Het jaar 2012

Zo rond het einde van het jaar kijk ik altijd even terug op het afgelopen jaar. Wat is er allemaal gebeurd? Wat zijn de hoogtepunten en wat zijn de dieptepunten. 
Het jaar 2012 was voor mij een jaar met een lach én een traan. 

Het absolute hoogtepunt was natuurlijk op zes juni; de geboorte van Alyssa. Het dochtertje van mijn broer(tje) en schoonzusje. De geboorte van dit kleine meisje overtreft álles. En zelfs op de dagen dat ik me niet lekker voel en daardoor ook vaak emotioneel een wrak ben, kan dit kleine moppie mijn dag nog opfleuren.

Alyssa (net na de kerst)

En een absoluut dieptepunt is wel het feit dat ik behoorlijk wat heb ingeleverd qua gezondheid. Vooral de afgelopen paar maanden zijn me niet in de koude kleren gaan zitten. En eerlijk; ja het maakt me bang en ongerust.
Ik heb dit jaar gelukkig maar twee keer in het ziekenhuis gelegen, maar ook dit waren het weer opnames die veel indruk op me hebben gemaakt.
Tegenwoordig word namelijk niet meer gevraagd of ik getransplanteerd wil worden, zoals me de voorgaande jaren altijd werd gevraagd, nee; blijkbaar hebben ze dit nu eens goed opgeschreven. Tegenwoordig word mij gevraagd of ik nog wel gereanimeerd wil worden mocht het zover zijn......
'Want tja, als mevrouw niet getransplanteerd wil worden, is het dan nog wel nodig om alle toeters en bellen uit de kast te halen', zoals de opnemende longarts mij in maart zo vriendelijk meedeelde.
Gewoon een 'gezellige' kuur zonder fratsen schijnt tot het verleden te behoren....
En tijdens de afgelopen opname vond de zaalarts het nodig om mij in geuren en kleuren uit te leggen wat een code groen, code oranje en code rood was. Daarbij uitleggend was nu precies het verschil tussen code oranje en code rood was. Ik hou er niet van. Niet over praten. Punt.

Een ander dieptepunt was natuurlijk het overlijden van mijn opa en ook al was hij dik in de tachtig, zoiets raakt je altijd en ondanks zijn hoge leeftijd is het intens verdrietig.

opa aan een heerlijke sorbet

Maar opa bleek heel erg ziek en kort nadat hij de diagnose kreeg is hij overleden. Hij heeft dus gelukkig geen lang ziekbed gehad, want dat is toch waar je dan bang voor bent.

Het jaar 2012 was een sportief jaar. We hadden natuurlijk het EK voetbal én de Olympische Spelen.

de mooiste oranjestraat van Drenthe

Het EK voetbal leverde ons als straat zelfs nog een leuke prijs op, toen wij als mooiste "Oranje-straat van Drenthe" werden verkozen door RTV Drenthe.
We mochten met de straat barbecuen op het water bij De Schaopwas in Eext. Wat een geweldige ervaring was. Én heel gezellig natuurlijk.

Zo'n prijs wil je altijd wel winnen. Dus hopelijk dingen we over twee jaar weer mee als het WK voetbal voor de deur staat.

feestje 27 april

gezellig meezingen

We waren dit jaar ook twaalf-en-half jaar getrouwd en dat vierden we eind april met een feestje in onze tuin. We vierden niet alleen onze trouwdag maar ook Albert z'n veertigste verjaardag.

Albert 40 jaar.

Het feestje was een succes te noemen. Ik heb genoten, en ik was niet de enige. Ik heb zelfs nog even staan karaoken met buurman Ronald. Zo vals als een zieke kraai, maar o, wat vond ik het een leuke ervaring.
Met dank aan Gunhar en Pieter die de muziek e.d verzorgt hebben.

Op de dag dat nichtje Alyssa geboren werd, vierde mijn schoonvader zijn vijfenzestigste verjaardag. Hoe toevallig.

schoonpap 65

 Nou ja, we wisten natuurlijk van te voren dat het omstreeks die tijd erom spande, maar hoe kun je het uitvogelen dat het op dezelfde dag gebeurt.
De hele dag zaten we in spanning en toen we 's avonds uiteindelijk gezellig bij schoonpa aan de koffie zaten belde mijn broertje dus, dat Myrte bevallen was. Twee feestjes op één dag dus.

2012 was dus een enerverend jaar. Eén met ups en downs, maar gelukkig meer ups dan downs.
Ik doe nooit aan goede voornemens voor een nieuw jaar. Het enige voornemen dat ik heb en waar ik me aan probeer te houden is zo weinig mogelijk opgenomen te worden. Voor 2013 is dat niet veel anders.
Weinig opnames en asjeblieft; laat mijn gezondheid dit jaar iets stabiel blijven. Dáár zou ik al zo ontzettend blij mee zijn. Verder wens ik natuurlijk dat iedereen om mij heen gezond blijft, de financiële crisis voor iedereen mee gaat vallen en dat jullie allemaal een spetterend goed en vooral gezond 2013 zullen meemaken.
Alvast een fijne jaarwisseling gewenst, wees voorzichtig met vuurwerk en tot volgend jaar.

Liefs van Alie

Kerst 2012

...Ho Ho Ho, en dat waren dus de kerstdagen...
De dagen zijn bijzonder snel voorbij gegaan. We hadden dit jaar álles op één dag gepland. 
Of eigenlijk twee, maar door omstandigheden werd het dus één. 

Zo rond de verjaardag van mijn moeder, 1 december, vroegen mijn moeder en schoonzusje hoe onze planning eruit zag tijdens de kerst. Omdat Albert z'n vrijgezelle ome Jan altijd op tweede kerstdag naar zijn ouders gaat, vieren we de kerst dus meestal op die tweede dag bij hun. Omdat mijn ouders en schoonzusje en broer nog geen concrete afspraken met anderen hadden gemaakt werd dus aan ons gevraagd hoe wij de dag wilden indelen. Dít omdat het natuurlijk Alyssa's eerste kerst zou zijn en die wou ik koste wat kost samen vieren. Ik gaf dus aan dat het eerste kerstdag bij de familie Sanders zou worden en tweede kerstdag familie Eerenstein. 

Maar geloof het of niet, uitgerekend in die week die daarop volgde, kwam mijn schoonmoeder langs met de mededeling dat we dit jaar eerste kerstdag bij hun werden verwacht. Ome Jan ging dit jaar tweede kerstdag naar zijn zus, de tante van Albert, en haar gezin. 
De zaterdag daarop, tijdens onze Sinterklaasmiddag melde ik mijn moeder en schoonzusje, met gekruiste vingers dat er dus een verandering was opgetreden; 'Wij worden eerste kerstdag bij Albert z'n ouders verwacht,' piepte ik, hopende dat dit nieuws niet teveel roet in het eten zou gooien.
Oeps, té laat. Mijn moeder had de tweede kerstdag inmiddels vastgelegd met haar zus. En broer Luuk en schoonzusje Myrte gingen dus naar haar ouders. Ik voelde me ongelooflijk stom. Waarom had ik niet even van te voren bij mijn schoonmoeder geïnformeerd hoe de planning eruit zou zien???
Op slag had ik al helemaal geen zin meer in kerst. Wat een gedoe ook altijd.

Albert vond dat we het dan allemaal maar in één dag moesten 'proppen'..... Dus zouden we de kerstmaal bij mijn schoonouders nuttigen en daarna, tegen theetijd richting Tweede Exloërmond rijden, waar we dan nog een paar uurtjes bij mijn ouders zouden doorbrengen. Waar dan ook mijn broertje met zijn gezin zou zijn.
Diep in mijn hart zag ik er vreselijk tegenop. Ik kan nu niet heel optimistisch over mijn gezondheid en conditie zijn en het vooruitzicht om alles gelijk maar naar eerste kerstdag te verschuiven klonk verre van aanlokkelijk.
Maar goed, je móet iets dus tanden maar op elkaar en doorzetten. Het feit dat mijn ouders als laatste aan de beurt zouden zijn vond ik eigenlijk ook wel lekker. Daar gooi ik dan gewoon mijn schoenen uit en durf ik ook gerust lekker op de bank te gaan hangen.
En als mijn ouders een slaapkamer beneden hadden, weet ik zeker dat ze die klaar hadden staan zodat ik nog even een tukje zou kunnen doen.

Maar exact een dag voor kerst ging de telefoon; het was mijn schoonmoeder die enigszins bezwaard melde dat er een vergissing was opgetreden. Oom Jan kwam tóch de tweede kerstdag bij hun over de vloer. Het was niet helemaal duidelijk wie wie niet had begrepen; volgens mijn schoonmoeder had oom Jan haar niet goed ingelicht en volgens mijn schoonvader had mijn schoonmoeder waarschijnlijk oom Jan niet goed begrepen. Nou ja, hoe het ook zij, het zorgde wel even voor een lichte irritatie bij mij.
En ik wist ook weer precies waarom ik de kerstdagen steeds minder leuk ga vinden.
Twintig jaar geleden zou ik bij een dergelijk iets, glimlachen en mijn schouders ophalen. Maar anno 2012, vind ik dit soort dingen afmattend en vermoeiend.
Albert sprak met zijn moeder af dat we gewoon de planning zouden laten staan. Het was nu eenmaal allemaal al geregeld en we hadden beide weinig zin om de boel weer overhoop te halen. Bovendien hadden we ons nu ook verheugd op tweede kerstdag die er dus rustig (lees; geen afspraken) uit zou zien.

