Sinds mijn laatste blog is er natuurlijk wel het één en ander gebeurd. Ten eerste natuurlijk ons uitje met de buurt naar Preston Palace, waarover ik de vorige keer ook al schreef.
Het was in één woord ge-wel-dig en ik kan het ook iedereen aanraden om daar eens naar toe te gaan. Ook leuk voor de mensen onder ons die kinderen hebben, want er is voor elke leeftijd wel vertier.
We hebben enorm gelachen en veel plezier gehad en het is zeker voor herhaling vatbaar. Dít zijn nu wel de dingetjes waar ik héél lang op teren kan. Zálig toch??
Een paar dagen later vierde ik mijn zevenendertigste verjaardag en wat ben ik goed verwend zeg.
De verjaardag voor onze buurt (hetzelfde groepjes waarmee we naar Preston Palace zijn geweest) zou de vrijdag daarop komen. Maar ik was nog niet helemaal bij gekomen van de woensdag toen ik écht jarig was en daarom werd besloten om dit feestje maar even te verzetten. Zoals het er nu naar uitziet gaan we dit aanstaande vrijdag met de buurt nog vieren.
Een deel van het verjaardagsgeld heb ik goed besteed; namelijk aan mijn nieuwste hobby; het kaarten maken. Vorige week zijn Albert en ik naar het mooie pittoreske Sleen gereden waar Art Journey, een hobbywinkel gespecialiseerd in stempels en stempeltechnieken, is gehuisvest.
Ik werd echt helemaal wild bij het zien van al die mooie stempels en andere spulletjes. De winkel is niet enorm groot, en al helemaal niet als je ook nog eens gebruik maakt van een rolstoel, maar het lijkt wel alsof álles op stempelgebied aanwezig, dan wel te koop is.
Ik had voor mezelf een limiet aan geld meegenomen, want ik ken mezelf; had ik al mijn verjaardagsgeld meegenomen, was ook alles op gegaan aan spulletjes en prullaria.
Mijn nieuwe hobby krijgt dus al behoorlijk wat vorm...!! En ik freubel er vol enthousiasme op los.
Wat mijn gezondheid betreft gaat het een beetje zoals altijd; op en neer. De ene dag voel ik me kiplekker terwijl ik de dag daarna mezelf als gesloopt beschouw. Ik ben nu vijf weken kuurloos en ik moet zeggen; ik ben niet geheel ontevreden, maar laat ik dit voor de zekerheid maar meteen afkloppen.
Sinds het afgelopen weekend hoest ik behoorlijk wat meer, maar het opgehoeste sputum heeft geen verontrustende kleur.
Volgende week mag ik mij weer op de CF-poli melden en zullen we zien wat er gezegd gaat worden. Het praatje bij de longarts boeit me niet zo heel veel en nu ik dit zo lees klinkt dat wel héél onaardig, maar wat ik bedoel te zeggen is; ik vind de uitslag van de longfunctie minstens zo belangrijk. De arts kan wel zeggen dat het goed gaat, maar als ik belabberd blaas zegt dat hele praatje van de longarts ook niet zoveel meer.
Ik ga momenteel meer op de cijfers en harde feiten af en neem het kletspraatje met de arts gewoon op de koop toe. Dat klinkt waarschijnlijk wel wat hard, maar ik heb daar gewoon het beste gevoel bij.
Verder houdt de euro-crisis Europa in z'n greep en hoor je de laatste paar dagen alleen nog maar het trieste nieuws over de Angolese Mauro, die hier helemaal alleen naar toe kwam, zich de Nederlandse taal eigen maakte en nu, nu hij achttien is geworden, uitgezet zal worden. Ik vind het een in- en in verdrietig verhaal.
Er schijnt ook een discussie over het wél of niet halen van de griepprik, gaande te zijn. Ben benieuwd hoe andere chronisch zieken er over denken. Ik krijg de griepprik al m'n hele leven. Als klein meisje kreeg ik een halve dosering, later kreeg ik, net als de volwassenen, een hele dosering. Ik heb nooit en te nimmer getwijfeld aan die griepprik.
Wél werd ik als klein meisje zijnde altijd ziek van de griepprik. En als mijn moeder dit aan de kinderarts voorlegde bleef de beste man maar herhalen dat dát niet mogelijk was. Gelukkig ben ik daar over heen gegroeid lijkt het. Op een stijve, pijnlijke arm na merk ik doorgaans niets meer van die hele prik.
En dan denk ik maar weer; liever de gedachte dat ik beschermd ben, dan de hele winter bang moeten zijn dat ik de griep krijg. Niet waar??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten