiten, spelen en ravotten met Kyra.
Ik zie Albert staan, die heeft het plan opgevat om de buurman en de hond op de gevoelige plaat vast te leggen. Als ik vermoed dat het trainen voorbij is stuur ik buurman een sms met de vraag of Bennie ook naar buiten mag. Omdat het voor Kyra een soort van beloning is, mag dat.
Onze hond stuift naar buiten als ik de voordeur voor hem open doe. En vanaf dat moment moet Albert onze hond dus streng in de gaten houden, want na vijf minuten is de grootste interesse verdwenen en gaat meneer zélf op onderzoek uit. Als er dan ook nog eens een hond word uitgelaten in onze buurt óf als er een poes oversteekt; maak dan je borst maar nat. Dan hoort en ziet Bennie niets meer. En dan heb je zo bar weinig aan die vier commando's die onze harige zoon wél kent.

Kyra die even Bennie's brokjes uitprobeerd...

Maar goed, ook hondjes die maar vier commando's kennen moeten er zijn toch?? Ook al is het een beschamende toestand... 
En ondanks die vier commando's, die dus geen reet voorstellen, zijn we dol op ons hondje. Dát staat vast!!!

een e-reader

Sinds een paar dagen mag ik mij de trotse eigenaresse van een e-reader noemen.
Ik zat al sinds de zomer te dubben of ik nu wél of geen e-reader zou aanschaffen.
De halve buurt had een e-reader gekocht bij een pas geopend filiaal van de BCC in Emmen, waar ze ze op dat moment voor een zogenaamde stuntprijs te koop aanboden.
Maar ik twijfelde, want ik lees iedere dag, het gaat alleen niet zo snel omdat ik me erg slecht kan concentreren met achtergrondgeluid, en hierdoor lees ik maar zo'n drie á vier boeken per jaar. (het ligt er uiteraard ook aan hoe dik een boek is)
 Ik lees bij voorkeur 's avonds als we in bed liggen, ik bezig ben met de laatste inhalatie van de dag en Albert televisie kijkt. Het zacht brommen van mijn vernevelaar zorgt ervoor dat ik me heerlijk af kan sluiten voor achtergrondgeluid zoals gesprekken die op tv worden gevoerd. Ideaal dus om dan juist even te lezen.
Een ander leesmoment is 's morgens vroeg, als ik wederom met de vredespijp aan mijn mond zit.

Ik bleef dubben met als gevolg dat de actie van de BCC voorbij was voor ik er erg in had. En dus begon ik wat te zoeken en te vergelijken op het internet.
Je hebt namelijk hele simpele e-readers, maar ook hele uitgebreide. En ik had uiteraard wel een paar eisen.
Kijk, een e-reader hoeft van mij heus geen foto's op te kunnen slaan en ik zie ook het nut van muziek niet echt in. Daarentegen vind ik het wel prettig dat er een ingebouwd leeslampje inzit. Dat ik de lettergrootte kan veranderen en dat ik, als ik de e-reader heb weg gelegd, ook zo verder kan lezen, dus op de pagina waar ik gebleven was. En at last; de e-reader mocht beslist niet te duur zijn. Alles boven de honderd euro viel af!!!
De e-readers van de buurtgenoten hadden allemaal, heel handig, twee knoppen aan de zijkant van hun apparaatje waarmee ze konden bladeren. Op de plek waar je je duim houdt, met andere woorden; hier is over na gedacht.