En dus hadden we vooral eerste kerstdag een druk dagje voor de boeg. Albert zat al om tien uur bij zijn ouders voor de gebruikelijke koffie met sneeuwster, terwijl ik nog heerlijk op bed lag te ronken en te stinken.
Later kwam hij thuis om mij mee te helpen en zijn we naar zijn ouders gegaan om daar de kerstmaal te nuttigen. Dat overigens weer erg lekker was.
Tegen drie uur zijn we naar mijn ouders gereden. Ik was nog vol en rond van de maaltijd bij mijn schoonouders en we vielen direct met onze neus in de hapjes bij mijn ouders.
Kleine lieve Alyssa lag op haar buik in de box. Ze kan zich omrollen en klaarblijkelijk is dat ook haar favoriete bezigheid op een dag.
Het is prachtig om te zien hoe ze steeds meer groeit en handiger in alles word.
Toen ze even later bij mij op schoot zat, ging, zoals altijd, haar aandacht meteen naar het slangetje van de zuurstof. Maar waar ze normaal gesproken alleen geïnteresseerd is in het slangetje bleek ze nu ook interesse in het neusbrilletje zélf te hebben. Ze probeerde het uit mijn neus te graaien, hihihi. Blijkbaar vind ze het me niet echt staan ofzo.

lekker doeien met Alyssa

Het was donker toen mijn ouders de kerstmaal op tafel zetten en dus schoven Albert en ik hier ook maar aan om een vorkje mee te prikken. De kerstmaal die we tussen de middag bij mijn schoonouders hadden genuttigd was alweer bijna verteerd....;-)
Na het eten, en ook dit smaakte weer enorm goed, besloten Luuk en Myrte naar huis te gaan. Alyssa was vreselijk moe en daardoor wat jengelig. Slapen lukte uiteraard niet, dus werd het tijd om naar huis te gaan en de kleine naar bed te brengen.

Luuk, Myrte en Alyssa (bij mijn ouders)

Voor ons was het ook tijd om naar huis te gaan. Ik was hondsmoe en had eigenlijk nog maar zin in één ding; hangen op de bank.
En dat heb ik dus ook gedaan toen we weer thuis waren. Eerst lekker inhaleren, makkelijke kleding aan en daarna horizontaal op de bank. Het duurde niet lang of ik sukkelde in slaap......

De volgende ochtend is Albert tóch nog even naar zijn ouders gegaan om daar koffie te drinken. Traditiegetrouw worden er dan cadeautjes uitgewisseld en het is natuurlijk voor oom Jan ook wel leuk als zijn neef daarbij aanwezig is. Ik lag derhalve nog in een halve coma, me helemaal niet bewust van de gezelligheid een paar honderd meter verderop.
Tweede kerstdag verliep dus uitermate rustig voor ons. En ik vond het HEERLIJK. Lekker niets doen. Ipv een kerstONTBIJT kreeg ik een kerstLUNCH voorgeschoteld en dat was een leuke verrassing. Compleet met kaarsjes enzo.
We zijn niet weg geweest, hoewel de winkels en woonboulevards gewoon open waren. Het lokt ons niet.
's Avonds heeft Albert een kerstmaal voor ons gekookt en jawel; ook dit smaakte heerlijk.

Vandaag was het voor mij nog steeds een dag van bijkomen. Albert had het alweer druk met van alles en nog wat. Onder andere het voorbereiden van het eindejaarspokertoernooi dat hij voor de mannen in onze straat organiseert.
En hij had een afspraak staan bij Luuk en Myrte om hen met Alyssa op de gevoelige plaat vast te leggen.

Voor nu; eerst maar eens lekker op adem komen en naar de jaarwisseling toewerken dan maar. En godzijdank zijn dan de feestdagen weer voorbij en hopelijk alle stress en chaos ook.

Haarcoupe

In mijn vorige blog schreef ik over mijn nieuwe kapsel en daarom plaats ik vandaag even een foto hiervan.
Het is bovenop wat langer gebleven en aan de achterkant een soort van bob. Ik ben er zelf enorm mee in mijn nopjes.

zo was het.....

Zó was het dus 8 december, tijdens pakjesmiddag.

en zo is het nu.....

En zo is het nu. Al ben ik me er erg van bewust dat je vanwege die enorme col op mijn trui niet goed het verschil tussen foto één en foto twee kunt zien.
Maar er is wel degelijk een flink stuk af gekomen.
Ik zal hierbij dan ook nog even het originele kiekje laten zien, want ik heb mezelf uit foto één geknipt. Je vraagt je wellicht af hoe de originele foto er uit ziet.....

Dat is dus de foto van mij, met mijn vader, mijn broertje en de kleine Alyssa. Tijdens de gezellige pakjesmiddag 8 december. Even een gezellig familiekiekje dus......

Ook wij komen in kerstsferen...

Ooit, en ik vind het nu heel moeilijk te geloven, was er een periode dat ik kerstkaarten schrijven leuk vond. Dat ik me verheugde op het schrijven van al die kaarten. Nu, anno 2012, kan ik me er niks bij voorstellen. 
Ik vind het namelijk een klotenwerkje. 
Én toch heb ik mezelf moed ingepraat en ben gaan zitten. 
Ik heb in fases een achttal kaarten zélf gemaakt. Maar ik weet nu al dat dat mijn laatste jaar was. Was een gehannes en gestress, terwijl de kant-en-klare kaarten zo te koop zijn. Naast dat achttal zelfgemaakte kaarten heb ik de rest afgelopen week bij het Kruidvat gekocht. 
Ik zag de kaarten in de folder en vond ze leuk. Omdat ik rond de zestig kaarten moet versturen vind ik het belangrijk dat de prijs acceptabel is. 
Het bezoekje aan de drogist, en wat was het nu helemaal; een kwartier ofzo?, was vermoeiend. Slopend. Ik was dus blij dat er verder niks op het program stond. Kaartjes kopen, en een aantal andere dingen, nu we er toch zijn, en hup weer in de auto en naar huis. 
Ik vond het overigens wel even lekker om eruit te zijn. En nóg leuker omdat ik alvast een beetje kon peilen wie en welk huisje al in kerstsferen was gedompeld. Het waren er naar mijn idee toch best nog veel. 

kerststukje van de buurvrouwen gekregen

Van de buurvrouw kreeg ik een prachtig kerststukje die ze samen met haar moeder en twee schoonzussen had gemaakt. 's Avonds bracht buurvrouw Hilja samen met haar schoonzusje Monique, die ik eveneens een buurvrouw mag noemen, het prachtige stukje langs. Heel creatief en ontzettend mooi. Van dat soort kleine attenties word ik vaak erg emotioneel. Ik ben blij dat ze aan me denken, al hoeft dat uiteraard niet. Wij wonen wat dat betreft in zo'n ontzettend fijne en attente buurt. 
Het kerststukje maakt ook dat ik nu zélf gelukkig geen stukje meer hoef te maken. En daar ben ik blij om want ook hiervoor is de puf ver te zoeken moet ik zeggen. Ik had het geloof ik ook niet gedaan; maar gewoon, net als de kaarten, een kerststukje gekocht ofzo. 

Afgelopen vrijdagochtend waren de beide moeders hier om het huis te kuisen. Alles is weer spic en span en dat betekende dus dat de kerstboom officieel in huis mag...;-)
's Middags zijn we even naar de Intratuin geweest. Dat doen we eigenlijk ieder jaar. Gewoon even de kerstsfeer opsnuiven. Kijken wat de trends van dit jaar zijn en natuurlijk nog iets meenemen voor het geval we iets moois zien. 
Ik had ook graag nog naar andere winkels willen gaan; de Action omdat dát de winkel bij uitstek is om lekker goedkoop hele mooie spullen in te slaan en even naar de Hema. Maar gezien het eerdere uitstapje naar 't Kruidvat ook al een hele bevalling was, besloten we het alleen maar bij de Intratuin te houden. 
En dat bleek achteraf een goede beslissing want ik was alweer doodop na dit alles. 
Ik vond het deze keer bij de Intratuin wat tegenvallen. Dus veel meer dan een ster voor boven in onze kerstboom en wat kralen voor in de boom hebben we op kerstgebied niet gescoord. 
Wel hebben we, uiteraard, een speeltje voor onze hond gekocht en allerlei lekkers voor zowel hond als poes. Eigenlijk is het onzin om Bennie een speeltje te kopen, aangezien zijn hondenmand vol ligt met speeltjes en hij er zelf niet eens meer bij in past, maar ach....., hij vind het ook zo leuk. 
Zodra we thuis komen staat hij verwachtingsvol op z'n achterpootjes bij de eettafel te kijken naar tasjes e.d die ik dan uitpak. Het kwispelgehalte bereikt dan een hoogtepunt als blijkt dat we ook iets voor hém hebben meegenomen. 
Als we zijn 'uitgewinkeld' bij de Intratuin rijden we langs de Mc Drive voor een bakkie koffie. Warme chocolademelk had eigenlijk mijn voorkeur, maar dat schijnen ze niet meer te verkopen. En dus heb ik het bij een cappuccino gehouden die overigens ook heel lekker was. Albert nam op zijn beurt, zoals gewoonlijk, een milkshake. 
Dáárna nog even door de wasstraat met de auto en hup weer naar huis. 

