't hondje dat maar vier commando's kent

Onze langharige, draadharige, Jack Russel, Bennie, neemt het niet zo nauw met het opvolgen van bevelen. Daarvoor is hij waarschijnlijk té veel Jack Russel. Neemt niet weg dat hij ongelooflijk lief is en we dol op hem zijn. 
Maar zo nu en dan bekruipt me een beschamend gevoel als ik zie dat onze hond gewoon z'n eigen gang gaat. Dat zijn oren voor de sier aan z'n koppie bengelen. Dat hij die dingen enkel en alleen wil gebruiken als hij ZELF wil.
Onze buren hebben een zogenaamde Flatcoated Retriever. Een prachtig mooi beestje én enorm lief. Onze buurman is jager en heeft de hond dus ook voor deze liefhebberij nodig. Hun huidige hond is nog geen twee jaar oud jong en wil luisteren als de beste. Nu moet ik ook toegeven dat onze buurman daar heel wat uurtjes training in heeft gestoken en ik besef dat onze hond niet zichzelf dient op te voeden...., maar toch.

Bennie, anno 2011

Ons hondje kent welgeteld vier (!!!) commando's waarvan er maar één van groot belang is; "in de mand",
de overige drie zijn meer voor de lol ontstaan. Namelijk: "op je rug", "poot" en "high five".
De eerste is een commando dat hij graag en veelvuldig uitvoert. Bennie is redelijk onderdanig en als je hem alleen al een boze blik toewerpt rolt hij zich op z'n rug. Tot hilariteit van veel mensen als ze dit zien.
De tweede; "poot" is enkel een commando die hij uit wil voeren als er iets tegenover staat. En dat betekent in zijn geval voedsel. Ik kan honderd keer aan hem vragen of ik een pootje mag, maar als er niets lekkers voor handen is kan ik het pootje op mijn buik schrijven. Hoe eigenwijs kun je zijn als zevenenhalf jarige hond??
"High five" is begonnen als geintje van Albert. Door hem veelvuldig op z'n achterpootjes te zetten, als hij naast hem op de bank ging zitten. Nu is  het inmiddels iets dat helemaal bij Bennie hoort. Te pas en te onpas gaat meneer op z'n achterwerkje zitten om te laten zien wat hij allemaal wel niet kan. En uiteraard word dit het liefst geshowd in bijzijn van publiek (lees; visite). En alsof hij het weet voert hij dit kunstje graag op als er vrouwelijk publiek naar z'n kunsten zit te kijken. De "Ohhhh's en Ahhh's" strelen waarschijnlijk zijn mannelijk ego.

De buurman traint momenteel met zijn hond omdat hij volgend jaar wil meedoen met een grote wedstrijd. En dus zie ik hem zo nu en dan met de hond op het veldje voor ons huis bezig zijn. Vol bewondering aanschouw ik de verrichtingen. De hond blijft zitten als het moet en doet exact wat zijn baasje hem zegt.
Onze Jack ligt ondertussen op de rugleuning van de bank, de voorpoten op de vensterbank en met z'n snuit tussen de bloempotten, de handelingen van buurman en buurhond te volgen. Het is uiteraard voor hem reuze interessant wat Kyra daar allemaal doet en hij zet het op een blaffen. Hij wil ook naar buiten, spelen en ravotten met Kyra.
Ik zie Albert staan, die heeft het plan opgevat om de buurman en de hond op de gevoelige plaat vast te leggen. Als ik vermoed dat het trainen voorbij is stuur ik buurman een sms met de vraag of Bennie ook naar buiten mag. Omdat het voor Kyra een soort van beloning is, mag dat.
Onze hond stuift naar buiten als ik de voordeur voor hem open doe. En vanaf dat moment moet Albert onze hond dus streng in de gaten houden, want na vijf minuten is de grootste interesse verdwenen en gaat meneer zélf op onderzoek uit. Als er dan ook nog eens een hond word uitgelaten in onze buurt óf als er een poes oversteekt; maak dan je borst maar nat. Dan hoort en ziet Bennie niets meer. En dan heb je zo bar weinig aan die vier commando's die onze harige zoon wél kent.

Kyra die even Bennie's brokjes uitprobeerd...

Maar goed, ook hondjes die maar vier commando's kennen moeten er zijn toch?? Ook al is het een beschamende toestand... 
En ondanks die vier commando's, die dus geen reet voorstellen, zijn we dol op ons hondje. Dát staat vast!!!