Een paar maanden lang schoof ik de gedachten over een eventuele e-reader opzij en was ik er allerminst mee bezig.
Totdat ik afgelopen week de folders doorspitte en dat van de Blokker eens door nam.
Daar stond dus een e-reader in. Voor het redelijk aantrekkelijke prijsje van tachtig euries. Dat is nog veel geld, ik weet het. Maar aanzienlijk minder dan alle e-readers die ik de afgelopen tijd voorbij had zien komen én die ook nog eens aan mijn wensenlijstje voldeed.
Lucky me, ik had nog wat verjaardagsgeld over en stuurde Albert met een missie op stap.
Het geluk wil dat mijn buurvrouw álle boeken die zij de afgelopen tijd gedownload heeft nog vers op haar computer heeft staan, die de buurman heel vriendelijk op een usb-stick heeft gezet en nu in mijn e-reader staan. Ruim drieduizend (!!!) boeken.
En heel divers zag ik. Zo ben ik boeken tegen gekomen waarvan ik járen geleden al eens gezegd heb dat ik die lezen wou, maar waar het uiteraard nooit van gekomen is. Andere boeken die ik onlangs nog tegenkwam in een kwartaalcatalogus van de ECI staan in mijn nieuwe e-reader.
Ik voel me zo happy. Gisteravond heb ik zitten snuffelen in één of ander medische encyclopedie van de Mayo Clinic. Waardoor ik nu precies weet wat ik moet doen als ik mezelf aan een strijkijzer brand.
Ook de verschillen tussen een herseninfarct en een hersenbloeding staat er in beschreven en de symptomen die men dan vertoont.
En wat te denken van de boeken van Peter R. de Vries?? Nooit gedacht dat ik die nog eens lezen zou. Ten eerste omdat ik Peterrrrrrr een arrogante snuiter vind, maar ook omdat ik het zonde van mijn geld zou vinden om een boek van hem te kopen. Maar ik hoef geen euries aan Peter uit te geven, want hij staat in mijn e-reader. Boeken van Tess Gerritsen (één van mijn favorieten) zag ik in het lijstje voorbij komen, maar ook Midas Dekker en Martin Brill.
Zoals ik al zei; heel divers allemaal.

Nu heb ik nog een drietal gewone boeken op het nachtkastje liggen, dus die moet ik eerst lezen. Eén ervan is van Karin Slaughter en gelukkig ben ik al halverwege het boek. De andere is van Herman Koch, maar dat boek staat ook in het lijstje van de e-reader en het andere boek is dat van een kennis en eigenlijk heb ik geen flauw idee wat voor boek dat is.
Maar mocht je twijfelen of je een e-reader wilt aanschaffen, dan zou ik nu meteen naar de Blokker gaan. Een mooi apparaat met leeslampje (en voor de fotoliefhebbers en muziekfanaten; ja, je kan deze e-reader helemaal naar je eigen smaak indelen met foto's en muziek).

Veel leesplezier allemaal.  

kuur

En het is weer zover; ik ben weer aangesloten op het infuus voor een gezellige antibioticakuur.
Als je bedenkt dat ik een week ná het be-eindigen van mijn laatste kuur alweer een ziek gevoel had, ben ik blij dat ik het uiteindelijk toch nog vijf weken zonder heb weten uit te houden.
Leuk is anders natuurlijk, maar goed; het is niet anders en waar ik zéker heel blij om ben; ik mag de kuur gewoon thuis doen.
Eerlijk gezegd was ik bang dat de longarts zou zeggen dat hij me liever zou opnemen, gezien die vijf weken, en hij pruttelde ook wel iets tegen met de vraag of ik niet liever in het ziekenhuis wou opstarten, maar na mijn resolute NEE hield hij verder z'n mond.
Ik ben erachter gekomen dat slaap heel veel doet. Of liever gezegd; het tekort aan slaap.
Vorige week voelde ik me belabberd. Ik was hele nachten wakker omdat ik van alles hoorde en voelde kraken, piepen, sissen en tjilpen in mijn borstkas. Ik had hoestbuien van hier tot Jeruzalem en wat ik ook deed; niets hielp. De extra sterke koffie, die doorgaans nog wel eens wil helpen deed niets. Het extra inhaleren leek de boel alleen maar te verergeren, slokjes water hielp maar voor even.
Zodra ik rechtop ging zitten leek het wat beter te gaan, maar zodra ik me weer plat op bed vleidde begon de ellende weer van voren af aan.