Het optuigen van de kerstboom heb ik dit jaar maar aan mijn wederhelft over gelaten. De boom ziet er prachtig uit, met de nieuwe rode kralenstreng en de gouden ster op top. Ook dit jaar blijven wij voor een neutrale kerstboom gaan; gouden en rode ballen. Dat is toch meer onze smaak en onze stijl. Hoewel ik de gekleurde ballen in de bomen, die ik nu steeds in de folders zie, ook prachtig vind. Maar niet bij ons dus. 
Albert zou een hartverzakking krijgen als de boom vol met gekleurde ballen was opgetooid. Die houdt namelijk helemaal niet van overdreven of schreeuwerige bomen. 
De guirlande met lichtjes ligt weer netjes over de schoorsteenmantel gedrapeerd en daar hebben we rode en witte balletjes tussen gehangen. Ons huisje is dus al in heuse kerstsferen. 

Vanmiddag is de kapper geweest en ik moet zeggen; hij heeft er weer z'n uiterste best op gedaan. 
Ik vind het toch iedere knipbeurt weer erg lastig om met een model aan te komen zetten, en geloof me, wat mijn coupe betreft ben ik zo veranderlijk als het weer. 
Ik had nu een site gevonden met allerlei kapsel die ik leuk vond. De 'trends' op de kapperssite vond ik simpelweg té extreem. Nee, de kapsels op deze site waren meer mijn stijl. Maar ook vond ik het weer moeilijk kiezen omdat ik simpelweg veel modellen leuk vind. 
Dus heb ik Raymon ook maar mee laten kijken en heb ik hem een vrijkaart gegeven wat mijn haardos betrof. "Leef je vooral uit."
En dus heb ik nu een héél ander kapsel dan 'normaal'. En wat ben ik er blij mee. Ik ben echt helemaal in m'n nopjes en ben benieuwd of ik het morgen net zo mooi kan stylen als hij dat heeft gedaan. In de praktijk valt dat namelijk nog wel eens tegen is mijn ervaring. 
Volgens Raymon was het echter heel eenvoudig dus ik ga ervan uit dat dat ook het geval zal zijn. 

 

De eerste decemberweek

Nou de eerste week van december ligt alweer achter ons. En wat was het een week zeg. Voor Alie-begrippen enorm enerverend. 
Vorige week zaterdag, de allereerste december, vierde mijn moeder haar verjaardag. Daar zijn we uiteraard 's middags naar toe geweest. Wat enorm gezellig was. 
Na de warme maaltijd daar te hebben genuttigd zijn Albert en ik naar huis gegaan. Langer dan een paar uur lukt het me ook niet meer om erop uit te zijn....
Daarna hadden we een paar daagjes rust. 

Woensdag, pakjesavond, kwamen mijn ouders bij ons. Het lag in de bedoeling om te gaan fonduen, maar mijn moeder adviseerde om dat gewoon een andere keer te doen. Dít omdat ik de afgelopen twee kuren toch wel behoorlijk wat ingeleverd heb en alles me erg veel moeite kost. Dus werd het heerlijke avondje een gezellig avondje met koffie en lekkers. Gevolgd door een borreltje en wat lekkers. Wat overigens wel net zo leuk en gezellig was. Achteraf gezien was ik ook erg blij dat het fonduen niet door ging. 

Zaterdag, gisteren dus, was het pakjesmiddag bij mijn ouders. Wat het nu natuurlijk extra leuk en speciaal is vanwege de komst van Alyssa. Al snapt de kleine meid er nog helemaal niks van, voor ons was het wel een hoogtepunt en is de kleine dan ook goed verwend. Het was dan ook dubbel en dwars genieten.
Ook nu bleven we bij mijn ouders eten; verse patat met allerlei mini-snackjes erbij. Héérlijk. Mijn broertje en schoonzusje bleven ook eten en met Alyssa slapend in de box was het hele gezin dus compleet.

Alyssa bij Albert op schoot.

Vanmiddag heb ik alleen en alleen máár geslapen. Vlak voor Albert naar de bakkerij reed, heb ik me op de bank genesteld met een kussen onder m'n hoofd en nog voor híj in de bakkerij was, was ik al in dromenland.
Om vijf uur werd ik gewekt door een zeurende kat, die, toen ik eenmaal een oog opendeed, zich weer lekker op de bank nestelde, en samen met mij in slaap viel. Het lijkt wel een hobby van onze kater; zodra ik lekker op één oor lig begint hij te jammeren en hard te miauwen. En als ik niet reageer gaat hij rennen. Zo hard hij kan, door de kamer, naar de keuken, naar de bijkeuken en weer terug. Álles met het doel om mij maar wakker te krijgen. Zodra ik wakker ben is het doel voor meneer bereikt en gaat hij slapen. Grrrrrrr!!!!!
Vanmiddag was ik echter té moe om wakker te blijven, ik ben dus meteen weer in slaap gesukkeld en werd wakker toen mijn ouders opeens in de keuken stonden.

Voor aankomende week staat de agenda nog enigszins leeg. Ik had een afspraak op de CF-poli staan, maar die heb ik laten verzetten omdat er in Albert z'n agenda een bruiloft staat/stond gepland. Deze mensen zouden in mei gaan trouwen, maar vonden 12-12-12 toch een leukere datum.
Waarop ik een mailtje van de CF-verpleegkundige terugkreeg met de vraag of ik dan 2 januari kon komen. De andere woensdagen in januari zitten al vol.
Ik vind het grappig dat er nog volop plek voor die 2e januari is; er is geen hond die dan naar het ziekenhuis wil. En dat geld ook voor ondergetekende. Dan lig ik waarschijnlijk (ik weet het wel zeker) languit gevloerd op de bank, terwijl Albert dan zijn roes moet uitslapen van de dag daarvoor.
Eigenlijk lag het in de planning om morgen kerstkaartjes te gaan maken met Albert z'n nicht, maar ik vrees dat dát um ook niet wordt.
Deze week wil ik eigenlijk mijn vriendin M gaan opzoeken. Zij is vorige maand bevallen van een zoontje en toen kon ik niet naar haar toe omdat ik zélf in het ziekenhuis lag. Toen ik eenmaal weer thuis was had ik de puf niet om bij haar langs te gaan. Dát wil ik, als het enigszins mogelijk is, deze week goedmaken.

Ik vind het enorm frustrerend dat ik niet de dingen kan doen, die ik op mijn manier wíl doen, wanneer ik het wil doen en hoe ik het wil doen. Ik baal dat ik dingen moet missen omdat mijn lijf tegenwerkt. Omdat ik het niet meer vol kan houden. Ik wil zo veel en er lukt zo weinig. Bah, bah, bah. Gisteren al verjaardag van buuf Linda gemist. Een paar weken geleden verjaardagsfeest van buurman Marcel gemist, getverderrie, wat toch een rotlijf. 't Is dat ik niemand zo'n lijf toewens, anders zou ik hem spontaan op Marktplaats aanbieden....:-)
Maar goed, omdat erover klagen zo weinig helpt en ik over het algemeen een hekel aan zelfbeklag heb, moeten we hier maar weer gewoon overheen stappen en blij zijn met de dingen die ik nóg wel kan doen. En tuurlijk ben ik daar ook enorm blij en dankbaar voor. Want ondanks een tegenstribbelend lijf heb ik een behoorlijk rijk leven en geniet ik van alle kleine dingetjes die op mijn pad komen.
Zoals de moeders die vrijdag komen poetsen en wij aansluitend ons huisje in kerstsferen zullen maken. Ik verheug me daar enorm op. HEERLIJK, het is december!!!

Het gaat lekker, het is bijna december en ik heb er zin in

Hiep hiep hoera, de december-feest-maand staat voor de deur. Te beginnen met mijn moeder haar verjaardag op 1 december. Altijd een leuke en goede start voor de gezelligste maand van het jaar.
Sinds maandagavond ben ik weer verlost van het infuus en dus heerlijk wifi. Een beter begin van de decembermaand kan ik me niet voorstellen.

Morgen dus naar Tweede Exloërmond voor de verjaardag, waar mijn broertje, schoonzusje en kleine Alyssa ook zullen zijn. We blijven daar eten (doen we altijd met een verjaardag) en gaan daarna weer richting huis.
Dan kunnen we ons alweer opmaken voor 5 december. We gaan dit jaar de zaterdag ná het heerlijke avondje naar mijn ouders om daar dan pakjesmiddag te vieren. Dit natuurlijk omdat we dit jaar al met een kleine in de familie zitten. Dat willen we dan niet zomaar voorbij laten gaan en omdat Luuk met z'n gezinnetje 5 december bij zijn schoonouders viert, doen wij het een paar dagen later dunnetjes over.
Omdat ik 5 december niet zomaar voorbij wil laten gaan, gaan we bouillonfonduen met mijn ouders, tante en mijn nicht. Geen cadeautjes, geen gedoe ofzo. Gewoon een gezellige avond met z'n zessen. 'k Heb er nu al zin in.

Het mooiste aan de decembermaand vind ik toch wel de sfeer die dan in de lucht hangt. Mensen zijn vrolijk, het is overal gezellig. Kaarsjes die branden, overal lichtjes die fonkelen. De geur van dennengroen en mos. Winkels die gezellig zijn ingericht en aangekleed.

onze schouw tijdens kerst

In de tweede helft van december dompelen wij ons huisje ook in kerstsferen. Een guirlande met lichtjes wordt op de schouw gelegd, met daaraan zilveren, witte en rode kerstballetjes.
Mijn speciale kaartenhouder word weer opgehangen aan de keukendeur. Een projectje van mij waar ik best trots op ben; twee (of drie) jaar geleden heb ik op hardboard een afbeelding getekend van een sneeuwpop met een kerstman. Ik heb hulp van Albert gehad, want die is vele malen beter in tekenen dan ondergetekende, dat dan wel weer.... Het hele zaakje ingekleurd met verf, wat nog best wat tijd koste, want natuurlijk dekte het niet in één keer.

ik en mijn projectje

 Albert heeft er daarna haakjes onderaan vast gemaakt en daar hangen wij dan, aan linten, onze kerstkaarten aan op. Het is een heel fleurig geheel en zoals ik al zei; ik ben best trots op mijn projectje.

Eigenlijk heb ik tot nu toe weinig te melden; het gaat lekker, het is bijna december en ik heb er zin in. Dat is denk ik een goeie omschrijving van hoe het nu gaat en ik me nu voel. Vandaar ook deze zeer korte blog. 



Graag wil ik jullie een strip laten zien; bedacht, gecreëerd en getekend door CF-collega Tobias Bakker; Muco & Friends.
Ik heb nu een paar van zijn strips gezien (let op de oranje C en F in Muco & Friends) en vind het zo leuk getekend dat ik Tobias gevraagd heb of ik voor deze ene speciale keer de strip Merry Christmas onderaan mijn blog mocht plaatsen. Dat mocht; dank je wel Tobias.
 Ik hoop dat jullie Muco & Friends net zo leuk vinden als ik.

muco&friends, door Tobias ontworpen, wenst je al een fijne kerst

Muco & Friends kunnen jullie volgen op Tobias zijn twitter @Tobbeltje en ik zou zeggen; blijf hem volgen want ik weet zeker dat Muco & Friends een succes gaat worden.

Tot gauw.

Bijna klaar

Nog heel even en dan zitten de drie weken kuren erop en ben ik weer wifi. En ik geloof dat ik nog nooit zo heftig naar het einde van een kuur heb verlangt als deze keer. Van alle kuren die ik ooit heb gehad, en dat zijn er toch veel, was deze met stip de ellendigste die ik me kan herinneren.

Eigenlijk is moeheid iets dat bij iedere kuur hoort. Alleen heb je er de ene keer meer last van dan een andere keer. Dat zelfde geldt ook voor de diarree en de misselijkheid. Het zijn zo langzamerhand dingen die er ook bij zijn gaan horen en waar ik soms zelf een (gedeeltelijke) oplossing voor heb. De diarree weet ik bijvoorbeeld altijd redelijk in de hand te houden door twee keer daags een flesje Yakult te drinken. Voor de misselijkheid heb ik standaard Primperan in mijn medicijnkastje liggen. Ik gebruik het niet altijd, want zoals ik al zei, de ene keer is de misselijkheid heftiger dan een andere keer.
Wat de moeheid betreft; tja daar kun je maar het beste aan toegeven. En dat doe ik dan ook altijd maar.
Deze kuur echter krijg ik een hele lading met bijwerkingen over me heen die ik niet gewend ben.
Zo heb ik tintelende/gevoelloze lippen en zo nu en dan tintelende vingers. Daar had ik in het ziekenhuis ook al last van, maar toen ik dat tegen de zaalarts zei, herkende ze dit niet als een bijwerking. Vreemd genoeg hoorde ik later van een andere CF'r dat zij deze tintelingen ook heeft gehad de afgelopen zomer en daarop meteen de behandeling met deze medicatie moest staken....?!
Mijn mond doet zeer, mijn tong, mijn tandvlees, de mondhoeken, de lippen. Alles is overgevoelig, vooral voor heel zout en heel pittig. Ik gebruik Nystatine, maar ik denk dat ik daar ietsjes te laat mee begonnen ben. Toen de klachten al té heftig waren bedoel ik. Het zal ongetwijfeld iets doen, maar ik heb de rest van de kuur toch last van mijn mond en tong gehouden.
Het vervelendste is de jeuk, mijn stuiterende suikerwaardes en de verschrikkelijke vermoeidheid.
Voor de jeuk had ik naar mijn eigen longarts gebeld die mij Tavegil voorschreef. Maar de moeheid die ik al had, verergerde en ik zat bijna slapend aan het ontbijt, lunch en avondeten. Ik kon mijn ogen bijna niet openhouden. Albert meende zelfs dat ik wallen had waar ik een dijkdoorbraak mee zou kunnen tegenhouden....
Toen ik de bijsluiter van de Tavegil er eens op nasloeg kwam ik erachter dat Tavegil en anti-depressiva niet samen gaan. Lekker dus. Welke van de twee zou ik laten staan?? Aangezien je niet zomaar kunt stoppen met anti-depressiva besloot ik dat het dus de Tavegil zou worden. Dan maar jeuk. Het is ook niet anders.
Nu heb ik over mijn hele lichaam wel kleine krabwondjes, maar hopelijk trekken die weer weg zodra ik met de kuur gestopt ben.
Ik ben nog steeds erg moe, maar niet meer zo slaperig als met de Tavegil. Alleen houd ik het niet lang vol om bezoek te hebben. Ik voel me dan na twee uur inkakken en mijn behoefte om even lekker te gaan liggen en mijn ogen te sluiten word versterkt.
Om, voor mij nog onbekende oorzaak, stuiteren mijn bloedsuikers ook gigantisch. Ik kan er geen peil op trekken. Afgelopen donderdag was het wel heel erg raak, 's morgens een suiker van 1.7, waar ik dus letterlijk helemaal niet fris van was, en 's avonds een suiker van 21.5. Van het ene uiterste naar het andere.
Nu vind ik een hoge suiker niet zo eng als een lage. En gelukkig voor mij, reageerde Albert heel adequaat op mij en de symptomen. Ik kan me eigenlijk niet zoveel meer van dit alles herinneren behalve dat ik zwarte vlekken zag en geïrriteerd dacht; 'Nou lekker is dat, jeuk, vermoeidheid en nu ook nog zwarte vlekken zien....', niet wetende (of beseffend) dat dat dus door die hypo kwam.
Ik prik me dus helemaal lek momenteel om die suikers maar goed in de gaten te houden.
Zoals ik zei, ik weet niet precies hoe het komt, maar vooralsnog ga ik ervan uit dat het ook door de medicatie komt.
Een andere bijwerking is dat ik toch wel wat kortademig ben. Aan de andere kant; het zou heel goed mogelijk zijn dat ik weer een stukje heb ingeleverd tijdens deze periode van infectie op infectie.
Ik heb gewoon een algeheel gevoel van hangerigheid, lusteloosheid en door mijn pijnlijke mond smaakt het eten me niet zo lekker als normaal.


Er zijn uiteraard ook leuke dingetjes gebeurt. Zo hebben we al een paar cadeautjes voor Alyssa gekocht. Over twee weken vieren we voor de allereerste keer Sinterklaas met haar. Omdat broer en schoonzus al zo lang ze samen zijn, pakjesavond op de dag zelf bij Myrte's familie houden, doen wij het de zaterdag ná vijf december nog even dunnetjes over. En ik heb er al enorm veel zin in.
Ik vind eigenlijk alles spannend en leuk nu Alyssa het allemaal voor de eerste keer meemaakt.
En daarom heb ik de afgelopen drie weken ook doorgezet met kuren. Ik WIL gewoon deze hele speciale decembermaand enigszins fit zien door te komen. Dat valt vooraf natuurlijk niet te zeggen, maar ik ga er keihard m'n best voor doen.

Jeuk, jeuk en nog eens jeuk.....

't Is heerlijk om weer thuis te zijn. Er gaat niets boven je eigen huis, eigen bed, eigen toilet en eigen douche.
Ik weet precies waarom ik het liefste thuis kuur. DIT is mijn plek.
Het was dinsdag half zes eer we het hospitaal mochten verlaten. Of liever gezegd; konden verlaten. Het heeft even geduurd voor de apotheek mijn medicatie klaar had, dus daar was het wachten op.
Thuis werd ik verwelkomd door onze veestapel.

 Jerry, onze zwarte kater, heeft de hele avond gelukzalig bij mij op schoot gelegen. Blijkbaar blij dat ik weer thuis was.