Omdat dit probleem alleen maar voordoet als ik weer richting een kuur stieffel had ik bij een vorig polibezoek al aan mijn longarts gevraagd of ik misschien allergisch kon zijn voor de Combivent óf dat de Combivent een hoestprikkel kon uitlokken, want doorgaans beginnen de problemen zodra ik met de laatste vernevelsessie van de dag bezig ben.
Ik heb er zelf nooit zo op gelet omdat de laatste vernevelsessie altijd op bed gebeurd, terwijl ik dan een boek lees. Eigenlijk noem ik dat moment ook wel mijn  relaxmoment.  Het rustgevende brommen van mijn Porta-Neb terwijl ik ondertussen een boek lees. Het laatste wat me dan opvalt is een hoestbui....
Het was Albert die mij attendeerde op mijn hoestbuien die ontstaan tijdens die verneveling.
Zaterdag, na wederom een slapeloze, hoestende nacht achter de rug te hebben, adviseerde hij mij om die laatste inhalatie maar eens over te slaan.
Ik herinnerde me plots mijn gesprekje met de longarts die mij vertelde dat ik absoluut niet allergisch voor de Combivent kon zijn, maar mij desalniettemin een pufje voorschreef die ik mocht proberen om te kijken of dát beter ging dan die laatste verneveling.
Ik had dat pufje opgehaald bij de apotheek en het vervolgens in mijn medicijnkast weg gelegd. Misschien werd het wel eens tijd om het pufje uit te proberen...:-)
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik inhaleerde het goedje via de voorzetkamer en zat wat verloren op bed te koekeloeren. Normaliter was dít mijn relaxmomentje, met de brommende Porta-Neb. Albert zette zoals altijd de tv aan en zapte de zenders langs. Ik kán gewoonweg niet lezen met het geluid van de tv op de achtergrond. Ik kan sowieso niet lezen als ik mensen hoor praten. Dan kan ik me simpelweg niet concentreren.
En dus ging ik meteen liggen. Gek genoeg hoorde ik niks tjilpen, kraken of piepen en bleef het rustig in mijn borstkas. Hetzelfde geldt voor de hoestbuien. Nagenoeg niets. Zou de Combivent dan echt deels schuld hebben aan mijn hoestbuien??
Ik heb die nacht heerlijk geslapen, en Albert met mij.
Gek hoe belangrijk een nachtje goed doorslapen is. Ik voelde me zondag stukken beter dan de dag daarvoor, toen ik me brak en ellendig voelde van wéér een nacht doorhalen.
De nachten dáárop begon ik héél langzaamaan weer meer te kuchen en te hoesten. En als ik op mijn linkerzij lig hoor ik ook weer rochelende geluiden. Hoe irritant!!!
Kortom; een belletje richting Groningen om een kuurtje los te peuteren was geen overbodige luxe.

En dus heeft Albert mij vanavond aangesloten om de infectie weer te lijf te gaan.
De vorige kuur was er vooral één van bijwerkingen en ik hoop van ganse harte dat me dat deze keer bespaard blijft. Want anders duren die drie weken behoorlijk lang.
En als ik dan ook nog eens de nachten gewoon slapend door mag brengen; ben ik een heel gelukkig mens.

En het is november.....

Het is november en ik zie dat ik in oktober maar twee keer een blogje heb geschreven. Foei Alie. Ik zal proberen hier wat vaker te bloggen.
Sinds mijn laatste blog is er natuurlijk wel het één en ander  gebeurd. Ten eerste natuurlijk ons uitje met de buurt naar Preston Palace, waarover ik de vorige keer ook al schreef.
Het was in één woord ge-wel-dig en ik kan het ook iedereen aanraden om daar eens naar toe te gaan. Ook leuk voor de mensen onder ons die kinderen hebben, want er is voor elke leeftijd wel vertier.
We hebben enorm gelachen en veel plezier gehad en het is zeker voor herhaling vatbaar. Dít zijn nu wel de dingetjes waar ik héél lang op teren kan. Zálig toch??