Donderdag kon Albert een resterend deel van de antibiotica ophalen bij onze eigen, vaste, apotheek in Nieuw Amsterdam. Daar moest hij echter ook nog wachten. Het schijnt dat de Tazobactam een erg vervelend goedje is om te maken. De apotheek had haar handen er vol aan.
Vanaf donderdag kreeg ik ook meer last van jeuk. Vooral op m'n hoofd. Dat was vrijdag niet anders. Zaterdagochtend doet mijn hoofdhuid pijn als ik tijdens het wassen mijn haren wil kammen.
En die dag heb ik niet alleen last van een jeukend hoofd, écht ALLES jeukt. Ik word er helemaal kriegel van.
Het enige dat niet jeukt zijn mijn voeten. Voor de rest kriebel en krabbel ik me een ongeluk.
In de nacht van vrijdag of zaterdag beginnen mijn lippen en vingertoppen ook weer te tintelen. Het tintelende gevoel van mijn vingertoppen neemt in de loop van de dag af, mijn tintelende lippen blijven raar voelen.
Vandaag, zondag, tintelen mijn vingertoppen niet meer, maar mijn lippen nog wel. Gelukkig heb ik vandaag ook niet meer zoveel last van de jeuk. Het is er nog wel, maar gisteren zat ik mezelf gewoon in de weg door dat gekriebel, en dat valt vandaag dus enorm mee.
Tóch ga ik voor de zekerheid morgen wel even mijn longarts bellen. Die had vorige week vakantie maar is deze week weer terug. Ik heb van een hele horde andere CF'rs tal van oorzaken voorbij zien komen op FaceBook. Van de gebruikelijke bijwerkingen of allergie, tot een verstoorde leverfunctie. Ik neem geen enkel risico. Als het om een allergie gaat zou je dat met medicatie op kunnen lossen geloof ik. Ik laat het aan mijn longarts over om hier z'n licht eens op te schijnen.

Verder was het een behoorlijk rustige week. Vrijdagmiddag kreeg ik mijn vriendin P op bezoek, wat altijd gezellig is. Ze had wat lekkere spulletjes meegenomen voor onder de douche.

We delen op dit gebied een zelfde verslaving; shampootjes, douchegel, badschuim/olie, etc etc. Als je ons echt wild wilt hebben, moet je vooral iets nieuws geven voor onder de douche of in bad.
Ik kan dan ook niet wachten om het uit te proberen. Al lijkt me dat op dit moment, met m'n overgevoelige huid, even niet zo verstandig.
Maar wat in het vat zit, verzuurd niet zeggen ze. Dus dat uitproberen komt nog wel.

Met ontslag....

Joehoeeeee...., datgene wat ik hoopte (en waar ik in mijn vorige blog over schreef) is uitgekomen. Ik mag naar huis. Niet morgen, of overmorgen of aan het eind van deze week, néé, eind van deze middag nog. Hoe heerlijk en hoe snel kun je dit noemen??
De zaalarts die vorige week op mijn kamer stond is deze week blijkbaar niet aanwezig en daarom verscheen gisteren dokter Woutertje aan mijn bed. Het klinkt misschien iets oneerbiedig, dat ik zijn naam verklein. Maar dokter Wouter is dus ook echt nog een Woutertje. Een jaar of drieëntwintig, misschien vierentwintig. En al zeker twee á drie jaar arts-assistent. Het kan niet anders dan dokter Woutertje een wonderkind is ,dat zichzelf hoogbegaafd mag noemen. Iets anders kan ik niet verklaren.
De eerste keer dat ik hem aan mijn bed kreeg is dus een jaar of twee, drie geleden. Hij was toen jonger dan mijn broertje die op dat moment zelf een jaar of vierentwintig was. Eigenlijk wist ik toen niet wat ik met de situatie aan moest. Hij was duidelijk geen co-assistent meer, aangezien hij de co-assistenten begon uit te leggen hoe CF in de praktijk werkt. Een paar co-assistenten waren zelfs iets ouder dan Wouter.
Dat hij toen nog écht piep was, was te zien aan sommige reacties die ik doorgaans niet bij de, wat meer, volwassen artsen zie. Zo stak ik mijn hand op toen ik hem aan het einde van de gang zag staan en hij zwaaide op een vrolijke, wellicht kinderlijke manier, terug.
Die fase is hij nu voorbij. Hij oogt wat meer volwassen, is zelfs wat streng (althans, dát probeert hij) en dat vrolijke, opgewekte knulletje van toen heeft plaats gemaakt voor de wat strenge, serieuze arts in wording.
Maar goed, ik vond Woutertje toen leuk en ik vind Woutertje nog steeds leuk. En ik vermoed dat het door zijn leeftijd komt (waardoor ik hem nog steeds meer als het knulletje zie dan als mijn zaalarts).

Dokter Wouter stond gisteren goed gemutst naast mijn bed en vroeg hoe het nu ging. Ik legde hem uit dat ik me beter voel dan vorige week en dat ik zonder problemen van het toilet naar mijn bed en de stoel kan lopen, zonder gelijk mijn tong weer van de vloer te moeten schrapen. Hij had al ergens gelezen dat de kuur thuis afgemaakt zou worden zodra ik weer op de rails stond en dus zei hij: 'Ik ga vandaag nog even met de CF'verpleegkundige bellen zodat alles opgestart kan worden.' Dát klonk uiteraard als muziek in mijn oren.
De CF'verpleegkundige, B, kwam, hoorde mij aan en ging de boel op gang helpen. 's Middags, ik was net met mijn middagdutje bezig, stond ze naast mijn bed dat alles grotendeels geregeld was.
'De eerste lading medicatie krijg je van de apotheek hier, en dan kan je donderdag de rest bij je eigen apotheek ophalen.' WAUW!!!!

Gisteravond heb ik nog even bezoek gehad van mijn schoonouders en Albert natuurlijk. En na Goede Tijden, Slechte Tijden belde vriendinnetje Patries waar ik ook nog een flinke tijd mee heb zitten kletsen.
Ik heb enorm lekker geslapen de afgelopen nacht en ben vanmorgen al bijtijds begonnen met het inpakken van mijn tas. Ik geloof dat ik er deze keer niet zo'n zooi van heb gemaakt. Normaal gesproken lijk ik wel zo'n hamster met verzameldrift. Mijn nachtkastje, mijn bed en de vensterbank zijn dan volgestouwd met spullen. Mijn nachtkastje staat dan altijd standaard vol met medische rommeltjes; een naaldencontainer, pillendozen, een doos met insulinenaaldjes, de insulinepennen en een sputumpotje. Mijn bed doet vaak dienst als lees/lectuurbak; tijdschriften en boeken (en oja, ook nog een doos tissues) liggen daar. En dat moet allemaal 's nachts naar een ander plekje worden verhuisd. De vensterbank laat ik maar nu even voor wat het is. Die doet meestal dienst als plek waar ik de overige spullen deponeer die ik niet meer op of in mijn nachtkastje of bed kan kwijt kan.
Ik vind dat ik me deze keer buitengewoon netjes heb gedragen. Zie je wel dat ik niet altijd een sloddervos hoef te zijn???

Natuurlijk ben ik zelf enorm blij dat ik weer naar huis mag, maar ook mijn wederhelft is er gelukkig mee. Het is voor hem toch elke dag twee uur reizen. Een uur heen en dan daarna, als het al donker is, een uur terug. En aangezien Albert niet bepaald de ogen van een havik heeft, vind hij het rijden terug soms wel eens lastig.
Toch komt hij hier altijd met groot plezier. Dat hij zondag niet kon komen omdat hij moest werken vind hij dan ook behoorlijk vervelend.
Maar goed, mijn ouders waren er en hebben zijn taak prima overgenomen.
Toch zal mijn ontslag ook voor hem een stukje rust mee brengen.

Gisteren kreeg ik tot mijn grote verrassing een lading kaarten waar ik wel even zoet mee was. En vandaag kwam de voedingsassistente met nog eens vijftien kaarten.
Ik vind het leuk om kaarten te ontvangen als ik hier lig. Het geeft een fijn gevoel dat er aan je gedacht word. Ook Albert heeft deze opname een kaart mogen ontvangen. En dát vind ik haast nóg mooier. De meeste aandacht gaat altijd, als vanzelfsprekend, naar de patiënt uit. Maar daardoor vergeten heel veel mensen dat de partner het ook wel leuk vind om iets te krijgen waardoor hij of zij het gevoel krijgt er niet alleen voor te staan. Al is het maar een sms of een belletje.
Vaak wordt vergeten dat de partner eveneens in een rotsituatie zit en dat hij of zij ook wel eens een opkikker nodig heeft. Niet dat ik Albert hoor klagen hoor, maar ik merk dat hij zich enorm optrekt aan de lieve en hartverwarmende woorden van onze buurtgenoten die hem altijd tijdens een opname van mij even laten weten dat hij altijd bij hen terecht kan en dat ze van tijd tot tijd even vragen hoe het nu met hém gaat. Dat geldt overigens ook voor de lustkapper (en zijn gezin) van ons dorp, waar Albert al twee keer aan tafel heeft gezeten de afgelopen week. Dat is voor mij dan ook altijd weer een hele geruststelling.
Hij maakt zich zorgen om mij en ik maak me, op mijn beurt, weer zorgen om hem.
Om nog maar weer eens terug te komen op al die kaartjes die ik mocht ontvangen; iedereen héél erg bedankt. Vooral de CF-clan was goed vertegenwoordigd, hihihihi.

Voor nu brei ik er een einde aan. De tas is vol, en dus moet ik proberen om ergens nog een plekje te vinden waar ik mijn laptop kwijt kan.
See you at home.....

Opname (III)

....En ondertussen blijven we nog even door kuren in het gehate hotel. 
Het is zondag en dat betekent dat het hier énorm stil op de afdeling is. Nu is E4 al geen drukke, lawaaierige afdeling. Dat komt omdat één helft gesloten is omdat daar patiënten behandeld worden met radio activiteit. In het midden van de gang is dus een dikke zware deur die de straling daar binnen moet houden, wat dus ook betekent dat je helemaal niets ziet of hoort aan die kant van de afdeling. 
Dus zelfs op doordeweekse dagen is het hier rustig en kalm. 
Nou ja, dan moet er natuurlijk geen psychiatrische patiënte liggen, want dan word het meteen wél een levendige boel hier. 

Zoals je misschien hebt gelezen was de nacht van donderdag op vrijdag niet zo'n heel fijne nacht. Ik heb die nacht slecht geslapen, mede doordat mijn benen en heupen pijn deden. Vrijdag zelf voelde ik me dan ook gevloerd. Ik heb bijna de hele dag liggen slapen, totdat ik mezelf halverwege de middag een schop onder de kont heb gegeven en uit bed ben gegaan. Ik heb toen nog een blog geschreven om m'n zinnen te verzetten. 
's Avonds kwamen tot mijn grote verrassing mijn broertje, schoonzusje en de kleine Alyssa nog even langs. De kleine meid groeit als kool en het is fantastisch om haar bezig te zien. Ze krijg echt interesse in de dingen om zich heen. En terwijl haar papa en mama gingen eten, gaf ik de kleine de fles. 

Juist omdat ze nu al vijf maanden is, is ze enorm bewegelijk. Alles doet het aan haar en ze wil alles zien, aanraken en proeven. Ik wist toen Luuk met zijn gezinnetje weg ging dat ik die nacht uitstekend zou slapen. 
Én dat gebeurde ook. Ik heb zelfs belachelijk goed geslapen. 
Waarom belachelijk?? Omdat het op onze afdeling een chaos was die nacht. Een patiënte met een psychose hield de andere bewoners van deze afdeling wakker en het personeel flink bezig. En Alie?? Alie sliep als Doornroosje en heeft hé-le-maal niets van deze crisis mee gekregen. Áls ik slaap, dan slaap ik ook goed.....
De volgende dag, toen de verpleegkundige mijn bed stond te doen, hoorde ik een afschuwelijk gekrijs en gegil op de gang. De verpleegster melde dat dát nou de mevrouw van vannacht was. Huh? Welke mevrouw van vannacht?? En toen begon ze dus te vertellen. Klaarblijkelijk is de beveiliging nog geweest en mensen van de psychiatrie, dus behoorlijk druk zo midden in de nacht. 'Maar,' zo verzekert de verpleegster me, 'ze ligt nu vastgebonden op bed dus je hoeft je geen zorgen te maken...' Pfff, dat is zeker een opluchting. Al moet ik wel zeggen dat ik het wel heel triest vind als mensen zo de weg kwijt zijn dat ze vastgebonden moeten worden.  

De zaterdagmiddag komen de vier dametjes uit onze straat langs. Altijd gezellig en altijd leuk. Ik kreeg een enorme kilozak met snoep dus dat word stiekem snoepen, veel suikers controleren en extra bijspuiten vermoed ik. Naast de snoep hadden ze nog wat tijdschriften meegenomen dus ik zal me zeker deze laatste dagen hier niet vervelen. 
Vandaag zijn mijn ouders geweest. Albert, die vorige week ook al had vrijgenomen, ging dus gewoon naar z'n werk terwijl mijn ouders op bezoek kwamen. En zoals altijd had mijn moeder natuurlijk weer veel lekkers voor me meegenomen. Ook dit bezoek was gezellig en ik heb m'n snaveltje weer goed zijn werk laten doen. Dat ik nog niet helemaal zo in m'n vel zit als zou moeten merk ik als ik een paar uur later toch echt moe raak van het bezoek. Ik denk trouwens dat het ook mede door de antibiotica komt. Dat is toch altijd weer een kleine aanslag op je lichaam. Als mijn ouders weer weg zijn zak ik achterover en doe even m'n ogen dicht. 

Morgen is het begin van een nieuwe werkweek. Ongetwijfeld zullen er dan dingen besproken worden. 
Mijn eigen longarts is vorige week nog even geweest en hij is, net als ik trouwens, een groot voorstander van thuiskuren. Zodra dat kan, moet het ook, vind hij. En ik ben het daar natuurlijk helemaal mee eens. 
Ik ben in de afgelopen paar dagen goed opgeknapt. Ik hoest niet meer zoveel en de sputumproductie is afgenomen. Waar ik het helemaal aan merk is de benauwdheid. Die is gelukkig stukken beter geworden. Het stukje van mijn bed naar het toilet is geen uitputtingsslag meer. Moest ik bij begin van mijn opname na een toiletbezoek eerst even bijkomen op de dichtsbijzijnde stoel, nu loop ik in één keer door. 
Ook de waardes van de controles die 's morgens worden uit gevoerd verbeteren met de dag. Was mijn pols vorige week nog boven de honderd, nu zit hij al weer een paar dagen daar onder. En dat geldt ook voor mijn saturatie. Bij aanvang van de kuur nog rond de tweeënnegentig en nu weer mooi rond de achtennegentig. Voor mij een extra bevestiging dat we de goeie kant op gaan. 
Zodra de zaalarts morgen langs komt zal ik haar vragen om de boel voor een thuis kuur op te starten. Als mijn eigen apotheek dan ook nog eens snel werkt zou ik in feite woensdag al naar huis kunnen.
Duimen dus. Want laten we wel zijn; het is nergens zo goed toeven dan thuis!!!

 

Opname (II)

...Ik heb zó mijn dag niet. Je kent het vast wel. Slecht geslapen, moe, geïrriteerd en alsof dat en deze opname nog niet genoeg is, lijkt het wel alsof ik griep krijg. Mijn spieren doen pijn, mijn botten (vooral de gewrichten) doen pijn, ik voel me uitgeblust met een hoofdletter U. 
Die pijnlijke botten en spieren zijn ook de oorzaak van mijn slechte nachtrust afgelopen nacht. Ik wist niet hoe ik liggen moest. Lag ik vijf minuten op de linkerkant, deed die heup en knie pijn. En zodra ik me op de andere kant had gerold was het maar even of die kant begon zeer te doen. Ik werd er tureluurs van. En chagrijnig. 
Tegen een uur of vier ben ik nog naar het toilet geweest en toen ben ik uiteindelijk wel in slaap gesukkeld. 
Om half acht heb ik mijn kommetje cornflakes op de automatische piloot naar binnen gelepeld, mijn pillen genomen, verneveld en daarna, ja, ben ik weer gaan liggen. 
En hoewel ik zelf het gevoel had dat ik gewoon aan het dommelen was, dus steeds wel wakker schrikkend, heb ik de koffie gemist en heeft zelfs de zaalarts nog aan mijn bed gestaan, waar ik dus helemaal niets van vernomen heb. Aangezien zij weinig nieuws te vertellen had, heeft ze me lekker laten slapen.

Tegen half elf, kwart voor elf, werd ik wakker van de schoonmaakster. Op mijn vraag of de koffie al geweest was antwoordde ze; 'Ja hoor, die zijn een poosje geleden al geweest.' Fuck. Gemist dus.
De mevrouw heeft mijn kamerdeur geolied omdat deze kraakte en piepte als een horror-deur en toen ze klaar was vroeg ze of ze mij een kop koffie moest halen. Kijk, dát vind ik nu lief. Graag. En nee, ik hoef verder niets. Alvast bedankt dat u dit voor me halen wilt.
Toen ik mijn koffie op had moest ik me ook nog eens wassen, dus tja; ik was een beetje laat vanochtend.
Maar goed, aangezien er verder niks op mijn programma staat heb ik dus feitelijk de hele dag om wat rond te lummelen. En dat doe ik dan vandaag ook maar. Even aan toegeven.

Verder heb ik al een aantal leuke en mooie kaarten gekregen, daarvoor mijn dank.
Vanmorgen lag er naast de gewone enveloppen ook een speciale envelop. Ik was meteen nieuwsgierig.
Ik deed hem open en er viel een koetjesreep-verpakking uit, mét kaartje. Wat enorm lief. En wat een leuke verassing.

 Hij kwam van onze Irène, die in één van mijn vorige blogs had gelezen hoe ik vroeger altijd van mijn oma de koetjesreep kreeg en die zo lekker vond. Ze zag hem bij de winkel liggen en moest meteen aan mij denken. Héérlijk hoor. Die krijgt vanaf morgen een prima plekje in mijn buik. Vandaag nog maar even niet, want ze zijn een dagcurve aan het bijhouden, en dan wil ik liever geen uitschieters meten.
Morgen meet ik zelf mijn suikers weer dus dan zijn die repen voor mij......gna gna. En Irène; heel erg bedankt!!!