Een paar dagen later vierde ik mijn zevenendertigste verjaardag en wat ben ik goed verwend zeg.
De verjaardag voor onze buurt (hetzelfde groepjes waarmee we naar Preston Palace zijn geweest) zou de vrijdag daarop komen. Maar ik was nog niet helemaal bij gekomen van de woensdag toen ik écht jarig was en daarom werd besloten om dit feestje maar even te verzetten. Zoals het er nu naar uitziet gaan we dit aanstaande vrijdag met de buurt nog vieren.

Een deel van het verjaardagsgeld heb ik goed besteed; namelijk aan mijn nieuwste hobby; het kaarten maken. Vorige week zijn Albert en ik naar het mooie pittoreske Sleen gereden waar Art Journey, een hobbywinkel gespecialiseerd in stempels en stempeltechnieken, is gehuisvest.
Ik werd echt helemaal  wild  bij het zien van al die mooie stempels en andere spulletjes. De winkel is niet enorm groot, en al helemaal niet als je ook nog eens gebruik maakt van een rolstoel, maar het lijkt wel alsof álles op stempelgebied aanwezig, dan wel te koop is.
Ik had voor mezelf een limiet aan geld meegenomen, want ik ken mezelf; had ik al mijn verjaardagsgeld meegenomen, was ook alles op gegaan aan spulletjes en prullaria.
Mijn  nieuwe  hobby krijgt dus al behoorlijk wat vorm...!! En ik freubel er vol enthousiasme op los.

Wat mijn gezondheid betreft gaat het een beetje zoals altijd; op en neer. De ene dag voel ik me kiplekker terwijl ik de dag daarna mezelf als gesloopt beschouw. Ik ben nu vijf weken kuurloos en ik moet zeggen; ik ben niet geheel ontevreden, maar laat ik dit voor de zekerheid maar meteen afkloppen.
Sinds het afgelopen weekend hoest ik behoorlijk wat meer, maar het opgehoeste sputum heeft geen verontrustende kleur.
Volgende week mag ik mij weer op de CF-poli melden en zullen we zien wat er gezegd gaat worden. Het praatje bij de longarts boeit me niet zo heel veel en nu ik dit zo lees klinkt dat wel héél onaardig, maar wat ik bedoel te zeggen is; ik vind de uitslag van de longfunctie minstens zo belangrijk. De arts kan wel zeggen dat het goed gaat, maar als ik belabberd blaas zegt dat hele praatje van de longarts ook niet zoveel meer.
Ik ga momenteel meer op de cijfers en harde feiten af en neem het kletspraatje met de arts gewoon op de koop toe. Dat klinkt waarschijnlijk wel wat hard, maar ik heb daar gewoon het beste gevoel bij.

Verder houdt de euro-crisis Europa in z'n greep en hoor je de laatste paar dagen alleen nog maar het trieste nieuws over de Angolese Mauro, die hier helemaal alleen naar toe kwam, zich de Nederlandse taal eigen maakte en nu, nu hij achttien is geworden, uitgezet zal worden. Ik vind het een in- en in verdrietig verhaal.
Er schijnt ook een discussie over het wél of niet halen van de griepprik, gaande te zijn. Ben benieuwd hoe andere chronisch zieken er over denken. Ik krijg de griepprik al m'n hele leven. Als klein meisje kreeg ik een halve dosering, later kreeg ik, net als de volwassenen, een hele dosering. Ik heb nooit en te nimmer getwijfeld aan die griepprik.
Wél werd ik als klein meisje zijnde altijd ziek van de griepprik. En als mijn moeder dit aan de kinderarts voorlegde bleef de beste man maar herhalen dat dát niet mogelijk was. Gelukkig ben ik daar over heen gegroeid lijkt het. Op een stijve, pijnlijke arm na merk ik doorgaans niets meer van die hele prik.
En dan denk ik maar weer; liever de gedachte dat ik beschermd ben, dan de hele winter bang moeten zijn dat ik de griep krijg. Niet waar??