Verder gaat alles zijn gangetje hier in het hospitaal. Ik heb weinig te vertellen, want ik beleef ook weinig. Hoewel de afdeling volgens de verpleegster helemaal vol ligt is het vrij rustig en hoor ik niet veel.
De zaalarts zei me gisteren dat we na het weekend gaan kijken hoe de vlag erbij hangt ivm het afmaken van de kuur in huis. Mijn eigen longarts kwam gisteravond even buurten en vond dat we sowieso maar moesten regelen dat ik volgende week naar huis kan. Tenminste, als ik me daarvoor goed genoeg voel. Uiteraard zeg ik dan geen nee. Het is me deze keer gelukt om eens niet als eerste te vragen wanneer ik weer naar huis mag. Dat leek me eigenlijk wat ongepast nu het voor hen ook zo puzzelen is welke soort antibiotica ze me het beste kunnen geven. Maar je begrijpt; als mijn eigen longarts het woordje thuis en verder thuiskuren laat vallen, sta ik in de startblokken om hem vooral aan te moedigen dit idee uit te voeren. Zit toch in de aard van het beestje.

Tot slot hier nog even mijn tijdelijke adres:
UMCG
tav Alie Eerenstein
afd E4/kamer 85
Postbus 30.001
9700 RB. GRONINGEN

 

Opname (I)

En zo beland je dus, niet geheel vrijwillig, weer in het hospitaal.
Ergens in mijn achterhoofd had ik er al een klein beetje rekening mee gehouden dat het een opname zou worden, maar ja; ik bleef ijdele hoop houden.
Maar maandagochtend werd ik, voor de zoveelste keer op rij, wakker met een knallende koppijn en vroeg ik of Albert even voor me wou bellen.
En tien minuten later kwam hij terug. 'Dat word dus een opname. Hij gaat nu een bed voor je zoeken.' Geweldig, net iets om mijn dag te ruïneren.
En dus begon Albert met het bij elkaar zoeken van mijn spullen. Ik heb tegenwoordig alles op papier staan, zodat ik zeker weet dat ik niets vergeet.
Twee uurtjes later hadden we nog steeds niets gehoord. Buurvrouw H. was bij ons toen er iemand van het umcg belde. Er was nog geen bed gevonden, maar ik moest me de volgende dag om half elf op de afdeling E4 melden. Ik ken de afdeling, want ik heb er al vaker gelegen. De laatste keer lag ik hier ook en had ik de luxe om een éénpersoonskamer te krijgen.
Hoewel het natuurlijk uitstel van executie is was ik toch wel blij met dit extra dagje thuis.

Gisterochtend togen we dus naar Groningen. Bepakt en bezakt en zoals altijd; absoluut geen zin!!!
Ik voelde me helemaal niet lekker, had knallende koppijn omdat ik die ochtend expres geen ibuprofen had ingenomen. Om eventuele waarden niet te verzieken. Maar man man, wat voelde ik me K*T.
De verpleger zag het meteen en zorgde dat ik een bedje kreeg. En gelukkig; óók deze keer een éénpersoonskamer.
Geen gedoe dus met mede-patiënten (zie een vorige blog waarin ik mijn aversie voor het ziekenhuis uitleg), een eigen douche, een eigen toilet. Heel erg fijn. Dat maakt het voor mij in ieder geval al een stukje makkelijker om hier te zijn.

Amper geïnstalleerd kwam er een co-assistent binnen, klaar om eens lekker met mij te babbelen. Iéts dat ik dus niet zo leuk vind. Je mag eerst je verhaal aan een verpleegkundige doen, dan aan de co en vervolgens mag je alles weer herkauwen aan de zaalarts. En dat allemaal terwijl je dus niet lekker in je vel zit en helemaal geen zin hebt om lange gesprekken te voeren.
De vragen van de co zijn ook zo onzinnig en, voor mij althans, nutteloos; wat verwacht je van deze opname, wat zijn de klachten (duh, die zijn elke keer hetzelfde.....), etc etc.
En dan dé hamvraag; 'Rookt u mevrouw?' Gapend zeg ik; 'Ja een pakje per dag, en nee, ik doe niet aan drugs en drink ook geen alcohol.' Ik zie Albert gniffelen.
Dan wil de co nog even mijn bloeddruk meten. Het bloeddrukapparaat blijkt defect en dus mompelt de co dat hij even een andere gaat halen.
Als ik Albert vraag waarom hij moet lachen zegt hij; 'Omdat hij bloedserieus opschreef dat je een pakje per dag rookt.'
WAT????? Dat meen je niet......
Ik gier het uit van het lachen. Had hij nu echt niet door dat ik sarcastisch antwoordde omdat ik de vragen spuugbeu was???
Als de co weer binnenkomt zeg ik: 'Zeg die opmerking dat ik een pakje per dag rook was een grapje hè, dat snap je toch wel? Ik rook niet.'
'Oh,' zegt hij schaapachtig. 'Ik dacht al, wat onverstandig....' Tssssss.Nou, dat weet ik dan dus voor een eventuele volgende keer; geen grapjes maken over roken!!!

Ik zie aan het eind van de middag de supervisor van de afdeling. Een aardige knul die even kennis wou maken met de nieuwste patiënt.
Voor de rest gebeurt er helemaal niks; geen bloedprikken, geen röntgenfoto maken, ik zie zelfs de zaalarts niet. Om half zes begin ik mezelf wat op te vreten; ik zal vandaag toch nog wel met één of andere antibiotica beginnen?? Anders had ik net zo goed thuis kunnen blijven. Om kwart voor zes komt de verpleger binnen met een zakje. Hè hè, gelukkig. Er gaat iets gebeuren.
Ik krijg drie maal daags Colistine in stootjes en Tazobactam in de vierentwintiguurs situatie. De Colistine ken ik alleen als verneveling dus daar kijk ik wat vreemd van op. De Tazobactam ken ik helemaal níet.
Ik ben wel heel blij dat we eindelijk eens iets anders proberen. De Tobra en Cefta doen gewoonweg niet meer wat ze moeten doen. Het is een fijn gevoel dat we niet bij de standaard medicatie blijven hangen, maar dat het roer radicaal om gegooid wordt. Ik hoop dat deze antibiotica een goeie combinatie is en dat ze mij weer op de rails kunnen krijgen.

De Brugbeurs

....Tja, ik schreef het al na het beëindigen van mijn laatste kuur, tweeënhalve week geleden; ik ben niet zo opgeknapt als dat ik eigenlijk zou willen.
Komt erbij dat ik een week later de griepspuit kreeg en jawel; Alie zit weer echt in de lappenmand.
Tegen beter weten in hoopte ik dat het vanzelf wel weer zou overgaan. Is toch een beetje mijn ding, dát struisvogelpolitiek spelen. Altijd hopen dat het vanzelf wel weer over zal gaan....
En nee, zoals zo vaak ging het niet 'vanzelf' over. Sinds twee dagen hoest ik zelfs meer, komt er meer sputum en heb ik een vol gevoel.
Ik ben al minstens zes weken niet ibuprofen-vrij geweest. Als ik die roze krengetjes niet slik voel ik me ziek met de hoofdletter Z.
En dus heb ik vanmorgen, met een loodzwaar gevoel in m'n benen, besloten om dan toch maandag maar Groningen te bellen.
Íets wat ik dus allesbehalve leuk vind, (jullie kennen immers mijn ziekenhuisfobie) maar ik moet nu toch maar even de verstandigste zijn. Gezien het feit dat ik mijn laatste kuur nog maar net achter de kiezen heb vrees ik toch een opname. Al wil ik daar ook niet te lang bij stil blijven staan en eigenlijk wil ik ook niet op de zaken vooruit lopen. Mijn artsen weten hoezeer ik opnames haat dus met een beetje geluk en wat puzzelen komen we er met een thuiskuur uit.

Wat ik op dit moment heel erg jammer vind is dat ik de Brugbeurs moet missen.
Iets dat een jaar geleden door de plaatselijke ondernemersvereniging is opgezet en dit jaar grotere vormen heeft aangenomen door er een modeshow en een Miss Borger-Odoorn verkiezing aan vast te knopen.
Albert, eerst bestuurslid en inmiddels penningmeester van deze ondernemersvereniging, heeft er de afgelopen zes weken zijn ziel en zaligheid in gestopt. Er moest zo ontzettend veel geregeld en georganiseerd worden.
Promotiemateriaal, advertenties, gasten, modellen, juryleden, kleding en sponsoren, etc etc. Je hebt geen idee wat er allemaal bij komt kijken en wat er allemaal nodig is om iets dergelijks van de vloer te krijgen. En dan heb ik het helemaal nog niet over zaken als verlichting, geluid, catering enzovoorts.
Albert heeft dit onderdeel van de Brugbeurs samen met kapper Raymon van kapsalon Unique en kapster Anet van kapsalon Anet op zich genomen. De overige leden van de ondernemersvereniging hebben de organisatie van de Brugbeurs op zich genomen.

Nu is Albert iemand die geen half werk aflevert en dus ging hij er niet voor de volle honderd procent voor, maar voor de volle tweehonderd procent.
De afgelopen twee weken was hij vaker van huis dan dat hij thuis was. En er werd ook alleen nog maar over de Brugbeurs gepraat. Als het niet met mij was, dan was het wel via de telefoon met iemand anders, die ook, in welke vorm dan ook, iets met deze beurs van doen heeft.
Ik was donderdag zover dat ik eigenlijk het woordje Brugbeurs niet meer horen kon. En ben dus ook héél blij dat het EINDELIJK 3 november is en dat vandaag dus DE dag is.

Maar omdat Albert er z'n ziel en zaligheid in heeft gelegd had ik het leuk gevonden om vanmiddag even te gaan kijken. Dat lag ook in de bedoeling.
Maar helaas voel ik me daar gewoon niet fit genoeg voor. Ik heb heel erg zitten dubben of ik nu wél of niet uit bed zou komen. Een dagje lekker onder ons warme dekbedje klonk ook heel aanlokkelijk, toch heb ik mezelf een schop onder m'n kont gegeven en ben opgestaan. De puf alleen om ook nog naar 't Brughuus te gaan voor de Brugbeurs is ver, heel ver te zoeken. Dat betekent immers; netjes omkleden, mezelf optutten, haren in de plooi vegen, alle spullen bij elkaar zoeken en in mijn tas mikken, de kou in, auto in, auto uit, Brughuus in en dan vrolijk en gezellig een paar uur zitten ginnegappen terwijl ik het allerliefste gewoon in mijn joggingbroek, t-shirt, vest en pantoffels blijf lopen, op de bank ga hangen met de haard en televisie (of radio) aan.
En als ik al deze dingen tegen elkaar opweeg is het alweer zo'n warboel in mijn hoofd dat ik gewoon besluit om lekker voor die laatste optie te kiezen. Thuis, op de bank, bij de haard.
De modeshow en Miss Borger-Odoornverkiezing wordt door Pieter, m'n aangetrouwde neef, opgenomen en op die manier kan ik over een poosje toch dit hele gebeuren bekijken.

Voor nu, wens ik iedere ondernemer op de Brugbeurs veel succes en veel plezier toe. Hopelijk overtreffen jullie het bezoekersaantal van vorig jaar. Toi, toi, toi zou ik zeggen. En wat mezelf betreft; ik houd jullie op de hoogte.

Jeugdsentiment

Afgelopen week las ik een mooie zin op FaceBook. Iemand schreef dat de klok dit weekeinde terug ging, maar dat ze liever terug ging naar de jaren tachtig. 
Ze is iets ouder dus de jaren tachtig zijn voor haar, wat voor mij de jaren negentig waren. 
Iemand reageerde daar weer op dat zij liever naar de jaren zeventig én tachtig ging omdat ze ook hele mooie herinneringen aan haar kindertijd had; leren fietsen, op de trekker rijden, etc etc. 
En toen moest ik uiteraard even terug denken aan mijn eigen jeugd. 

Ik vind dat ik een vrij onbezorgde kindertijd heb gehad. 
Ik werd niet vaak opgenomen, in tegenstelling tot andere CF'rs in deze regio, en CF drukte (voor mij althans) nog niet een heel grote stempel op mijn leven. Dát is denk ik ook het voordeel van "kind-zijn". 
Waarschijnlijk hebben mijn ouders dit toch anders ervaren.

Eén van die vroege herinneringen heb ik aan het voeren van de lammetjes bij mijn opa en oma. Zij hadden schapen en soms was het nodig om de lammetjes bij te voeren, dit betekent dus heel vroeg opstaan om de diertjes een flesje te geven.
Die zelfde opa en oma kregen shetlandpony's en daar begon toen mijn paardenpassie. Ik vond het prachtig om bij die dieren te zijn. Het waren er vier en de grootste had mijn voorkeur; Siona. Een prachtig paardje en o zo lief. Ik vond het heerlijk om haar te verzorgen.
Mijn vader kocht een kinderzadel en vanaf dat moment werden er wel eens ritjes gemaakt. Dát was natuurlijk het allerleukste.
Dat bleef leuk totdat ik allergisch voor paarden bleek te zijn. De hinderlijke eczeem waar ik al jaren mee kampte bleek dus een oorzaak te hebben. En helaas voor mij, was die oorzaak mijn allergrootste hobby op dat moment.
Ik mocht niet meer bij de pony's komen. Dat deel op het erf bij opa en oma was verboden terrein geworden. Tjee, wat een drama was dat voor mij zeg.

De andere opa en oma hadden een deel van de schuur aan de kleinkinderen afgestaan. De schuur, die eigenlijk een voormalige stal was geweest, was in meerdere hokken verdeelt en één van die hokken werd onze speelplek. Opa had een tafeltje en stoeltjes getimmerd voor de kleinkinderen en die stonden in onze speelkamer. Samen met het plastic theeservies dat nog van mijn tante was geweest. Een zinken teil stond in de hoek, gevuld met geel zand.
Samen met mijn nichtje en neefje speelde ik dan daar altijd vadertje en moedertje.
Ach en als we dat beu waren konden we altijd nog spelen met de rode step, die eveneens van mijn tante was geweest. Bij deze opa en oma kregen we altijd een zogenaamde koetjes-reep.

Ik weet eigenlijk helemaal niet of die nog steeds bestaat. Maar ik vond hem altijd heerlijk.

Wat ik me ook nog goed herinner zijn de logeerpartijen bij beide opa's en oma's. Als dit op een zaterdag gebeurde, kwamen er vaak vrienden over de vloer die met opa en oma gingen sjoelen of kaarten. Als ze gingen sjoelen mocht ik uiteraard ook een keer schuiven, met het kaarten mocht ik meekijken maar dan absoluut niet vertellen wat oma voor kaarten in haar hand had.
Nu ik er zo over nadenk moet ik lachen, want als propje van een jaar of acht heb je nog geen enkel benul wat kaarten eigenlijk is. Laat staan dat ik de symbolen op de kaarten wist op te noemen.
Maar het was altijd wel heel gezellig, zo met die omes en tantes erbij.
Het slapen bij mijn ene opa en oma was een regelrechte uitdaging. Die woonden in een klein boerderijtje met rieten dak en dat zelfde rieten dak zorgde ervoor dat het een huis was waar spinnen, vooral die hele grote, zich erg thuis voelden. En laat dát nou net mijn grootste angst zijn. Misschien is daar mijn angst voor spinnen ook wel enorm hard gegroeid.
Nee, dan mijn andere opa en oma; die hadden een redelijk spinnenvrij huis. Dat wil zeggen; ik ben er nog nooit één tegen gekomen tijdens een logeerpartij.

Een andere leuke herinnering zijn de oppas-avonden met mijn lieve vriendinnetje M.
We zijn inmiddels al iets van vijfendertig jaar vriendinnen en vooral tijdens onze jeugd waren we erg hecht.
M had een zusje die vijf jaar jonger was, ik had op mijn beurt een broertje dat tien jaar jonger was.
Er was dus altijd wel een weekend waarop wij ingezet werden om op te passen. Óf op het zusje óf anders wel op mijn broertje. En uiteraard bleven we dan bij elkaar slapen.
M had een tweepersoons bed én een kleine televisie op haar slaapkamer. De zondagochtend bestond steevast uit Theo en Thea kijken én Achterwerk in de Kast.

De vulling van de kussens waren eenden,- of ganzenveren. We vonden het allebei leuk om die kleine puntjes die uit de stof van de kussens staken, eruit te pulken. Waardoor het soms een zee aan veren naast en op het bed was. Iets waar M's moeder allesbehalve blij mee was. We mochten dat niet meer doen, en tóch deden we het elke keer weer. Over slecht luisteren gesproken, hahaha.

In mijn kindertijd had je bij lange na niet zoveel zenders als nu.

Alleen de woensdag- en zaterdagmiddag werd er kindertv uitgezonden. Ik was een groot liefhebber van de Familie Knots, Ome Willem en als heel klein meisje zat ik ook voor animatieseries zoals Heidi en Niels Holgersson.

Op zaterdagmiddag (maar daar had ik laatst een discussie over met Albert) had je Klassewerk met Hans van Willigenburg. Ik meen me te herinneren dat ik altijd gelijk kon aanschuiven bij deze serie na zaterdagse douchebeurt, maar volgens Albert werd Klassewerk niet op zaterdag uitgezonden. Tja, het is té lang geleden om het na te kunnen gaan denk ik.
Wél weet ik dat ik dát ook een leuk programma vond.
Op de zaterdagavond keken we naar Zeg 'ns AAA en later op de avond werd dan Miami Vice uitgezonden.
En hoe raar het misschien ook klinkt; dát waren leuke zaterdagavonden.

Een ander ding zijn geuren. Geuren kunnen ook jeugdsentiment zijn.
Mijn moeder herinnert zich een bepaalde geur die altijd in het huisje van haar opoe hing. Volgens mij, maar ik durf het niet met zekerheid te zeggen, was dat de geur van petroleum.
Wat mij zelf altijd aan mijn jeugd doet denken is de heerlijke geur van eten dat gekookt word. In de winter als het echt ijskoud buiten is, je met rode wangen van de kou de keuken binnenstapt en mam staat een lekkere stamppot te koken. Héérlijk....!!!
Datzelfde heb ik overigens ook met koffie. Koffie vind ik een huiselijke (lees; gezellige) geur en doet me ook altijd aan thuis denken. Thuis bij mijn ouders wel te verstaan.

Okay, toen had je geen computers, geen mobiele telefoons en internet, maar het was goed. Én gezellig.
 En hoewel het ongetwijfeld ook fijn is om in deze tijd op te groeien, was er ook niks mis met de jaren zeventig en tachtig.